Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał J. L. rentę, w związku z orzeczeniem Komisji Lekarskiej, że jest całkowicie niezdolny do pracy do 31 sierpnia 2017 r , poczynając od dnia złożenia wniosku – 1 czerwca 2015 r.

Do ustalenia podstawy renty przyjęto:

- przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych od 1995 r do 2004 r

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 25,53 %.

Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 25,53 % przez kwotę bazową 3308,33 zł wynosi 844,62 zł.

Do ustalenia wysokości renty uwzględniono: 19 lat, 3 miesiące, 16 dni okresów składkowych (231 miesięcy), 1 rok, 4 dni okresów nieskładkowych(12 miesięcy), okres brakujący do 25 lat – 4 lata, 9 miesięcy (57 miesięcy).

Wysokość renty została obliczona:

24% (...),33= 794 zł

(231 x 1,3 %)/12 x 844,62 = 211,41 zł

(12x0,7%)/12 x 844,62 = 5,91 zł

(57x0,7 %)/12x844,62= 28,13 zł

Razem: 1039,45 zł. Renta nie mogła przekraczać 100% podstawy wymiaru, wobec czego ogranicza się jej wysokość do kwoty równej podstawy wymiaru t.j. do kwoty 880,45 zł

(decyzja – k. 34 akt ZUS)

W odwołaniu z dnia 12 października 2015 roku ubezpieczony uznał ww. decyzję za krzywdzącą i wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji na stałe.

(odwołanie - k. 2)

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.
(odpowiedź na odwołanie – k. 4).

W piśmie z dnia 18 stycznia 2016 r wnioskodawca wskazał, że powinien otrzymywać rentę naliczoną z 10 kolejnych lat od 1 września 1985 r.

(pismo – k. 11)

W piśmie z dnia 5 kwietnia 2016 r wnioskodawca wskazał, że otrzymuje świadczenie w zaniżonej wysokości.

/ pismo – k. 35/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. L. urodził się w dniu (...).

Ubezpieczony z zawodu jest maszynistą.

/okoliczności bezsporne/

Wnioskodawca miał ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 18 czerwca 1999 r do 30 czerwca 2000 r, następnie od 1 lipca 2000 r do 31 stycznia 2001 r.

/decyzja – k. 14, 28 akt ZUS plik 1/

Decyzją z dnia 2 sierpnia 2000 r odmówiono wnioskodawcy prawa do renty kolejowej.

/decyzja – k. 27 akt ZUS plik 1/

Decyzją z dnia 10 stycznia 2001 r odmówiono wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja – k. 33 akt ZUS plik 1/

W dniu 14 lutego 2011 r wnioskodawca ponownie złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k. 38 akt ZUS plik 1/

Decyzją z dnia 28 kwietnia 2011 r wnioskodawcy odmówiono prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, z uwagi na to, że udowodnił łącznie okres składkowy i nieskładkowy 20 lat, 4 miesiące, i 13 dni, natomiast 5 lat wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego udowodnił w dziesięcioleciu od 29 września 1997 r do 28 września 2007 r tj. 18 miesięcy od ustania zatrudnienia 28 marca 2006 r, zatem niezdolność do pracy winna powstać przed 28 września 2007 r, ponieważ orzeczeniem lekarza orzecznika ustalono, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy do 31 marca 2012 r, data powstania całkowitej niezdolności do pracy to 5 sierpnia 2008 r, a jakakolwiek niezdolność do pracy nie istniała przed 28 września 2007 r, brak było podstaw do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja – k. 65 akt ZUS plik 1/

W dniu 26 czerwca 2015 r. ubezpieczony złożył ponownie wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy - k. 1 akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 27 lipca 2015 roku, po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 4 sierpnia 2008 r, data powstania częściowej niezdolności do pracy to 29 kwietnia 2006 r, jest całkowicie niezdolny do pracy do 31 lipca 2016 r, data powstania całkowitej niezdolności do pracy trwa nadal, po 31 marca 2012 r.

(orzeczenie lekarza orzecznika k. 22 akt ZUS ).

Orzeczeniem z dnia 13 sierpnia 2015 roku komisja lekarska ZUS ustaliła, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy, częściowo niezdolny do pracy do 4 sierpnia 2008 r, z datą powstania częściowej niezdolności do pracy – 29 kwietnia 2006 r, jest całkowicie niezdolny do pracy do 31 sierpnia 2017 r, data powstania całkowitej niezdolności do pracy – 5 marca 2008 r.

