Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 424/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 maja 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski (przewodniczący)
SSN Marian Buliński
SSA del. do SN Mariusz Młoczkowski (sprawozdawca)
Protokolant Danuta Bratkrajc
przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Barbary Nowińskiej
w sprawie A. K.
skazanego z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i innych
i T. R.
skazanego z art. 310 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 91 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 4 maja 2016 r.,
kasacji wniesionych przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 2 lipca 2015 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 4 lipca 2012 r.,
I. uchyla zaskarżony wyrok w odniesieniu do A. K. w części
objętej punktami 5 i 7, w pozostałym zakresie oddala kasację
jego obrońcy jako oczywiście bezzasadną;
II. oddala kasację obrońcy T. R. jako oczywiście bezzasadną;
2
III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. W.
prowadzącego Kancelarię Adwokacką 738 zł, w tym podatek VAT,
za sporządzenie i wniesienie kasacji w sprawie T. R., a na rzecz
adw. I. W. prowadzącej Kancelarię Adwokacką 738 zł, w tym
podatek VAT, za jego obronę w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym;
IV. obciąża T. R. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego w części na niego przypadającej;
V. wydatkami postępowania kasacyjnego w części dotyczącej
A. K. obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 2 lipca 2010 r., Sąd Okręgowy w K. uznał A. K. za winnego
popełnienia czterech przestępstw, zakwalifikowanych odpowiednio: z art. 310 § 1
k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (czyn z pkt X aktu oskarżenia,
przypisany w pkt XIV wyroku), z art. 310 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 §
1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (czyn z pkt XI aktu oskarżenia, przypisany w pkt XV
wyroku), z art. 310 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §
2 k.k. (czyn z pkt XII aktu oskarżenia, przypisany w pkt XVI wyroku), z art. 13 § 1
k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (czyn z pkt XIII aktu oskarżenia,
przypisany w pkt XVII wyroku); za przypisane przestępstwa Sąd wymierzył A. K.
kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny: za czyn z pkt X aktu oskarżenia
karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę 50 stawek dziennych grzywny
po 40 zł każda z nich, za czyn z pkt XI aktu oskarżenia karę 2 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności i karę 50 stawek dziennych grzywny po 40 zł każda z nich,
za czyn z pkt XII aktu oskarżenia karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i
karę 50 stawek dziennych grzywny po 40 zł każda z nich, za czyn z pkt XIII aktu
oskarżenia karę 2 lat pozbawienia wolności i karę 50 stawek dziennych grzywny po
40 zł każda z nich, z orzeczeniem na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. kar
łącznych: 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny
po 40 zł każda z nich (pkt XVIII wyroku; w sprawie tej Sąd Okręgowy orzekł też w
przedmiocie odpowiedzialności karnej innych osób, co jednak z uwagi na zakres
3
niniejszego uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego nie wymaga bliższego
omawiania).
W wyniku rozpoznania wniesionych w sprawie apelacji, Sąd Apelacyjny
wyrokiem z dnia 10 maja 2011 r., uchylił zaskarżony wyrok Sądu pierwszej instancji
wydany wobec A. K. i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu (orzeczenie to dotyczyło także innych osób oskarżonych, co – jak
wyżej wskazano – nie wymaga omawiania w niniejszym uzasadnieniu; uwaga ta
dotyczy także kolejnych wydawanych w sprawie orzeczeń, dotyczących nie tylko A.
K.).
Po przeprowadzeniu ponownego postępowania, Sąd Okręgowy wyrokiem z
dnia 4 lipca 2012 r., , uznał A. K. za winnego popełnienia czynów: z pkt X aktu
oskarżenia, zakwalifikowanego z art. 310 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §
2 k.k., za które wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz
karę 50 stawek dziennych grzywny po 40 zł każda z nich (pkt X wyroku), z pkt XI
aktu oskarżenia, zakwalifikowanego z art. 310 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art.
286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., za które wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności oraz karę 50 stawek dziennych grzywny po 40 zł każda z
nich (pkt XI wyroku), z pkt XII aktu oskarżenia, zakwalifikowanego z art. 310 § 1
k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., za który
wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 50 stawek
dziennych grzywny po 40 zł każda z nich (pkt XII wyroku), z pkt XIII aktu
oskarżenia, zakwalifikowanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z
art. 12 k.k., za który wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności i karę 50 stawek
dziennych grzywny po 40 zł każda z nich (punkt XIII wyroku); na podstawie art. 85
k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. Sąd wymierzył kary łączne (obejmujące kary jednostkowe
wymierzone za przypisane czyny z pkt X, XI, XII i XIII aktu oskarżenia): 2 lat i 6
miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 40 zł każda z
nich (pkt XIV wyroku); zasądził także od A. K., solidarnie z innymi, wskazanymi w
treści orzeczenia osobami, na rzecz dwojga oskarżycieli posiłkowych kwotę 6 320
zł z tytułu kosztów ustanowienia pełnomocnika (pkt XX wyroku).
Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu wniesionych w sprawie apelacji, wyrokiem z
dnia 2 lipca 2013 r., w odniesieniu do A. K. uchylił zaskarżony wyrok w jego
4
punkcie X i XIII (w których przypisano mu popełnienie przestępstw zarzuconych,
odpowiednio, w punktach: X i XIII aktu oskarżenia) oraz w pkt XX (dotyczącym
zasądzenia zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika przez oskarżycieli
posiłkowych) i w tym zakresie przekazał sprawę (mowa tu wyłączenie o
rozstrzygnięciu wydanym w stosunku do A. K.) Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania (pkt I wyroku Sądu odwoławczego); uchylił także
orzeczenie o wymierzonych A. K. karach łącznych (pkt XIV wyroku Sądu pierwszej
instancji, pkt II wyroku Sądu odwoławczego). Nadto, zmienił zaskarżony wyrok w
stosunku do A. K. w zakresie objętym pkt XII aktu oskarżenia, przypisując mu
popełnienie przestępstwa zakwalifikowanego z art. 310 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w
zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., za które skazał go na karę roku i 6
miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 40 stawek dziennych grzywny po 40 zł
każda z nich (pkt III.9 wyroku Sądu odwoławczego; zob. też s. 91 i s. 170-171
pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego, w którym Sąd stwierdził, że
A. K. zamierzał wymierzyć, za ten czyn, karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia
wolności, a „omyłkowo” orzekł karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności);
w pozostałym zaś zakresie zaskarżony wyrok w stosunku do A. K. utrzymał w
mocy (pkt IV wyroku Sądu odwoławczego; to ostatnie rozstrzygnięcie obejmowało
więc orzeczenie Sądu pierwszej instancji mocą którego przypisano A. K.
popełnienie czynu zarzuconego mu w pkt XI aktu oskarżenia – zob. pkt XI wyroku
Sądu Okręgowego w . w sprawie sygn. akt III K ../11 oraz s. 171 pisemnego
uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego). Sąd Apelacyjny orzekł zarazem wobec
A. K. karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 75 stawek dziennych
grzywny po 40 zł każda z nich (pkt III.10 wyroku Sądu odwoławczego; orzeczenie
to dotyczyło więc kar jednostkowych wymierzonych A. K. za przypisane mu czyny z
pkt XI – zob. pkt IV wyroku Sądu odwoławczego oraz z pkt XII aktu oskarżenia –
zob. pkt III.9 wyroku Sądu odwoławczego).
Postępowanie karne mające za przedmiot kwestię odpowiedzialności karnej
A. K. za czyny zarzucone mu w pkt X i XIII aktu oskarżenia nadal się toczy (zob.
notatkę urzędową z dnia 17 lutego 2016 r.); w sprawie tej nie zapadł prawomocny
wyrok (sygn. akt III K …/13 Sądu Okręgowego w K.).
5
Od powyższego, prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 2 lipca
2013 r., zostały wywiedzione kasacje. W odniesieniu do A. K. Sąd Najwyższy
wyrokiem z dnia 20 listopada 2014 r., sygn. akt IV KK 246/14, uchylił pkt III.9
zaskarżonego kasacją wyroku Sądu odwoławczego i w tym zakresie przekazał
sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania (pkt 3 wyroku Sądu
Najwyższego; zob. też s. 20-22 jego pisemnego uzasadnienia).
Wyrokiem z dnia 2 lipca 2015 r., Sąd Apelacyjny rozstrzygając w sprawie A.
K.: „rozwiązał kary łączne pozbawienia wolności i grzywny orzeczone wobec A. K.
w ust. XIV zaskarżonego wyroku” (pkt 5 wyroku Sądu odwoławczego), orzekając w
zakresie czynu objętego pkt XII aktu oskarżenia, uznał A. K. za winnego
popełnienia przestępstwa zakwalifikowanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1
k.k., za które wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności oraz karę 40 stawek
dziennych grzywny po 40 zł każda z nich (pkt 6 wyroku Sądu odwoławczego), a
także „na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu A. K. w miejsce
kar za zbiegające się przestępstwa w ust. X, XI i XIII zaskarżonego wyroku oraz w
pkt 5 niniejszego wyroku karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz
karę łączną grzywny w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej
stawki na kwotę 40 zł” (pkt 7 wyroku Sądu odwoławczego; zob. też s. 65-67 jego
pisemnego uzasadnienia).
