Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 64/15
POSTANOWIENIE
Dnia 11 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca)
SSN Monika Koba
w sprawie z wniosku W. S.
przy uczestnictwie M. S. i Miasta W.
o dział spadku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 11 marca 2016 r.,
skargi kasacyjnej uczestnika M. S.
od postanowienia Sądu Okręgowego w W.
z dnia 16 kwietnia 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie oraz postanowienie Sądu
Rejonowego w W. z dnia
4 stycznia 2013 r., sygn. akt […] i przekazuje sprawę
temu Sądowi do ponownego rozpoznania i orzeczenia
o kosztach postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Wnioskiem z dnia 8 marca 2011 r. W. S. wystąpił o ustalenie, że w skład
spadku po B. S. wchodzą spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu nr 9
położonego w W. przy ulicy B. […]. Powierzchnia tego lokalu wynosi 57,89 m, a
wartości 360 000 zł. Dalej wnioskodawca wnosił o ustalenie, ze w skład spadku
wchodzi kwota 27 673 zł zgromadzona na rachunku bankowym prowadzonym
przez P. S.A. z siedzibą w W., dług spadkowy w postaci kosztu nagrobka w
wysokości 5 754 zł oraz dług spadkowy w postaci kosztów postępowania o uznanie
za skuteczny na terytorium polski wyroku rozwodowego spadkodawczyni i jej męża
Bo. S. w kwocie 2 592 zł. Wnioskodawca zażądał dokonania działu spadku przez
przyznanie spółdzielczego własnościowego prawa na jego rzecz za spłatą
uczestnika M. S. Ponadto zażądał rozliczenia się z uczestnikiem z poniesionych
przez siebie ciężarów związanych z utrzymanie spółdzielczego prawa do lokalu,
poprzez zasądzenie kwoty 12 634,56 zł z tego tytułu. Wnioskodawca zgłosił także
roszczenie o zasądzenie od uczestnika kwoty 28 000 zł z tytułu uzyskanych z
najmu przedmiotowego lokalu pożytków za okres od dnia 1 października 2008 r. do
dnia 31 stycznia 2011 r.
Uczestnik M. S. wniósł o ustalenie, że w skład spadku, ponad przedmioty
podane przez wnioskodawcę, wchodzi biżuteria pozostawiona w Szwecji o wartości
600 000 zł, środki finansowe na koncie w banku szwedzkim w wysokości 57 000
SEK, środki finansowe w gotówce pozostawione w Szwecji w kwocie 50 000 SEK,
przedmioty wyposażenia mieszkania o wartości 65 000 SEK, mieszkanie w Szwecji
o wartości 300 000 SEK oraz mieszkanie w Hiszpanii o wartości 70 000 euro.
Wniósł o nieuwzględnienie przy podziale spadku kwoty 5 754 zł wydatkowanej na
nagrobek, albowiem stanowił on samodzielną decyzję wnioskodawcy
nieuzgodnioną z pozostałymi spadkobiercami, a nadto był sprzeczny z wolą matki,
która chciała zostać pochowana w Polsce. Podał, że kwota 27 672 zł zgromadzona
na koncie w banku polskim, była na koncie wspólnym i została wydatkowana na
polecenie współposiadacza konta. Wniósł o przyznanie spółdzielczego prawa do
lokalu na swoją rzecz i zasądzenie na rzecz wnioskodawcy spłat. Potwierdził, że
wartość lokalu wynosi 360 000 zł. Wniósł o oddalenie pozostałych żądań. Uczestnik
3
wskazał, że użytkuje i posiada od śmierci matki lokal na B. W pismach z dnia 18
listopada 2012 r. oraz 4 grudnia 2012 r. M. S. wniósł także o rozliczenie świadczeń
związanych z utrzymaniem tego lokalu, poniesionych przez niego w łącznej kwocie
16 511,42 zł.
Rozpoznający sprawę, Sąd Rejonowy w W. ustalił, że B. S. zmarła w dniu 7
września 2008 r. w M. w Szwecji. Spadek po niej nabyli na podstawie ustawy
synowie - wnioskodawca W. S., S. S. oraz uczestnik postępowania M. S. w
udziałach po 1/3 każdy z nich. Umową darowizny z dnia 27 stycznia 2011 r.,
sporządzoną w formie aktu notarialnego, S. S. darował W. S. swój udział w spadku
wynoszący 1/3 części.
