Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 153/16
POSTANOWIENIE
Dnia 15 czerwca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 15 czerwca 2016 r.,
sprawy A. G.,
oskarżonego z art. 190 § 1 k.k. i in.,
z powodu kasacji, wniesionych przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych,
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.,
z dnia 15 grudnia 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P.,
z dnia 29 kwietnia 2015 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasacje, jako oczywiście bezzasadne;
2. kosztami procesu w postępowaniu kasacyjnym obciążyć
oskarżycieli posiłkowych: K. B., P. W.,
Z. G. i „T. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” – Spółka
komandytowa, w
częściach równych.
UZASADNIENIE
A. G. został oskarżony o popełnienie dwóch przestępstw z art. 190 § 1 k.k. w
zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz o popełnienie dwóch przestępstw
z art. 288 § 1 k.k.
Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2015 r., Sąd Rejonowy w P. uniewinnił
oskarżonego A. G. od popełnienia czynów z art. 190 § 1 k.k., zaś w zakresie
czynów z art. 157 § 2 k.k. postępowania umorzył na podstawie art. 17 § 1 pkt 7
2
k.p.k.; a ponadto uniewinnił oskarżonego A. G. od popełnienia przestępstw z art.
288 § 1 k.k.
Sąd Okręgowy w Ł. wyrokiem z dnia 15 grudnia 2015 r., po rozpoznaniu
apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych […], utrzymał w
mocy zaskarżony wyrok.
Kasacje od tego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych,
zarzucając rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ
na treść rozstrzygnięcia, a to art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. poprzez
brak prawidłowego, wszechstronnego i rzetelnego odniesienia się do postawionych
w apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych zarzutów.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi odwoławczemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w pisemnej odpowiedzi na kasacje wniósł
o ich oddalenie jako oczywiście bezzasadnych.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacje pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych są bezzasadne i to w
stopniu oczywistym, uzasadniającym ich oddalenie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Na wstępie przypomnieć należy, że kasacja jest nadzwyczajnym środkiem
zaskarżenia skierowanym przeciwko orzeczeniu wydanemu przez sąd odwoławczy
na skutek rozpoznania środka odwoławczego. Celem postępowania kasacyjnego
jest bowiem wyeliminowanie z obrotu prawnego orzeczeń dotkniętych poważnymi
wadami w postaci bezwzględnych przyczyn odwoławczych lub innych naruszeń
prawa, ale o charakterze rażącym, a jednocześnie takich, które miały istotny wpływ
na treść orzeczenia. Możliwość wniesienia skutecznej kasacji jest zatem istotnie
ograniczona. Postępowanie kasacyjne nie jest z pewnością postępowaniem, które
ponawiać ma kontrolę odwoławczą. W toku tego postępowania z założenia nie
dokonuje się zatem kontroli poprawności oceny poszczególnych dowodów, nie
weryfikuje zasadności ustaleń faktycznych i nie bada współmierności orzeczonej
kary (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2008 r., II KK
270/07, Lex nr 354285; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 1996 r., III
KKN 148/96, OSNKW 1997, z. 1-2, poz. 12).
3
Te uwagi natury ogólnej, odnoszące się do zasad i granic postępowania
kasacyjnego, stały się niezbędne wobec zarzutów podniesionych w wywiedzionych
przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych kasacjach i treści ich uzasadnienia,
które w istocie – w znacznej części – stanowią powtórzenie zarzutów apelacji, jaką
pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych wywiódł od wyroku Sądu I instancji. Co
więcej, lektura wniesionych w niniejszej sprawie nadzwyczajnych środków
zaskarżenia prowadzi do wniosku, że autor kasacji w istocie kwestionuje
poczynioną ocenę materiału dowodowego oraz ustalenia faktyczne dokonane przez
Sąd I instancji, które następnie zostały zaaprobowane przez Sąd odwoławczy.