Kasację od powyższego wyroku wywiódł obrońca skazanego A. K., który
skarżąc prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego w pkt 5, 6 i 7, obok innych
zarzutów podniósł, w punkcie 1 kasacji, zarzut rażącego naruszenia prawa
materialnego, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art.
85 § 2 k.k. – poprzez wymierzenie oskarżonemu A. K. w punkcie 7) zaskarżonego
wyroku kary łącznej w oparciu o kary, które nie są wymierzone i nie podlegają
wykonaniu, tj. kary orzeczone wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia 04 lipca
2012 r. sygn. akt: III K …/11 w punktach X i XIII, gdyż wyrok ten został uchylony w
tym zakresie wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 02 lipca 2013 r. i sprawa została
przekazana Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania i toczy się obecnie
pod sygn. III K …/13 (z uwagi na zakres niniejszego uzasadnienia nie ma potrzeby
przytaczania wszystkich zarzutów podniesionych przez obrońcę skazanego A. K.).
6
W oparciu o wszystkie podniesione zarzuty skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku we wskazanym w kasacji zakresie i przekazanie sprawy
Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator, w odniesieniu do
przytoczonego wyżej zarzutu, wniósł o jej częściowe uwzględnienie, uchylenie
punktu 7 zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego, w którym wymierzono
skazanemu A. K. karę łączną i przekazanie w tym zakresie sprawy temu Sądowi do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przede wszystkim, na wstępie należy wskazać, że z uwagi na wydane w
niniejszym postępowaniu kasacyjnym rozstrzygnięcie, mocą którego zaskarżony
wyrok w odniesieniu do A. K. został uchylony w części objętej punktami 5 i 7, zaś w
pozostałym zakresie kasacja jego obrońcy (tak jak w całości kasacja wniesiona
przez obrońcę drugiego skazanego) została oddalona jako oczywiście bezzasadna,
pisemne motywy wyroku Sądu Najwyższego zostaną ograniczone wyłącznie do
przedstawienia przesłanek orzeczenia o charakterze kasatoryjnym; w pozostałym
zakresie motywy wydanego wyroku zostały w wystarczającym stopniu
przedstawione na rozprawie w ustnym uzasadnieniu, a zarazem nie zachodzą
przesłanki, które nakazywałyby sporządzenie, także w tej części, pisemnego
uzasadnienia (zob. art. 535 § 3 k.p.k.; zob. też uzasadnienie postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 4 grudnia 2001 r., II KKN 175/99, OSNKW 2002/5-6/47).
Kasacja obrońcy skazanego A. K. w zakresie, w jakim przedmiotem
zaskarżenia skarżący uczynił rozstrzygnięcia zawarte w punktach 5 i 7 wyroku
Sądu Apelacyjnego, w pełni zasługuje na uwzględnienie (rozstrzygnięcie z pkt 6
zaskarżonego wyroku nie wiąże się z przedstawionym wyżej zarzutem z pkt 1
kasacji). Rzeczony wyrok w sposób nad wyraz oczywisty zapadł z rażącym
naruszeniem prawa materialnego – art. 85 § 2 k.k. Uchybienie to, trafnie
podniesione przez skarżącego w pkt 1 kasacji, stanowiąc wadę samej treści
prawomocnego orzeczenia Sądu odwoławczego – Sądu Apelacyjnego – z istoty
rzeczy miało istotny wpływ na jego treść. W takich zaś okolicznościach stwierdzić
trzeba, że uchybienie to należy do kategorii „przyczyn kasacyjnych” wynikających z
treści art. 523 § 1 k.p.k.
7
Rzecz w tym, że przepis art. 85 § 2 k.k. określa podstawy kary łącznej (w
realiach niniejszego postępowania orzeczono kary łączne pozbawienia wolności i
grzywny); zastosowanie tego przepisu jest jednak warunkowane istnieniem
przesłanek do orzeczenia kary łącznej, o których z kolei stanowi przepis art. 85 § 1
k.k.
