Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 39/15
POSTANOWIENIE
Dnia 7 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt
w sprawie z powództwa R. B. i P. M.
przeciwko Poczcie Polskiej Spółce Akcyjnej
o odszkodowanie za naruszenie zasad równouprawnienia, ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 7 maja 2015 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 17 grudnia 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Strona pozwana - Poczta Polska Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła
skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 17 grudnia 2013 r., w
sprawie Pa …/13.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj.: art.
183b
§ 2 pkt 4 k.p. w związku z art. 6 pkt 1 b) dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27
listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w
zakresie zatrudnienia i pracy („Dyrektywa Rady 2000/78/WE”), przez ich
nieuzasadnione niezastosowanie i przyjęcie, że „obiektywnym powodem
różnicowania wysokości wynagrodzenia zasadniczego w grupie zatrudnionych u
pozwanej na stanowisku pracownika ochrony nie może być staż pracy (data
nawiązania stosunku pracy)”, podczas gdy z art. 183b
§ 2 k.p., jak i powołanej
dyrektywy wprost wynika, że nie naruszają zasady równego traktowania w
zatrudnieniu działania polegające na ustalaniu zasad wynagrodzenia z
2
uwzględnieniem kryterium stażu pracy (Sąd Okręgowy a priori wykluczył możliwość
różnicowania pracowników z uwagi na staż pracy, podczas gdy kryterium stażu jest
jednym z podstawowych dopuszczalnych kryteriów ich różnicowania); art. 112
k.p. w
związku z art. 18 § 3 k.p., przez ich niewłaściwe zastosowanie w ustalonym stanie
faktycznym, tj. stwierdzenie, że okoliczność przyznania W. K. i S. Z. płatnych
miesięcznie przez okres 9 miesięcy dodatków wyrównawczych uzasadnionych
stażem pracy jako rekompensaty za obniżenie wynagrodzenia zasadniczego w
kwocie, o jaką zmniejszono ich wynagrodzenie zasadnicze, i nieprzyznanie
jednakowych dodatków powodom, świadczyło o naruszeniu zasady równego
traktowania, pomimo ustalenia przez Sąd, że staż pracy W. K. i S. Z. (22 lata i 19
lat) w sposób znaczny przekraczał staż pracy powodów (P. M. 10 lat, natomiast R.
B. 7 lat); w konsekwencji ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego nie uprawniały do
stwierdzenia nieważności umów o pracę powodów w zakresie wynagrodzenia i
zastąpienia ich kwotami wyższymi; art. 18 § 1 k.p., przez jego niezastosowanie i
przyjęcie, że skoro Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy („ZUZP”) regulował kwestię
dodatków przyznawanych pracownikom strony pozwanej za staż pracy,
porozumienia zmieniające umowę o pracę zawarte między innymi z W. K. i S. Z. nie
mogły kształtować stosunku pracy z tymi pracownikami w sposób bardziej dla nich
korzystny niż ZUZP, podczas gdy z art. 18 § 1 k.p. wynika, że postanowienia umów
o pracę oraz innych aktów (np. ZUZP) nie mogą być mniej korzystne dla
pracownika niż przepisy prawa pracy, a contrario - umowa o pracę (a w tym:
porozumienie zmieniające umowę pracę) może być korzystniejsze dla pracownika
niż przepisy prawa pracy oraz innych aktów (np. ZUZP) - w konsekwencji Sąd
Okręgowy nie mógł przyjąć, że porozumienie zmieniające umowę o pracę było
pozorne dlatego, że przyznawało na okres 9 miesięcy dodatek korzystniejszy niż
regulacje ZUZP odnoszące się do korzyści wynikających ze stażu pracy; art. 65 § 1
i 2 k.c. w związku z art. 300 k.p., przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, w
ramach wykładni porozumień zmieniających umowy o pracę zawartych przez
stronę pozwaną między innymi z S. Z. i W. K., że obniżenie wynagrodzenia
zasadniczego miało charakter pozorny, gdyż zostało zrekompensowane
przyznaniem płatnych miesięcznie przez okres 9 miesięcy od zawarcia tych
porozumień dodatków wyrównawczych, co było wnioskiem nieprawidłowym w
3
świetle okoliczności zawarcia porozumień oraz ich treści (ograniczenie świadczenia
dodatków do 9 miesięcy), jak i rzeczywistego stażu pracy pracowników, którym
został dodatek przyznany; art. 183b
§ 3 k.p., przez jego niewłaściwe zastosowanie
(niezastosowanie) w ustalonym stanie faktycznym i przyjęcie, że przyznanie W. K. i
S. Z. świadczeń wyrównawczych uzasadnionych stażem pracy w kwocie, o jaką
zmniejszono ich wynagrodzenie zasadnicze, i nieprzyznanie jednakowych
dodatków powodom, nie mogło być kwalifikowane jako działanie zmierzające do
zmniejszenia nierówności z uwagi na rzekomo pozorny charakter działania, przy
jednoczesnym ustaleniu, że staż pracy W. K. i S. Z. był rzeczywiście znacznie
dłuższy (odpowiednio: dwukrotnie lub nawet trzykrotnie) niż powodów, podczas gdy
w tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy zobowiązany był zastosować art.
183b
§ 3 k.p., z którego wynika, że nie stanowią naruszenia zasady równego
traktowania w zatrudnieniu działania zmierzające do zmniejszenia faktycznych
nierówności; art. 300 k.p. w związku z art. 471 k.c. i art. 112
k.p. oraz art. 183d
k.p.,
przez błędną wykładnię przesłanki sprawy nieunormowanej przepisami prawa pracy
i przyjęcie, że sprawa o odszkodowanie za naruszenie przez pracodawcę zasady
równego traktowania jest sprawą nieunormowaną przepisami prawa pracy, podczas
gdy regulacja taka została zawarta w art. 183d
k.p., a odpowiedzialność z tego tytułu
prawo pracy uzależnia ponadto od uprawdopodobnienia przesłanki dyskryminacji w
rozumieniu art. 183a
§ 1 k.p.; Sąd drugiej instancji nie mógł więc przyjąć, że skoro w
sprawie nie zostały spełnione przesłanki odszkodowawcze z art. 183a
§ 1 k.p. w
związku z art. 183d
k.p. (lex specialis), mamy do czynienia z luką prawną,
uprawniającą do zastosowania art. 471 k.c. (lex generalis); w konsekwencji, Sąd
drugiej instancji stwierdzając brak podstaw do uwzględnienia roszczenia na
podstawie art. 183d
k.p. w związku z art. 183a
§ 1 k.p., zobligowany był oparte na tej
podstawie roszczenia odszkodowawcze powodów oddalić; art. 98 Konstytucji RP w
związku z art. 10 i 249 akapit 3 TWE, przez nieuwzględnienie w ramach wykładni
art. 300 k.p. w związku z art. 471 k.c. i art. 183d
k.p. treści art. 10 Dyrektywy Rady
2000/78/WE, zgodnie z którym odszkodowanie za naruszenie zasady równego
traktowania przez pracodawcę zasadne jest tylko wtedy, gdy powód wskaże na
„fakty, które nasuwają przypuszczenie o zaistnieniu bezpośredniej i pośredniej
dyskryminacji”, a więc - jeśli powodowie (tak jak w niniejszej sprawie) takich faktów
4
nie wskazali, zasądzenie odszkodowania było bezzasadne; Sąd drugiej instancji,
stosując art. 300 k.p. w związku z art. 471 k.c., nie mógł zatem przyjąć, że
okoliczność niedyskryminowania powodów była dla ustalenia odpowiedzialności
odszkodowawczej pozwanego pracodawcy irrelewantna. W przypadku
nieuwzględnienia powyższych zarzutów skarżąca zarzuciła także naruszenie art.
