II UZ 49/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UZ 49/15
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z wniosku S. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 25 lutego 2016 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 lipca 2015 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 11 lutego 2015 r.
w sprawie o wysokość świadczenia ubezpieczona S. M. oznaczyła wartość
przedmiotu zaskarżenia jako różnicę między otrzymywaną emeryturą (1.678,22 zł)
a żądaną jej kwotą (2.059,16 zł), która wyniosła 380,94 zł. Tę kwotę pomnożyła
przez liczbę miesięcy przypadających przed wydaniem przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych decyzji z dnia 18 kwietnia 2013 r., tj. przez 32 miesiące. Uzyskana w
ten sposób kwota wyniosła 12.190,08 zł.
Sąd Apelacyjny, zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w
postanowieniach z dnia 21 kwietnia 2005 r., I UZ 76/04 (OSNP 2006 nr 3-4, poz.
66) i z dnia 15 kwietnia 2010 r., II UZ 5/10 (niepubl.), przyjął, że w sprawach o
2
świadczenia powtarzające się wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi suma
świadczeń za jeden rok i postanowieniem z dnia 15 lipca 2015 r. - po ustaleniu
wartości przedmiotu zaskarżenia na kwotę 4.571, 28 zł - odrzucił skargę kasacyjną.
W zażaleniu, wnosząc o uchylenie postanowienia Sądu Apelacyjnego,
ubezpieczona zarzuciła obrazę art. 19 § 1 k.p.c. przez niezastosowanie i błędne
zastosowanie art. 22 k.p.c. w związku z art. 3982
§ 1 k.p.c. Podniosła, że
przedmiotem zaskarżenia jest wartość świadczenia emerytalnego ustalonego na
podstawie decyzji z dnia 18 kwietnia 2013 r. o jego wypłacie za zamknięty okres od
dnia 1 sierpnia 2010 r. do dnia 31 marca 2013 r., stwierdzając, że taki sposób
wyliczenia wartości przedmiotu sporu wskazał Sąd Najwyższy w uchwale składu
siedmiu sędziów z dnia 18 października 2012 r., III UZP 3/12 (OSNP 2013 nr 9-10,
poz. 112).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przepisy o wartości przedmiotu sporu, stosowane odpowiednio do
oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 368 § 2 k.p.c. i art. 39821
k.p.c.),
zobowiązują stronę wnoszącą do oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia z
uwzględnieniem art. 20-24 k.p.c.). Gdy przedmiotem sporu z zakresu ubezpieczeń
społecznych jest zmiana wysokości świadczenia powtarzającego się, wartość
przedmiotu zaskarżenia (art. 3982
§ 1 zdanie pierwsze i drugie k.p.c.) ustala się na
podstawie art. 22 k.p.c. w odniesieniu do świadczeń przyszłych, a w odniesieniu do
świadczeń zaległych - na podstawie art. 19 § 2 k.p.c. W razie jednoczesnego
dochodzenia świadczeń przyszłych i zaległych, stosuje się art. 21 k.p.c. (por.
uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 października
2012 r., III UZP 3/12, OSNP 2013 nr 9-10, poz. 112).
Z punktu widzenia przepisów o wartości przedmiotu sporu w ogóle nie może
być mowy o świadczeniach „powtarzających się” w przeszłości. Skoro zobowiązany
nie świadczył lub świadczył w kwotach niższych od należnych, świadczenia te nie
„powtarzały się”, lecz stały się globalną, zsumowaną (skapitalizowaną) zaległością,
która jest przedmiotem żądania. Ta kwota jest przedmiotem sporu zgodnie z art. 19
§ 1 k.p.c. (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18
3
kwietnia 1958 r., I Co 5/58, OSN 1958 nr 3, poz. 61 oraz uchwałę tego Sądu z dnia
16 marca 1936 r., C I 1659/35, Zb. Orz. 1936, poz. 408).
Co do przedmiotu skargi kasacyjnej, to S. M. nie objęła nią żądania na
przyszłość, lecz tylko wysokość świadczeń za okres od dnia od dnia 1 sierpnia
2010 r. do dnia 31 kwietnia 2013 r., wymagalnych na mocy decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych z dniu 18 kwietnia 2013 r. Wartość tych świadczeń może
być dokładnie obliczona i stanowić wartość przedmiotu sporu.