Przypomnieć w tym kontekście należy, że Sąd Apelacyjny po raz kolejny
orzekał w postępowaniu odwoławczym z tego powodu, że Sąd Najwyższy w dniu
20 listopada 2014 r., w sprawie sygn. akt IV KK 246/14, uchylił zaskarżony kasacją
obrońcy A. K. uprzedni wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 2 lipca 2013 r., – z
przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym –
w zakresie dotyczącym przypisania skazanemu, tym właśnie wyrokiem, czynu z pkt
XII aktu oskarżenia (o czym Sąd Apelacyjny orzekł w pkt III.9 swego wyroku); Sąd
Najwyższy nie znalazł przy tym podstaw do wzruszenia prawomocnego
rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego co do przypisania A. K. czynu z pkt XI aktu
oskarżenia (zob. s. 21 pisemnego uzasadnienia wyroku wydanego w sprawie sygn.
akt IV KK 246/14), co oznacza, że w mocy pozostało prawomocne orzeczenie Sądu
odwoławczego, który w tym zakresie (w pkt IV swego wyroku) utrzymał w mocy
wyrok Sądu Okręgowego z dnia 4 lipca 2012 r., sygn. akt III K …/11, m.in. w części
uznającej A.K. za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt XI aktu
oskarżenia (zob. pkt XI tego wyroku oraz pkt IV wskazanego wyżej wyroku Sądu
Apelacyjnego i s. 171 pisemnego uzasadnienia tego ostatniego orzeczenia).
W takim oto właśnie stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny w pkt 6 swego wyroku,
wydanego po ponownie przeprowadzonym postępowaniu odwoławczym,
rozstrzygnął w dniu 2 lipca 2015 r., w przedmiocie odpowiedzialności karnej A. K.
za czyn zarzucony mu w pkt XII aktu oskarżenia (stosownie do zakresu, w jakim
powinien orzekać po uchyleniu w części poprzedniego wyroku Sądu odwoławczego
przez Sąd Najwyższy w sprawie IV KK 246/14). Następnie jednak wymierzył A. K.
kary łączne pozbawienia wolności i grzywny (pkt 7 wyroku), których węzeł objął nie
tylko kary jednostkowe wymierzone skazanemu za prawomocnie przypisane w
ponownym postępowaniu odwoławczym przestępstwo w ramach czynu
zarzuconego w pkt XII aktu oskarżenia, kary jednostkowe wymierzone za
przypisane skazanemu przestępstwo z pkt XI aktu oskarżenia (które to
8
rozstrzygnięcie uprawomocniło się w dniu 2 lipca 2013 r., na mocy orzeczenia Sądu
Apelacyjnego i nie zostało wzruszone w drodze nadzwyczajnych środków
zaskarżenia), ale też kary jednostkowe, które – w przekonaniu Sądu Apelacyjnego
– zostały A.K. wymierzone za przypisane czyny z pkt X i XIII aktu oskarżenia (w
treści wyroku, w pkt 7, błędnie wskazano, że połączeniu podlegały, oprócz
przestępstw „z ust. X, XI i XIII”, także kary wymierzone skazanemu „w pkt 5” tego
orzeczenia – w istocie kary, których „dotyczyło” to sformułowanie wymierzone
zostały skazanemu w pkt 6, co jednak z uwagi na treść zapadłego w postępowaniu
kasacyjnym wyroku podlega zasygnalizowaniu jedynie na marginesie). Dodać przy
tym należy, że uznając potrzebę wymierzenia skazanemu „nowej” kary łącznej
(mającej w logice zaskarżonego wyroku obejmować także wymierzone w nim kary
za przestępstwo przypisane A. K. w miejsce czynu z pkt XII aktu oskarżenia, oprócz
kar uprzednio mu wymierzonych za czyny z pkt X, XI i XIII aktu oskarżenia – zob. s.
65 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego kasacją wyroku Sądu odwoławczego)
Sąd, w pkt 5 zaskarżonego kasacją wyroku, „rozwiązał kary łączne pozbawienia
wolności i grzywny orzeczone wobec oskarżonego A. K. w ust. XIV zaskarżonego
wyroku” (tj. wyroku Sądu Okręgowego z dnia 4 lipca 2012 r., sygn. akt III K …/11).
Nie dostrzegł jednak Sąd odwoławczy, że rzeczone rozstrzygnięcie z pkt XIV
wyroku Sądu pierwszej instancji zostało uchylone (ściśle rzecz biorąc orzeczenie w
tym przedmiocie miało charakter stricte deklaratoryjny, a to z uwagi na treść art.
