Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KZ 6/16
POSTANOWIENIE
Dnia 8 kwietnia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Ryński
w sprawie J. M.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 8 kwietnia 2016 r.,
zażalenia oskarżyciela posiłkowego T. K.
na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego V Wydziału Karnego Sądu
Okręgowego w Ł.
z dnia 27 stycznia 2016 r.,
o odmowie przyjęcia kasacji od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 11 sierpnia 2015 r.
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy.
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 27 stycznia 2016 r. Przewodniczący V Wydziału
Karnego Sądu Okręgowego w Ł. odmówił przyjęcia kasacji od wyroku Sądu
Okręgowego w Ł. z dnia 11 sierpnia 2015 r. wskazując, że kasacja, o ile nie
pochodzi od prokuratora lub wskazanego w ustawie podmiotu szczególnego, winna
być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego. Jednocześnie w
zaskarżonym zarządzeniu wskazano, że nawet w sytuacji, w której strona
postępowania jest osobą wykonującą czynnie zawód adwokata lub radcy
prawnego, nie może sama sporządzić i podpisać kasacji.
2
Zażalenie na to zarządzenie złożył oskarżyciel posiłkowy T. K. zarzucając
naruszenie przepisu art. 526 § 2 k.p.k. poprzez nieuprawnione uznanie, że radca
prawny będący jednocześnie oskarżycielem posiłkowym nie był uprawniony do
sporządzenia i podpisania kasacji.
W oparciu o tak sformułowany zarzut skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego zarządzenia w całości.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zażalenie oskarżyciela posiłkowego T. K. nie jest zasadne i jako takie na
uwzględnienie nie zasługuje. Zgodnie bowiem z art. 526 § 2 k.p.k., jeżeli kasacja
nie pochodzi od wskazanych w tym przepisie podmiotów, to powinna zostać
sporządzona i podpisana przez obrońcę lub pełnomocnika będącego adwokatem
lub radcą prawnym.
T. K. został wezwany do uzupełnienia braku formalnego kasacji przez
sporządzenie jej i podpisanie przez pełnomocnika stosownie do treści art. 526 § 2
k.p.k. Braku tego w terminie nie usunął. Tym samym niedopełnienie przez
oskarżyciela posiłkowego – jako strony postępowania wymagań określonych
przepisami art. 526 § 2 k.p.k. w zw. z art. 530 § 3 k.p.k. i art. 120 § 2 k.p.k.
obligowało upoważnionego Przewodniczącego Wydziału Sądu Okręgowego w Ł.do
odmowy przyjęcia kasacji.
Argumentacja zawarta w zażaleniu T. K. jest niezasadna o tyle, że przepisy
w tym zakresie są jednoznaczne i stanowią wprost o tym, że to obrońca lub
pełnomocnik będący podmiotem fachowym może sporządzić i wnieść
nadzwyczajny środek zaskarżenia. Niewątpliwym jest, że T. K. posiada uprawnienia
do działania w charakterze radcy prawnego, niemniej – co zdaje się zupełnie
pomijać – w sprawie niniejszej jest on stroną postępowania i nie może złożyć skargi
kasacyjnej osobiście. Takowa winna zostać sporządzona przez wyznaczonego
przez stronę pełnomocnika w osobie adwokata lub radcy prawnego. Akceptacja
odmiennego stanowiska prezentowanego przez skarżącego powodowałaby, że T.
K. występowałby w sprawie niniejszej w podwójnej roli procesowej - oskarżyciela
posiłkowego i ustanowionego przez siebie pełnomocnika, co z przyczyn
oczywistych jest niedopuszczalne.
3
Nie ma również podstaw normatywnych, aby uznać za zasadne stanowisko
skarżącego, że zaskarżone zarządzenie zostało wydane przez sędziego, który był
wyłączony od badania warunków formalnych kasacji (art. 530 § 2 k.p.k.). Skarżący
podniósł, że sędzia, który wydał zaskarżone zarządzenie, brał uprzednio udział w
wydaniu orzeczenia przez Sąd Okręgowy w Ł. w dniu 3 kwietnia 2014 r., którym
uchylono zaskarżony wyrok Sądu I instancji wydany w sprawie J. M. z
przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania. Okoliczność ta nie stanowi w
rozumieniu art. 40 § 1 pkt 6 - 9 k.p.k. podstawy do wyłączenia tego sędziego z
czynności okołokasacyjnych, albowiem osobista kasacja wywiedziona przez
oskarżyciela posiłkowego dotyczy wyroku Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 11
sierpnia 2015 r., wydanego w postępowaniu odwoławczym po ponownym
rozpoznaniu sprawy, już bez udziału sędziego, który wydał zaskarżone
zarządzenie.
Z przytoczonych więc powodów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia
zażalenia, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
kc