W dniu śmierci B. S. przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do
lokalu nr 9 w budynku przy ulicy B. […] w W. Wartość tego lokalu według stanu z
dnia 7 września 2008 r. wynosi 360 000 zł. Po śmierci B. S. lokal znalazł się w
wyłącznym posiadaniu M. S., który niezgodnie z wolą swoich braci zmienił zamki
w drzwiach i uniemożliwił im dostęp do mieszkania. M. S. w okresie między
październikiem 2008 r. a styczniem 2011 r. wynajmował lokal nr 9 przy ulicy B.
Pobieranymi z tego tytułu pożytkami nie dzielił się ze współspadkobiercami.
W okresie od lutego 2009 r. do kwietnia 2011 r. opłaty należne Spółdzielni
z tytułu zamieszkiwania w lokalu uiszczał wyłącznie W. S. Poniósł z tego tytułu
wydatek w kwocie 13 579,78 zł. Od czerwca 2011 r. do grudnia 2012 r. ciężary
związane z lokalem uiszczał wyłącznie M. S. Z tego tytułu poniósł wydatek w
kwocie 16 511,42 zł.
B. S. posiadała rachunek bankowy w P. Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. W
dniu jej śmierci na rachunku tym były zdeponowane środki w kwocie 27 673 zł.
Pełnomocnictwa do dysponowania środkami zgromadzonymi na rachunku mieli W.
S. i M. S. Po śmierci B. S. M. S. wypłacił z tego rachunku środki w łącznej kwocie
27 673 zł w całości przeznaczając je na własne potrzeby.
W. S. poniósł koszt budowy nagrobka B. S., wynoszący 5 754 zł.
W dniu 12 maja 2009 r. został sporządzony spis inwentarza spadku po B. S.
Jako aktywa zmarłej uczestniczący w tej czynności W. S. i S. S. podali mieszkanie
w W., konto w banku N. ze zgromadzonymi środkami w kwocie 46 131 SEK,
4
konto w P. i środki w kwocie 20 653 zł, wypłatę z Kasy Ubezpieczenia Społecznego
na sumę 9 546 SEK, zwrot nadwyżki podatku w kwocie 649 SEK, zwrot z T. S. (212
SEK), majątek ruchomy w W. o wartości 1 500 SEK, majątek ruchomy w M. o
wartości 1 500 SEK, gotówkę w mieszkaniu w M. na sumę 526 SEK; W spisie
inwentarza podano również łącznie sumę pasywów spadku na kwotę 56 812 SEK.
Podpis pod inwentarzem złożył W. S. Spis inwentarza został zarejestrowany w
dniu 22 czerwca 2009 r.
Postanowieniem z dnia 4 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy w W. w punkcie 1
ustalił, że w skład spadku podlegającego podziałowi wchodzi: a) spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr 9 w budynku przy ul. B. […] w W.,
wchodzące w skład zasobów Spółdzielni Mieszkaniowej o wartości 360 000 zł, b)
środki pieniężne zgromadzone na rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym
Superkonto w P. S.A. w W. w kwocie 27 673 zł; w punkcie 2 dokonał podziału
powyższych składników majątkowych w ten sposób, że wymienione w punkcie la)
postanowienia spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przyznał w całości W. S.
zaś środki pieniężne z punktu lb) przyznał M. S.; w punkcie 3 obciążył W. S.
obowiązkiem dopłaty na rzecz M. S. w wysokości 101 551,33 zł płatnej w terminie
30 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia wraz z odsetkami ustawowymi
w razie uchybienia terminowi płatności; w punkcie 4 nakazał M. S. opróżnienie ze
wszystkich rzeczy, opuszczenie wraz ze wszystkimi osobami jego prawa
reprezentującymi oraz wydanie W. S. lokal określony w punkcie la) postanowienia,
w terminie 30 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia; w punkcie 5 orzekł o
braku uprawnienia M. S. do otrzymania lokalu socjalnego; w punkcie 6 zasądził od
M. S. na rzecz W. S. kwotę 23 436,98 zł z odsetkami w wysokości ustawowej od
dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem częściowego zwrotu
pobranych pożytków z przedmiotu wchodzącego w skład spadku oraz spłaconych
długów spadkowych; w punkcie 7 ustalił, że każdy z uczestników ponosi koszty
postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.
Rozpoznając apelacje wnioskodawcy oraz uczestnika postępowania Sąd
Okręgowy przyjął, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił skład spadku po B.
S., jego wartość, jak również dokonał prawidłowego działu tych składników
majątkowych między spadkobiercami.
5
Sąd II instancji stwierdził, że brak było podstaw do uwzględnienia
zarzutu uczestnika postępowania w zakresie ustalenia wartości spółdzielczego
własnościowego prawa do lokalu nr 9 przy ul. B. w W. Wartość tego lokalu
ustalona przez Sąd Rejonowy pokrywa się, bowiem z ceną określoną przez
biegłego rzeczoznawcę majątkowego.
Niezasadny okazał się również zarzut uczestnika błędnych ustaleń
faktycznych dotyczących wyłącznego dysponowania spornym lokalem, a także
wynajmowania go przez M. S. W tym zakresie należało w pełni podzielić
stanowisko Sądu I instancji, że z powyższego lokalu korzystał wyłącznie uczestnik
postępowania. Powyższego ustalenia nie obala fakt zrobienia przez wnioskodawcę
zdjęć wnętrza lokalu - co miało świadczyć o możliwości jego dostępu do mieszkania.
Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, bowiem że
wnioskodawca nie posiadał kluczy do spornego lokalu, lecz musiał wywarzyć drzwi,
aby się do niego dostać. Powyższe w sposób ewidentny świadczy o braku
możliwości swobodnego korzystania z mieszkania przez wnioskodawcę. Na brak
dostępu do lokalu wskazuje również pismo S. S. i W. S. z dnia 22 października
2009 r. skierowane do uczestnika postępowania z prośbą o wydanie im kluczy
do lokalu, po dokonanej wymianie zamków przez uczestnika, analogiczne pismo
wnioskodawcy z dnia 1 czerwca 2011 r. oraz oświadczenie S. S.
Z kolei fakt zamieszkiwania w spornym lokalu przez uczestnika nie został
przez niego wykazany. Powyższemu przeczą zeznania świadka B. B. (sąsiadki),
która wskazała, że nie kojarzy uczestnika postępowania. Natomiast zeznania
świadków zawnioskowanych przez uczestnika na powyższą okoliczność były ze
sobą sprzeczne, a tym samym nie można było uznać ich za wiarygodne. Wreszcie
niebagatelne znaczenie miały zeznania świadka B. B., która wskazała, że sporny
lokal po śmierci spadkodawczyni był wynajmowany (mieszkały tam, bowiem różne
osoby). Trzeba przy tym podnieść, iż zeznania ww. świadka, jako osoby
niezwiązanej z żadną ze stron postępowania i niezainteresowanej wynikiem
postępowania należało ocenić, jako w pełni wartościowe i wiarygodne.
Konsekwencją powyższych ustaleń było przyjęcie, że uczestnik postępowania
czerpał pożytki z tytułu wynajmu ww. mieszkania. Biorąc pod uwagę doświadczenie
życiowe, mało prawdopodobne byłoby przyjęcie, że skarżący użyczał nieodpłatnie
6
mieszkanie różnym osobom, które po śmierci spadkodawczyni kolejno
zamieszkiwały w tym lokalu.
Sąd II instancji za uzasadnioną uznał wysokości czynszu za okres od 1
października 2008 r. do 31 stycznia 2011 r., ustaloną przez Sąd Rejonowy
na kwotę 1 500 zł miesięcznie. Mając na względzie, że koszt najmu lokalu
o powierzchni około 60 m2
w W., w okolicy […] z reguły przekracza kwotę 2 000 zł.
to wartość miesięcznego czynszu najmu wskazana przez wnioskodawcę nie była
wartością wygórowaną i była kwotą adekwatną do rynkowych cen najmu na rynku.