481 § 1 k.c. w związku z art. 455 k.c. oraz art. 300 k.p., przez ich niewłaściwe
zastosowanie i zasądzenie na rzecz powodów odsetek ustawowych od dnia
wniesienia powództwa, a nie od dnia jego doręczenia stronie pozwanej.
Skarżąca wniosła o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, ze względu
na to, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne: „Czy w przypadku
stwierdzenia braku podstaw do zasądzenia odszkodowania za naruszenie zasady
równego traktowania w oparciu o przepisy prawa pracy (art. 183d
k.p. w zw. z art.
183a
§ 1 k.p. i art. 113
k.p., art. 112
k.p. w zw. z art. 183b
§ 1 pkt 2 k.p.) z uwagi na
stwierdzenie przez Sąd, że pracownik nie był dyskryminowany w sposób
kwalifikowany w tym zakresie (różnicowanie pracowników nie wiązało się z żadną z
cech szczególnych pracowników, których dyferencjacja zasługiwałaby na
dezaprobatę społeczną), uprawnia Sąd do zmiany kwalifikacji prawnej roszczenia i
poszukiwania podstaw odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy poprzez
odesłanie z art. 300 k.p. w Kodeksie cywilnym (art. 471 k.c.), z pominięciem
wynikającego z prawa unijnego (art. 10 Dyrektywy Rady 2000/78AA/E) obowiązku
wykazania przez powoda faktów nasuwających przypuszczenie o zaistnieniu
bezpośredniej i pośredniej dyskryminacji?”
Ponadto wskazała, że skarga jest oczywiście uzasadniona ze względu na
zarzuty naruszenia: art. 183b
§ 2 pkt 4 k.p. w związku z art. 6 pkt 1 b) dyrektywy
Rady 2000/78/WE; art. 112
k.p. w związku z art. 18 § 3 k.p ; art. 18 § 1 k.p.; art. 65
§ 1 i 2 k.c. w związku z art. 300 k.p. oraz art. 183b
§ 3 k.p.
W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w
zakresie istotnego zagadnienia prawnego skarżąca wskazała, że przyjęta przez
Sąd Okręgowy kwalifikacja roszczenia (art. 300 k.p. w zw. z art. 471 k.c.) w
ustalonym stanie faktycznym (naruszenie art. 112
k.p.) jest kwalifikacją
precedensową i nieroztrząsaną dotychczas w orzecznictwie sądowym. Przesądza
bowiem o możliwości przyjęcia alternatywnej względem uregulowanej w prawie
5
pracy (art. 183d
k.p.) podstawy roszczenia odszkodowawczego wywodzonego z
okoliczności naruszenia zasady równego traktowania, dla którego to roszczenia
dotychczasowe orzecznictwo formułowało surowsze przesłanki odpowiedzialności
(właśnie wynikające z prawa pracy, tj. art. 183a
k.p.).
W odniesieniu zaś do oczywistej zasadności skargi podniosła, że już „na
pierwszy rzut oka”, bez dokonywania pogłębione analizy prawnej, widoczne jest, że
w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy dopuścił się: sprzecznego z Kodeksem pracy
oraz prawodawstwem unijnym wykluczenia kryterium stażu pracy jako potencjalnej
przyczyny różnicowania pracowników w zakresie wynagrodzenia (naruszenie art.
