Sygn. akt I C 196/14
Dnia 17 lutego 2015 roku
Sąd Okręgowy w Częstochowie I Wydział Cywilny
w następującym składzie:
Przewodniczący: SSO Katarzyna Sidyk
Protokolant: Agata Suchaniak
po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2015 roku w Częstochowie
na rozprawie
sprawy z powództwa A. K.
przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.
o zapłatę
1. powództwo oddala;
2. nie obciąża powoda A. K. kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W..
Sygn. akt IC 196/14
Powód A. K. w pozwie z dnia 28 maja 2014 roku wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 121 zł 60 gr, mającej stanowić 1/2 faktycznie poniesionych przez powoda kosztów dojazdu w związku z odbieraniem korespondencji sądowej w placówkach pocztowych poza miejscem zamieszkania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 stycznia 2014 roku (pozostałej części tych kosztów powód dochodził w innej sprawie od Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Krakowie). Ponadto, powód wniósł o zasądzenie od pozwanego zadośćuczynienia w kwocie 4 969 393 zł 40 gr, stanowiącej 1% wartości kontraktu zawartego przez pozwanego na podstawie przetargu na obsługę korespondencji sądów i prokuratur na lata 2014-2015 oraz zasądzenie kosztów postępowania.
Powód wskazał, iż do dnia 28 maja 2014 roku odebrał 19 sztuk przesyłek sądowych nadesłanych z Sądu Rejonowego i Sądu Okręgowego w Częstochowie. Jedynie jedna przesyłka pozostawała do odebrania w W., gmina W., lecz nie została przez niego odebrana z uwagi na błędne nazwisko. Pozostałe powód odbierał w placówce pocztowej w C.. Kwotę za pojedynczy koszt dojazdu do C. powód wyliczył na podstawie danych dotyczących zwrotu kosztów za przejazd celem oddania krwi w punkcie krwiodawstwa w C., który to koszt wynosił 12 zł 80 gr. Zdaniem powoda, warunki odbioru przesyłek nie spełniały również właściwych standardów. Placówka mieściła się w sklepie wielobranżowym, stale były kolejki. Powód był zmuszony słuchać rozmów klientów. Kwota 4 969 393 zł 40 gr dochodzona tytułem zadośćuczynienia za straty moralne stanowi 1% wartości kontraktu zawartego na podstawie przetargu na obsługę korespondencji sądów i prokuratur na lata 2014-2015.
W piśmie z dnia 21 lipca 2014 roku (k. 27) powód sprecyzował, iż dochodzi w niniejszej sprawie zasądzenia zadośćuczynienia w wysokości 1 327 325 zł, co stanowi 1% wartości kontraktu obliczoną na podstawie danych z przetargu na obsługę korespondencji sądów i prokuratur na lata 2014-2015 proporcjonalnie obniżoną z uwagi na odebranie przesyłek awizowanych w dniu 14 lipca 2014 roku w placówce we W..
Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W odpowiedzi na pozew pozwany podał, że w dniu 18 grudnia 2013 r. zawarto w W. pomiędzy Skarbem Państwa – Sądem Apelacyjnym w Krakowie a (...) S.A. Umowę nr (...), tj. umowę na świadczenie usług pocztowych w obrocie krajowym i zagranicznym w zakresie przyjmowania, przemieszczania i doręczania przesyłek pocztowych oraz zwrotu przesyłek niedoręczonych (dalej: „Umowa o świadczenie usług pocztowych”). Pozwany przyznał, że na dane powoda przesłał 20 przesyłek, z czego dwie zostały doręczone w miejscu zamieszkania. Pozostałe były awizowane, w jednym przypadku jako Punkt Awizacyjny na druku wskazano: W. ul. (...) w pozostałych przypadkach jako Punkt Awizacyjny na druku wskazano: (...)