Odnośnie zarzutu uczestnika błędnego ustalenia przez Sąd I instancji, iż
spadkodawczyni nie posiadała biżuterii, należy wskazać, że nie zasługiwał on na
uwzględnienie. Fakt posiadania przez spadkodawczynię konkretnych kosztowności
w chwili jej śmierci nie został w żaden sposób wykazany. Dowodu w tym zakresie
nie stanowiły załączone do akt sprawy zdjęcia, na których B. S. miała na sobie
biżuterię. Po pierwsze nie wiadomo, czy od dnia zrobienia tych zdjęć (7 lipca 1977
r.), spadkodawczyni nie rozdysponowała ww. przedmiotami. Po drugie zaś nie
sposób ustalić na podstawie ww. zdjęć, czy biżuteria spadkodawczyni faktycznie
posiadała wartość wskazaną przez uczestnika. Odnosząc się do szeregu
przedłożonych przez skarżącego certyfikatów pierścionków z brylantami nie sposób
na podstawie tych dokumentów ustalić, czy przedmioty w nich opisane faktycznie
stanowiły własność spadkodawczyni. Wreszcie odnośnie zeznań części świadków,
którzy podnosili, że spadkodawczyni nosiła dużo kosztownej biżuterii, Sąd
Okręgowy podziela ocenę tych zeznań przez Sąd Rejonowy, który odmówił im
wiarygodności. Niemniej jednak, nawet gdyby uznać je za wiarygodne trzeba
podnieść, iż świadkowie ci wskazywali na odległe w czasie spotkania z B. S., kiedy
to mieli widzieć tą biżuterię. Z powyższego zaś nie sposób wysnuć wniosku, że
kosztowności te spadkodawczyni posiadała w chwili śmierci, ani czy posiadała
faktycznie wartość wskazaną przez uczestnika. Z tych też powodów należało
podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, który nie ustalił, aby w skład spadku po B.
S. wchodziła biżuteria o wartości 600 000 zł.
W skardze kasacyjnej uczestnik postępowania zarzucił: 1) naruszenie prawa
materialnego, tj.: niewłaściwe zastosowanie art. 64 ust. 2 prawa prywatnego
międzynarodowego polegające na niezastosowaniu tego przepisu w sprawie.
7
2) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy,
tj.: a) art. 378 § 1 k.p.c., 382 k.p.c., 382 k.p.c., 328 § 2 k.p.c., art. 321 k.p.c.
w związku z art. 391 § 1 k.p.c., art. 684 k.p.c., w związku z art. 1099 § 1 k.p.c., art.
1098 § 4 k.p.c., art. 1108 § 2 k.p.c., art. 11102
k.p.c. art. 1104 § 2 k.p.c. w związku
z art. 11101
k.p.c., art. 1146 § 1 k.p.c. w związku z art. 1145 k.p.c. oraz art. 1147
§ 1 k.p.c. przez*brak samodzielnych ustaleń Sądu drugiej instancji w zakresie
jurysdykcji krajowej, co doprowadziło do sytuacji, w której jurysdykcja krajowa
pozostaje w sferze domysłów, a zagraniczne orzeczenie będące podstawą
ograniczenia zakresu rozpoznania sprawy zostało uznane bezpodstawnie
co skutkowało bezpodstawnym ustaleniem składu i wartości spadku, co oznacza,
iż zaskarżone orzeczenie Sądu drugiej instancji nie ma stanowczej i pełnej
podstawy faktycznej a jego podstawa prawna nie została wyjaśniona; b) art. 328
§ 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c., art. 378 § 1 k.p.c., art. 382 k.p.c., art. 316
§ 1 k.p.c., art. 224 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c., art. 244 § 1 k.p.c. w związku z art. 391
k.p.c. polegające na pominięciu w rozpoznaniu sprawy szwedzkiego obywatelstwa
zmarłej z chwili śmierci znajdującego potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie
materiale dowodowym, co doprowadziło do naruszenia art. 64 ust. 2 Prawa
Prywatnego Międzynarodowego przez brak jego zastosowania w sprawie.