183b
§ 2 pkt 4 k.p. w związku z art. 6 pkt 1 b) dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27
listopada 2000 r., a ponadto naruszenia art. 112
k.p. w związku z art. 18 § 3 k.p.);
błędnej i zupełnie dowolnej wykładni porozumień zmieniających umowę o pracę,
która to wykładnia nie znajdowała żadnego oparcia ani w treści zawartych
porozumień, ani w okolicznościach towarzyszących ich zawarciu, czym Sąd drugiej
instancji naruszył art. 65 k.c. w związku z art. 300 k.p.; naruszenia art. 18 §1 k.p.
przez przyjęcie, że umowa o pracę (a w tym: porozumienie zmieniające umowę o
pracę) nie może być korzystniejsza dla pracownika niż przepisy prawa pracy oraz
innych aktów (np. ZUZP), naruszenia art. 183b
b § 3 k.p., przez jego zupełne
pominięcie, pomimo że ustalony stan faktyczny nakazywał przyjąć, że nawet gdyby
zgodzić się, że w sprawie doszło do rzekomo nierównego traktowania pracowników
w zakresie wynagradzania, to i tak sytuacja ta nie była naruszeniem zasady
równego traktowania jako działanie zmierzające do zmniejszenia nierówności w
zakładzie pracy strony pozwanej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę
kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne
(pkt 1), istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi
nieważność postępowania (pkt 3) lub skarga jest oczywiście uzasadniona (pkt 4).
Wypada również dodać, iż zgodnie z art. 3984
§ 2 k.p.c., określającym wymogi
6
formalne skargi kasacyjnej, skarga kasacyjna powinna zawierać wniosek o
przyjęcie do rozpoznania i jego uzasadnienie. Należy zatem stwierdzić, że wniosek
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że zachodzi
przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych w powołanym wcześniej art. 3989
§ 1 k.p.c., a jego uzasadnienie winno zawierać argumenty świadczące o tym, że
rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba
rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy.
Przedstawione przez skarżącą istotne zagadnienie prawne zostało już
rozstrzygnięte w wyroku z dnia 18 września 2014 r., III PK 136/13 (LEX nr 1554335).
Sąd Najwyższy wskazał w jego uzasadnieniu, że niepowoływanie się przez
pracownika dochodzącego odszkodowania na dyskryminacyjne kryterium
różnicujące, nie oznacza wyłączenia możliwości dochodzenia przez niego innych
roszczeń niż tylko na podstawie w art. 183d
k.p., a opartych na „zwykłym”,
nierównym traktowaniu w porównaniu do innych zatrudnionych znajdujących się w
podobnej sytuacji. Sąd Najwyższy dopuścił możliwość zakwalifikowania takiego
roszczenia jako odszkodowania rekompensującego uszczerbek polegający na
nieotrzymaniu różnicy między świadczeniem otrzymanym a świadczeniem, jakie
pracownik powinien otrzymać, gdyby w stosunku do niego nie naruszono zasady
równego traktowania. Wówczas podstawą prawną jest art. 471 k.c. w związku z art.
300 k.p. (przy konieczności wykazania przesłanek odpowiedzialności w nim
określonych), a nie art. 183d
k.p. Obowiązek równego traktowania pracowników w
zatrudnieniu (art. 112
k.p.) jest niewątpliwie obowiązkiem pracodawcy wynikającym
ze stosunku pracy. Jego naruszenie może więc powodować odpowiedzialność
odszkodowawczą pracodawcy na ogólnych zasadach odpowiedzialności
kontraktowej. Wobec powyższego, ustalenie że pracownik nie był dyskryminowany,
a tylko doszło do „zwykłego”, nierównego jej traktowania, nie oznacza
bezzasadności powództwa.
Biorąc zaś pod uwagę wątpliwości skarżącego co do możliwości
subsydiarnego stosowania art. 471 k.c. (na podstawie art. 300 k.p.) do roszczeń o
odszkodowanie z tytułu „zwykłego” nierównego traktowania, to wskazać należy, że
w judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się szerokie stosowanie art. 471 k.c.
do stosunku pracy. W wyroku z dnia 4 kwietnia 2000 r., I PKN 571/99 (OSNAPiUS
7
2001 nr 17, poz. 533) przyjęto, że szkoła wyższa jako pracodawca może ponosić
na podstawie art. 471 k.c. w związku z art. 300 k.p. odpowiedzialność
odszkodowawczą wobec pracownika naukowo-dydaktycznego będącego
mianowanym nauczycielem akademickim za brak należytej staranności w
wykonaniu obowiązku umożliwienia mu prowadzenia badań naukowych, rozwijania
twórczości naukowej i uzyskania stopnia lub tytułu naukowego; w wyroku z dnia 7
grudnia 2000 r., I PKN 135/00 (OSNAPiUS 2002 nr 14, poz. 331) stwierdzono, że
zawinione, choćby przez niedbalstwo, naruszenie przez pracodawcę
spoczywających na nim w ramach umownego stosunku pracy obowiązków wobec
pracownika, polegające na uniemożliwieniu pracownikowi realizacji umowy o pracę
w wyniku braku uzyskania zgody władz obcego państwa na zatrudnienie
(zezwolenia na pracę), skutkuje odpowiedzialnością odszkodowawczą pracodawcy
za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązania na podstawie art. 471
k.c. w związku z art. 300 k.p.; w wyroku z dnia 16 stycznia 2007 r., II PK 174/06
(OSNP 2008 nr 5-6, poz. 57) wyrażono pogląd, że niewykonanie przez pracodawcę
obowiązku świadczenia w naturze w sytuacji, gdy nie jest przewidziane zastępcze
świadczenie pieniężne, uprawnia pracownika - według jego wyboru - do
dochodzenia wykonania świadczenia w naturze lub odszkodowania; w wyroku z
dnia 9 kwietnia 1998 r., I PKN 36/98 (OSNAPiUS 1999 nr 8, poz. 268) przyjęto, że
odmowa nawiązania z byłym pracownikiem umowy o pracę na czas określony
może powodować odpowiedzialność odszkodowawczą pracodawcy (art. 471 k.c. w
związku z art. 300 k.p.), jeżeli w wewnętrznym zarządzeniu zobowiązał się on do
ponownego nawiązania umowy o pracę. W wyroku z dnia 17 lutego 1999 r., I PKN
578/98 (OSNAPiUS 2000 nr 7, poz. 263) Sąd Najwyższy sformułował ogólną tezę,
że nie ma w prawie pracy zasady, która ograniczałaby wysokość odszkodowania
należnego pracownikowi z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania przez
pracodawcę obowiązków wynikających z umowy o pracę (art. 471 k.c.), poza
roszczeniami wynikającymi z jej bezprawnego rozwiązania.
Za takim szerokim stosowaniem art. 471 k.c. do stosunków pracy przemawia
także argumentacja zawarta w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z
dnia 27 listopada 2007 r., SK 18/05 (OTK-A 2007 nr 10, poz. 128) odwołująca się
do konstytucyjnych standardów ochrony praw majątkowych innych niż własność (a
8
takim jest prawo pracownika do wynagrodzenia w wysokości porównywalnej do
wynagrodzenia pracowników znajdujących się w podobnej sytuacji),
sprzeciwiających się takim rozwiązaniom normatywnym, których skutkiem jest
„wydrążenie” konkretnego prawa podmiotowego z uprawnień składających się na
jego istotę, albo takim, które tworzą pozorne i nieefektywne mechanizmy ochrony
praw podmiotowych.
W konsekwencji nie można uznać, że w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne (art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.), skoro Sąd Najwyższy zajął już
stanowisko w kwestii tego zagadnienia prawnego i wyraził swój pogląd we
wcześniejszych orzeczeniach, a nie zachodzą żadne okoliczności uzasadniające
zmianę tego poglądu (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 16 stycznia
2003 r., I PK 230/02, OSNP - wkładka z 2003 r. nr 13, poz. 5; z dnia 10 marca
2010 r., II UK 363/09, LEX nr 577467, z dnia 12 marca 2010 r., II UK 400/09, LEX
nr 577468; z dnia 189 stycznia 2012 r., I UK 328/11, LEX nr 1215423; z dnia 19
marca 2012 r., II PK 294/11, LEX nr 1214578).