-(...) C., ul. (...). Pozwany zarzucił, iż powód nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających poniesienie przez niego kosztów przejazdów celem udania się Punktu Awizacji po odbiór pozostawionych tam przesyłek. W ocenie pozwanego, za dowód taki nie sposób uznać załączonego do pozwu dokumentu dotyczącego zwrotu kosztów za przejazd potwierdzający oddanie krwi. Pozwany zaznaczył, że z powodem nie łączy go żaden stosunek zobowiązaniowy, który zachodzi tylko pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem. Natomiast art. 471 k.c. dotyczy odpowiedzialności odszkodowawczej powstałej w wyniku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. W związku z tym podstawy dochodzonych przez powoda roszczeń należy upatrywać w art. 415 k.c. określającym ogólne reguły odpowiedzialności ex delicto. Zdaniem pozwanego, jego zachowania polegającego na złożeniu przesyłek w placówkach pocztowych operatora, po nieudanej próbie doręczenia, nie można jednak uznać za czyn niedozwolony. Co więcej, takie postępowanie wynika z realizacji obowiązków nałożonych na pozwanego przepisami powszechnie obowiązującego prawa, Umowy o świadczenie usług pocztowych oraz Regulaminu (...). Wskazane w pozwie przesyłki doręczane były w ramach Umowy o świadczenie usług pocztowych, na podstawie której (...) S.A. świadczy usługi pocztowe na rzecz Sądów i Prokuratur. W odniesieniu do przesyłek nadanych w postępowaniach cywilnych i karnych obowiązek awizacji wynika odpowiednio z art. 139 k.p.c. i art. 133 k.p.k. Do stosowania powyższych przepisów zobowiązuje pozwanego również §3 Umowy o świadczenie usług pocztowych (stanowiącej załącznik nr 6 do SIWZ postępowania na świadczenie usług pocztowych w obrocie krajowym i zagranicznym w zakresie przyjmowania, przemieszczania i doręczania przesyłek pocztowych oraz zwrotu przesyłek niedoręczonych ZP- (...)). Jednocześnie żadna regulacja oraz postanowienia Umowy o świadczenie usług pocztowych w żaden sposób nie wskazują, gdzie znajdować ma się punkt awizacyjny oraz jakie standardy ma spełniać. Pozwany wskazał, że rozpoczynając proces doręczania pism sądowych na podstawie Umowy o świadczenie usług pocztowych uruchomił szereg nowych placówek pocztowych. Placówki przypisywane były na bieżąco do rejonów, przy czym zwracano uwagę na odległości, tak by adresaci mieli punkty jak najbliżej swojego miejsca zamieszkania. W styczniu pozwany utworzył placówkę w miejscowości W., do której trafiały przesyłki adresowane do W. (miejsce zamieszkania powoda). Następnie uruchomiono placówkę znajdującą się bliżej miejscowości W. tj. w C. przy ul. (...). Od tego czasu przesyłki adresowane do W. awizowane były tylko i wyłącznie do tej placówki, aż do momentu utworzenia w dniu 12 maja 2014 roku placówki w miejscowości W. przy ul. (...).
Pozwany zaprzeczył również, aby swoim działaniem naruszył dobra osobiste powoda. W ocenie pozwanego konieczność udania się po odbiór przesyłki do placówki, której standard nie spełniał wymagań powoda nie narusza żadnego ze znanych pozwanemu dóbr osobistych. Powód nie wykazał też w żaden sposób zasadności dochodzonej przez niego kwoty tytułem zadośćuczynienia. Wskazanie, że kwota ta stanowi 1% łącznej kwoty wynagrodzenia za świadczenie usług pocztowych przez (...) na rzecz sądów i prokuratur jest niewystarczająca. Wysokość zadośćuczynienia powinna uwzględniać skalę i zakres następstw rzekomej krzywdy doznanej przez powoda.
Podczas rozprawy w dniu 3 lutego 2015 roku powód poparł swoje powództwo, a pozwany wniósł o oddalenie powództwa.
Sąd ustalił, co następuje :
Powód A. K. zamieszkuje w miejscowości W. 42-130, przy ulicy (...). Od dnia 1 sierpnia 2012 roku powód pozostawał zarejestrowany w Urzędzie Pracy w K. jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Ponadto został uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu lekkim w dniu 15 listopada 2012 roku przez (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności przy Urzędzie Miasta C. w C.. Ustalono, że niepełnosprawność istnieje od 2002 roku. Orzeczenie zostało wydane do dnia 30 listopada 2015 roku. W tym czasie powód korzystał ze wsparcia Gminnego Ośrodka Pomocy (...) we W. w formie zasiłków celowych na zakup leków, butli gazu i baterii do aparatu słuchowego. W roku 2014 uczestniczył w szkoleniach i warsztatach organizowanych przez Fundację (...). W związku z czym był zmuszony odbywać podróże do (...).
Pozwany (...) S.A. w W. w dniu 18 grudnia 2013 roku zawarł ze Skarbem Państwa – Sądem Apelacyjnym w Krakowie „Umowę o świadczenie usług pocztowych” o nr 67-zp-u/2013. Przedmiotowa umowa dotyczyła świadczenia usług pocztowych w obrocie krajowym i zagranicznym w zakresie przyjmowania, przemieszczania i doręczania przesyłek pocztowych oraz zwrotu przesyłek niedoręczonych.
W styczniu 2014 roku pozwany utworzył placówkę w miejscowości W., a następnie został uruchomiony kolejny punkt awizacyjny w C., przy ulicy (...), znajdujący się bliżej miejscowości W.. Z dniem 12 maja 2014 roku (...) S.A. stworzyła we W., przy ul. (...) nową placówkę, której działalność okresowo była zawieszana z uwagi na remont drogi dojazdowej.
Na podstawie powyższej umowy pozwany nadał do powoda A. K. następujące przesyłki o numerach:
1. (...) awizowana w dniu 06.02.2014, powtórne awizo w dniu 18.02.2014r. Zwrot niepodjętej korespondencji nastąpił w dniu 27.02.2014r.;
2. (...) awizowana w dniu 27.02.2014. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 28.02.2014r.;
3. (...) awizowana była w dniu 20.02.2014r. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 21.02.2014r.;
4. (...) awizowana w dniu 06.03.2014r. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 07.03.2014r.;
5. (...) awizowana była w dniu 12.03.2014. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 17.03.2014;
6. (...) awizowana była w dniu 17.03.2014r. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 21.03.2014r.;
7. (...) awizowana w dniu 24.03.2014r. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 25.03.2014;
8. (...) awizowana w dniu 28.03.2014r. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 29.03.2014r.;
9. (...) awizowana w dniu 08.04.2014r. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 09.04.2014r.;
10. (...) awizowana w dniu 10.04.2014, powtórne awizo w dniu 18.04.2014r. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 22.04.2014r.;
11. (...) awizowana w dniu 08.04.2014r. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 09.04.2014r.;
12. (...) awizowana dnia 17.04.2014r. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 24.04.2014r.;
13. (...) awizowana dnia 17.04.2014r. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 18.04.2014r.;
14. (...) awizowana w dniu 2.05.2014r., powtórne awizo w dniu 12.05.2014, Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 14.05.2014r.;
15. (...) została doręczona powodowi w dniu 02.05.2014r.;
16. (...) awizowana w dniu 16.05.2014r., powtórne awizo w dniu 26.05.2014r., Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 28.05.2014r.;
17. (...) awizowana w dniu 02.05.2014r., powtórne awizo w dniu 12.05.2014r. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 10.05.2014r.;
18. (...) awizowana w dniu 23.05.2014r. Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 28.05.2014r.;
19. (...) awizowana w dniu 30.06.2014, powtórne awizo w dniu 08.07.2014, Powód odebrał korespondencję z Punktu Awizacyjnego w dniu 15.07.2014r.;
20. (...) została doręczona powodowi w dniu 03.07.2014r.
W przypadku pierwszej przesyłki jako punkt awizacyjny wskazano: W. przy ul. (...). Dla kolejnych 17 przesyłek punktem awizacyjnym była C., przy ul. (...).