(orzeczenie komisji lekarskiej - k.25 akt ZUS)

U ubezpieczonego rozpoznano osłabienie sprawności procesów poznawczych mogące świadczyć o zmianach organicznych w mózgu, nasilone objawy wytwórcze świadczące o aktywnym procesie psychotycznym. Nie wymaga kontroli ze strony innych osób. Jest samodzielny , ma dużą orientację w dostarczonej dokumentacji, pamięta miejsca i daty hospitalizacji oraz postawione rozpoznania. Jego zachowanie świadczy o dużej samodzielności w codziennym funkcjonowaniu.

(pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychologii - k. 28 )

U wnioskodawcy rozpoznano schizofrenię. Z tego powodu jest niezdolny do pracy od dnia 5 sierpnia 2008 r, niezdolność ma charakter trwały. Podczas badania opiniowany zdradza intensywnie występujący objawy wytwórcze głównie pod postacią omamów słuchowych poza tym badany rozkojarzony, wielomówny, występują ześlizgi myślowe. Stopień nasilenia objawów chorobowych powoduje, że badany jest całkowicie niezdolny do pracy od dnia 5 sierpnia 2008 r. Nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Mimo objawów wytwórczych badany egzystował samodzielnie, potrafił dość dobrze zadbać o swoje sprawy (dojechać na badanie, pozbierać dokumentację medyczną, rozbić zakupy).

/pisemna opinia biegłego psychiatry – k. 29 -31, k. 63/

U wnioskodawcy rozpoznano marskość wątroby poalkoholową z nadciśnieniem zwrotnym i krążeniem obocznym, powikłana nawracającym wodobrzuszem, krwawieniami z żylaków przełyku i niedokrwistością pokrwotoczną, małopłytkowość, przewlekłe zapalenie trzustki, zespól zależności alkoholowej, padaczkę poalkoholową. Z tego powodu jest całkowicie niezdolny do pracy od 5 sierpnia 2008 r, niezdolność ma charakter stały, nie stwierdza się niezdolności do samodzielnej egzystencji. Stan psychiczny dyskwalifikuje go do wykonywania jakikolwiek pracy. Od 2013 r nastąpiła progresja poalkoholowej marskości wątroby – nawracające krwawienia z żylaków przełyku jako następstwo nadciśnienia zwrotnego, niedokrwistość pokrwotoczną i żółtaczkę. Stan zaawansowania tej choroby i niepomyślne rokowania co do poprawy funkcji wątroby powoduje, że z tego powodu wnioskodawca jest całkowicie trwale niezdolny do pracy.

Wnioskodawca stawił się na badanie bez osoby towarzyszącej przed wyznaczonym czasem. Wykazuje się dobrą sprawnością chodu, samodzielnie rozbiera się i ubiera, jest zdolny do spełnienia różnych poleceń takich jak prezentacja dokumentów osobistych i medycznych, wykazuje się zdolnością do interpretacji wyników badań. W aktualnym stanie sprawności somatycznej organizmu wnioskodawca nie wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innych osób dla zapewnienia podstawowych potrzeb życiowych, tym samym jest zdolny do samodzielnej egzystencji.

/pisemna opinia biegłego internisty – k. 68 – 72/

W dniu 21 września 2015 r wnioskodawca wniósł o ponowne rozpatrzenie naliczenia renty wg. 20 dowolnych rocznych wynagrodzeń i wybranie najkorzystniejszego (...).

/wniosek – k. 40 akt ZUS/

Decyzją z dnia 24 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przeliczył J. L. rentę od dnia 1 czerwca 2015 r. Do ustalenia podstawy renty przyjęto:

- przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia od 1982 r do 2005 r.

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 50,53 %.

Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 50,53 % przez kwotę bazową 3308,33 zł wynosi 1665,74 zł.

Do ustalenia wysokości renty uwzględniono: 19 lat, 4 miesiące, 9 dni okresów składkowych (232 miesięcy), 1 rok, 4 dni okresów nieskładkowych(12 miesięcy), okres brakujący do 25 lat – 4 lata, 8 miesięcy (56 miesięcy).

Wysokość renty została obliczona:

24% (...),33= 794 zł

(232 x 1,3 %) (...),74 = 418,60 zł

(12x0,7%) (...),74 = 11,66 zł

(56x0,7 %) (...),74= 54,47 zł

Razem: 1278,73 zł.

/decyzja – k. 42 akt ZUS/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonego, jego dokumentację medyczną oraz wydane w sprawie opinie biegłych: psychiatry, psychologa i internisty a zatem biegłych, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzeń występujących u ubezpieczonego.

Biegli zapoznali się z przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia ubezpieczonego i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego, ocenili i opisali stan jego zdrowia. Opinie biegłych są jasne i obiektywne, opisują stan zdrowia ubezpieczonego w zakresie wynikającym z tezy dowodowej oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot.

Kwestią sporną, podnoszoną przez wnioskodawcę była okoliczność ustalenia, czy całkowita niezdolność do pracy ma charakter trwały i czy wnioskodawca jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

Nie była natomiast sporna okoliczność, że wnioskodawca był częściowo niezdolny do pracy od 29 kwietnia 2006 r, wobec ustalenia tej okoliczności przez organ rentowy – w drodze orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, i co umożliwiło wnioskodawcy uzyskanie prawa do renty (w odróżnieniu od roku 2011 r) i okoliczność ta nie mogła ulec zmianie na niekorzyść wnioskodawcy w toku tego postepowania.

Mając na względzie zakres zaskarżenia spornej decyzji ustalono, że u ubezpieczonego rozpoznano osłabienie sprawności procesów poznawczych mogące świadczyć o zmianach organicznych w mózgu, nasilone objawy wytwórcze świadczące o aktywnym procesie psychotycznym. Nie wymaga jednak kontroli ze strony innych osób. Jest samodzielny , ma dużą orientację w dostarczonej dokumentacji, pamięta miejsca i daty hospitalizacji oraz postawione rozpoznania. Jego zachowanie świadczy o dużej samodzielności w codziennym funkcjonowaniu.

U wnioskodawcy rozpoznano schizofrenię. Z tego powodu jest całkowicie niezdolny do pracy od dnia 5 sierpnia 2008 r, niezdolność ma charakter trwały. Podczas badania opiniowany zdradza intensywnie występujący objawy wytwórcze głównie pod postacią omamów słuchowych poza tym badany rozkojarzony, wielomówny, występują ześlizgi myślowe. Stopień nasilenia objawów chorobowych powoduje, że badany jest całkowicie niezdolny do pracy od dnia 5 sierpnia 2008 r. Nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Mimo objawów wytwórczych badany egzystował jednak samodzielnie, potrafił dość dobrze zadbać o swoje sprawy (dojechać na badanie, pozbierać dokumentację medyczną, rozbić zakupy).

U wnioskodawcy rozpoznano marskość wątroby poalkoholową z nadciśnieniem zwrotnym i krążeniem obocznym, powikłana nawracającym wodobrzuszem, krwawieniami z żylaków, przełyku i niedokrwistością pokrwotoczną, małopłytkowość, przewlekłe zapalenie trzustki, zespól zależności alkoholowej, padaczkę poalkoholową. Z tego powodu jest całkowicie niezdolny do pracy od 5 sierpnia 2008 r, niezdolność ma charakter stały, nie stwierdza się niezdolności do samodzielnej egzystencji. Stan psychiczny dyskwalifikuje go do wykonywania jakikolwiek pracy. Od 2013 r nastąpiła progresja poalkoholowej marskości wątroby – nawracające krwawienia z żylaków przełyku jako następstwo nadciśnienia zwrotnego, niedokrwistość pokrwotoczną i żółtaczkę. Stan zaawansowania tej choroby i niepomyślne rokowania co do poprawy funkcji wątroby powoduje, że z tego powodu wnioskodawca jest całkowicie trwale niezdolny do pracy.

Wnioskodawca stawił się na badanie bez osoby towarzyszącej przed wyznaczonym czasem. Wykazuje się dobrą sprawnością chodu, samodzielnie rozbiera się i ubiera, jest zdolny do spełnienia różnych poleceń takich jak prezentacja dokumentów osobistych i medycznych, wykazuje się zdolnością do interpretacji wyników badań. W aktualnym stanie sprawności somatycznej organizmu wnioskodawca nie wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innych osób dla zapewnienia podstawowych potrzeb życiowych, tym samym jest zdolny do samodzielnej egzystencji.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał zatem w pełni wartość dowodową wszystkich opinii biegłych wydanych w przedmiotowej sprawie oraz podzielił, jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają istotnych braków, biegli w sposób dostatecznie wyczerpujący określili jednostki chorobowe, które występują u ubezpieczonego i ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swoją ocenę do kwalifikacji zawodowych skarżącego. Opinie powołanych w sprawie biegłych lekarzy są zgodne. Według tych opinii stwierdzone u ubezpieczonego zmiany chorobowe powodują całkowitą niezdolność do pracy o charakterze trwałym, z tego powodu nie jest jednak niezdolny do samodzielnej egzystencji. Wynikające z opinii wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Organ rentowy nie zgłosił żadnych uwag do opinii biegłych i nie zgłosił w tym zakresie wniosków dowodowych.

Wnioskodawca kwestionował datę przyjętej niezdolności do pracy oraz brak ustalenia braku samodzielnej egzystencji, prezentując subiektywne odczucia co do własnego stanu zdrowia, nie zgłaszając konkretnych zarzutów co do wadliwości opinii, oprócz kwestionowania wniosków końcowych.

Przyjęta data całkowitej niezdolności do pracy była zgodna z przyjętą przez organ rentowy, natomiast organ rentowy nie kwestionował powstania częściowej niezdolności do pracy od 29 kwietnia 2006 r. zatem brak było podstaw do czynienia w tym zakresie dodatkowych ustaleń w oparciu o kolejne opinie biegłych.

Fakt, że wydane w sprawie opinie biegłych nie mają treści, odpowiadającej skarżącemu, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego ( wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807).

Sąd zatem oddalił pozostałe wnioski dowodowe wnioskodawcy w zakresie opinii biegłych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie ubezpieczonego jest częściowo zasadne.

Stosownie do art.57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz. U. z 2016 r., 887) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

a)  jest niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo,

b)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy

c)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w pkt 3 art. 57

ww. ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z art. 58 warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1) 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2) 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3) 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4) 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5) 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Stosownie do art. 59 osobie, która spełniła warunki określone w art. 57, przysługuje:

1) renta stała - jeżeli niezdolność do pracy jest trwała;

2) renta okresowa - jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa.

Renta okresowa przysługuje przez okres wskazany w decyzji organu rentowego.

Zgodnie z art. 62 renta dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy wynosi:

1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, oraz

2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych;

3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych;

4) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresu brakującego do pełnych 25 lat okresów składkowych oraz nieskładkowych, przypadających od dnia zgłoszenia wniosku o rentę do dnia, w którym rencista osiągnąłby wiek, o którym mowa w art. 24 ust. 1a.

Przy obliczaniu wysokości renty przepisy art. 53 ust. 3-5 stosuje się odpowiednio.

Przy obliczaniu renty okresy, o których mowa w ust. 1 pkt 2-4, ustala się z uwzględnieniem pełnych miesięcy.

Zgodnie z art. 15 podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Do podstawy wymiaru emerytury lub renty, o której mowa w ust. 1 i 2, dolicza się kwoty przysługujących ubezpieczonemu w danym roku kalendarzowym wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy oraz kwoty zasiłków: chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku wyrównawczego, świadczenia wyrównawczego lub dodatku wyrównawczego, a także wartość rekompensaty pieniężnej ustaloną zgodnie z pkt 3 załącznika do ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent . Do podstawy wymiaru wlicza się również kwoty zasiłków dla bezrobotnych, zasiłków szkoleniowych lub stypendiów wypłaconych z Funduszu Pracy za okres udokumentowanej niezdolności do pracy, z zastrzeżeniem ust. 3a.

Przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury lub renty uwzględnia się kwoty wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy, oraz kwoty zasiłków: chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, przysługujących ubezpieczonemu w roku kalendarzowym przypadającym po 2004 r., z tym że łączna kwota podstaw wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz wynagrodzeń i zasiłków nie może przekroczyć maksymalnej kwoty rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

W celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych;

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu;

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4) mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.

Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z art. 16 przy ustalaniu kolejnych 10 lat kalendarzowych, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2, przyjmuje się lata kalendarzowe następujące bezpośrednio po sobie, chociażby ubezpieczony w niektórych z tych lat przez okres roku lub w okresie krótszym niż rok nie pozostawał w ubezpieczeniu.

Zgodnie z art. 1 kwota bazowa wynosi 100% przeciętnego wynagrodzenia pomniejszonego o potrącone od ubezpieczonych składki na ubezpieczenia społeczne, określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, w poprzednim roku kalendarzowym.

Zgodnie z art. 12 niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie z art. 13 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, z zastrzeżeniem ust. 3.

Niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu.

W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji.

W ocenie Sądu ustalenia dokonane w toku postępowania uzasadniają zmianę zaskarżonej decyzji w zakresie ustalenia, że całkowita niezdolność do pracy ma charakter trwały, w związku ze schorzeniami wnioskodawcy, które nie rokują poprawy , co w konsekwencji daje podstawę do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że ubezpieczony z uwagi na stopień zaawansowania schorzeń jest osobą całkowicie trwale niezdolną do pracy. Wynika to w sposób jednoznaczny z treści opinii biegłych o specjalizacjach lekarskich odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u wnioskodawcy.

W konsekwencji, wobec stwierdzenia, iż ubezpieczony spełnia ww. konieczną przesłankę warunkującą orzeczenie o rencie stałej, w myśl przepisu art. 59 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w tym zakresie.

Natomiast brak było podstaw orzekania w stosunku do wnioskodawcy o braku możliwości samodzielnej egzystencji, z uwagi na to, że nie stwierdzono naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, z ustaleń wynika, że wnioskodawca stawiał się na badanie bez osoby towarzyszącej przed wyznaczonym czasem. Wykazuje się dobrą sprawnością chodu, samodzielnie rozbiera się i ubiera, jest zdolny do spełnienia różnych poleceń takich jak prezentacja dokumentów osobistych i medycznych, wykazuje się zdolnością do interpretacji wyników badań, nie wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innych osób dla zapewnienia podstawowych potrzeb życiowych, tym samym jest zdolny do samodzielnej egzystencji.

Z tego powodu Sąd oddalił odwołanie w pozostałym zakresie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c..

Należy podnieść, że w piśmie z dnia 18 stycznia 2016 r wnioskodawca wskazał, iż powinien otrzymywać rentę naliczoną z 10 kolejnych lat od 1 września 1985 r.W piśmie z dnia 5 kwietnia 2016 r wnioskodawca wskazał, że otrzymuje świadczenie w zaniżonej wysokości.

Trzeba przypomnieć, że w dniu 21 września 2015 r wnioskodawca wniósł o ponowne rozpatrzenie naliczenia renty wg. 20 dowolnych rocznych wynagrodzeń i wybranie najkorzystniejszego (...).

Konsekwencją wniosku była decyzja z dnia 24 września 2015 roku, mocą której Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przeliczył J. L. rentę od dnia 1 czerwca 2015 r.Do ustalenia podstawy renty przyjęto:

- przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia od 1982 r do 2005 r.

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 50,53 %.

Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 50,53 % przez kwotę bazową 3308,33 zł wynosi 1665,74 zł.

Do ustalenia wysokości renty uwzględniono: 19 lat, 4 miesiące, 9 dni okresów składkowych (232 miesięcy), 1 rok, 4 dni okresów nieskładkowych(12 miesięcy), okres brakujący do 25 lat – 4 lata, 8 miesięcy (56 miesięcy).

Wysokość renty została obliczona:

24% (...),33= 794 zł

(232 x 1,3 %) (...),74 = 418,60 zł

(12x0,7%) (...),74 = 11,66 zł

(56x0,7 %) (...),74= 54,47 zł

Razem: 1278,73 zł.

Należy podnieść, iż uwzględniono wniosek ubezpieczonego i w konsekwencji jego świadczenie jest wyższe niż określone w decyzji z dnia 17 września 2015 r. Natomiast wnioskodawca nie zaskarżył decyzji z dnia 24 września 2015 r w zakreślonym terminie, brak zatem było podstaw do rozważania zasadności dokonanego przeliczenia. Wnioskodawca w odwołaniu z dnia 12 października 2015 r kwestionował wyłącznie okresowy charakter renty i nieustalenie braku samodzielnej egzystencji. Na marginesie podnieść tylko należy, że obliczenie świadczenia nastąpiło na podstawie cytowanych wyżej przepisów, na podstawie dokumentacji osobowo – płacowej wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze Sąd, orzekł, jak w sentencji.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy oraz peł. ZUS wraz z aktami rentowymi.