W konsekwencji w zaskarżonym orzeczeniu brak jest wskazania podstawy
faktycznej i wyjaśnienia podstawy prawnej, co uniemożliwia jego ocenę jego toku
motywacyjnego; c) art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c., art. 378 § 1
k.p.c., polegające na braku rozpoznania wszystkich zarzutów apelacyjnych
Skarżącego uczestnika wskazanych w apelacji z dnia 26 lutego 2013 r. przez brak
rozpoznania zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c., w zakresie błędnego ustalenia
składników majątku spadkowego określonego w punkcie a) jego apelacji;
d) art. 328 § 2 k.p.c., w związku z art. 391 § 1 k.p.c., art. 378 § 1 k.p.c., art. 382
k.p.c., 686 k.p.c. polegające na braku pełnego rozpoznania przez Sąd drugiej
instancji zarzutu Skarżącego uczestnika dotyczącego najmu lokalu przez brak
wskazania w zakresie podstawy faktycznej najmu dowodu potwierdzającego jego
długość, co ma istotny wpływ na treść zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia, gdyż
brak wskazania takiego dowodu zawiesza ustalenia w zakresie najmu w próżni
i przesądza o wadliwym toku motywacyjnym zaskarżonego orzeczenia w zakresie
8
wzajemnych rozliczeń; e) art. 386 § 4 k.p.c. przez wydanie przez Sąd drugiej
instancji innego niż przewidziane w tym przepisie rozstrzygnięcia, mimo iż
Sąd pierwszej instancji nie rozpoznał istoty sprawy, czego konsekwencją jest
pominięcie przez Sąd pierwszej instancji przy rozstrzyganiu sprawy art.64 ust. 2
p.p.m. a także naruszenie przez Sąd pierwszej instancji art. 1098 § 4 k.p.c.,
w związku z 1146 § 1 k.p.c., art. 1145 k.p.c., art. 1147 § 1 przez bezpodstawne
uznanie zagranicznego orzeczenia, mimo iż orzeczenie to nie zostało przedłożone
do akt sprawy, a także naruszenie przez Sąd pierwszej instancji art. 321 k.p.c.,
w związku z art. 1110 k.p.c., przez brak rozpoznania wniosku Wnioskodawcy
o ograniczenie zakresu jurysdykcji krajowej i orzeczenie także, co do rachunku
znajdującego się w Polsce, oraz naruszenie przez Sąd drugiej instancji art. 78 i 17a
ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie
Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przez oddalenie apelacji
skarżącego uczestnika postępowania, mimo iż Sąd pierwszej instancji nie
rozpoznał istoty sprawy, co oznaczało dla skarżącego uczestnika pozbawienie
jednej instancji merytorycznego rozpoznania sprawy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżący zarzuca zaskarżonemu postanowieniu przede wszystkim
naruszenie przepisów postępowania, co doprowadziło w konsekwencji do
niezastosowania prawa właściwego dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy.
Wskazując, że sprawa dotyczy ustalenia, co wchodzi w skład spadku po B. S.
oraz działu tego spadku, skarżący zarzuca, iż oba orzekające w niej sądy, pomimo
zwrócenia na to uwagi w trakcie procesu przez skarżącego, nie odniosły się
prawidłowo do problemu właściwości polskiego prawa oraz zakresu jurysdykcji
sądów polskich. W materiale dowodowym znajdują się urzędowe dokumenty
szwedzkie, z których wynika, że w chwili śmierci spadkodawczyni była obywatelką
szwedzką. W tej sytuacji przed przystąpieniem do ustalenia, co wchodzi w skład
spadku należało określić, w jakim zakresie właściwe jest tu prawo polskie oraz
jurysdykcja polskiego sądu. Tymczasem tylko sąd I instancji odniósł się do
problemu jurysdykcji stwierdzając, że sprawy o prawa rzeczowe na
nieruchomościach położonych poza granicami Polski należą do wyłącznej
9
jurysdykcji sądów państw obcych. Ponadto zwrócił uwagę na to, że w Szwecji
zapadło w trybie administracyjnym orzeczenie o dziale spadku, co do majątku tam
położonego. Brak w orzeczeniach obu sądów nawet próby ustalenia, jakie prawo
było właściwe w odniesieniu do określonych elementów spadku po B. S. W ogóle
nie zostało ustalone czy w chwili śmierci spadkodawczyni miała tylko obywatelstwo
szwedzkie, czy zachowała także obywatelstwo polskie. Ustalenie takie miało zaś
zasadnicze znaczenie dla określenia, jakie prawa jest właściwego dla oceny spraw
związanych z dziedziczeniem. Jak wynika z art 64 § 2 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r.
Prawo prywatne międzynarodowe (Dz. U. Nr 80, poz. 432 ze zm.), obowiązującego
jeszcze w czasie wyrokowania przez sąd II instancji, w razie braku wyboru prawa
w sprawie spadkowej właściwe jest prawo ojczyste spadkodawcy w chwili jego
śmierci. Problem ustalenia łącznika, poprzez który określa się prawo właściwe dla
spraw spadkowych nabrał dodatkowo znaczenia po 17 sierpnia 2015 r., gdy art 64
§ 2 prawa prywatnego międzynarodowego utracił moc i obowiązują przepisy
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 650/2012 w sprawie
jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń, przyjmowania
i wykonywania dokumentów urzędowych dotyczących dziedziczenia oraz w sprawie
ustanowienia europejskiego poświadczenia spadkowego (Dz. U UE. L. 2012.201.
107). Zgodnie z art. 21 tego rozporządzenia prawem właściwym jest, co do zasady
dla ogółu spraw dotyczących spadku, prawo państwa, w którym zmarły miał
miejsce zwykłego pobytu w chwili śmierci. Ten łącznik musi, więc wziąć pod uwagę
sąd przy ustalaniu prawa właściwego dla spadku po B. S.
Po ustaleniu, jakie prawo jest właściwe dla ogółu spraw dotyczących spadku,
należy z kolei ustalić wyjątki od tej reguły. Jak wynika, bowiem z art. 41 ustawy
Prawo prywatne międzynarodowe własność i inne prawa rzeczowe podlegają
prawu państwa, w którym znajduje się ich przedmiot. Potwierdza to art. 30
rozporządzenia nr 650/2012. Z tak wskazanym prawem właściwym koresponduje
wyłączna jurysdykcja sądów polskich, o której mowa w art. 11038
k.p.c. Zgodnie
z tym przepisem do wyłącznej jurysdykcji krajowej należą sprawy o prawa
rzeczowe na nieruchomości położonej w Polsce, jak również sprawy ze stosunku
najmu, dzierżawy i innych stosunków dotyczących używania takiej nieruchomości,
10
z wyjątkiem spraw o czynsz i inne należności związane z używaniem lub
pobieraniem pożytków z takiej nieruchomości.
Ważne znaczenie dla ostatecznego określenia w zakresie, jakich spraw
związanych ze spadkiem po B. S., właściwe jest prawo polskie i polski sąd ma
ocena zapadłego w Szwecji rozstrzygnięcia. Jak trafnie zaś zarzucił skarżący
orzekające w sprawie sądy w ogóle nie oceniły orzeczenia zapadłego w Szwecji
biorąc pod uwagę regulację zawarta w art. 1145 i 1146 k.p.c. W materiale
dowodowym brak, bowiem takiego orzeczenia, a sąd odwołał się tylko do spisu
inwentarza dokonanego po rządem prawa szwedzkiego.
W konsekwencji uznać należy, że zasadnie w skardze kasacyjnej
uczestnik postępowania zarzucił naruszenie art. 64 ust. 2 prawa prywatnego
międzynarodowego, gdyż brak w zaskarżonym postanowieniu oraz postanowieniu
sądu I instancji ustalenia, co do tego obywatelem, jakiego państwa była
spadkodawczyni w chwili śmierci. Ponadto, trafne są, także zarzuty naruszenia
prawa procesowego regulujące problem jurysdykcji polskiego sądu w sprawach
spadkowych: art. 1099 § 1 k.p.c., art. 1098 § 4 k.p.c., art. 1108 § 2 k.p.c., art. 11102
k.p.c. art. 1104 § 2 k.p.c. w związku z art. 11101
k.p.c. oraz zarzuty
dotyczące postępowania polskiego sądu w sprawie o uznanie zagranicznego
orzeczenia: 1147 § 1 k.p.c. art. 1146 § 1 k.p.c. i art. 1145 k.p.c.
Mając na uwadze, że zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej okazały się
uzasadnione, a ustalenie prawa właściwego i jurysdykcji sądu polskiego ma
zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy Sąd Najwyższy,
na podstawie art. 39813
k.p.c., orzekł, jak w sentencji postanowienia.
11
jw
eb