575 § 2 k.p.k., w brzmieniu sprzed nowelizacji, która weszła w życie z dniem 1 lipca
2015 r., mającego odniesienie także do kar łącznych orzekanych w danym
postępowaniu karnym, nie zaś tylko orzekanych w trybie wyroku łącznego – zob. w
tym przedmiocie m.in. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 26 listopada 2008 r., II KK
69/08, LEX nr 470997, z dnia 26 września 2011 r., II KK 196/11, LEX nr 960524)
mocą wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 2 lipca 2013 r., pkt II. Tym samym
orzeczenie z pkt 5 wyroku Sądu Apelacyjnego okazało się być bezprzedmiotowym,
gdyż w stosunku do A. K. nie zapadło dotychczas prawomocne orzeczenie o
wymierzeniu mu kar łącznych, które mogłoby utracić moc w wyniku wydania wyroku
Sądu odwoławczego zaskarżonego niniejszą kasacją. Z tym zaś „rozstrzygnięciem”
wiąże się orzeczenie wynikające z pkt 7 rzeczonego wyroku. Obejmując węzłem
kar łącznych kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny Sąd Apelacyjny
9
przyjął, że A. K. wymierzono je za cztery przestępstwa (tj. przypisane w ramach
zarzutów z pkt X, XI, XII, XIII aktu oskarżenia - zob. s. 65 pisemnych motywów
zaskarżonego wyroku).
Takie orzeczenie jest jednak rażąco błędne. Dla porządku więc należy
podkreślić, że A. K. aktualnie pozostaje prawomocnie skazanym wyłącznie za dwa
przestępstwa: pierwsze, zakwalifikowane z art. 310 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z
art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., za które wymierzono mu karę dwóch lat i
sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 50 stawek dziennych grzywny po
40 zł każda z nich (przestępstwo to przypisano mu wyrokiem Sądu Okręgowego
wydanym w dniu 4 lipca 2012 r., w sprawie sygn. akt III K …/11, utrzymanym w
mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 2 lipca 2013 r.; był to czyn zarzucony A.
K. w pkt XI aktu oskarżenia) oraz drugie, zakwalifikowane z art. 13 § 1 k.k. w zw. z
art. 286 § 1 k.k., za które wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności oraz
karę 40 stawek dziennych grzywny po 40 zł każda z nich (przestępstwo to
przypisano mu w niniejszym postępowaniu, prowadzonym przez Sąd Apelacyjny, w
sprawie sygn. akt II AKa …/15, w miejsce czynu zarzuconego w punkcie XII aktu
oskarżenia).
Rażąco zatem mylił się Sąd Apelacyjny przyjmując, że A. K. przypisano
ponadto przestępstwa, które zostały mu zarzucone w pkt X i XIII aktu oskarżenia
(zob. s. 65 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Kwestia jego
odpowiedzialności karnej za te czyny nie została dotychczas prawomocnie
przesądzona – rzecz bowiem w tym, że postępowanie w tym przedmiocie nadal się
toczy przed Sądem Okręgowym (sygn. akt III K …/13), a to w wyniku uchylenia
wyroku Sądu pierwszej instancji z dnia 4 lipca 2012 r., sygn. akt III K …/11, przez
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 2 lipca 2013 r., z przekazaniem sprawy do
ponownego rozpoznania, w zakresie rozstrzygnięć objętych m.in. punktami X i XIII
orzeczenia Sądu pierwszej instancji (w punktach tych Sąd Okręgowy przypisał A. K.
czyny zarzucone mu, odpowiednio, w pkt X i XIII aktu oskarżenia).
W konsekwencji powyższego stanu rzeczy Sąd Apelacyjny orzekając kary
łączne pozbawienia wolności i grzywny także za przestępstwa, które nie zostały
skazanemu prawomocnie przypisane, dopuścił się rażącego naruszenia przepisu
prawa materialnego (art. 85 § 2 k.k.), mającego istotny wpływ na treść wydanego
10
wyroku; z tego powodu należało uznać zasadność zarzutu podniesionego w pkt 1
kasacji obrońcy A. K. i uchylić zaskarżony wyrok w odniesieniu do tego skazanego
w części objętej, wyżej omówionymi, punktami 5 i 7.
Sąd Najwyższy nie podzielił zarazem wniosku skarżącego o wydanie tzw.
orzeczenia następczego – tu: przekazania sprawy do Sądowi Apelacyjnemu do
ponownego rozpoznania. Zważywszy, że w zaskarżonym wyroku przypisano A. K.
tylko jedno przestępstwo, za które wymierzono kary pozbawienia wolności i
grzywny, zaś drugie przestępstwo, za które wymierzono mu kary tego samego
rodzaju, przypisano mu w odrębnym postępowaniu (o czym była mowa powyżej),
ewentualne kary łączne winny być orzeczone w postępowaniu o wydanie wyroku
łącznego, toczącym się z zachowaniem reguł instancji.
kc