Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZP 96/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
SSN Maria Szulc
Protokolant Katarzyna Bartczak
w sprawie z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej
w S. przy ul. G. 3,4
przeciwko Gminie Miasta S.
o zapłatę,
na posiedzeniu jawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 maja 2014 r.
na skutek zagadnienia prawnego
przedstawionego przez Sąd Okręgowy w S.
postanowieniem z dnia 5 listopada 2013 r.
"Czy jest zgodny z przepisami prawa skład Sądu Rejonowego S.-
C. w S. wydający orzeczenie z dnia 25 września 2012 roku w sprawie
…/12, w którym orzekał Sędzia przeniesiony w trybie art. 75 § 2 pkt 1 i
§ 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku Prawo o ustroju sądów
powszechnych, w sytuacji gdy decyzję podpisał Podsekretarz Stanu z
upoważnienia Ministra Sprawiedliwości?"
odmawia podjęcia uchwały.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 25 września 2012 r. Sąd Rejonowy S.-C. w S. zasądził od
pozwanej Gminy Miasto S. na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej
nieruchomości położonej w S. przy ul. G. 3, 4 kwotę 1209, 68 zł. z odsetkami
ustawowymi od dnia 2 lutego 2012 r. i zasądził od powódki na rzecz pozwanej
kwotę 232, 67 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
W sprawie orzekał sędzia, który decyzją Ministra Sprawiedliwości z dnia
30 grudnia 2008 r., podpisaną przez podsekretarza stanu na podstawie art. 75 § 2
pkt 1 i § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych
(jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 427 ze zm. - dalej: „Pr. o u.s.p.”) oraz art. 37 pkt
1 i 5 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów – w brzmieniu na dzień
1 stycznia 2009 r. (Dz. U. 1996 nr 106 poz. 492 ze zm.), w związku ze zniesieniem
z dniem 1 stycznia 2009 r. Sądu Rejonowego w S., został przeniesiony do Sądu
Rejonowego S.-C. w S.
Rozpoznając apelację, Sąd Okręgowy w S. przedstawił Sądowi
Najwyższemu do rozstrzygnięcia na podstawie art. 390 § 1 k.p.c. wątpliwości,
dotyczące wykładni powyższych przepisów, ponieważ żaden z sędziów
znoszonego Sądu nie złożył wniosku o przeniesienie na inne miejsce służbowe, ani
też nie wyraził pisemnej zgody na przeniesienie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przytoczone na wstępie zagadnienie prawne zostało przedstawione do
rozstrzygnięcia postanowieniem podjętym przez Sąd Okręgowy w S. w dniu 5
listopada 2013 r., a więc w czasie, gdy – po wydaniu uchwały składu siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2013 r., III CZP 46/13 (OSNC 2013, nr
12, poz. 135) oraz ujawnieniu się rozbieżności w orzecznictwie Sądu Najwyższego
spowodowanych wyrokiem z dnia 16 października 2013 r., III KK 280/13 (nie publ.)
- mogły powstać wątpliwości dotyczące legalności decyzji o przeniesieniu sędziego
na inne miejsce służbowe na podstawie art. 75 § 3 w związku z art. 75 § 2 pkt 1
Pr. o u.s.p. wydanych - w zastępstwie Ministra Sprawiedliwości - przez sekretarza
lub podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości. Zostały one jednak
jednoznacznie wyjaśnione w uchwale pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia
28 stycznia 2014 r., BSA-I-4110-4/13 (OSNC 2014, nr 5, poz. 49), w której
3
stwierdzono, że w wydaniu wymienionej decyzji o przeniesieniu sędziego na inne
miejsce służbowe Minister Sprawiedliwości nie może być zastąpiony przez
sekretarza ani podsekretarza stanu, z zastrzeżeniem, że wykładnia dokonana
w uchwale wiąże od chwili jej podjęcia. Uchwała ta, mająca moc zasady prawnej na
podstawie ustawy, wiąże wszystkich sędziów Sądu Najwyższego (art. 61 § 6 i art.
62 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym, jedn. tekst: Dz. U.
z 2013 r., poz. 499), a siłą autorytetu Sądu Najwyższego oraz jego pozycji
ustrojowej i funkcji w ramach sprawowania wymiaru sprawiedliwości wpływa także
bezpośrednio na orzecznictwo sądów powszechnych i wojskowych (art. 183 ust. 1
Konstytucji i art. 1 pkt 1 Pr. o u.s.p.).
W tej sytuacji należy przyjąć, że podjęcie uchwały pełnego składu Sądu
Najwyższego po wydaniu przez sąd drugiej instancji postanowienia
o przedstawieniu Sądowi Najwyższemu na podstawie art. 390 § 1 k.p.c.
zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia – wyjaśniającej wątpliwości będące
podłożem poważnych wątpliwości powziętych przez sąd drugiej instancji przy
rozpatrywaniu apelacji (zażalenia) – uzasadnia odmowę podjęcia uchwały
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2000 r., III CZP 7/00,
OSNCP 2000, nr 12, poz. 221).
Z tych względów postanowiono, jak w sentencji (art. 61 § 1 ustawy o Sądzie
Najwyższym).