Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2016r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie Wydział III Karny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Małgorzata Demianiuk – Dzik

Protokolant: praktykant Magdalena Dor, stażysta Joanna Krynicka, Sonia Moćko, Aneta Sobiepanek, stażysta Krzysztof Arasim, stażysta Albert Twaróg , stażysta Magdalena Mazurkiewicz

przy udziale Prokuratora: Ewy Dmitruk, Adama Pruszyńskiego, Wojciecha Fijałkowskiego, Anny Sieradzkiej – Kośli, Marcina Kalety, Joanny Jarzęckiej - Grzeszczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 19.08.2015r., 9.10.2015r., 7.12.2015r., 20.01.2016r., 16.03.2016r., 9.05.2016r., 31.05.2016r., 6.07.2016r.

sprawy przeciwko

S. K. (1)

synowi R. i R. zd . K.

ur. (...) w W.

oskarżonemu o to, że:

I.  w dniu (...). w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. G. po uprzednim wybiciu szyby witryny wystawowej dostał się do wnętrza kiosku, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia znajdujących się tam papierosów oraz innych artykułów spożywczych czym spowodował straty w kwocie 2000 zł na szkodę firmy (...) S.A.

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

II.  w dniu z (...). na (...)w W. przy ul. (...) przy stacji PKP po uprzednim wybiciu szyby witryny wystawowej usiłował dostać się do wnętrza kiosku (...) jednak z uwagi na spłoszenie przez przejeżdżający samochód czynu tego nie dokonał

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk

III.  w nocy z (...) na (...) w W. przy ul. (...) przy stacji PKP po uprzednim wypchnięciu dykty zabezpieczającej wybitą szybę witryny wystawowej dostał się do wnętrza kiosku, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia znajdujących się tam 25 sztuk papierosów, 18 sztuk paczek tytoniu, drobnych artykułów chemicznych i kosmetycznych czym spowodował straty w kwocie 7000 zł na szkodę firmy (...) S.A.

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

oraz przeciwko

Ł. G.

synowi M. i A. zd. (...)

ur. (...) w W.

oskarżonemu o to, że:

w dniu (...)w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z S. K. (1) po uprzednim wybiciu szyby witryny wystawowej dostał się do wnętrza kiosku, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia znajdujących się tam papierosów oraz innych artykułów spożywczych czym spowodował straty w kwocie 2000 zł na szkodę firmy (...) S.A.

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk:

I.  oskarżonego S. K. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w pkt I uznaje za winnego tego, że w dniu (...) w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. G. po uprzednim wybiciu szyby witryny wystawowej dostał się do wnętrza kiosku, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia znajdujących się tam papierosów w ilości 20 paczek oraz artykułów spożywczych i zapalniczek o nieustalonej ilości powodując straty w łącznej kwocie nie mniejszej niż 2196, 85 zł na szkodę (...) S.A. w W. tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 279 § 1 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 kk skazuje oskarżonego i wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego S. K. (1) w ramach czynów zarzucanych mu w pkt II i III uznaje za winnego tego, że działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu w W. przy ul. (...) przy stacji PKP w dacie bliżej nie ustalonej nie wcześniej niż w dniu (...) i nie później niż (...)., a następnie w dniu (...)dokonał, po uprzednim wybiciu szyby wystawowej włamania do kiosku (...) skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia znajdujących się tam 25 kartonów papierosów różnych marek, 14 sztuk paczek tytoniu, drobnych artykułów chemicznych i kosmetycznych czym spowodował łączne straty w kwocie nie mniejszej niż 3031,17 zł na szkodę (...) S.A. w W. tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk skazuje oskarżonego, a na podstawie art. 279 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. i art. 86 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. wymierzone oskarżonemu S. K. (1) kary pozbawienia wolności łączy i wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 46 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. orzeka wobec oskarżonego S. K. (1) obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej (...) S.A. w W. kwoty 4046,89 zł (czterech tysięcy czterdziestu sześciu złotych osiemdziesięciu dziewięciu groszy);

V.  na podstawie art. 63 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. na poczet wymierzonej oskarżonemu S. K. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie w dniach (...) i (...). (tj. dwa dni) przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

VI.  oskarżonego Ł. G. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu (...) w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z S. K. (1), po uprzednim wybiciu szyby witryny wystawowej, dostał się do wnętrza kiosku, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia znajdujących się tam 20 paczek papierosów oraz artykułów spożywczych i zapalniczek o nieustalonej ilości czym spowodował straty w łącznej kwocie nie mniejszej niż 2196, 85 zł na szkodę (...) S.A. w W. tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 279 § 1 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 kk skazuje oskarżonego i wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. i art. 70 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. wykonanie wymierzonej oskarżonemu Ł. G. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

VIII.  na podstawie art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu Ł. G. karę grzywny w liczbie 60 (sześćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

IX.  na podstawie art. 73 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r.w okresie próby oddaje oskarżonego Ł. G. pod dozór kuratora;

X.  na podstawie art. 46 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. zobowiązuje oskarżonego Ł. G. do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej (...) S.A. w W. kwoty 1015,72 zł (tysiąc piętnaście złotych siedemdziesiąt dwa grosze);

XI.  na podstawie art. 63 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. na poczet wymierzonej oskarżonemu Ł. G. kary grzywny zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie w dniach 8 i 9 grudnia 2013r. (tj. dwa dni) przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom kary grzywny;

XII.  na podstawie art. 230 § 2 kpk dowody rzeczowe szczegółowo opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr 145/13 pod poz. 1 zwraca pokrzywdzonej (...) S.A. w W., zaś dowody rzeczowe szczegółowo opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr 145/13 pod poz. 2 zwraca oskarżonemu S. K. (1);

XIII.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego S. K. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych;

XIV.  na podstawie art. 627 kpk i art. 633 kpk zasądza od oskarżonego Ł. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 470 (czterysta siedemdziesiąt) złotych, w tym 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem opłaty;

XV.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. L. kwotę 756 zł (siedemset pięćdziesiąt sześć złotych) powiększoną o podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu S. K. (1).

Sygn. akt III K 56/14

UZASADNIENIE
Na podstawie art. 423 § 1a k.p.k., wobec złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku wyłącznie przez obrońcę oskarżonego S. K. (1), zakres uzasadnienia ograniczono do części wyroku dotyczącej tego oskarżonego.

Na podstawie zebranego i ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od dnia (...) roku do (...) roku S. K. (1), będąc w rejonie ul. (...) w W., dokonał dwóch włamań do kiosku należącego do sieci (...), mieszczącego się przy stacji kolejowej
(...).

Po raz pierwszy oskarżony włamał się do w/w kiosku nie wcześniej niż w dniu
(...) roku i nie później niż w dniu (...) roku, kiedy to po wybiciu jednej z szyb kiosku, wkładając rękę do jego wnętrza, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia, znajdującego się w zasięgu włożonej ręki, mienia w postaci 25 kartonów papierosów różnych marek, 14 paczek tytoniu do palenia oraz drobnych artykułów chemicznych. Następnie mężczyzna uciekł z miejsca zdarzenia, spłoszony przez nadjeżdżający pojazd przypominający swym wyglądem radiowóz policyjny.

Kolejnego włamania do wspomnianego kiosku S. K. (1) dokonał zaś, w dniu (...) roku w godzinach nocnych. Wówczas to wszedł do wnętrza kiosku, poprzez częściowe wepchnięcie płyty wiórowej wstawionej w miejsce wybitej, uprzednio przez niego, szyby. Następnie zaś, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia znajdujących się w kiosku drobnych artykułów chemicznych i kosmetycznych w postaci dezodorantów, kremów i past do zębów. Po dokonaniu kradzieży oddalił się z miejsca zdarzenia.

Swoim działaniem S. K. (1) spowodował straty na szkodę (...) S.A. z/s w W., w łącznej kwocie nie mniejszej niż 3031,17 złotych, na którą złożyły się kwota 1082,95 złotych z tytułu naprawy uszkodzeń kiosku, oraz kwota nie mniejsza niż 1948,22 złotych stanowiąca wartość ukradzionego towaru, którego nie odzyskano do chwili obecnej.

Każdorazowo na miejsce włamania wezwany został patrol Policji, gdzie funkcjonariusze dokonali stosownych czynności zmierzających do zabezpieczenia śladów ujawnionego przestępstwa.

Z kolei w dniu (...) roku, S. K. (1) przyjechał do swojego znajomego Ł. G., zamieszkującego wówczas w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w W., wynajmowanym przez jego siostrę A. K. (2). Mężczyźni, spożyli razem znaczną ilość alkoholu. W międzyczasie A. K. (2) opuściła mieszkanie i wróciła przed północą w towarzystwie swojego znajomego W. S.. Później zaś, już w dacie (...) roku, pomiędzy godziną 2:00, a 3:00 w nocy Ł. G., po uprzedniej sprzeczce z siostrą, udał się na spacer z psem. Razem z nim wyszedł także S. K. (2). Spacerując z psem mężczyźni dotarli do kiosku należącego do sieci (...), mieszczącego się przy ul. (...) w W., do którego po chwili zaczęli się włamywać.