/ okoliczności bezsporne , ponadto dowód: zeznania A. K. nagranie, adnotacje k. 96-97, odpis wydruku dotyczącego oferty (...) k. 3 verte, odpisu wezwania k. 4, odpis pisma Biura Rzecznika Praw Obywatelskich k. 5, odpisy zawiadomień i powtórnych zawiadomień k. 7-13, odpis zaświadczenia o zarejestrowaniu powoda w Powiatowym Urzędzie Pracy k. 17, odpis orzeczenia o stopniu niepełnosprawności powoda k. 18, odpisy decyzji o przyznaniu powodowi zasiłku celowego k. 19-20, odpisu zawiadomień i powtórnych zawiadomień k. 28, odpis pisma dot. zwrotu kosztów za przejazd k. 29, pismo Regionalnego Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w K. z 7.08.2014 r. k. 88, wydruk odpowiedzi z Urzędu Komunikacji Elektronicznej skierowanej do powoda k. 89-94, odpis KRS pozwanego k. 48-57, k. 68-87/
Sąd zważył, co następuje :
W sprawie niniejszej bezspornym jest fakt zawarcia w dniu 18 grudnia 2013 roku w W. pomiędzy Skarbem Państwa – Sądem Apelacyjnym w Krakowie, a (...) S.A. Umowy nr (...) a mianowicie umowy na świadczenie usług pocztowych w obrocie krajowym i zagranicznym w zakresie przyjmowania, przemieszczania i doręczania przesyłek pocztowych oraz zwrotu przesyłek niedoręczonych. Powód zamieszkuje w miejscowości W., natomiast przesyłki awizowane kierowane do niego do dnia 12 maja 2014 roku i przez okres remontu drogi dojazdowej po otwarciu punktu w jego miejscu zamieszkania, był zmuszony odbierać w C., przy ulicy (...). Jedna korespondencja pozostawała do odbioru we wcześniejszym punkcie awizacyjnym w W..
Przepis art. 139 k.p.c. reguluje dwie sytuacje a mianowicie gdy nie można doręczyć przesyłki ani w sposób zwykły, ani zastępczy oraz odmowę przyjęcia pisma. Zgodnie z tą regulacją w pierwszej sytuacji pismo składa się w placówce pocztowej operatora lub lokalu organu gminy, a zawiadomienie o tym (awizo) umieszcza się na drzwiach mieszkania lub w oddawczej skrzynce pocztowej (z pouczeniem o terminie odbioru). Jeżeli adresat nie odbierze pisma w ciągu 7 dni, to po upływie tego terminu następuje powtórne zawiadomienie. Pozostawienie zawiadomienia o miejscu złożenia pisma w sposób przewidziany w art. 139 § 1 k.p.c. uzasadnia przyjęcie domniemania faktycznego, że zawiadomienie to dotarło do adresata najpóźniej z dniem ustania przyczyny, która uniemożliwiała doręczenie zwykłe. (zob.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2002 r., V CZ 14/02, LEX nr 53919).
W przypadku przepisów kodeksu postępowania karnego regulację w przedmiocie doręczenia zawiera przepis art. 133 k.p.k. Jego treść stanowi w § 1 i 2 o doręczeniu zastępczym (tzw. doręczeniu przez awizo), a w § 3 o doręczeniu pośrednim. Stosownie do art. 133§1 k.p.k. jeżeli doręczenia nie można dokonać w sposób wskazany w art. 132, pismo przesłane za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe pozostawia się w najbliższej placówce pocztowej tego operatora pocztowego, a przesłane w inny sposób w najbliższej jednostce Policji albo we właściwym urzędzie gminy.
Doręczenie zastępcze w trybie określonym w art. 133 § 1 i 2 k.p.k. może nastąpić dopiero wówczas, gdy pisma nie można było doręczyć w sposób wskazany w art. 132, a zatem gdy pisma nie można było doręczyć adresatowi osobiście z uwagi na jego chwilową nieobecność w jego mieszkaniu i niemożność doręczenia pisma za pośrednictwem domowników i innych osób wskazanych w art. 132 § 2 k.p.k. Niezależnie od tego, gdzie pismo zgodnie z art. 132 § 1 k.p.k. zostało pozostawione do odbioru przez adresata, doręczający ma obowiązek pozostawić zawiadomienie (tzw. awizo), zawierające informację o miejscu pozostawienia pisma, czasie, kiedy to nastąpiło oraz że należy je odebrać w ciągu 7 dni, a jeżeli pismo nie zostanie w terminie 7 dni od pozostawienia zawiadomienia odebrane w miejscu jego pozostawienia, czynność zawiadomienia (tzw. awizowanie) należy raz jeszcze powtórzyć.
W sprawie niniejszej, zgodnie z art. 133 k.p.k., w przypadku przesyłek w sprawach karnych, pozwany miał obowiązek pozostawić awizowaną przesyłkę w najbliższym punkcie wedle miejsca zamieszkania adresata co też uczynił. Placówka ta jednak mieściła się najpierw w W., potem w C., albowiem punkt we W. został utworzony dopiero z dniem 12 maja 2014 roku.
