Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 68/16
POSTANOWIENIE
Dnia 16 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2016 r.
sprawy D. L.
skazanego z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. oraz 244 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 21 sierpnia 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
w T. z dnia 17 kwietnia 2015 r.
p o s t a n o w i ł:
1 - oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2 - obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego, których miałby dopuścić się Sąd Okręgowy, gdy w istocie
skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom dokonanym przez
Sąd I – instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k.,
który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie
2
od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k., który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
Z perspektywy oceny sformułowanych w niniejszej sprawie zarzutów
kasacyjnych podnieść należy, że w istocie stanowią one próbę uczynienia z
postępowania kasacyjnego trzeciej instancji kontroli orzeczenia. Stanowczo zatem
stwierdzić należy, że celem postępowania kasacyjnego nie jest ani powielająca
kontrolę apelacyjną ocena rozumowania sądu meriti ani kontrola
przeprowadzonych w sprawie ustaleń faktycznych.
Tymczasem w kasacji dosłownie powielone zostały zarzuty, które
postawiono w apelacji. Brak natomiast w kasacji zarzutu wadliwego rozpoznania
skargi apelacyjnej - art. 433§1 k.p.k. Powyższe jednoznacznie dowodzi, że kasacja
ponownie skierowana została przeciw ustaleniom dokonanym przez Sąd Rejonowy,
nie zaś Odwoławczy.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Odwoławczy nie mógł
naruszyć art. 196§3 k.p.k. gdyż to nie ten Sąd dopuszczał dowód z opinii biegłego
M. R.
Trudno też przyjąć a priori, że wszystkie osoby wykonujące zawód policjanta
są wykluczone z kręgu osób, które mogą zostać biegłymi sądowymi. W niektórych
specjalnościach kryminalistycznych oznaczałoby to wszak co najmniej bardzo
drastyczne ograniczenie grupy osób posiadających odpowiednie kwalifikacje. Tak
więc przedmiotem ocen i zarzutów powinna być raczej wartość samej opinii, nie zaś
miejsce zatrudnienia biegłego. Jak słusznie wskazał to Sąd Odwoławczy, M.
R.wpisany był na listę biegłych prowadzoną przez Sąd Okręgowy i brak podstaw do
podważania jego kwalifikacji zawodowych.
Zauważyć też należy, że zarzuty podniesione w apelacji, zostały wnikliwie
rozpoznane przez Sąd i szczegółowo omówione w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku.
Nieco odmienna sytuacja miała miejsce w odniesieniu do zarzutu naruszenia
art. 201 k.p.k. W tym przedmiocie bowiem nie tylko został postawiony zarzut w
apelacji, ale również złożono wniosek dowodowy, który został oddalony na
rozprawie odwoławczej w dniu 21 sierpnia 2015r.
3
W tym zatem zakresie możliwe było wprost skarżenie kasacją decyzji Sądu
Odwoławczego.
Również jednak ten zarzut ocenić należy jako oczywiście bezzasadny.
Postanowienie Sądu o oddaleniu wniosku dowodowego zostało ogłoszone i
uzasadnione (k.520). Rozwinięcie zaś tego uzasadnienia ze szczegółowo
podanymi argumentami znajduje się w uzasadnieniu wyroku tego Sądu (k. 541 –
545).
Podstawową zaś okolicznością jest to, że uzasadnienie kasacji nie zawiera w
istocie jakiejkolwiek argumentacji wskazującej na wadliwość wnioskowań Sądu
Okręgowego, lecz w sposób bardzo lakoniczny stwierdza, że nadal podtrzymuje
prezentowaną dotąd linię obrony. Ten sposób redakcji skargi kasacyjnej dodatkowo
przekonuje, że nie jest ona adresowana do rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego,
lecz do ustaleń faktycznych i ocen dokonanych przez Sąd I - instancji
W tej sytuacji zatem, żaden z zarzutów naruszenia prawa procesowego, nie
mógł zostać uznany za zasadny, choćby w najmniejszym stopniu.
Przypomnieć też warto, że Sąd Najwyższy, zgodnie z dyspozycją art. 536
k.p.k. rozpoznaje kasację wyłącznie w granicach podniesionych zarzutów, a
wyjątkowo jedynie szerzej, gdy zachodzą okoliczności wskazane w art. 439 k.p.k.,
co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.
Skazanego obciążono kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego nie
znajdując podstaw do zwolnienia od ich ponoszenia.
kc