Najpierw Ł. G. wyłamał drzwiczki przy jednej z przednich witryn kiosku. Następnie S. K. (1), uderzył smyczą w jedną z bocznych szyb kiosku, powodując jej pęknięcie. Wówczas obaj sprawcy kopiąc w przedmiotową szybę wybili
w niej otwór, który następnie poszerzyli rękoma, wyciągając fragmenty potłuczonego szkła. Po poszerzeniu otworu S. K. (1) wszedł do środka kiosku i zabrał stamtąd w celu przywłaszczenia mienie w postaci 20 paczek papierosów, oraz nieustalonej ilości artykułów spożywczych i zapalniczek. Zarazem połowę skradzionych paczek papierosów przekazał, stojącemu na zewnątrz kiosku, Ł. G., który chował je pod bluzę.

W trakcie gdy mężczyźni dokonywali włamania, na miejsce zdarzenia przyjechał patrol Policji w składzie asp. R. J., asp. sztab. P. K. (1), który został poinformowany o fakcie włamania do kiosku, w związku z uruchomieniem przez sprawców, zabezpieczającego go alarmu. Ł. G. spostrzegł nadjeżdżający radiowóz, o czym ostrzegł S. K. (1), a następnie zaczął uciekać z miejsca włamania. Drugi sprawca powziąwszy informację o zbliżającej się Policji, pośpiesznie opuścił kiosk i również rozpoczął ucieczkę. W międzyczasie przybili na miejsce funkcjonariusze zatrzymali radiowóz, a asp. R. J. udał się w pogoń za sprawcami włamania. W trakcie ucieczki, S. K. (1) i Ł. G. pogubili skradziony z kiosku towar. Następnie w trakcie ucieczki oskarżeni rozdzielili się, przez co Ł. G. zgubił pościg. R. J. kontynuował zaś, pogoń za S. K. (1) nie tracąc go z oczu. W międzyczasie zaś, na miejsce przybył kolejny patrol Policji, w składzie mł. asp. K. D. (1) i post. M. B., którzy to funkcjonariusze udzielili asp. J. pomocy przy zatrzymaniu S. K. (1). Mężczyznę umieszczono w radiowozie nowo przybyłej załogi, zaś pierwszy patrol udał się w dalszą penetrację terenu.

W międzyczasie zaś, Ł. G. wrócił do mieszkania siostry, gdzie zorientował się, iż nie ma ze sobą psa. Wówczas poprosił W. S.
o pomoc w odnalezieniu czworonoga i razem udali się w jego poszukiwania. Szukając, dotarli ponownie do kiosku przy ul. (...), przy którym znajdował się zgubiony przez sprawców pies, a także patrol Policji wraz z zatrzymanym S. K. (1). Funkcjonariusze przystąpili wówczas do wylegitymowania przybyłych mężczyzn. Nadto mł. asp. K. D. (1) wezwał do pomocy funkcjonariuszy R. J. i P. K. (1). Po przybyciu na miejsce asp. szt. P. K. zorientował się, że Ł. G. ma na sobie ślady substancji przypominającej krew, w związku z czym również on, jak i W. S. zostali zatrzymani. Następnie wszystkich trzech mężczyzn przewieziono do Komisariatu Policji W. U. w celu przeprowadzenia dalszych czynności. W toku czynności zabezpieczono również i poddano oględzinom miejsce włamania.

Swoim działaniem podjętym w dniu (...) roku, S. K. (1)
i Ł. G. spowodowali straty na szkodę (...) S.A. z/s w W.,
w łącznej kwocie nie mniejszej niż 2196,85 złotych, na którą złożyły się kwota 2031,45 złotych z tytułu naprawy uszkodzeń kiosku, oraz kwota nie mniejsza niż 165,40 złotych stanowiąca wartość ukradzionego towaru.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonych S. K. (1) (k.92-92v, k.96, k.660) i Ł. G. (k.88, k.94, k.778-779), zeznania świadków: K. D. (2) (k.116-116v, k.661-662), K. K. (2) (k.73-73v, k.662-663), P. K. (1) (k.44v), K. D. (1) (k.45v), R. J. (k.47v), M. B. (k.48v), W. S. (k.80), A. S. (2) (k.779-780), M. K. (2) (k.780-781), A. M. (k.782), D. P. (k.783-784), B. K. (k.828-829)
i D. K. (1) (k.992-994), protokoły badania trzeźwości (k.4-4v, k.9-9v), protokoły zatrzymania osoby (k.5-5v, k.10-10v), protokoły przeszukania osoby (k.7-8v, k.12-13v), protokoły oględzin miejsca (k.20-22v, k.107-108v), protokoły oględzin osoby (k.29-31, k.32-34v), protokoły oględzin rzeczy (k.61-64, k.111-114), protokół oględzin nagrania (k.77-78), materiału poglądowego (k. 128, k.175), pisma (...) S.A. (k.132, k.133), zapis monitoringu (k.148), opinię sądowo-psychiatryczną (k.141-145), dokumentację z (...) S.A. (k.149-153, k.155-159, k.161-163, k.165, k.512-530, k.534-559, k.638-642v, k.682, k.687-709, k.807, k.811-817, k.839-849, k.858-868), zaświadczenia (k.311, k.342, k.430, k.431-432), pismo kuratora (k.314), rachunki (k.433, k.435), umowy o dzieło (k.434, k.436), dokumentację z (...) (k.875-890, k.892-941).

Oskarżony S. K. (1) przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia (k.92-92v, k.96).

Z kolei na etapie postępowania jurysdykcyjnego, oskarżony przyznał się jedynie do pierwszego z zarzucanych mu czynów, tj. kradzieży z włamaniem dokonanej w dniu
(...) roku, a zmienił stanowisko procesowe w zakresie pozostałych dwóch zarzutów, a nadto złożył krótkie wyjaśnienia (k.660).

Oskarżony Ł. G. zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak
i przed Sądem przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.88, 94, 778-779).

Sąd, w zasadniczej części obdarzył wiarą wyjaśnienia oskarżonego S. K. (1) złożone na etapie postępowania przygotowawczego. Oskarżony wyjaśniał bowiem spójnie i logicznie, klarownie podając istotne okoliczności, tak włamania dokonanego w dniu (...)roku przy ul. (...), jak i dwóch włamań dokonanych w okresie od (...) roku do (...) roku przy
ul. (...). Przy czym oceniając wyjaśnienia oskarżonego K.,
w zakresie dotyczącym włamań z przełomu października i listopada, Sąd za niemiarodajne uznał twierdzenie oskarżonego, iż podczas pierwszego włamania do kiosku przy ul. (...) nie udało mu się nic ukraść. Z wiarygodnych zeznań prowadzącej ów kiosk K. D. (2) jasno i bezsprzecznie wynika bowiem, że już podczas włamania ujawnionego w dniu (...) roku, z kiosku zginął towar
w postaci papierosów, tytoniu i drobnych artykułów chemicznych. W tym wąskim zakresie za bardziej wiarygodne Sąd uznał tutaj zeznania świadka potwierdzone wnioskami płynącymi z protokołu oględzin miejsca zdarzenia. W pozostałym jednak zakresie relacja oskarżonego, jako klarowana i koherentna z pozostałym materiałem dowodowym sprawy w tym zwłaszcza z wyjaśnieniami drugiego oskarżonego, a także zeznaniami policjantów dokonujących jego zatrzymania, zapisem monitoringu, a także
z zeznaniami pokrzywdzonych oraz z dokumentacją w postaci protokołów oględzin, jest w pełni wiarygodna i przydatna do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd nie dopatrzył się przy tym, po stronie oskarżonego, żadnych racjonalnych powodów do bezpodstawnego obciążania odpowiedzialnością siebie, a w zakresie czynu z (...) roku, również oskarżonego Ł. G., z którym tempore criminis utrzymywał stosunki koleżeńskie. Podkreślić przy tym wypada, że stanowisko wyrażone
w przesłuchaniu prowadzonym przez funkcjonariuszy Policji, S. K. (1) podtrzymał podczas przesłuchania przeprowadzonego przez Prokuratora, kiedy to potwierdził również wcześniejsze wyjaśnienia.

Wiarygodne są również wyjaśnienia oskarżonego S. K. (1) złożone przed Sądem, w części odnoszącej się do zarzutu włamania do kiosku przy ul. (...) w W.. Oskarżony konsekwentnie podtrzymuje tutaj, swoje stanowisko
z postępowania przygotowawczego, które zresztą, jak już wspomniano powyżej, jest bezsprzeczne w świetle pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie.

Nie zasługują natomiast na wiarę wyjaśnienia oskarżonego, w zakresie w jakim,
w postępowaniu sądowym nie przyznaje się on do popełnienia zarzucanych mu włamań do kiosku przy ul. (...) w W.. Oskarżony nie potrafił bowiem
w logiczny sposób wytłumaczyć zmiany swojego stanowiska procesowego. Ograniczał się w tym zakresie do twierdzenia, iż w postępowaniu przygotowawczym funkcjonariusze bez jego wiedzy ,,dołożyli” mu dwa zarzuty, a on podpisał protokoły zatrzymania i przesłuchania bez ich czytania, bo chciał jak najszybciej opuścić jednostkę Policji. Chęcią szybkiego zakończenia czynności, oskarżony tłumaczył również fakt, iż relację zawartą w protokole przesłuchania na Policji potwierdził przed Prokuratorem, dodając przy tym, że zmiana stanowiska procesowego w czasie ponownego przesłuchania nic by nie dała, bo jak to ujął „Prokuratora byłaby bardziej za policjantem”. Powyższe depozycje oskarżonego, należy jednak uznać, wyłącznie za przyjętą przez niego linię obrony, ukierunkowaną na uniknięcie odpowiedzialności
w zakresie włamań do kiosku przy ul. (...). Relacja oskarżonego, w zakresie podawanych przezeń przyczyn znalezienia się w protokole przesłuchania, sporządzonym przez funkcjonariuszy Policji, treści go obciążających oraz powodów zaakceptowania przezeń takiego stanu rzeczy są bowiem w świetle okoliczności niniejszej sprawy niewiarygodne i mało logiczne. Twierdzenia o celowym działaniu funkcjonariuszy Policji, nie mają przy tym żadnego potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym sprawy. Jednocześnie sama analiza treści wyjaśnień z postępowania przygotowawczego wskazuje, że oskarżony składał je w toku swobodnej wypowiedzi i relacjonował poszczególne zdarzenia w sposób klarowny, podając przy tym logiczne powody dokonania kradzieży z przełomu października i listopada (...) roku. Co więcej, podawane przez oskarżonego powody dokonania kradzieży, korelują z podanymi przez świadka K. D. (2) rodzajami skradzionych towarów. Świadek podała, iż
w wyniku owych dwóch włamań skradziono papierosy, tytoń oraz drobną chemię
i produkty kosmetyczne. Oskarżony wyjaśniał zaś, że powodem kradzieży była jego bezdomność i ciężka sytuacja materialna, toteż kradł on rzeczy potrzebne mu do codziennej egzystencji. Z kolei fakt, iż oskarżony w dacie czynu i w późniejszym okresie zmagał się z problemem bezdomności znajduje potwierdzenie w dokumentacji w postaci zaświadczeń z Ośrodka (...) z/s przy ul. (...) w W., umów o dzieło zawieranych ze Spółdzielnią (...) rano wstaje” w W. oraz powiązanych z nimi rachunków, oraz pisma kuratora Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie z dnia (...) roku. Jednocześnie relacja oskarżonego jest tutaj częściowo rozbieżna z zeznaniami świadka K. D., w zakresie dotyczącym pierwszego włamania do prowadzonego przez nią kiosku, o czym wspominano już wyżej. Świadek podaje bowiem, iż w obu przypadkach sprawca dokonał kradzieży towaru z kiosku, podczas gdy oskarżony twierdził, iż za pierwszym razem nie zdążył nic ukraść, bo został spłoszony. Sam fakt spłoszenia, jest zaś o tyle realny, że zeznania K. D. (2), w korelacji z protokołem oględzin wskazują, iż przy pierwszym włamaniu sprawca nie wszedł do wnętrza kiosku i dokonał kradzieży jedynie rzeczy będących w zasięgu jego ręki, po wybiciu szyby. W ocenie Sądu, omówiona rozbieżność w wyjaśnieniach oskarżonego i zeznaniach świadka dodatkowo wskazuje zaś, że zapisana w policyjnym protokole przesłuchania relacja oskarżonego nie została
w tym zakresie niejako wcześniej „ułożona” pod materiał dowodowy zebrany w sprawie włamań z przełomu października i listopada. Gdyby tak było wyjaśnienia oskarżonego zapisane w protokole sporządzonym przez Policję winny w pełni korelować z zeznaniami świadka K. D. (2). Zarazem znamiennym jest, iż przed Sądem oskarżony podał dwie sprzeczne wersje w zakresie momentu zorientowania się co do tego, że jakoby „dopisano” mu dwa zarzuty. Najpierw twierdzi bowiem, iż o dodatkowych zarzutach dowiedział się w momencie podpisywania dokumentacji procesowej na komisariacie, po czym po chwili stanął na stanowisku, że zorientował się o tym dopiero podczas przesłuchania przez Prokuratora. Jednocześnie zauważyć wypada, iż z protokołu zatrzymania oskarżonego wynika, że powodem zatrzymania była wyłącznie kradzież z włamaniem, na której został przyłapany przez funkcjonariuszy Policji w dniu (...) roku. Co więcej, z dokumentacji wynika jasno, że przesłuchano go dopiero po przedstawieniu mu zarzutów, co dodatkowo potwierdza w swoich zeznaniach świadek D. K. (1), policjantka prowadząca czynność przesłuchania. Nie bez znaczenia mają przy tym ogólne okoliczności zatrzymania oskarżonego, bezsprzeczne w świetle zeznań dokonujących tej czynności policjantów oraz zebranej dokumentacji procesowej. Oskarżonego złapano bowiem na gorącym uczynku. Co więcej, funkcjonariusze dokonujący zatrzymania widzieli dwóch sprawców włamania do kiosku przy ul. (...), a zarazem takich samych danych dostarczał zapis z monitoringu. Jednocześnie zaś, w tym samym czasie funkcjonariusze zatrzymali również oskarżonego Ł. G. i świadka W. S., obydwu jako potencjalnych współsprawców włamania do w/w kiosku.
Z protokołów zatrzymania oskarżonych wynika zaś, że powodem ich zatrzymania było podejrzenie włamania wyłącznie do tego jednego kiosku i to popełnionego również wspólnie z W. S.. Ostatecznie zarzuty postanowiono jednak tylko oskarżonym K. i G.. Co więcej, zarzuty trzech włamań postawiono wyłącznie oskarżonemu S. K. (1). Nadto zarzuty postawiono oskarżonym dopiero po ich wstępnych rozpytaniach, gdzie oskarżeni prezentowali relacje zasadniczo zgodne z treścią swoich pierwszych wyjaśnień w sprawie. Taka konstelacja procesowa jednoznacznie dowodzi, iż zarzuty włamań do kiosku przy ul. (...) w W., z przełomu października i listopada(...) roku, zostały postawione S. K. (1) dlatego, iż przyznał się on do tych włamań podczas rozpytania. Z kolei Ł. G. stanął jedynie pod zarzutem włamania
z (...) roku popełnionego wspólnie z oskarżonym K., gdyż do tego czynu przyznał się w rozpytaniu. Zarazem dowodzi to, iż nieprawdopodobnym jest, aby dwa dodatkowe zarzuty były S. K. (1) niejako „dopisane” przez Policję i to bez jego wiedzy. Funkcjonariusze musieli by bowiem z góry założyć, iż obciążą oskarżonego dodatkowymi kradzieżami ujawnionymi przeszło miesiąc wcześniej
i w ciągu nieco ponad jednej doby (rozpytanie i przesłuchanie miało miejsce następnego dnia po zatrzymaniu oskarżonego), spreparować zarówno notatkę z rozpytania jak
i protokół przesłuchania oskarżonego, korelujący z materiałem dowodowym zebranym w sprawie włamań do kiosku przy ul. (...) i to zawierający całkiem logiczną
i spójną relację z tegoż zdarzenia. W powyższym kontekście zauważyć zarazem należy, że sami funkcjonariusze nie dość, że nie mieli racjonalnych podstaw do preparowania fałszywych dowodów przeciwko oskarżonemu i bezpodstawnego obciążania go odpowiedzialnością (co przecież wiąże się dla nich z ryzykiem poniesienia konsekwencji służbowych i prawnych), w sytuacji gdy mogli w pełni zasadnie postawić mu zarzut włamania z (...) roku, do którego ten zresztą się przyznawał, to dodatkowo brak jest racjonalnych możliwości wytłumaczenia, dlaczego zarzutem o popełnienie kradzieży z przełomu października i listopada (...) roku policjanci mieliby bezpodstawnie obciążać, wyłącznie oskarżonego K., a nie również Ł. G. zatrzymanego w tym samym dniu. Co więcej, na pełną prawidłowość działań funkcjonariuszy i na szczerość ich intencji wskazuje dodatkowo fakt, iż żadnych zarzutów nie postanowiono, zatrzymanemu razem oskarżonymi, świadkowi W. S., który początkowo był w gronie osób podejrzanych
o włamanie do kiosku przy ul. (...) w W..

Odnosząc się zaś do wyjaśnień oskarżonego Ł. G., na wiarę w całości zasługuje jego relacja złożona w postępowaniu przygotowawczym. W pełni wiarygodne są również depozycje oskarżonego złożone przed Sądem, w zakresie w jakim potwierdza on swoją relację z postępowania przygotowawczego. Oskarżony wyjaśniał bowiem spójnie i logicznie, wyczerpująco podając istotne okoliczności sprawy, w tym (podobnie jak oskarżony K.) dokładanie omówił przebieg zdarzenia z (...)roku. Sąd również w tym przypadku nie dopatrzył się, po stronie oskarżonego, żadnych racjonalnych powodów do bezpodstawnego obciążania się odpowiedzialnością, zważywszy, że potwierdził on swoje wyjaśnienia zarówno, jeszcze w postępowaniu przygotowawczym, przed Prokuratorem (gdzie wyrażał wówczas chęć dobrowolnego poddania się karze), jak i aktualnie przed Sądem. Co więcej, relacja oskarżonego, w pełni koreluje z pozostałym materiałem dowodowym sprawy w tym zwłaszcza
z wyjaśnieniami oskarżonego K., a także zeznaniami policjantów dokonujących zatrzymania oskarżonych, zapisem monitoringu, a także z zeznaniami pokrzywdzonego K. K. (7) oraz z dokumentacją procesową.

Jako niewiarygodne natomiast, Sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego Ł. G. złożone przed Sądem, w zakresie w jakim utrzymywał, że podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym, funkcjonariusze Policji sugerowali mu, aby przyznał się również do kradzieży z włamaniem do kiosku przy
ul. (...) w W.. Zdawkowa relacja oskarżonego, nie ma tutaj bowiem żadnego potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy. Co więcej, z protokołów przesłuchania oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym nie wynika nawet, aby
w ogóle podnoszono podczas tych czynności kwestię włamań z przełomu października
i listopada (...) roku. Z dokumentacji procesowej jasno wynika, że oskarżonemu od początku zarzucano wyłącznie popełnienie czynu z 8 grudnia (...) roku i pod tym kątem prowadzono przesłuchanie. Dodatkowo relacja oskarżonego G., w powyższym zakresie, jest niekoherentna z wyjaśnieniami oskarżonego S. K. (1), w części odnoszącej się do rzekomych nadużyć ze strony funkcjonariuszy Policji. Trudno bowiem logicznie wytłumaczyć, dlaczego funkcjonariusze w przypadku oskarżonego K., mieliby dopisywać mu zarzuty kradzieży przy Traktorzystów, bez jego wiedzy i wręcz fałszować w tym celu dokumentację procesową, a w przypadku oskarżonego G. jedynie sugerować przyznanie się do tych czynów, a w dodatku w sytuacji, gdy ten zaprzeczył sprawstwu, całkowicie odstąpić od próby wmanewrowania go w odpowiedzialność za nie. Tym samym relacja ta nie dość, że całkowicie nie zasługuje na wiarę, to stanowi de facto, kolejne potwierdzenie, nieprawdziwości wyjaśnień oskarżonego S. K. (1) w zakresie podawanych przez tego oskarżonego, w postępowaniu sądowym, okoliczności w jakim miało dojść do przyznania się przez niego do czynów z przełomu października i listopada (...) roku.

W dalszej kolejności wskazać wypada, że Sąd walorem wiarygodności obdarzył zeznania pokrzywdzonych K. D. (2) i K. K. (2), którzy zeznawali na okoliczność skutków włamań do prowadzonych przez nich kiosków należących do sieci (...) podając w szczególności okoliczności, w jakich powzięli wiedzę o włamaniach, a także w przybliżeniu podali ilość skradzionych rzeczy jak również, orientacyjną wartość powstałych strat. Świadkowie nie mieli żadnego interesu w podawaniu nieprawdy w zakresie znanych im okoliczności sprawy. Osoby ten swoimi zeznaniami nikogo nie obciążały i nie przyczyniły się bezpośrednio do ujawnienia sprawców kradzieży, a jedynie potwierdziły sam fakt zaistnienia poszczególnych zdarzeń, ogólne ich następstwa oraz okoliczności w jakich się o nich dowiedzieli. Zeznania wszystkich świadków były przy tym spójne, logiczne i klarowne,
a zarazem adekwatne do okoliczności w jakich powzięli oni widzę o włamaniach. Co więcej, zeznania te znajdują potwierdzenie w dokumentacji w postaci protokołów oględzin kiosków, do których dokonano włamania, wraz z materiałem poglądowym.

Dodatkowo wyjaśnienia oskarżonych, jak i zeznania świadka K. K. (2) w zakresie faktu zaistnienia włamania z dnia 8 grudnia (...) roku i jego ogólnego przebiegu, znajduje potwierdzenie w materiale dowodowym
w postaci zabezpieczonego w sprawie zapisu nagrania z kamery monitoringu miejskiego, zainstalowanej nieopodal kiosku przy ul. (...) w W., z dnia 8 grudnia (...) roku (k.148) oraz protokołu jego oględzin (k.77-78).

Dowodowe nagranie, przedstawia moment dokonania kradzieży z włamaniem
do kiosku przy ul. (...), w dniu (...) (...) roku. Uwidoczniony zaś, na kamerach przebieg zdarzenia w pełni koreluje zaś, z wyjaśnieniami oskarżonych S. K. (1) i Ł. G. w tym zakresie. Na nagraniu widoczny jest również moment spłoszenia sprawców przez nadjeżdżający patrol Policji..

Przedmiotowe nagranie wraz z protokołem oględzin stanowi pełnowartościowy dowód w sprawie, albowiem pochodzi ono z prawidłowo działającej, profesjonalnej kamery monitoringu miejskiego, zainstalowanej nieopodal miejsca przedmiotowejkradzieży. Co więcej, nagranie z (...) (...) roku poddano na etapie postępowania przygotowawczego prawidłowo przeprowadzonym oględzinom procesowym, których przebieg zgodnie z obowiązującymi przepisami udokumentowano stosownym protokołem. Dowody te, korelują natomiast z pozostałymi dowodami w sprawie i stanowią ich uzupełnienie.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności zeznania świadków P. K. (1), K. D. (1), R. J. i M. B., funkcjonariuszy Policji, którzy dokonywali czynności służbowych z oskarżonymi. Świadkowie w spójnych, logicznych
i wzajemnie uzupełniających się zeznaniach omówili, wszelkie istotne okoliczności związane z interwencją podejmowaną w stosunku do oskarżonych w dniu (...) (...) roku. W szczególności świadkowie dokładnie opisali przebieg wykonywanych czynności, w tym okoliczności ujawnienia dokonanego przez oskarżonych włamania, oraz okoliczności ujęcia i zatrzymania każdego z nich. W ocenie Sądu wyżej wskazani świadkowie zeznawali szczerze, relacjonując stan swojej faktycznej wiedzy o zdarzeniu. Jednocześnie nie znali oni oskarżonych i nie mieli żadnego racjonalnego motywu, aby zeznawać niezgodnie z prawdą. Co więcej, zeznania funkcjonariuszy Policji korelują przede wszystkim z wyjaśnieniami oskarżonych, jak również z zeznaniami zatrzymanego wraz z oskarżonymi świadka W. S., a także mają potwierdzenie
w dokumentacji procesowej związanej z zatrzymaniem oskarżonych. Moment rozpoczęcia przez świadka J., pościgu za oskarżonymi uwidoczniony jest na omówionym wyżej materiale dowodowym w postaci zapisu monitoringu.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd, jako wiarygodne ocenił również zeznania świadka A. S. (2) – funkcjonariusza Policji, który zeznawał na okoliczność czynności przesłuchania oskarżonego Ł. G. oraz sporządzenia notatki urzędowej z dnia 1(...) (...) roku (k.109), oraz świadka D. K. (1) – funkcjonariuszki Policji, zeznającej na okoliczność przebiegu czynności przesłuchania oskarżonego S. K. (1). Świadkowie z uwagi na upływ czasu nie pamiętali jednak szczegółów sprawy i ich relacje w zasadniczej mierze sprowadzały się do potwierdzenia faktu przeprowadzenia wskazanych wyżej czynności oraz podania ogólnych ich okoliczności. Jednocześnie zaś, świadek D. K. (2) wyczerpująco omówiła procedury związane z przesłuchiwaniem oskarżonych w postępowaniu przygotowawczym. Klarowne zeznania świadków, będących funkcjonariuszami Policji i nie mających żadnych racjonalnych powodów, do zeznawania fałszywie, Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Niepamięć co do szczegółów sprawy jest zaś, tutaj w pełni uzasadniona tak upływem czasu, jak i charakterem wykonywanej przez świadków pracy.

Jako wiarygodne Sąd, również ocenił zeznania świadka W. S., zatrzymanego w dniu (...) (...) roku razem z S. K. (1)
i Ł. G., który w swojej relacji potwierdził tak zeznania funkcjonariuszy Policji, jak i wyjaśnienia oskarżonego Ł. G., w zakresie okoliczności zatrzymania tego oskarżonego. Co więcej, świadek klarownie omówił okoliczności w jakich w dniu (...) (...) roku znalazł się razem z Ł. G. na miejscu włamania do kiosku przy ul. (...) w W.. Świadek zarazem nie miał wiedzy na temat dokonanej przez oskarżonych kradzieży z włamaniem, albowiem na miejscu zdarzenia pojawił się dopiero po fakcie, gdy przyszedł tam z oskarżonym Ł. G. w poszukiwaniu zgubionego przez sprawców psa. Świadek relacjonował znane mu okoliczności sprawy w sposób spójny i logicznie uporządkowany, toteż Sąd nie dopatrzył się przesłanek pozwalających powziąć podejrzenie jakoby świadek podawał nieprawdę, zważywszy że jego depozycje mają pełne potwierdzenie w pozostałych dowodach.

Z kolei przy ustaleniu stanu faktycznego, w zakresie rzeczywistej ilości i wartości mienia skradzionego przez S. K. (1) w okresie od (...) (...) roku do (...) roku oraz przez obydwu oskarżonych w dniu (...) (...) roku, pomocne były również zeznania świadków M. K. (2), A. M., D. P. i B. K., tempore criminis pracujących dla pokrzywdzonego (...) S.A., które w zwięzłych i klarownych relacji podały okoliczności związane
z dokonywaniem inwentaryzacji w kioskach przy ul. (...) oraz przy ul. (...) w W. przeprowadzonych w związku z ujawnionymi włamaniami (pierwszych troje świadków) oraz odnośnie zasad obliczania niedoborów w oparciu
o inwentaryzacje (świadek B. K.). W korelacji z dokumentacją nadesłaną przez (...) S.A. zeznania te miały znaczenie przy ustalaniu wysokości szkody powstałej w wyniku zarzuconych oskarżonym czynów i przy orzekaniu obowiązku naprawienia szkody.

Sąd, ustalając stan faktyczny posłużył się również dowodami z dokumentów
w postaci: protokołów badania trzeźwości (k.4-4v, k.9-9v), protokołów zatrzymania osoby (k.5-5v, k.10-10v), protokołów przeszukania osoby (k.7-8v, k.12-13v), protokołów oględzin miejsca (k.20-22v, k.107-108v), protokołów oględzin osoby (k.29-31, k.32-34v), protokoły oględzin rzeczy (k.61-64, k.111-114), materiału poglądowego (k. 128, 175), pism (...) S.A. (k.132, k.133), dokumentacji z (...) S.A. (k.149-153, k.155-159, k.161-163, k.165, k.512-530, k.534-559, k.638-642v, k.682, k.687-709, k.807, k.811-817, k.839-849, k.858-868) oraz dokumentacji z (...) (k.875-890, k.892-941).

Dokumenty sporządzone zostały przez uprawnione do tego organy, podmioty bądź osoby. Dokumenty nie noszą śladów przerobienia, a żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności. Są one, zdaniem Sądu, w całości wiarygodne.

Sąd podzielił wnioski wynikające z opinii sądowo – psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego S. K. (1) (k.141-145). Biegli rozpoznali u oskarżonego szkodliwe używanie alkoholu oraz amfetaminy i marihuany, opiniując przy tym, że ich poczytalność zarówno w czasie czynów, jak w trakcie badania nie budzi wątpliwości.

Wyżej wymieniona opinia została sporządzona zgodnie z przepisami, przez uprawnionych do tego biegłych lekarzy psychiatrów. Sąd ocenił ją jako wyczerpującą
i zgodną z wymogami wiedzy, a zatem stanowiącą pełnowartościowy dowód w sprawie.

Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy i opierając się na przeprowadzonych wyżej rozważaniach stwierdzić należy, iż obdarzone przez Sąd wiarą dowody wiążą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, iż oskarżony S. K. (1) popełnił przypisane mu w wyroku czyny. Swoim zachowaniem wyczerpał on zarówno przedmiotowe jak i podmiotowe znamiona przypisanych mu czynów.

Obydwa czyny przypisane S. K. (1) wypełniają znamiona określone w art. 279 § 1 k.k., przy czym drugi z czynów został popełniony w warunkach określonych w art. 12 k.k.

Powołany przepis art. 279 § 1 k.k. typizuje przestępstwo kradzieży z włamaniem, do którego popełnienia niezbędne jest przypisanie, od strony podmiotowej, umyślności
z zamiarem kierunkowym zaboru w celu przywłaszczenia, oraz od strony przedmiotowej zaboru cudzej rzeczy po uprzednim pokonaniu przeszkody zabezpieczającej mienie. Zaborem będzie wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby uprawnionej i objęcie jej własnym władaniem. Jest to działanie bezprawne, które godzi w prawa innej osoby – właściciela, posiadacza, dzierżyciela. Jednocześnie z uwagi na wymaganą dla zaistnienia tego przestępstwa umyślność, połączoną z zamiarem kierunkowym, sprawca kradzieży
z włamaniem powinien działać w celu przywłaszczenia zabranej rzeczy, co oznacza, że chce z zabraną rzeczą postąpić jak z własną. Wskazać nadto należy, że czyn określony
w art. 279 § 1 k.k., w przeciwieństwie do zwykłej kradzieży ujętej w art. 278 § 1 k.k. nie należy do tzw. przestępstw przepołowionych, toteż dla jego zaistnienia nie jest istotne jakiej wartości mienie skradziono po uprzednim przełamaniu zabezpieczeń. Jednocześnie z uwagi na swój charakter, przestępstwo kradzieży z włamaniem niejednokrotnie wiąże się również z uszkodzeniem mienia. Przełamanie zabezpieczeń chroniących mienie przed kradzieżą, może bowiem wiązać się z ich zniszczeniem, np.
w sytuacji, gdy sprawca, tak jak w sprawie niniejszej wybija szybę, aby dostać się do miejsca, w którym znajduje się pozostające w jego zainteresowaniu mienie. Jednakże
w przypadku takim, czyn zniszczenia mienia (stypizowany w art. 288 § 1 k.k.) zawiera się niejako w znamionach przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. i jest tzw. czynem współukaranym uprzednim. Straty materialne spowodowane przez sprawcę samym przełamywaniem zabezpieczeń stanowią zaś, część szkody spowodowanej tymże przestępstwem.

Odnosząc powyższe do realiów sprawy niniejszej, Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony S. K. (1) swoimi zachowaniami podejmowanymi w dacie nieustalonej, nie wcześniej niż (...) (...) roku i nie później niż (...) (...) roku, w dniu (...) roku oraz w dniu (...) (...) roku, każdorazowo wyczerpał znamiona kradzieży z włamaniem określonej w art. 279 § 1 k.k. Oskarżony działając samodzielnie w dacie pomiędzy (...) (...) roku, a (...) (...) roku, po uprzednim wybiciu szyby w kiosku (...), przy ul. (...)
w W., przy stacji PKP U., wyjął bowiem spod władztwa pokrzywdzonej (...) S.A. oraz ajentki kiosku K. D. (2) mienie w postaci 25 kartonów papierosów różnych marek, 14 opakowań tytoniu oraz drobnej chemii. Następnie w dniu (...) roku oskarżony ponownie włamując się do w/w kiosku poprzez wypchnięcie dykty, wstawionej w miejsce wybitej przez niego wcześniej szyby, wyjął spod władztwa pokrzywdzonej spółki oraz ajentki mienie ruchome postaci drobnych artykułów chemicznych i kosmetycznych.

Z kolei, w dniu (...) (...) roku działając wspólnie i w porozumieniu
z Ł. G., po uprzednim wybiciu szyby w kiosku (...) przy ul. (...) w W., oskarżony K. wyjął spod władztwa (...) S.A. oraz ajenta kiosku K. K. (2), mienie w postaci 20 paczek papierosów różnych marek, oraz artykułów spożywczych i zapalniczek o nieustalonej ilości. W każdym z opisanych przypadków, kradzione przez oskarżonego (w tym w dniu (...) (...) roku wspólnie z Ł. G.) mienie, znajdowało się w oznakowanych punktach sprzedaży (...) S.A. w postaci kiosków, gdzie pozostawione zostały przez osoby uprawnione do ich dysponowaniem (ajentów) w porozumieniu z właścicielem ( (...) S.A.) oraz były zabezpieczone przed kradzieżą poprzez umieszczenie ich w zamkniętej przestrzeni kiosku do którego dostęp dla osób postronnych był uniemożliwiony. Oskarżony dostał się zaś do przedmiotowych kiosków poprzez wybicie szyby chroniącej zgromadzone tam mienie, tym samym dokonując przełamania zabezpieczeń w rozumieniu art. 279 § 1 k.k. W dniu (...) (...) roku przełamania tego dokonywał przy tym wspólnie z Ł. G.. Dokonując kradzieży tak wyrobów tytoniowych, jak i innych artykułów znajdujących się w okradanych kioskach oskarżony, zrobił to bezprawnie, wbrew woli uprawnionych, a ze skradzionymi artykułami postąpił każdorazowo, jak z rzeczami własnymi – obejmując nad nimi władanie, a następnie oddalając się z miejsca zdarzenia z zamiarem wykorzystania skradzionych rzeczy na własne potrzeby. Bez znaczenia przy tym pozostaje fakt, iż w dniu (...) (...) roku, z uwagi na interwencję Policji, w czasie ucieczki przed funkcjonariuszami, obaj sprawcy pogubili skradziony wówczas towar. Przed pojawieniem się patroli oskarżeni zdążyli bowiem objąć kradziony towar we władanie i mieli hipotetyczną możliwość ucieczki bez jego utraty. Jednocześnie zaś, sposób przełamywania zabezpieczeń (wybicie szyby) przez oskarżonego S. K. (1) w okresie od (...) (...) roku do (...) roku, jak i przez obydwu oskarżonych w dniu (...) (...) roku, w sposób oczywisty wiązał się z ich zniszczeniem, toteż na wysokość szkody poniesionej przez pokrzywdzoną (...) S.A. składały się również wydatki wynikające z konieczności naprawy uszkodzonych kiosków poprzez wstawienie szyby.

W dalszej kolejności zauważyć wypada, iż obydwu przypisanych mu czynów oskarżony dopuścił się umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, obliczonym na zawładnięcie zabraną rzeczą. Wynika to jasno z istoty czynów
i okoliczności i ich popełnienia. Ponadto jasnym jest, że S. K. (1), jako osoba dorosła i w pełni poczytalna (co potwierdza stosowna opinia) doskonale zdawał sobie sprawę, iż dokonując zaboru cudzej własności i to po uprzednim przełamaniu zabezpieczeń poprzez wybicie szyby, dopuszcza się przestępstwa, zważywszy że wcześniej odpowiadał już za przestępstwa przeciwko mieniu.

W świetle powyższego wina oskarżonego S. K. (1) nie budzi wątpliwości, a postawione mu przez Prokuratora zarzuty są co do zasady słuszne.

Niemniej jednak, opis pierwszego z przypisanych oskarżonemu czynów, tj. z art. 279 § 1 k.k., popełnionego w dniu (...) (...) roku wymagał doprecyzowania,
w zakresie rodzaju skradzionego towaru oraz ilości skradzionych papierosów, a także wysokości wyrządzonej przez sprawców szkody. Oskarżonym postawiono bowiem zarzut kradzieży bliżej nieokreślonej ilości papierosów i artykułów spożywczych oraz spowodowanie strat w kwocie 2000 złotych. Wysokość szkody ustalono bowiem
o zeznania pokrzywdzonego K. K. (2), który podał orientacyjną wysokość strat. Tymczasem z dokumentacji przedstawionej przez (...) S.A. wynika jasno, iż same koszty naprawy wybitej przez sprawców szyby wyniosły w tym przypadku 2031,4 (vide kopie faktury nr (...) z dnia (...) (...) roku k.520, k.545, k.639, k.845, k.864). Z kolei jeśli chodzi tak, o rodzaj jak i ilość skradzionego mienia, to z wyjaśnień oskarżonego S. K. (1) wynika, że w dniu (...) (...) roku dokonano kradzieży około 20 paczek papierosów, a nadto nieustalonej ilości zapalniczek, oraz artykułów spożywczych w postaci batonów i kawy rozpuszczalnej w saszetkach. Zarazem dostarczona przez pokrzywdzoną (...) S.A. dokumentacja zawierająca wykaz niedoborów w kiosku przy ul. (...), po włamaniu z dnia (...) (...) roku, w korelacji z zeznaniami pracowników spółki zajmujących się inwentaryzacją, a także opracowywaniem dokumentacji w oparciu o wyniki inwentaryzacji, nie pozwoliły na precyzyjne ustalenie ilości i wartości skradzionego w dniu (...) (...) roku mienia. Z zeznań K. K. (2), jak również świadków przeprowadzających inwentaryzację wynikało bowiem, iż oznaczone w dokumentacji niedobory nie oznaczają automatycznie utraty danego przedmiotu w wyniku kradzieży. Niemożliwe jest również ustalenie, które przedmioty utracono w wyniku ich zaboru, a które w wyniku ich uszkodzenia. Pełnomocnik pokrzywdzonego zobowiązany do sprecyzowania, które przedmioty zniszczone w wyniku kradzieży z włamaniem nie był w stanie tego zrobić. Precyzyjnego materiału dowodowego, na tą okoliczność, nie udało się również uzyskać po zwrocie sprawy Prokuratorowi w trybie art. 396a § 1 k.p.k., z uwagi na brak dalszych możliwości dowodowych w tym zakresie.

W świetle powyższego, stosując zasadę określoną w art. 5 § 2 k.p.k., w zakresie ilości skradzionego, w dniu (...) (...) roku, mienia za w pełni miarodajną należało uznać relację oskarżonego S. K. (1), a jego wartość ustalić w oparciu
o wynikającą, z przedstawionej przez pokrzywdzoną spółkę dokumentacji. Jako wartość jednej paczki papierosów przyjęto najmniejszą wartość paczki papierosów wynikającą z zestawienia niedoborów tj. 8,27 zł, co przy pomonożeniu przez 20 sztuk dało kwotę 165,40 złotych. Łącznie z ustalonymi w oparciu o fakturę kosztami naprawy kiosku daję kwotę 2196,85 złotych strat po stronie (...) S.A. w związku ze zdarzeniem z dnia (...) (...) roku, która to kwota jest minimalną szkodą przyjętą przez Sąd. W pozostałym zakresie wobec nieustalenia ani ilości ani wartości pozostałych skradzionych przedmiotów Sąd zgodnie z zasadą in dubio pro reo nie poczynił żadnych wiążących ustaleń.

Tym samym, w punkcie I wyroku, Sąd uznał oskarżonego S. K. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w pkt 1 aktu oskarżenia, za winnego tego, że w dniu (...) (...) roku w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. G. po uprzednim wybiciu szyby witryny wystawowej dostał się do wnętrza kiosku, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia znajdujących się tam papierosów w ilości 20 paczek oraz artykułów spożywczych i zapalniczek o nieustalonej ilości powodując straty w łącznej kwocie nie mniejszej niż 2196, 85 zł na szkodę (...) S.A. w W. tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 279 § 1 k.k.

W dalszej kolejności, odnosząc się do drugiego z przypisanych oskarżonemu S. K. (1) czynów, tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z 12 k.k., wskazać należy, iż czyny zarzucone temu oskarżonemu w pkt 2 i 3 aktu oskarżenia wymagały modyfikacji, poprzez ustalenie, iż w istocie stanowią one jeden czyn ciągły składający się z dwóch zachowań realizujących znamiona czynu z art. 279 § 1 k.k., a nadto również
w tym wypadku należało doprecyzować ilość skradzionego mienia, a także wysokość wyrządzonej przez oskarżonego szkody. W związku z dwoma włamaniami do kiosku przy ul. (...), obok stacji PKP U., oskarżonemu postawiono bowiem dwa zarzuty, oskarżając go o usiłowanie dokonania kradzieży w dacie z (...) (...) roku na (...) (...) roku, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. oraz dokonanie kradzieży z włamaniem w nocy z 1 na (...) roku, tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. Jednocześnie według treści zarzutu, oskarżony miał wówczas ukraść mienie w postaci 25 kartonów papierosów, 18 opakowań tytoniu oraz drobnych artykułów chemicznych i kosmetycznych, powodując straty w łącznej kwocie 7000 złotych. Wartość szkody analogicznie jak w przypadku pierwszego z zarzutów ustalono tu bowiem w oparciu o orientacyjną kwotę podaną przez ajentkę kiosku K. D. (2). Tymczasem analiza całokształtu materiału dowodowego sprawy, prowadzi do wniosku, iż włamanie do kiosku przy ul. (...) dokonane w bliżej nieustalonym czasie pomiędzy (...) (...) roku, a (...) (...) roku nie zakończyło się na etapie usiłowania, jak podawał S. K. (1) w swoich wyjaśnieniach. Z zeznań K. D. (2) jasno wynika, że już wówczas z kiosku skradziono papierosy, tytoń i drobną chemię. Zeznania pokrzywdzonej, są tutaj zaś, bardziej miarodajne, aniżeli wyjaśnienia oskarżonego, który wyjaśniał przeszło miesiąc po zdarzeniu, a w dodatku wskazywał, że w chwili czynu był pod wpływem alkoholu i narkotyków. O ile wiarygodnym jest, że oskarżonego faktycznie podczas pierwszego włamania przy ul. (...) spłoszono, o tyle w świetle zeznań K. D. (2) jasnym jest, że zdążył on wówczas ukraść mienie z kiosku. W tym kontekście, znamiennym jest, iż świadek jasno podaje, że ślady po pierwszym włamaniu wskazywały na to, iż sprawca nie wszedł do wnętrza kioski i skradł jedynie mienie będące w zasięgu ręki włożonej przez wybitą uprzednio szybę, a dopiero podczas drugiego włamania
w dacie (...) roku, sprawca wszedł do wnętrza kiosku kradnąc artykuły chemiczne i kosmetyczne. Tak też, w realiach sprawy niniejszej, bezsprzecznym jest, że
w przypadku obu włamań do kiosku przy ul. (...), oskarżony wypełnił wszystkie znamiona czynu z art. 279 § 1 k.k. Zarazem należy zauważyć, iż obydwa zachowania składają się w istocie na jeden czyn popełniony w warunkach art. 12 k.k. Powołany przepis stanowi bowiem, że dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego. Tymczasem, w sprawie niniejszej oskarżony dokonał dwóch włamań do tego samego kiosku, na przestrzeni trzech dni. Pierwszego włamania dokonał bowiem nie wcześniej niż (...) (...) roku, a nie później niż (...) (...) roku, zaś drugiego już w dacie (...) roku, w godzinach nocnych. Co więcej, każdorazowo powodem kradzieży był stan bezdomności i trudna sytuacja materialna, a celem kradzieży były rzeczy, których oskarżony potrzebował w życiu codziennym i, które wykorzystywał on na własny użytek. Tym samym dokonując obydwu kradzieży oskarżony działał w krótkim czasie i realizując ten sam, z góry powzięty zamiar zapewnienia sobie, poprzez kradzież, środków służących zaspokojeniu bieżących potrzeb życiowych. Oskarżony z góry powziął zamiar włamania do kiosku (...)i kradzieży z niego mienia. Na skutek jednak niesprzyjających okoliczności zamiar swój musiał realizować w kilku etapach.

Co więcej, w zakresie włamań z przełomu października i listopada (...) roku, podobnie jak w przypadku omówionego wcześniej pierwszego z zarzuconych oskarżonemu czynów, koniecznym było doprecyzowanie ilości skradzionego mienia,
a także możliwie precyzyjne ustalenie wysokości wyrządzonej przez oskarżonego szkody. Jak wspomniano wyżej, oskarżonemu zarzucono wyrządzenie szkody w kwocie 7000 złotych, podczas gdy już z samej dokumentacji nadesłanej przez (...) S.A. wynika, że szkoda wynikła w związku z dwoma włamaniami do kiosku przy ul. (...) w W. wyniosła maksymalnie 4498,09 złotych. Co więcej, wskazana kwota, z przyczyn analogicznych, jak w przypadku omówionej wyżej szkody powstałej w dniu (...) (...) roku, nie może być uznana za faktycznie powstałą,
w wyniku włamań, szkodę, albowiem również w tym przypadku straty w towarze zostały wyliczone w oparciu o inwentaryzację skorelowaną z systemem, gdzie, jak wynika
z zeznań świadków, nie da się precyzyjnie ustalić, czy każdy przedmiot, który w dacie inwentaryzacji figurował jako niedobór, był rzeczywiście utracony w wyniku kradzieży. W tej sytuacji rzeczywistą wysokość strat poniesionych przez (...) S.A. w wyniku włamań dokonanych przez S. K. (1) przy ul. (...), na przełomie października i listopada (...) roku, należało ustalić analogicznie jak w przypadku opisanego wyżej włamania do kiosku przy ul. (...) w W.. Tak też, również w tym przypadku bezsprzecznym jest, iż spółka poniosła koszty napraw kiosku, które
w tym przypadku wyniosły łącznie 1082,95 złotych i są jasno zobrazowane dołączonymi do akt fakturami nr 44/11/(...) z dnia (...) (...) roku (k.150, k.526, k.552, k.847, k.866), oraz nr (...) z dnia (...) (...) roku (k.162, k.529, k.556, k.849, k.868). Dla ustalenia ilości skradzionego mienia, wobec niemożności jednoznacznej weryfikacji ilości wynikających z przedłożonej przez pokrzywdzoną spółkę dokumentacji, za miarodajne uznać należy, zasadniczo korzystniejsze dla oskarżonego zeznania K. D. (2), która wskazała, że w wyniku włamania utracono 25 kartonów papierosów, 18 opakowań tytoniu oraz drobną chemię i artykuły kosmetyczne. Jednocześnie korelacja tych z zeznań z dokumentacją inwentaryzacyjną wskazuje, że oskarżony nie mógł ukraść więcej niż 14 opakowań tytoniu. K. D. (2) jasno podała bowiem, że skradziono 10 paczek tytoniu o pojemności 18 gram
i 8 paczek tytoniu o wadze 100 gram. Tymczasem dokumentacja inwentaryzacyjna wskazuje jednoznacznie na niedobór jedynie 4 paczek tytoniu o wadze 100 gram. Tak też, Sąd przyjął, że oskarżony w okresie pomiędzy (...) (...) roku,
a(...) (...) roku, oraz w dniu (...) roku zabrał towar w ilości
25 kartonów papierosów, 14 paczek tytoniu oraz drobnych artykułów chemicznych
i kosmetycznych. Jednocześnie wartość skradzionego mienia ustalono na kwotę nie mniejszą niż 1948,22 złotych, biorąc pod uwagę na ujęte w dokumentacji inwentaryzacyjnej najniższe ceny papierosów tj. 7,86 zł (za paczkę) i tytoniu (tytoń 18 gr. 10 sztuk łącznie o wartości 53,50zł, tytoń 100 gr łącznie o wartości 132,22 zł ).

. Reasumując łączną kwotę strat jakie (...) S.A. poniósł w wyniku włamań dokonanych przez oskarżonego na przełomie października i listopada (...) roku, Sąd ustalił na kwotę nie mniejszą niż 3031,17 złotych.

Tak też, uwzględniając całokształt powyższych rozważań, w pkt II wyroku, Sąd uznał S. K. (1), w ramach czynów zarzucanych mu w pkt 2 i 3 aktu oskarżenia, za winnego tego, że działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu w W. przy ul. (...) przy stacji PKP w dacie bliżej nie ustalonej, nie wcześniej niż w dniu (...) i nie później niż (...), a następnie w dniu (...)dokonał, po uprzednim wybiciu szyby wystawowej włamania do kiosku (...) skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia znajdujących się tam 25 kartonów papierosów różnych marek, 14 sztuk paczek tytoniu, drobnych artykułów chemicznych i kosmetycznych czym spowodował łączne straty w kwocie nie mniejszej niż 3031,17 zł na szkodę (...) S.A. w W. tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Podkreślić wypada, że omówione powyżej zmiany w zakresie obydwu przypisanych oskarżonemu czynów, nie stanowią wyjścia poza granice oskarżenia, albowiem Sąd poruszał się w ramach konkretnych zdarzenia historycznych, jakie ujęto
w postawionych oskarżonemu zarzutach.

Wymierzając oskarżonemu kary, Sąd kierował się kryteriami wymienionymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. Wskazać należy, że czyny z art. 279 § 1 k.k. i z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. przypisane oskarżonemu, w pkt I i II wyroku, cechuje stosunkowo wysoki stopień społecznej szkodliwości. S. K. (1), swoimi działaniami godził tutaj w jedno z podstawowych dóbr prawnych jakim jest mienie. Co więcej, dopuścił się on dwóch przestępstw kradzieży z włamaniem na przestrzeni nieco ponad miesiąca czasu, z czego jedno przestępstwo popełnione w warunkach czynu ciągłego polegała na dokonaniu dwóch włamań do jednego kiosku na przestrzeni trzech dni i w wyniku tych działań dokonał zaboru mienia o wartości nie mniejszej niż około 2000 złotych oraz dokonał uszkodzeń na kwotę nie mniejszą niż około 3100 złotych.

Za okoliczności obciążające oskarżonego S. K. (1) należy ponadto poczytać uprzednią karalność oskarżonego (k.1004-1006). Z kolei za okoliczności łagodzące uznać należy, fakt, iż w zakresie przypisanego mu czynu z art. 279 § 1 k.k. popełnionego w dniu (...) (...) roku konsekwentnie przyznawał się on do jego popełnienia.

Biorąc powyższe pod uwagę, a w szczególności stopień społecznej szkodliwości poszczególnych czynów popełnionych przez oskarżonego, stopień jego winy, oraz wspomniane wcześniej okoliczności obciążające i łagodzące, Sąd uznał, że karami adekwatnymi za popełnione przez oskarżonego czyny, są kary 1 roku pozbawienia wolności za czyn z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu (...) (...) roku, oraz kara
1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony nie wcześniej niż (...) (...) roku i nie później niż (...) (...) roku oraz w dniu (...) roku.

Wymierzone oskarżonemu kary za każde z popełnionych przez niego czynów pozwolą na osiągniecie celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Działając na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. (stosując obydwa przepisy
w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r.) Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd zastosował przy wymiarze kary łącznej zasadę pełnej absorpcji orzekając karę łączną w wymiarze odpowiadającym najsurowszej z kar podlegających łączeniu. Przemawiał za tym ścisły związek podmiotowo – przedmiotowy pomiędzy przypisanymi oskarżonemu czynami oraz bliskość czasowa pomiędzy nimi, a także ten sam podmiot pokrzywdzony.

Kolejnym krokiem było rozważenie, czy w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki z art. 69 § 1 i 2 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku) skutkujące możliwością warunkowego zawieszenia orzeczonej kary. Rozważając wszystkie istniejące w sprawie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, Sąd doszedł do przekonania, że S. K. (1) nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. O powyższym przesądziły, zarówno stopień szkodliwości społecznej czynów oskarżonego, który był stosunkowo wysoki, jak i okoliczności ich popełnienia (dwie kradzieże z włamaniem popełnione na przestrzeni nieco ponad miesiąca czasu), a także uprzednia karalność oskarżonego. Należy bowiem podkreślić, że z danych o karalności S. K. (1) wynika, że przypisanych mu przestępstw dopuścił się on kilka miesięcy po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie VIII K 309/13 Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie, gdzie skazano go na karę pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem wykonania, za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym kradzieży włamaniem. Czynu z (...) (...) roku dopuścił się on niespełna miesiąc po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie VIII K 633/13 Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie, gdzie również wymierzono mu karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania. W tym stanie rzeczy, Sąd nie widzi możliwości postawienia pozytywnej prognozy kryminologicznej i skorzystania
z dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Co prawda przed osadzeniem w zakładzie karnym podejmował działania zmierzające do poprawy i ustabilizowania swojej sytuacji życiowej, co potwierdzają zaświadczenia z Ośrodka (...) z/s przy ul. (...) w W. (k.311, k.342, k.430, k.431-432) oraz pośrednio wywiad kuratora (k.308-310), jednakże z wywiadu środowiskowego wynika, że oskarżony ma negatywną opinię u dzielnicowego, został wydalony z ośrodka dla bezdomnych za nadużywanie alkoholu i zażywanie narkotyków. Ponadto kurator w informacji z dnia 7.08.2014r. podnosi, że skazany w sprawie, w której miał orzeczoną karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i dozór kuratora uchylał się od tego dozoru, co skutkowało skierowaniem do Sądu wniosku o zarządzenie wykonania kary warunkowo zawieszonej (k. 314).

W ocenie Sądu wobec oskarżonego wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie odniesie żadnego skutku ani wychowawczego ani zapobiegawczego wobec oskarżonego, a jedynie umocni oskarżonego w poczuciu rzeczywistej bezkarności pomimo dopuszczania się kolejnych przestępstw i to o dużej społecznej szkodliwości.

Zważyć bowiem należy, iż przypisane oskarżonemu czyny z art. 279 § 1 k.k. zagrożone są karą do 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności. Tymczasem Sąd wymierzył oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności za czyn pierwszy oraz karę 1 roku
i 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyn drugi, zaś wymierzając karę łączną zastosował zasadę pełnej absorpcji wymierzając karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Uwzględniając wspomniane wyżej ustawowe zagrożenie za przestępstwo kradzieży
z włamaniem stwierdzić należy, iż tak orzeczona kara nie jest karą surową. Przeciwnie jest to kara stosunkowo łagodna, jednak uwzględniwszy całokształt okoliczności niniejszej sprawie, wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające, uznać należy iż kara ta jest wystarczająca dla osiągnięcia, w stosunku do oskarżonego, wychowawczych
i zapobiegawczych celów kary, zważywszy że jest to kara bez warunkowego zawieszenia.

Ponadto na podstawie art. 46 § 1 k.k. (w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 roku) Sąd zobowiązał oskarżonego S. K. (1) do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 4046,89 zł (czterech tysięcy czterdziestu sześciu złotych i osiemdziesięciu dziewięciu groszy).

Orzekając obowiązek naprawienia szkody, Sąd miał na względzie fakt, iż oskarżony dokonując kradzieży z włamaniem, wyrządził pokrzywdzonej spółce wymierną szkodę majątkową, wyrażającą się w wartości skradzionego mienia oraz
w kosztach naprawy spowodowanych włamaniami uszkodzeń. Zasadnym jest zatem zobowiązanie go do jej naprawienia, zważywszy że w myśl art. 46 § 1 k.k., Sąd zobowiązany był orzec przedmiotowy obowiązek z uwagi na stosowny wniosek pokrzywdzonej (k.379). Ustalając wysokość szkody Sąd miał zarazem na względzie omówione wyżej ustalenia w zakresie możliwej do stwierdzenia wysokości szkody, przy każdym z przypisanych S. K. (1) przestępstw. Co więcej, orzekając obowiązek naprawienia szkody w zakresie czynu z 8 grudnia (...) roku Sąd uwzględnił fakt, iż oskarżony działał wspólnie z Ł. G., który również został obciążony obowiązkiem częściowego naprawienia wyrządzonej wówczas szkody.

Reasumując, Sąd stoi na stanowisku, że wymierzone S. K. (1) kary jednostkowe pozbawienia wolności oraz kara łączna pozbawienia wolności
bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, za to w wymiarze bliskim dolnej granicy ustawowego zagrożenia, połączona z obowiązkiem częściowego naprawienia szkody, będzie wystarczająca dla osiągnięcia, w stosunku do oskarżonego zamierzonych celów kary. Spełni ona również swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. (w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 roku) na poczet wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie w dniach (...) (...) roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Nadmienić jednocześnie, należy iż wydając wyrok Sąd zastosował wobec oskarżonego przepisy Kodeksu Karnego w brzemieniu obowiązującym w dacie przed
1 lipca 2015 roku, tj. sprzed wejścia w życie nowelizacji kodeksu karnego z dnia 20 lutego 2015 roku, albowiem były one dla oskarżonego względniejsze, aniżeli te obowiązujące obecnie. Jest tak chociażby dlatego, że przepisy obowiązujące aktualnie, przewidują mniej korzystne dla oskarżonego warunki orzekania obowiązku naprawienia szkody (z uwagi na konieczność stosowania przepisów prawa cywilnego). Mniej korzystne są również obecnie zasady zaliczania na poczet kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności. Na mocy art. 4 § 1 k.k. należało zatem zastosować wobec S. K. (1) ustawę starą.

Sąd rozstrzygnął również w oparciu o art. 230 § 2 k.p.k. o zwrocie pokrzywdzonemu (...) S.A. dowodów ujętych w wykazie dowodów rzeczowych nr 145/13 pod poz. 1 zabezpieczonych w dniu (...) (...) roku, oraz o zwrocie oskarżonemu zabezpieczonych od niego dwóch bluz ujętych w wykazie dowodów rzeczowych nr 145/13 pod poz. 2. Dowody te stały się bowiem zbędne dla dalszego toku postępowania, a z okoliczności sprawy jednoznacznie wynika, że stanowią one własność odpowiednio (...) S.A. i oskarżonego S. K. (1).

O kosztach sądowych Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k., który stanowi, że Sąd może zwolnić oskarżonego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów. Wobec sytuacji majątkowej oskarżonego, który niedawno opuścił zakład karny, a przed osadzeniem utrzymywał się jedynie z prac dorywczych osiągając z tego tytułu niewielki dochód, a nadto aktualnie ma w perspektywie konieczność odbycia kary orzeczonej w sprawie niniejszej oraz realizację obowiązku naprawienia szkody, zasadnym było zwolnienie go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

Z uwagi na to, że oskarżony S. K. (1) korzystał z obrony z urzędu,
a obrońca oświadczył, że koszty te nie zostały zapłacone nawet w części Sąd stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze przyznał od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adw. I. L. kwotę 756 zł powiększoną
o podatek VAT tytułem obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Wysokość wynagrodzenia wynika z § 14 ust 2 pkt 3 i § 16 oraz § 2 ust.
3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002 Nr 163 poz. 1348 ze zm.). Obrońca oskarżonego podejmowała czynności przed Sądem, gdzie sprawę rozpoznano
w postępowaniu zwyczajnym, biorąc udział w pięciu terminach rozprawy.

Z tych wszystkich względów i w oparciu o powołane wyżej przepisy Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.