Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 23/15
POSTANOWIENIE
Dnia 29 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz (przewodniczący)
SSN Iwona Koper (sprawozdawca)
SSN Anna Kozłowska
w sprawie ze skargi J. S.
o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 listopada 2011 r., w sprawie z powództwa J. S.
przeciwko J. R., S. R., A. W., A. W., K. S. i Gminie Miasta C.
o ustalenie i zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 maja 2015 r.,
zażalenia skarżącego J. S.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 grudnia 2014 r.,
1) oddala zażalenie;
2) przyznaje radcy prawnemu M. G.
od Skarbu Państwa Sądu Apelacyjnego tytułem
kosztów pomocy prawnej udzielonej wnoszącemu skargę
w postępowaniu zażaleniowym kwotę 3 600 (trzy tysiące
sześćset) zł podwyższoną o stawkę podatku od towarów
i usług;
3) zasądza od J. S. na rzecz K.
S. kwotę 3 600 (trzy tysiące sześćset) zł tytułem
kosztów postępowania zażaleniowego.
2
UZASADNIENIE
3
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 30 grudnia 2014 r. odrzucił na
podstawie art. 410 § 1 k.p.c. skargę powoda J. S. o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 listopada
2011 r.
W jego uzasadnieniu wskazał, że skarga nie jest oparta na ustawowej
podstawie wznowienia, a przywołane w skardze okoliczności oraz dokumenty nie
spełniają wymogów określonych w art. 403 § 2 k.p.c. Stwierdził, że nowe dowody
wskazane przez powoda nie miałyby wpływu na wynik sprawy, której dotyczy
skarga o wznowienie.
Postanowienie J. S. zaskarżył zażaleniem zarzucając zaskarżonemu
rozstrzygnięciu naruszenie przepisów art. 410 § 1 k.p.c., art. 403 § 2 k.p.c., art.
361 § 1 k.c. w zw. art. 403 § 2 k.p.c., art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.,
art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. Podniósł, że Sąd błędnie przyjął, iż
roszczenie powoda stanowi utracone korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę w
Spółdzielni do chwili osiągniecia wieku emerytalnego, podczas gdy żądanie pozwu
wynika z odszkodowania za nierozpoznanie z powodu braku środków finansowych
jego wierzytelności w ramach postępowania upadłościowego.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie
sprawy Sądowi Apelacyjnemu celem jej merytorycznego rozpoznania oraz
dopuszczenie wnioskowanych dowodów.
W odpowiedzi na zażalenie pozwana K. S. wniosła o jego oddalenie i
zasądzenie od powoda kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Postępowanie może być wznowione na podstawie z art. 403 § 2 k.p.c.
w razie wykrycia po uprawomocnieniu się wyroku takich okoliczności faktycznych
lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których
strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Przesłanki te musza być
spełnione łącznie.
4
Powód domagał się w prawomocnie zakończonej sprawie zasądzenia od
pozwanych kwoty 702.000 zł tytułem odszkodowania odpowiadającej kwocie
wierzytelności z tytułu równowartości utraconego przez niego wynagrodzenia za
okres pracy, aż do osiągnięcia wieku emerytalnego, w Spółdzielni Pracy „O.” w C.
Wierzytelność ta nie została rozpoznana w postępowaniu upadłościowym, z uwagi
na brak środków finansowych w masie upadłości Spółdzielni. Roszczenie
odszkodowawcze powoda zostało oddalone przez Sądy orzekające w sprawie z
powodu niewykazania przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanych
w stosunku do powoda, w postaci: winy każdego z pozwanych za w powstanie
szkody powoda, adekwatnego związku przyczynowego, a także szkody i jej
wysokości. Powód J. S. wystąpił nadto w sprawie z żądaniem stwierdzenia
nieważności umowy sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki nr 14/1
położonej w C. przy ul. K. […] i znajdującego się na niej budynku warsztatowego.
W piśmie z dnia 13 listopada 2014 r. (k. 61 - 66), w odpowiedzi na wezwanie Sądu
Apelacyjnego o usunięcie braków formalnych skargi o wznowienie postępowania
podał, że przedłożone dowody z dokumentów służyć mają wykazaniu, że pozwani
nie dysponowali całym terenem działki nr 14/1, nie mogli więc skutecznie zbyć
ustanowionego na niej prawa użytkowania wieczystego oraz znajdującego się tam
fragmentu budynku, a w konsekwencji umowa sprzedaży z dnia 29 lipca 2002 r.
była nieważna. Gdyby natomiast majątek ten pozostał nadal w składzie aktywów
Spółdzielni Pracy „O.”, to zgłoszona przez skarżącego wierzytelność byłaby
rozpoznana w postępowaniu upadłościowym.
W związku z tym wskazać trzeba, co potwierdza trafność zaskarżonego
postanowienia, że powód – obecny skarżący - cofnął żądanie stwierdzenia
nieważności umowy z dnia 29 lipca 2002 r., skutkiem, czego Sąd Apelacyjny
wyrokiem z dnia 30 listopada 20011 r. uchylił wyrok Sądu Okręgowego w tej części
i umorzył postępowanie. Okoliczności faktyczne oraz dowody, których wykrycie
uzasadniać ma wznowienie postępowania powinny bowiem dotyczyć przedmiotu
sporu, o którym prawomocnie rozstrzygnął sąd w zakończonym postępowaniu.
Nadto, jak zasadnie przyjął Sąd Apelacyjny, powołane obecnie przez skarżącego
dowody, nawet gdyby zostały przeprowadzone w prawomocnie zakończonym
postępowaniu i dały podstawę do dodatkowych ustaleń faktycznych, to przy
5
uwzględnieniu przyczyn oddalenia roszczenia odszkodowawczego powoda,
ustalenia te nie miałyby wpływu na wynik sprawy i nie mogłyby doprowadzić do
uwzględnienia powództwa.
Zgodnie z przeważającym stanowiskiem orzecznictwa, które podzielił także
Sąd Apelacyjny, skarga o wznowienie nie opiera się na ustawowej podstawie, gdy
podana w niej podstawa nie odpowiada żadnej z ustawowych podstaw wznowienia,
ale również wówczas gdy – jak w niniejszej sprawie - z twierdzeń uzasadniających
skargę wynika, że podstawa ta faktycznie nie wystąpiła (zob. m. Innymi
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia: 22 lipca 2010 r., I CSK 601/09, 25 maja
2012 r., I CZ 35/12, 14 czerwca 2012 r., I CZ51/12 – nie publ.).
Z tych względów Sąd Najwyższy oddalił nieuzasadnione zażalenie stosownie
do art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c., oraz orzekł o kosztach postępowania
zażaleniowego na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.,
przy uwzględnieniu stawek wynagrodzenia za czynności radców prawnych
przewidzianych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).