Z tych względów orzeczono na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z art. 39816
k.p.c., jak w sentencji.
kc
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z wniosku S. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 25 lutego 2016 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 lipca 2015 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 11 lutego 2015 r.
w sprawie o wysokość świadczenia ubezpieczona S. M. oznaczyła wartość
przedmiotu zaskarżenia jako różnicę między otrzymywaną emeryturą (1.678,22 zł)
a żądaną jej kwotą (2.059,16 zł), która wyniosła 380,94 zł. Tę kwotę pomnożyła
przez liczbę miesięcy przypadających przed wydaniem przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych decyzji z dnia 18 kwietnia 2013 r., tj. przez 32 miesiące. Uzyskana w
ten sposób kwota wyniosła 12.190,08 zł.
Sąd Apelacyjny, zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w
postanowieniach z dnia 21 kwietnia 2005 r., I UZ 76/04 (OSNP 2006 nr 3-4, poz.
66) i z dnia 15 kwietnia 2010 r., II UZ 5/10 (niepubl.), przyjął, że w sprawach o
2
świadczenia powtarzające się wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi suma
świadczeń za jeden rok i postanowieniem z dnia 15 lipca 2015 r. - po ustaleniu
wartości przedmiotu zaskarżenia na kwotę 4.571, 28 zł - odrzucił skargę kasacyjną.
W zażaleniu, wnosząc o uchylenie postanowienia Sądu Apelacyjnego,
ubezpieczona zarzuciła obrazę art. 19 § 1 k.p.c. przez niezastosowanie i błędne
zastosowanie art. 22 k.p.c. w związku z art. 3982
§ 1 k.p.c. Podniosła, że
przedmiotem zaskarżenia jest wartość świadczenia emerytalnego ustalonego na
podstawie decyzji z dnia 18 kwietnia 2013 r. o jego wypłacie za zamknięty okres od
dnia 1 sierpnia 2010 r. do dnia 31 marca 2013 r., stwierdzając, że taki sposób
wyliczenia wartości przedmiotu sporu wskazał Sąd Najwyższy w uchwale składu
siedmiu sędziów z dnia 18 października 2012 r., III UZP 3/12 (OSNP 2013 nr 9-10,
poz. 112).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przepisy o wartości przedmiotu sporu, stosowane odpowiednio do
oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 368 § 2 k.p.c. i art. 39821
k.p.c.),
zobowiązują stronę wnoszącą do oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia z
uwzględnieniem art. 20-24 k.p.c.). Gdy przedmiotem sporu z zakresu ubezpieczeń
społecznych jest zmiana wysokości świadczenia powtarzającego się, wartość
przedmiotu zaskarżenia (art. 3982
§ 1 zdanie pierwsze i drugie k.p.c.) ustala się na
podstawie art. 22 k.p.c. w odniesieniu do świadczeń przyszłych, a w odniesieniu do
świadczeń zaległych - na podstawie art. 19 § 2 k.p.c. W razie jednoczesnego
dochodzenia świadczeń przyszłych i zaległych, stosuje się art. 21 k.p.c. (por.
uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 października
2012 r., III UZP 3/12, OSNP 2013 nr 9-10, poz. 112).
Z punktu widzenia przepisów o wartości przedmiotu sporu w ogóle nie może
być mowy o świadczeniach „powtarzających się” w przeszłości. Skoro zobowiązany
nie świadczył lub świadczył w kwotach niższych od należnych, świadczenia te nie
„powtarzały się”, lecz stały się globalną, zsumowaną (skapitalizowaną) zaległością,
która jest przedmiotem żądania. Ta kwota jest przedmiotem sporu zgodnie z art. 19
§ 1 k.p.c. (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18
3
kwietnia 1958 r., I Co 5/58, OSN 1958 nr 3, poz. 61 oraz uchwałę tego Sądu z dnia
16 marca 1936 r., C I 1659/35, Zb. Orz. 1936, poz. 408).
Co do przedmiotu skargi kasacyjnej, to S. M. nie objęła nią żądania na
przyszłość, lecz tylko wysokość świadczeń za okres od dnia od dnia 1 sierpnia
2010 r. do dnia 31 kwietnia 2013 r., wymagalnych na mocy decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych z dniu 18 kwietnia 2013 r. Wartość tych świadczeń może
być dokładnie obliczona i stanowić wartość przedmiotu sporu.
Z tych względów orzeczono na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z art. 39816
k.p.c., jak w sentencji.
kc