Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Cz 718/16

POSTANOWIENIE

Dnia 14 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Magdalena Hupa-Dębska

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2016 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. J. i R. J.

przeciwko K. J.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego

na postanowienie Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 21 lipca 2015 r., sygn. akt I Nc 611/15

postanawia:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach odrzucił na podstawie art. 504 § 1 kpc sprzeciw pozwanego od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 10 marca 2015 r. z tej przyczyny, że skarżący pomimo wezwania nie złożył w zakreślonym terminie sprzeciwu na urzędowym formularzu, który pozostał dotknięty tym brakiem formalnym.

Rozstrzygnięcie to zaskarżył pozwany wnosząc zarzucając, że nie otrzymał wezwania do usunięcia braków sprzeciwu, toteż nie mógł ich uzupełnić.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie mogło odnieść skutku.

Zgodnie z art. 503 § 2 kpc, jeżeli pozew wniesiono na urzędowym formularzu, wniesienie sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wymaga również zachowania tej formy. Postępowanie w sprawie I Nc 611/15 prowadzone jest w trybie uproszczonym, toteż stosownie do art. 505 2 kpc pozew został wniesiony na urzędowym formularzu. Sprzeciw pozwanego od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 10 marca 2015 r. nie został złożony na urzędowym formularzu przeznaczonym dla tego pisma procesowego, a na formularzu przeznaczonym dla odpowiedzi na pozew. Zasadnie zatem w świetle art. 130 1 § 1 1 kpc Sąd Rejonowy skierował do skarżącego wezwanie do usunięcia tego braku formalnego przez złożenie sprzeciwu na właściwym formularzu, w terminie 7 dni pod rygorem jego odrzucenia. Wprawdzie wezwania tego pozwany faktycznie nie podjął, jednak okoliczność ta nie może stanowić wystarczającej podstawy dla uwzględnienia zażalenia. Wezwanie zostało skierowane na właściwy adres, a wobec niemożności bezpośredniego doręczenia operator pocztowy dwukrotnie przesyłkę awizował w dniach 19 i 27 czerwca 2015 r., po czym wobec jej niepodjęcia zwrócił ją nadawcy

6 lipca 2015 r. Doręczenie to, wprawdzie nie faktyczne, musi wszak być uznane za skuteczne

z dniem 4 lipca 2015 r., a to w świetle art. 139 § 1 kpc oraz § 7 i 10 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2010 r. w sprawie szczegółowego trybu i sposobu doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym (tekst jednolity – Dz.U.2015.1222). Wprawdzie dopuszczalne jest obalenie domniemania prawidłowości doręczenia stwierdzonego

w oparciu o przepis art. 139 § 1 kpc, co wymaga jednak uprawdopodobnienia okoliczności przemawiających przeciwko jego przyjęciu. Tymczasem pozwany twierdzi jedynie, że nie doręczono mu przesyłki, nie uprawdopodabniając w żaden sposób wadliwości w procedurze doręczenia. Doręczenie to zatem musi być uznane za prawidłowe i skoro pozwany nie usunął wskazanego braku sprzeciwu do dnia 11 lipca 2015 r., zasadnym było jego odrzucenie w oparciu regulacje z art. 504 § 1 kpc oraz art. 130 1 § 2 kpc.

Dlatego zażalenie pozwanego jako bezzasadne podlegało oddaleniu na podstawie art. 385 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc.