Pełny tekst orzeczenia

poczatektekstu

[Przewodnicząca 00:09:31.689]

Strona powodowa (...) z siedzibą w G.wystąpiła w dniu 26 sierpnia 2015 roku do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z pozwem przeciwko D. K.o zapłatę kwoty 9.910 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazała, iż w dniu 7 września 2007 roku pozwana zawarła z (...) Bankiem S.A. umowę pożyczki gotówkowej numer (...). Wobec braku spłaty zadłużenia, wierzytelność wynikająca z opisanej wyżej umowy, została sprzedana na rzecz powoda na mocy umowy sprzedaży wierzytelności zawartej z (...) Bankiem S.A. w dniu 27 kwietnia 2012 roku. W dniu 25 marca 2015 roku powód zawarł z pozwanym porozumienie dotyczące warunków spłaty zobowiązania. Na mocy postanowień wymienionego porozumienia powód jest uprawniony do naliczania w swoich księgach rachunkowych odsetek umownych w wysokości równej czterokrotności aktualnej wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, która na dzień wniesienia pozwu wynosi 10 procent w skali roku, co potwierdza powołany, jako dowód, wyciąg z ksiąg funduszu. Na skutek nieterminowej spłaty zobowiązania, wierzytelność z tytułu porozumienia z dniem 4 sierpnia 2015 roku została postawiona w stan natychmiastowej wymagalności. Łączna wysokość zadłużenia pozwanego z tytułu opisanego wyżej porozumienia na dzień 21 sierpnia 2015 roku została stwierdzona dokumentem księgowym w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda i wynosi 8.570 złotych 84 grosze tytułem kapitału, 327 złotych 37 groszy tytułem odsetek, 1.010 złotych 87 groszy tytułem kosztów. Cała kwota wskazanego wyżej zadłużenia jest wymagalna. Ponieważ pozwany wezwany do zapłaty nie uiścił na rzecz strony powodowej żądanej kwoty, skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego okazało się konieczne.

Postanowieniem z dnia 5 października 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie postanowił przekazać sprawę do Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie, stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty. Po przekazaniu sprawy do tutejszego sądu strona powodowa podtrzymała swoje żądanie oraz twierdzenia zawarte w pozwie, uzupełniając swoje wywody o poniższe twierdzenia. Z uwagi na to, iż pozwany nie regulował terminowo swoich zobowiązań poprzedni wierzyciel wypowiedział pozwanemu zawartą z nim umowę, wezwał go do zapłaty należności. W związku z tym, że pozwany w dalszym ciągu nie podejmował spłaty zadłużenia, poprzedni wierzyciel wystawił przeciwko niemu bankowy tytuł egzekucyjny i wszczął na jego podstawie postępowanie egzekucyjne. Postępowanie egzekucyjne prowadzone na wniosek poprzedniego wierzyciela nie doprowadziło do spłaty zadłużenia. Roszczenie dochodzone pozwem powód nabył na mocy umowy sprzedaży wierzytelności zawartej z (...) Bank S.A.w dniu 27 kwietnia 2012 roku, cesja wierzytelności na podstawie tej umowy miała miejsce w dniu 27 kwietnia 2012 roku, o czym pozwany został powiadomiony pismem powoda z dnia 25 czerwca 2012 roku. Po nabyciu wierzytelności powód prowadził działania zmierzające do dobrowolnego spełnienia przez pozwanego świadczenia należnego powodowi, polegające między innymi na kierowaniu do pozwanego pisemnych upomnień. W powyższej korespondencji pozwany został również poinformowany o zaistniałej cesji wierzytelności, wysokości zadłużenia, numerze rachunku, na który należy spłacać zadłużenie. Powód uzyskał od poprzedniego wierzyciela informacje, że na poczet zadłużenia pozwany dokonał wpłat na kwotę wskazaną w przedłożonym przez powoda rozliczeniu wierzytelności. Po dniu cesji wierzytelności pozwany dokonał na rzecz powoda wpłat w łącznej kwocie 204 złote 46 groszy. Wpłaty pozwanego zostały uwzględnione, pomniejszyły wysokość jego zadłużenia i zostały zaliczone w pierwszej kolejności na spłatę odsetek karnych. Powód podejmował próby ugodowego zakończenia postępowania, w wyniku których pozwany w dniu 25 marca 2015 roku zawarł z powodem porozumienie. Pomimo ustępstw powoda i rozłożenia pozwanemu na dogodne dla niego raty, pozwany dokonał jednej wpłaty w wysokości 151 złotych 90 groszy. W związku z brakiem kolejnych wpłat powód kierował do pozwanego informację o postawieniu wierzytelności w stan natychmiastowej wymagalności, ostateczne wezwanie do zapłaty, w którym wskazał pozwanemu wysokość zadłużenia oraz wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia. Ponadto wskazano, iż pozwany zgodził się z wysokością zadłużenia, podpisując umowę porozumienia z dnia 25 marca 2015 roku. I wskazano, iż uznanie roszczenia z porozumienia (art. 123 paragraf 1 punkt 2 kc) występuje w wypadku wyraźnego oświadczenia woli lub innego jednoznacznego zachowania się dłużnika wobec wierzyciela, z którego wynika, że dłużnik uważa roszczenie za istniejące. Zawarte w niniejszej sprawie przez pozwanego porozumienie zawiera w swej treści uznanie roszczenia przez pozwanego oraz jego zobowiązanie do spłacenia w całości tego roszczenia w ustalonych ratach. Z treści podpisanego przez pozwanego porozumienia wynika, iż nie tylko w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości uznawał za istniejące roszczenie wynikające z niespłacenia należności wynikającej z umowy kredytu, ale ponadto wyrażał gotowość do spłaty należności. Strona powodowa dołączyła, jako dowody w sprawie kserokopię umowy kredytu odnawialnego o numerze wskazanym w pozwie zawartej pomiędzy (...) Bank S.A., a pozwaną D. K.w dniu 4 września 2007 roku, kserokopię bankowego tytułu egzekucyjnego wystawionego na nazwisko pozwanej z dnia 29 września 2009 roku wraz z kserokopią wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu oraz kserokopią wniosku o wszczęcie egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego numer (...)wystawionego w dniu 29 września 2009 roku, któremu Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny w dniu 5 listopada 2009 roku nadał klauzulę wykonalności w sprawie o sygnaturze I Co 2552/09; przedstawiono także kserokopię rozporządzającej umowy sprzedaży wierzytelności zawartej w dniu 27 kwietnia 2012 roku pomiędzy (...)Bank, a (...)wraz kserokopią notarialnego poświadczenia wymienionego dokumentu oraz wyciągiem z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2012 roku, jak również przedstawiono wyciąg z ksiąg rachunkowych z dnia 25 sierpnia 2015 roku (...) w G.. Jako dowody w sprawie dołączono również kserokopię wezwania do zapłaty skierowanego do pozwanej z dnia 25 czerwca 2012 roku, informacje o przetwarzaniu danych osobowych z tą sama datą, zawiadomienie o przelewie wierzytelności również z datą 25 czerwca 2012 roku oraz kserokopię porozumienia z dnia 25 marca 2015 roku numer (...)zawartego pomiędzy (...)z siedzibą w G., a D. K.z podpisami pozwanej oraz podpisem w imieniu wierzyciela M. J., dołączono także kserokopię ostatecznego wezwania do uregulowania zaległości z dnia 11 lipca 2015 roku, wraz z załącznikiem.

Ustanowiony dla pozwanej pełnomocnik z urzędu w dniu 12 stycznia 2016 roku złożył odpowiedź na pozew, w której wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej; podnosząc w tejże odpowiedzi na pozew zarzut przedawnienia roszczenia.

W uzasadnieniu wskazano, iż w skutek przelewu wierzytelności dokonanego przez (...) BANK Spółkę Akcyjnąz siedzibą w P.na rzecz (...) z siedzibą w G.postępowanie egzekucyjne prowadzone z wniosku cedenta przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Dzierżoniowie W. S.pod sygnaturą akt KM 8/10 zostało umorzone dnia 17 września 2012 roku na zasadzie art. 825 paragraf 1 kpc, to jest na wniosek pierwotnego wierzyciela.

Stosownie zaś do treści art. 203 paragraf 2 kpc w związku z art. 13 paragraf 2 kpc umorzenie postępowania na wniosek podmiotu je inicjującego powoduje, iż wniosek o wszczęcie egzekucji nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z jego wniesieniem. Wydanie, więc stosownego postanowienia przez organ egzekucyjny z inicjatywy wierzyciela, banku prowadzącego egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulę wykonalności, niweczy skutki przerwy biegu przedawnienia spowodowane złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w Uchwale z dnia 19 lutego 2015 roku sygnatura III CZP 103/14. Ponadto, jako że przedawnienie jest instytucją prawa materialnego, a nie procesowego, ewentualne przerwanie biegu jego terminu w przypadku zdarzeń, o których mowa w art. 123 Kodeksu cywilnego, może nastąpić jedynie w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela. Stąd za uprawnione należy uznać stanowisko, że wniosek o wszczęcie egzekucji wywoła skutek w postaci przerwy przebiegu przedawnienia roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym o tyle, o ile będzie pochodził od wierzyciela, którego osobę wskazuje tytuł egzekucyjny i na rzecz którego temu tytułowi została nadana klauzula wykonalność. Przez czas trwania postępowania egzekucyjnego bieg przedawnienia, z korzyścią dla wierzyciela, pozostaje, więc zawieszony z tym, że w takim wypadku, chodzi wyłącznie o podmiot wymieniony w tytule wykonawczym. W postępowaniu rozpoznawczym wyjątek od omawianej zasady tworzy artykuł 192 punkt 3 kpc, który jednak nie ma zastosowania w postępowaniu egzekucyjnym. Za słusznością wyrażonego zapatrywania przemawia fakt, iż cel postępowania rozpoznawczego jest inny aniżeli w przypadku postępowania egzekucyjnego. To ostanie ma bowiem doprowadzić do zaspokojenia osoby materialnie uprawnionej, to jest tej, która została w tytule egzekucyjnym wskazana. Jeżeli zatem w toku postępowania egzekucyjnego dojdzie do zawarcia umowy przelewu egzekwowanej wierzytelności, to postępowanie egzekucyjne nie zmierza już do zaspokojenia wierzyciela, którego osobę wskazuje tytuł wykonawczy. Ta, zatem okoliczność, iż cedent utraciwszy materialno-prawny status wierzyciela, składając z tej przyczyny wniosek o umorzenie postępowania, zrezygnował z poszukiwania zaspokojenia wierzytelności, powoduje, iż przerwa biegu przedawnienia nie może trwać do zakończenia egzekucji z korzyścią dla cesjonariusza, pozostającego de facto poza ramami omawianego postępowania.

Podsumowując dotychczas zaprezentowane rozważania, podnieść należy, iż ostatnim zdarzeniem, którego skutkiem było przerwanie biegu przedawnienia roszczeń, było nadanie klauzuli wykonalności na bankowy tytuł egzekucyjny przez Sąd w dniu 5 listopada 2009 roku.

Niezależnie od powyższego zasygnalizować należy, iż rozszerzenie skutku z artykułu 125 Kodeksu cywilnego na tytuły egzekucyjne wymienione w artykule 96, 98 ustawy z 1997 roku Prawo bankowe nie znajduje uzasadnienia albowiem inne racje przemawiają za uznaniem określonego tytułu, jako wystarczającego do nadania klauzuli wykonalności, inne zaś za wprowadzeniem dłuższego terminu przedawnienia. Ten ostatni efekt ustawodawca wiąże wyłącznie z kontrolą zasadności roszczenia przez organ niezależny od stron. Takie stanowisko zaprezentował w wyroku z dnia 7 lutego 2014 Sąd Apelacyjny w Białymstoku sygnatura akt I ACa 687/13.

Przerwany, zatem przez wniosek o nadanie klauzuli wykonalności, bieg 3-letniego terminu przedawnienia rozpoczął się na nowo z chwilą wydania w tym postępowaniu postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności, zakończył się zaś przed wniesieniem pozwu z upływem 3-letniego terminu wynikającego z artykułu 118 Kodeksu cywilnego.

W konsekwencji tego stwierdzić należało, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu. Na zasadzie powyższego pozwana ma więc prawo uchylić się od zaspokojenia dochodzonego roszczenia zgodnie z artykułem 117 paragraf 2 Kodeksu cywilnego.

Zdarzeniem mającym wpływ na bieg terminu przedawnienia nie było także podpisanie porozumienia z dnia 25 marca 2015 roku. Pełnomocnik pozwanej wskazał, iż jakkolwiek zrzeczenie się korzystania z zarzutu przedawnienia nie wymaga żadnej szczególnej formy i że może być dokonane w sposób wyraźny lub dorozumiany poprzez każde zachowanie się dłużnika, to jednak zachowanie owo może, musi ujawniać tą wolę w sposób dostateczny. Zamiar zrzeczenia się zarzutu przedawnienia wynikać powinien w sposób niewątpliwy z towarzyszących temu oświadczeniu okoliczności. Zgodnie z poglądami powszechnie uznanymi w doktrynie i orzecznictwie, zrzeczenie się korzystania z zarzutu przedawnienia nie wymaga żadnej formy, może nastąpić także per facta concludentia, ale dłużnik musi być w pełni świadomy skutków, jakie jego działanie wywiera. Podkreśla się, że nie można w sposób automatyczny utożsamiać zrzeczenia się zarzutu przedawnienia z uznaniem długu, ponieważ nie każde zachowanie spełniające warunki uznania niewłaściwego może być potraktowane, jako zrzeczenie się zarzutu przedawnienia. Dla skutecznego zrzeczenia się zarzutu przedawnienia konieczny jest zamiar, świadomość i wola dłużnika, co do skutków związanych z tym zrzeczeniem. Składający oświadczenie o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia musi, zatem w sposób niebudzący wątpliwości wyjawiać swoją wolę, że rezygnuje z przywileju, jaki stwarza przedawnienie, to znaczy, że mimo upływu terminu przedawnienia można będzie dalej skutecznie dochodzić od niego spełnienia świadczenia. Oświadczenie o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia powinno zawierać wyraźny zamiar rezygnacji przez dłużnika z możliwości podniesienia wobec wierzyciela tego zarzutu.

Porozumienie z dnia 25 marca 2015 roku nie ma charakteru zrzeczenia się korzystania z zarzutu przedawnienia, nie zawiera, bowiem oświadczeń pozwanej, z których wynikałaby w sposób pewny wola takiego zachowania. Opisanemu zachowaniu pozwanej nie sposób przypisać walorów świadomej rezygnacji z możliwości korzystania z zarzutu przedawnienia.

W odpowiedzi na stanowisko pełnomocnika pozwanej zaprezentowane w odpowiedzi na pozew, strona powodowa zakwestionowała skuteczność podniesionego zarzutu przedawnienia.

Na rozprawie w dniu 28 stycznia pozwana ponadto przedstawiła zaświadczenie lekarskie o stanie swojego zdrowia w szczególności na okoliczność, iż jest ona osobą cierpiącą na daleko posuniętą krótkowzroczność oraz innymi dolegliwościami wzroku a w piśmie z dnia 1 lutego 2016 roku pełnomocnik tejże pozwanej wniósł o dopuszczenie dowodu z dalszej dokumentacji lekarskiej na okoliczność, że pozwana cierpi na przewlekłe schorzenia układu krążenia oraz doznaje istotnych zaburzeń widzenia z powodu uszkodzenia siatkówki oka lewego i podejrzenia występowania nowotworu oka prawego, skutkujących wysoką krótkowzrocznością oraz oczopląsem, a także na okoliczność, że pozwana ze względu między innymi na zaburzenia widzenia została uznawana za osobę niezdolną do pracy.

W dniu 16 lutego 2016 roku zostało złożone dalsze pismo pełnomocnika pozwanej wraz z wnioskiem o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z pisma z dnia 8 lutego 2016 roku na okoliczność tego, że pozwana złożyła wobec powoda oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu objętego treścią porozumienia numer (...) z dnia 25 marca 2015 roku. Oświadczenie pozwanej ma następującą treść: „ Podpisana D. K. niniejszym oświadcza, iż na podstawie artykułu 84 Kodeksu cywilnego uchyla się od skutków prawnych oświadczenia woli objętego treścią porozumienia numer (...) z dnia 25 marca 2015 roku. Wyjaśniam, iż zostałam wprowadzona w błąd przez pracownika B. (...) z siedzibą w G., który poinformował mnie podczas rozmowy telefonicznej, że treścią dokumentu, który zostanie mi przesłany celem podpisania, jest wyłącznie uzgodnienie stron, zgodnie z którym sprawa nie zostanie skierowana na drogę postępowania sądowego. Ponadto wyjaśniam, że ze względu na istotne zaburzenia widzenia, z powodu uszkodzenia siatkówki oka lewego i podejrzenia występowania nowotworu oka prawego, skutkujące wysoką krótkowzrocznością oraz oczopląsem, nie byłam w stanie zapoznać się z treścią dokumentu opisanego, jako porozumienie numer (...), przed jego podpisaniem. Byłam przekonana, iż obejmuje ono wyłącznie treść uzgodnioną z pracownikiem powoda w czasie rozmowy telefonicznej.

Po przeprowadzeniu materiału dowodowego zawnioskowanego przez strony, a także po przeprowadzeniu dowodu z akt, z dokumentów akt postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy tutejszym Sądzie W. S. w sprawie III KM 8/2010, a także akt tutejszego Sądu w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu oraz dowodu z przesłuchania pozwanej, Sąd uznał, iż powództwo strony powodowej nie zasługuje na uwzględnienie w szczególności ze względu na skuteczność podniesionego przez pełnomocnika pozwanej zarzuty przedawnienia. Sąd w pełni podziela wywody i stanowisko zaprezentowane przez pełnomocnika pozwanej w odpowiedzi na pozew oraz w dalszych pismach i przychyla się do stanowiska, iż ostatnim zdarzeniem, którego skutkiem było przerwanie biegu przedawnienia roszczeń, było nadanie klauzuli wykonalności na bankowy tytuł egzekucyjny przez Sąd w dniu 5 listopada 2009 roku, w związku z tym, wniesienie pozwu po upływie okresu przedawnienia określonego w przepisach skutkuje, iż istotnie ten zarzut przedawnienia roszczenia jest uzasadniony. Sąd nie widzi tutaj za niezbędne powtarzanie tych samych wywodów, które zawarł pełnomocnik pozwanej w odpowiedzi na pozew i w dalszych pismach procesowych, przychylając się, jak już stwierdziłam, w pełni do zaprezentowanego stanowiska, tym bardziej, że zdaniem Sądu, pozwana skutecznie w dniu 8 lutego 2016 roku uchyliła się od skutków prawnych swojego oświadczenia woli objętego treścią porozumienia numer (...) z dnia 25 marca 2015 roku. Strona powodowa, pomimo iż otrzymała treść tego oświadczenia nie zakwestionowała skuteczności, a Sąd po zapoznaniu się z treścią tego oświadczenia oraz materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym dokumentacją lekarską, z zeznaniami pani pozwanej słuchanej w charakterze strony w tym postępowaniu, a także na podstawie swoich obserwacji poczynionych właśnie, jeżeli chodzi o osobę pani pozwanej, która istotnie nawet przy wejściu na salę miała problemy- oświadczyła, że nie widzi nawet składu sądzącego; Sąd stwierdza, że pani pozwana została wprowadzona w błąd. Nie miała możliwości zapoznania się z treścią tego porozumienia. Wobec powyższego to jej oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych należy uznać za skuteczne i podniesiony zarzut przedawnienia również. Dlatego też Sąd oddalił powództwo.

Koszty tego postępowania ponosi strona przegrywająca a więc strona powodowa w oparciu o ogólne przepisy artykułu 98 Kodeksu postępowania cywilnego oraz paragraf 21 obowiązującego w dacie wniesienia sprawy, tak, Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Zgodnie, bowiem z przywołanym przepisem, w sprawie cywilnej, w której kosztami procesu został obciążony przeciwnik procesowy strony korzystającej z pomocy udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu koszty, o których mowa w paragrafie 19 Sąd przyznaje ze Skarbu Państwa dopiero po wykazaniu bezskuteczności egzekucji. Zatem wniosek pełnomocnika o zasądzenie tych kosztów bezpośrednio od Skarbu Państwa nie mógł zostać uwzględniony. W sytuacji, gdy ich egzekucja okaże się bezskuteczna, wówczas Sąd rozpozna wniosek o ich przyznanie ze Skarbu Państwa. A na dzisiaj to wszystko, dziękuję bardzo.

[Pełnomocnik pozwanej 00:37:23.767] Dziękuje. Do widzenia.

[koniec części 00:37:24.958]