Obecnie skarżący podniesione w apelacji zarzuty poprzedza zarzutem naruszenia
art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., twierdząc że Sąd ad quem
nieprawidłowo odniósł się do zarzutów apelacji. W tym kontekście przypomnieć
należy, że przepis art. 433 § 2 k.p.k. ma charakter bezwzględny i nakazuje sądowi
odwoławczemu rozważenie wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku
odwoławczym (zob. np. wyrok SN z dnia 28 maja 2008 r., II KK 332/07, LEX nr
435359), natomiast z dyspozycji art. 457 § 3 k.p.k., odczytywanej w powiązaniu z
art. 433 § 2 k.p.k., wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że obowiązkiem sądu
odwoławczego jest przedstawienie w pisemnych motywach wyroku powodów
oddalenia (bądź uwzględnienia) zarzutów apelacji (odwołania), przy czym
prezentowane rozważania winny odnosić się do wszystkich zarzutów, zaś treść
tych rozważań nie może ograniczać się jedynie do ogólnych stwierdzeń
powielających np. treść art. 7, 5 § 2 czy 4 k.p.k.
Lektura pisemnych motywów orzeczenia sądu odwoławczego prowadzi
natomiast do wniosku, że wymogom określonym w ww. przepisach art. 433 § 2
k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. sąd ten sprostał. Sąd Okręgowy odniósł się
bowiem do zarzutów naruszenia art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424
k.p.k. i trafnie wskazał, że uniewinnienie A. G. od zarzutu gróźb karalnych nie miało
swojego źródła jedynie w jednej czy dwóch pojedynczych okolicznościach, a
ponadto że całkowicie zasadne było przywołanie wieloletniego i nabrzmiałego
konfliktu pomiędzy braćmi G. i ocenienie materiału dowodowego przez ten pryzmat
(s. 2 uzasadnienia).
4
Tożsamy zarzut Sąd odwoławczy prawidłowo rozpoznał także w odniesieniu
do rzekomego sprawstwa oskarżonego co do czynów z art. 288 § 1 k.k. W tym
zakresie w szczególności – czego pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych zdaje się
nie dostrzegać – Sąd ad quem wskazał na znaczenie przeprowadzonego
eksperymentu procesowego, który podważył wiarygodność świadków oskarżenia;
odniósł się także do uznanej za wiarygodną opinii biegłego, a w efekcie trafnie
skonstatował, że A. G. nie jest jedyną osobą, która mogła dokonać uszkodzenia
pojazdów. W ten sposób Sąd odwoławczy odniósł się do zarzutów obrazy art. 4
k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k. Twierdzenie natomiast, że zarzuty
te nie zostały przez Sąd Okręgowy rozpoznane stanowi jedynie wyraz przyjętego a
priori stanowiska, iż A. G. popełnił zarzucane mu przestępstwa – z bezkrytycznym
pominięciem stanowiska tak Sądu I instancji, jaki i Sądu II instancji.
Wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym nie może spowodować
także zarzut niewłaściwego rozpoznania zarzutu naruszenia art. 384 § 2 k.p.k. w
zw. z art. 53 k.p.k. O ile rzeczywiście na rozprawie w dniu 4 czerwca 2014 r. doszło
do naruszenia art. 384 § 2 k.p.k. poprzez zarządzenie opuszczenia sali rozpraw
przez oskarżycieli posiłkowych na czas przesłuchania Z. G., co przyznał także Sąd
odwoławczy, to jednak trafnie uznano, że nie miało to wpływu na możliwość
realizowania swoich praw przez strony i nie wykazano w żaden sposób, aby
naruszenie to miało jakikolwiek wpływ na treść orzeczenia. Jeszcze raz
przypomnieć bowiem należy, że przy całym przesłuchaniu Z. G. był obecny
pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych, a potem odczytano nieobecnym
oskarżycielom złożone przez Z. G. zeznania i umożliwiono im zgłoszenie pytań,
których jednak nie mieli (k. 353).
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy uznał zarzuty skarżącego za
bezzasadne w stopniu oczywistym i w konsekwencji orzekł, jak w części
dyspozytywnej postanowienia, przy czym kosztami procesu w postępowaniu
kasacyjnym obciążył oskarżycieli posiłkowych w częściach równych.
kc