Odnosząc się do kwestii oczywistej zasadności skargi, trzeba przypomnieć,
że w świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego przesłanka ta wynika
zwykle z oczywistego, widocznego prima facie naruszenia przepisów prawa
polegającego na sprzeczności wykładni lub stosowania prawa z jego brzmieniem
lub powszechnie przyjętymi regułami interpretacji. Nie chodzi zatem o takie
naruszenie prawa, które może stanowić podstawę skargi w rozumieniu art. 3984
k.p.c., lecz o naruszenie kwalifikowane (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z
dnia 26 lutego 2008 r., II UK 317/07, LEX nr 453107, z dnia 25 lutego 2008 r., I UK
339/07, LEX nr 453109, z dnia 26 lutego 2001 r., I PKN 15/01, OSNAPiUS 2002 nr
20, poz. 494, z dnia 17 października 2001 r., I PKN 157/01, OSNP 2003 nr 18, poz.
437, z dnia 8 marca 2002 r., I PKN 341/01, OSNP 2004 nr 6, poz. 100, wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 218/07, LEX nr 375616).
Jeśli chodzi o zarzuty koncentrujące się wokół okoliczności przyznania W. K.
i S. Z. płatnych miesięcznie przez okres 9 miesięcy dodatków wyrównawczych
„uzasadnionych stażem pracy jako rekompensaty za obniżenie wynagrodzenia
zasadniczego” (w kwocie, o jaką zmniejszono ich wynagrodzenie zasadnicze), to
ich zasadność zależy od uznania, że były to działania pracodawcy zmierzające do
9
zmniejszenia nierówności w rozumieniu art. 183b
§ 3 k.p. To zaś wymagałoby
pogłębionej analizy prawnej w aspekcie tego, czy obniżenie wynagrodzenia
pracownikom lepiej zarabiającym oznacza zmniejszenie na korzyść pracowników
gorzej zarabiających faktycznych nierówności, a więc czy działania takie można
utożsamiać z tzw. pozytywną dyskryminacją mającą na celu wyrównywanie szans.
Oznacza to, że nie ma uzasadnienia twierdzenie o oczywistym, widocznym prima
facie, naruszeniu art. 65 k.c. w związku z art. 300 k.p. oraz art. 183b
§ 3 k.p.
Nie można też zgodzić się ze stwierdzeniem, że Sąd drugiej instancji
wykluczył a limine kryterium stażu pracy jako potencjalnie usprawiedliwioną
przyczynę różnicowania pracowników w zakresie wynagrodzenia. Wskazał jedynie,
że staż pracy jest uwzględniany u strony pozwanej w dodatku stażowym i dlatego
uznał, że różnicowanie także wynagrodzenia zasadniczego według tego kryterium
nie jest uzasadnione. W związku z tym skarga kasacyjna nie jest oczywiście
uzasadniona w zakresie zarzutu sprzecznego z Kodeksem pracy oraz
prawodawstwem unijnym wykluczenia kryterium stażu pracy jako potencjalnej
przyczyny różnicowania pracowników w zakresie wynagrodzenia (naruszenie art.
183b
§ 2 pkt 4 k.p. w związku z art. 6 pkt 1 b) dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27
listopada 2000 r., a ponadto naruszenia art. 112
k.p. w związku z art. 18 § 3 k.p.).
W sposób oczywisty Sąd Okręgowy nie mógł naruszyć art. 18 § 1 k.p.,
bowiem tego przepisu nie stosował i w związku z tym nie wyraził poglądu, że
umowa o pracę nie może być korzystniejsza dla pracownika niż przepisy prawa
pracy oraz innych aktów.
Skarżąca nie zdołała zatem wykazać, że zachodzi potrzeba rozpoznania jej
skargi przez Sąd Najwyższy, wobec czego z mocy art. 3989
k.p.c. należało
postanowić jak w sentencji.
eb