Sąd nie znalazł w związku z tym żadnych nieprawidłowości w doręczaniu korespondencji do powoda, albowiem pozwany uczynił zadość obowiązującym przepisom dostarczając przesyłki awizowane do najbliższej placówki.
Bezprawność stanowi przedmiotową cechę czynu sprawcy. Bezprawność zachowania polega na przekroczeniu mierników i wzorców wynikających zarówno z wyraźnych przepisów, zwyczajów, utartej praktyki, jak i zasad współżycia społecznego. Bezprawność oznacza ujemną ocenę porządku prawnego o zachowaniu się sprawcy szkody. Za bezprawne uznaje się zachowania sprzeczne z zasadami współżycia społecznego albo dobrymi obyczajami, a więc normami moralnymi powszechnie akceptowanymi w całym społeczeństwie lub grupie społecznej, nakazującymi lub zakazującymi określonego zachowania, mimo iż nie jest ono nakazane lub zakazane normą prawną. (zob.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 16.10.2014r., I ACa 388/14, LEX nr 1551945).
Działanie pozwanego w postaci rozmieszczenia placówek awizacyjnych oraz sposobu ich prowadzenia nie nosiło cech bezprawności, było bowiem działaniem w ramach porządku prawnego. Także początkowych trudności w organizacji placówek nie sposób uznać za bezprawne. Nie można zatem kwalifikować decyzji (...) S.A. mających na celu wykonanie „Umowy o świadczenie usług pocztowych” jako działania bezprawnego. Zachowanie pozwanego w tym zakresie nie nosi zatem znamion czynu niedozwolonego.
Roszczenie powoda A. K. o odszkodowanie stanowiące równowartość zwrotu kosztów podróży z miejsca zamieszkania do C. było zatem nieuzasadnione. Na marginesie należy dodać, iż z zeznań powoda wynikają inne koszty dojazdów niż podane w pozwie, gdyż mogłyby być one ewentualnie liczone w oparciu o ceny biletów środków komunikacji, z których powód korzystał, a więc w oparciu o wydatki rzeczywiście poniesione.
Przechodząc do rozważań w przedmiocie zadośćuczynienia od pozwanego z powodu uciążliwości związanych z odbiorem przesyłek awizowanych należy wskazać, iż powód twierdził, że poniósł straty moralne a nadto stracił cenny czas z uwagi na utrudnienia, a mianowicie: kolejki w punkcie, konieczność wysłuchiwania dialogów prowadzonych przez inne osoby oraz fakt, że punkt odbioru znajdował się w sklepie wielobranżowym. Nadmienić należy, iż w swoich zeznaniach powód nie upatrywał już doznania krzywdy w przywołanych okolicznościach, ale w lekceważących, w ocenie powoda, odpowiedziach pozwanego na pisma powoda.
Dodać należy, iż nawet ewentualne niewykonanie zobowiązania (przy czym, w tym wypadku zobowiązanie łączyło inne podmioty, nie powoda z pozwanym) samo przez się nie może być uznane za bezprawne w rozumieniu art. 415 k.c. Kwalifikacja taka ma swoją rację bytu, gdy jednocześnie następuje naruszenie obowiązku powszechnego (zob.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2010 r., I CSK 507/09, LEX nr 737243; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2013 r., II CNP 50/12, LEX nr 1314379). Powszechny charakter ma prawna ochrona dóbr osobistych, stąd czynem niedozwolonym są też zachowania naruszające dobra osobiste.
Wymaga podkreślenia, iż dobra osobiste są nieodłącznie związane z istotą człowieka, jego naturą, stanowią o jego wyjątkowości, integralności fizycznej i psychicznej, jego godności i nie poddają się wycenie w ekonomicznych miernikach wartości. Dobra te nie zależą od ludzkiej woli, ani wrażliwości. W ramach istniejących instrumentów ochrony cywilnoprawnej ochrona dóbr osobistych ma charakter wyjątkowy, w związku z czym sięganie do jej mechanizmów powinno następować z odpowiednią ostrożnością i powściągliwością, bez tendencji do sztucznego poszerzania katalogu tych dóbr (por.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 września 2013r., I ACa 492/13, LEX nr 1383502).
