Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI KZ 3/16
POSTANOWIENIE
Dnia 5 maja 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński
w sprawie radcy prawnego D. N.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 5 maja 2016 r.
zażalenia obwinionego na zarządzenie Przewodniczącego Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego przy Krajowej Izbie Radców Prawnych
z dnia 7 stycznia 2016 r., odmawiającego przyjęcia kasacji od orzeczenia
Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przy Krajowej Izbie Radców Prawnych z dnia 15
listopada 2015 r.
postanowił:
uchylić zaskarżone zarządzenie i sprawę przekazać do
ponownego rozpoznania Wyższemu Sądowi Dyscyplinarnemu
Krajowej Izby Radców Prawnych.
UZASADNIENIE
W dniu 27 listopada 2015 r. do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przy
Krajowej Izbie Radców Prawnych wpłynęło pismo zatytułowane: „kasacja” od
orzeczenia tego Sądu z dnia 15 listopada 2015 r., sygn. akt WO …/15, którego
autorem miał być rzekomo obrońca obwinionego - radca prawny A. B. Z uwagi na
braki formalne kasacji tj. jej niepodpisanie oraz brak upoważnienia do obrony dla A.
B., Przewodniczący WSD wydał zarządzenie z dnia 4 grudnia 2015 r., w którym
wezwał go do uzupełnienia ww. braków kasacji w trybie przewidzianym w art. 120 §
1 k.p.k. w zw. z art. 526 § 2 k.p.k. i art. 741
pkt 1 u.r.p. Odpis zarządzenia
doręczono jedynie rzekomemu obrońcy obwinionego, a nie samemu obwinionemu.
2
Pismem z dnia 17 grudnia 2015 r. (k. 134) radca prawny A. B. poinformował
Wyższy Sąd Dyscyplinarny, że nie uzyskał pełnomocnictwa do reprezentowania w
niniejszej sprawie D. N. i poprosił o kierowanie wszelkiej korespondencji na adres
obwinionego. W dniu 7 stycznia 2016 r. Przewodniczący WSD wydał zarządzenie o
odmowie przyjęcia „kasacji”, które zostało doręczone również wyłącznie radcy
prawnemu A. B. Swoją decyzję z niezrozumiałych względów powtórzył w dniu 27
stycznia 2016 r. z tym, że wówczas odpis tego zarządzenia doręczono zarówno
radcy prawnemu A. B., jak i samemu obwinionemu – D. N.
Od zarządzenia Przewodniczącego WSD z dnia 7 stycznia 2016 r. D. N.
wniósł zażalenie, w którym podniósł zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art.
128 § 2 k.p.k. art. 132 § 1 k.p.k. w zw. z art. 741
§ 1 pkt 1 u.r.p. i art. 83 § 1 k.p.k.,
art. 84 § 1 k.p.k. w zw. z art. 83 § 2 k.p.k. w zw. z art. 741
§ 1 pkt 1 u.r.p. oraz art.
530 § 2 k.p.k. i art. 429 § 1 k.p.k., art. 120 § 2 k.p.k. w zw. z art. 741
§ 1 pkt 1 u.r.p.,
mającej istotny wpływ na treść zaskarżonego zarządzenia. W przekonaniu
skarżącego polegała ona na wadliwym doręczeniu stronie odpisu zarządzenia
wzywającego do uzupełnienia braków formalnych kasacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 120 § 1 k.p.k., stosowanym odpowiednio w postępowaniu
dyscyplinarnym wobec radców prawnych (art. 74¹ pkt 1 u.r.p.), jeżeli pismo nie
odpowiada wymaganiom formalnym, przewidzianym w art. 119 k.p.k. lub w
przepisach szczególnych, a brak jest tego rodzaju, że pismo nie może otrzymać
biegu, albo brak polega na niezłożeniu upoważnienia do podjęcia czynności
procesowej, wzywa się osobę, od której pismo pochodzi, do usunięcia braku w
terminie 7 dni. Wobec tego, że pismo zatytułowane: „kasacja” nie zostało
podpisane przez wskazywanego w nim obrońcę obwinionego, nie było podstaw,
aby wezwanie do uzupełnienia braków kierować do wskazanego w tym piśmie
radcy prawnego. Wobec takiego braku uwadze Przewodniczącego WSD nie
powinno umknąć to, że korespondencję z „kasacją” wysłano z B., gdzie zawód
3
radcy prawnego wykonuje obwiniony, a nie z K., gdzie kancelarię prowadzi
wskazywany we wspomnianym piśmie radca prawny A. B. (zob. k. 130).
Wszystko to prowadzi do uznania, że wezwanie do uzupełnienia braku
formalnego nadzwyczajnego środka zaskarżenia powinno zostać doręczone
obwinionemu. Ewidentnym potwierdzeniem prawidłowości tego stanowiska było
pismo od radcy prawnego A. B. z dnia 17 grudnia 2015 r. (k. 134), w którym
informuje on, że nie uzyskał pełnomocnictwa do reprezentowania w sprawie
obwinionego D. N. i prosi o kierowanie wszelkiej korespondencji na adres
obwinionego. Pismo to wpłynęło do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w dniu 21
grudnia 2015 r., a zatem Przewodniczący WSD, podejmując decyzję w kwestii
przyjęcia kasacji w dniu 7 stycznia 2016 r., powinien był oraz mógł mieć je na
względzie i wezwać w trybie art. 120 § 1 k.p.k. w zw. z art. 74¹ pkt 1 u.r.p.
obwinionego D. N. do uzupełnienia braku formalnego wniesionego nadzwyczajnego
środka zaskarżenia. Zaniechanie takiej czynności i wydanie przedwczesnej decyzji
o odmowie przyjęcia kasacji stanowiło rażące naruszenie art. 120 § 1 i 2 k.p.k. w
zw. z art. 74¹ pkt 1 u.r.p., co implikowało potrzebę jego uchylenia. Przy ponownym
rozpoznaniu sprawy należy zatem wezwać obwinionego do uzupełnienia braku
formalnego kasacji i w zależności od postawy D. N. w tym zakresie rozstrzygnąć o
przyjęciu tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia.
Na koniec należy jeszcze zauważyć, że wobec wydania przez
Przewodniczącego WSD zarządzenia z dnia 7 stycznia 2016 r. o odmowie przyjęcia
kasacji, późniejsze zarządzenie z dnia 27 stycznia 2016 r. o tej samej treści
należało uznać za akt nieistniejący jako odnoszący się do kwestii już rozstrzygniętej,
a wobec tego zażalenie na to zarządzenie potraktowano jak uzupełnienie zażalenia
na zarządzenie z dnia 7 stycznia 2016 r.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.
eb