V KK 46/16
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-03-2016
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 46/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz (przewodniczący)
SSN Michał Laskowski
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
Protokolant Katarzyna Wełpa
w sprawie R. C.,
o wydanie wyroku łącznego,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 17 marca 2016r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego, na korzyść skazanego,
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 października 2015r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w L.
z dnia 25 czerwca 2015r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części utrzymującej w mocy
orzeczenie o karze łącznej i przekazuje sprawę w tym zakresie
Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania w
postępowaniu odwoławczym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w L., wyrokiem łącznym z 25 czerwca 2015 r., połączył dwie
jednostkowe kary roku pozbawienia wolności orzeczone wyrokami Sądu
2
Rejonowego w Z. z 5 sierpnia 2010 r. i Sądu Rejonowego w L. z 17 września 2010
r. i – przy zastosowaniu art. 569 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 85 i 86 § 1 k.k. –
wymierzył skazanemu R. C. karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na
podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w pozostałym zakresie. Sąd
Apelacyjny– po rozpoznaniu w dniu 15 października 2015 r. apelacji obrońcy, który
podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary łącznej i domagał się jej
złagodzenia na zasadzie pełnej absorpcji – utrzymał w mocy pierwszoinstancyjny
wyrok.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego w zakresie
dotyczącym kary łącznej złożył na korzyść skazanego, w trybie art. 521 § 1 k.p.k.,
Prokurator Generalny. Zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k., polegające na zaniechaniu
dokonania wszechstronnej kontroli odwoławczej, w następstwie czego doszło do
utrzymania w mocy orzeczonej z rażącą obrazą art. 86 § 1 k.k. kary łącznej 2 lat i 6
miesięcy pozbawienia wolności, przewyższającej sumę kar jednostkowych – wniósł
o uchylenie drugoinstancyjnego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy
w tym zakresie Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jako wniesiona na korzyść skazanego zasługiwała w całości na
uwzględnienie na posiedzeniu bez udziału stron z racji swej oczywistej zasadności
(art. 535 § 5 k.p.k.).
Ewidentna obraza art. 86 § 1 k.k. rzuca się w oczy: skoro do połączenia
pozostawały dwie kary pozbawienia wolności – każda w wymiarze roku, to rzecz
jasna wysokość kary łącznej nie mogła przekroczyć ich sumy, czyli 2 lat.
Trudno bez krytycznego komentarza pozostawić oczywiście wadliwe
postąpienia zarówno Sądu a quo, jak i Sądu odwoławczego. Wolno przypuszczać,
że u podstaw stwierdzonego uchybienia legła mała wnikliwość Sądów obu instancji
przy zapoznawaniu się z treścią podlegających połączeniu jednostkowych
wyroków. Trzeba postulować, aby wskazane zaniedbania nie miały w przyszłości
miejsca.
kc
3
Dlatego Sąd Najwyższy wydał żądane przez skarżącego orzeczenie o
charakterze kasatoryjnym (art. 537 § 2 k.p.k.). Wydatkami związanymi z
rozpoznaniem kasacji obciążono po myśli art. 638 k.p.k. Skarb Państwa.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz (przewodniczący)
SSN Michał Laskowski
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
Protokolant Katarzyna Wełpa
w sprawie R. C.,
o wydanie wyroku łącznego,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 17 marca 2016r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego, na korzyść skazanego,
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 października 2015r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w L.
z dnia 25 czerwca 2015r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części utrzymującej w mocy
orzeczenie o karze łącznej i przekazuje sprawę w tym zakresie
Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania w
postępowaniu odwoławczym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w L., wyrokiem łącznym z 25 czerwca 2015 r., połączył dwie
jednostkowe kary roku pozbawienia wolności orzeczone wyrokami Sądu
2
Rejonowego w Z. z 5 sierpnia 2010 r. i Sądu Rejonowego w L. z 17 września 2010
r. i – przy zastosowaniu art. 569 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 85 i 86 § 1 k.k. –
wymierzył skazanemu R. C. karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na
podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w pozostałym zakresie. Sąd
Apelacyjny– po rozpoznaniu w dniu 15 października 2015 r. apelacji obrońcy, który
podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary łącznej i domagał się jej
złagodzenia na zasadzie pełnej absorpcji – utrzymał w mocy pierwszoinstancyjny
wyrok.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego w zakresie
dotyczącym kary łącznej złożył na korzyść skazanego, w trybie art. 521 § 1 k.p.k.,
Prokurator Generalny. Zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k., polegające na zaniechaniu
dokonania wszechstronnej kontroli odwoławczej, w następstwie czego doszło do
utrzymania w mocy orzeczonej z rażącą obrazą art. 86 § 1 k.k. kary łącznej 2 lat i 6
miesięcy pozbawienia wolności, przewyższającej sumę kar jednostkowych – wniósł
o uchylenie drugoinstancyjnego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy
w tym zakresie Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jako wniesiona na korzyść skazanego zasługiwała w całości na
uwzględnienie na posiedzeniu bez udziału stron z racji swej oczywistej zasadności
(art. 535 § 5 k.p.k.).
Ewidentna obraza art. 86 § 1 k.k. rzuca się w oczy: skoro do połączenia
pozostawały dwie kary pozbawienia wolności – każda w wymiarze roku, to rzecz
jasna wysokość kary łącznej nie mogła przekroczyć ich sumy, czyli 2 lat.
Trudno bez krytycznego komentarza pozostawić oczywiście wadliwe
postąpienia zarówno Sądu a quo, jak i Sądu odwoławczego. Wolno przypuszczać,
że u podstaw stwierdzonego uchybienia legła mała wnikliwość Sądów obu instancji
przy zapoznawaniu się z treścią podlegających połączeniu jednostkowych
wyroków. Trzeba postulować, aby wskazane zaniedbania nie miały w przyszłości
miejsca.
kc
3
Dlatego Sąd Najwyższy wydał żądane przez skarżącego orzeczenie o
charakterze kasatoryjnym (art. 537 § 2 k.p.k.). Wydatkami związanymi z
rozpoznaniem kasacji obciążono po myśli art. 638 k.p.k. Skarb Państwa.