Żadne z przedstawionych przez powoda okoliczności związanych z odbiorem awizowanych przesyłek nie stworzyły sytuacji, w której powód A. K. doznałby naruszenia dóbr osobistych. Trudno w oparciu o zebrany w sprawie materiał uznać aby doszło do naruszenia treści przepisu art. 23 k.c. a powodowi należała się jakakolwiek ochrona z tego tytułu. Nie wszystkie niedogodności w codziennym funkcjonowaniu człowieka stanowią naruszenie dóbr osobistych jednostki i nie mogą one być automatycznie oceniane jako naruszające dobra osobiste.
W judykaturze przyjmuje się, że ocena, czy dobro osobiste człowieka zostało zagrożone bądź naruszone, musi być dokonana przy stosowaniu kryteriów obiektywnych, a więc przy użyciu pewnych wzorców obiektywnych. Istotne jest bowiem nie subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ale obiektywna reakcja opinii publicznej, co oznacza uwzględnienie opinii występującej w społeczeństwie. Ocena, czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego, nie może być natomiast dokonywana według miary indywidualnej wrażliwości zainteresowanego, ta bowiem może być szczególnie duża ze względu na cechy osobowe (np. przewrażliwienie). O dokonaniu naruszenia dobra osobistego decyduje więc obiektywna ocena konkretnych okoliczności, nie zaś subiektywne odczucie osoby, która czuje się dotknięta zachowaniem innej osoby. (por. m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2001r., VCKN 195/01, LEX nr 53107; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2002r., II CKN 953/00, LEX nr 55098; wyrok Sądu Najwyższego z 11 marca 1997 r. III CKN 33/97, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 93; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 sierpnia 1996r., I ACr 341/96, OSA 1997/7-8/43; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 stycznia 2007r., I ACa 833/06, LEX nr 298413; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 grudnia 2009r., III APa 24/09, OSP 2011/3/35).
Powód A. K. początkowo odbierając przesyłki awizowane w C. mógł odczuć dyskomfort przy ich odbiorze znajdując się w różnych opisanych w pozwie sytuacjach, ale jak wyjaśniono wcześniej, nie każdy przypadek dyskomfortu fizycznego czy psychicznego spowodowany zachowaniem innej osoby jest wystarczającą podstawą do poszukiwania sądowej ochrony dóbr osobistych.
W orzecznictwie podkreśla się też, że przy dokonywaniu oceny działania strony pozwanej o naruszenie dóbr osobistych trzeba mieć na uwadze konieczność zachowania należytych proporcji i umiaru. Dobra osobiste są czymś szczególnie cennym i nie można nadużywać instrumentów prawnych właściwych ochronie dóbr osobistych do przypadków o mniejszej wadze czy incydentalnych, dotyczących wyłącznie subiektywnych odczuć osoby dotkniętej postępowaniem innej osoby (por. m.in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 1 lutego 2013r., V ACa 657/12, LEX nr 1286525).
Z powyższych względów, Sąd nie uwzględnił powództwa również w zakresie żądania zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych.
Zgodnie z art. 102 k.p.c., w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów, albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W ocenie Sądu, tego rodzaju wypadek zachodzi na kanwie niniejszej sprawy.
Zastosowanie przez Sąd art. 102 k.p.c. powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które uzasadniałyby odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Zalicza się tu fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony. Przyjmuje się, że okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 1974r., II CZ 223/73, opublikowane w zbiorze LEX nr 7379; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 stycznia 1999r., I ACz 40/99, OSA 2000, z. 7-8, poz. 33).
W niniejszej sprawie wskazać należy za zastosowaniem art. 102 k.p.c. przemawia sytuacja materialna powoda, która skutkowała zwolnieniem go od kosztów sądowych w niniejszej sprawie. Powód aktualnie utrzymuje się jedynie z zasiłku stałego z pomocy społecznej w kwocie 529 zł. Za zastosowaniem art. 102 k.p.c. przemawiał również fakt, iż powód był silnie przekonany o słuszności swoich roszczeń oraz emocjonalne zaangażowany w spór. W ocenie powoda działał on nie tylko we własnym interesie, ale też w interesie społeczności lokalnej.
Z tych wszystkich względów, Sąd oddalając powództwo nie obciążył powoda kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego.