Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 991/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Halina Sekuła

Protokolant:

Dorota Delimata

po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2016 r. w Krośnie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka (...) akcyjna spółka jawna z siedzibą
w W.

przeciwko D. W.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka (...) akcyjna spółka jawna
z siedzibą w W. na rzecz pozwanego D. W. kwotę 617 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sędzia

Sygn. akt I C 991/15

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 12 maja 2016 r.

Strona powodowa – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka (...) akcyjna spółka jawna z siedzibą w W. wystąpiła z pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniesionym w dniu 23 kwietnia 2015 r. przeciwko D. W., o zasądzenie na jej rzecz następujących kwot: 1.600 zł z tytułu niespłaconej kwoty pożyczki z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 26 marca 2015 r. do dnia zapłaty, 100,80 zł z tytułu odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy lombardowej za faktyczne opóźnienia w spłacie należności głównej naliczonych zgodnie z warunkami Umowy elastycznej pożyczki ratalnej za okres od 11 września 2014 r. do 25 marca 2015 r., 800 zł z tytułu odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy lombardowej za faktyczne opóźnienia w spłacie należności głównej naliczonych zgodnie z warunkami Umowy elastycznej pożyczki ratalnej za okres do 11 września 2014 r., 70,21 zł z tytułu prowizji przy obsłudze pożyczki naliczonych zgodnie z warunkami Umowy elastycznej pożyczki ratalnej z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz 30 zł z tytułu opłat windykacyjnych z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w wysokości 33 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i zwrotu innych kosztów w wysokości 0,33 zł (prowizja e-C.).

Uzasadniając swoje roszczenie strona powodowa wskazywała, że pozwany zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (pożyczkodawca), za pomocą środków porozumiewania się na odległość Umowę elastycznej pożyczki ratalnej. Zawarcie umowy polegało na wypełnieniu formularza rejestracyjnego, złożeniu oświadczeń o zapoznaniu się i zaakceptowaniu Umowy oraz Regulaminu świadczenia usług drogą elektroniczną oraz warunków ochrony danych osobowych, a także uiszczenia kwoty 0,01 zł na rachunek bankowy pożyczkodawcy, co stanowiło potwierdzenie dokonanej rejestracji. Pozwany wykonał przedmiotowy przelew w dniu 11 sierpnia 2014 r. Po dokonaniu przez pożyczkodawcę czynności weryfikacyjnych na rachunek pozwanego zostały przetransferowane środki pieniężne we wnioskowanej wysokości. Zgodnie z postanowieniami umownymi pozwany był zobowiązany do zwrotu kwoty pożyczki wraz z prowizjami do 10 września 2014 r. Brak stosownej spłaty spowodował wystosowanie dwóch wezwań do zapłaty, które nie doprowadziły do spłaty wierzytelności. W dniu 6 marca 2015 r. strona powodowa zawarła z pożyczkodawcą umowę sprzedaży, której przedmiotem była między innymi wierzytelność przysługująca wobec pozwanego, który został o rzeczonej transakcji powiadomiony.

W następstwie powyższej czynności strony powodowej w dniu 25 maja 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty, od którego pozwany w dniu 29 maja 2015 r. skutecznie złożył sprzeciw, w którym domagał się oddalenia powództwa w całości i orzeczenia o kosztach według norm przepisanych.

Na skutek złożenia przez pozwaną sprzeciwu w dniu 2 lipca 2015 r. zostało wydane postanowienie, mocą którego niniejsza sprawa została przekazana do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Krośnie.

Po uzupełnieniu przez stronę powodową braków formalnych, w szczególności przedłożenia podpisanego pozwu oraz po jego doręczeniu pozwanemu, wyżej wymieniony w dniu 4 grudnia 2015 r. złożył odpowiedź na pozew, w którym to piśmie wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany poniósł, iż strona powodowa nie wykazała faktu zawarcia umowy elastycznej pożyczki ratalnej nr (...), bowiem brak jest dowodu przelewu pożyczki oraz dowodu uiszczenia opłaty rejestracyjnej. Nadto podał, że strona powodowa nie wykazała, iż prowizja oraz odsetki za opóźnienie zostały objęte umową cesji wierzytelności, a dodatkowo nie wykazał okoliczności zawiadomienia pozwanego o dokonanej cesji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 9 maja 2014 r. na rachunek bankowy poprzednika prawnego strony powodowej – (...) Sp. z o.o. został dokonany przelew środków pieniężnych w kwocie 0.01 zł, gdzie w tytule przelewu pozwany potwierdził rejestrację i zgodził się na umowę pożyczki (...).pl nr (...) ( dowód: odpis z wyciągu z rachunku bankowego za okres 09.05.2014 – k.69).

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Równocześnie należy zwrócić uwagę na art. 6 k.c., który stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W wyroku z dnia 11 czerwca 1999 r. w sprawie II CKN 390/98 Sąd Najwyższy wyraził stanowisko, z którym bezsprzecznie należy się zgodzić, iż zgodnie z wynikającą z art. 6 k.c. regułą rozłożenia ciężaru dowodu powód powinien udowodnić okoliczności tworzące prawo, a zatem w sprawie, w której dochodzi zwrotu pożyczki powinien udowodnić, że między nim a pozwanym doszła do skutku taka umowa. Zapatrywanie takie wyraził również Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 30 września 2015 r. , I ACa 349/15. Ponadto, prócz udowodnienia tej okoliczności, na powodzie ciąży dodatkowo obowiązek udowodnienia, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 31 lipca 2014 r. , I ACa 174/14).

Mając na uwadze powyższe strona powodowa była zobligowana do wykazania zawarcia z pozwanym umowy pożyczki oraz okoliczności przeniesienia na jego własność określonej kwoty środków pieniężnych, jednakże w ocenie Sądu żadna z tych okoliczności nie została udowodniona.

Wyjaśniając procedurę zawierania umowy strona powodowa wskazywała, że do jej zawarcia doszło poprzez wypełnienie przez pozwanego formularza rejestracyjnego umieszczonego na stronie internetowej należącej do Z. sp.
z o.o. (poprzednik prawny strony powodowej) i złożeniu oświadczeń o zapoznaniu się i zaakceptowaniu Umowy oraz Regulaminu świadczenia usług drogą elektroniczną oraz warunków ochrony danych osobowych. Ponadto elementem niezbędnym do zakończenia procedury rejestracyjnej było uiszczenie przez pozwanego kwoty 0,01 zł na rachunek bankowy pożyczkodawcy.
W złożonym pozwie strona powodowa podniosła, iż w dniu 11 sierpnia 2014 r. pozwany zgodnie z procedurą dokonał przedmiotowego przelewu, który był zatytułowany słowami „Potwierdzam rejestrację i zgadzam się na umowę pożyczki Z..pl nr (...). W toku postępowania powodowa Spółka przedłożyła odpis z wyciągu z rachunku bankowego należącego do Z. sp.
z o.o. z dnia 09.05.2014, z którego wynikało, że na rzeczony rachunek
został dokonany przelew środków pieniężnych w kwocie 0.01 zł, gdzie w tytule przelewu pozwany potwierdził rejestrację i zgodził się na umowę pożyczki zaplo.pl nr (...). W piśmie z dnia 15 marca 2016 r. (k.66-68) strona powodowa przedstawiła stanowisko sprzeczne z tym zawartym w pozwie podając, że pozwany dokonał przelewu na kwotę 0,01 w dniu rejestracji, tj.
9 maja 2014 r., natomiast sama kwota pożyczki została przelana na jego konto w dniu 11 sierpnia 2014 r. Należy ponadto zauważyć, iż na odpisie z wyciągu rachunku bankowego widnieje inny numer pożyczki ( (...)) niż ten, którym oznaczona jest umowa pożyczki, będąca w ocenie powodowej Spółki podstawą dochodzonego roszczenia ( (...)). Wyjaśniając tę rozbieżność strona powodowa wskazała (k.67), że podany w tytule przelewu numer był jedynie przejściowym numerem technicznym/rejestracyjnym, który występuje tylko raz, przy pierwszej pożyczce, a po zaksięgowaniu kwoty 0,01 zł przybiera formę właściwego numeru pierwszej pożyczki. Tymczasem w piśmie z dnia 18 kwietnia 2016 r. (k.77) strona powodowa podała, że zawarta umowa pożyczki (stanowiąca podstawę dochodzonego roszczenia) była kolejną umową pożyczki zawartą z pozwanym; „kwota dochodzona niniejszym pozwem wynika ze złożenia kolejnego wniosku o udzielenie pożyczki za pomocą istniejącego już profilu klienta na stronie internetowej pożyczkodawcy”. Skoro zatem zdaniem strony powodowej tzw. numer techniczny występuje tylko raz i tylko przy pierwszej pożyczce, a umowa pożyczki z której wywodzi ona swoje roszczenie była kolejną pożyczką, numer ten nie powinien wystąpić. Prowadzi to zatem do wniosku, że przedłożony przez powodową Spółkę odpis wyciągu, który ujawnia przelew dokonany z tytułu umowy pożyczki nr (...), nie może dotyczyć pożyczki nr (...).

Z wyżej wskazanych względów należy uznać, że strona powodowa nie wykazała w niniejszym postępowaniu okoliczności zawarcia z pozwanym umowy pożyczki, w szczególności dowodu takiego nie stanowi odpis wyciągu z rachunku bankowego (k.69).

Nadto należy dodać, iż powodowa Spółka nie udowodniła samego faktu przeniesienia własności przedmiotu pożyczki, nie podejmując w tym zakresie żadnych czynności procesowych.

Mając to na uwadze powództwo należało oddalić.

Kończąc, zasadnym jest jeszcze odniesienie się do zastrzeżenia do protokołu złożonego przez pełnomocnika pozwanego na rozprawie w dniu 12 maja 2016 r., dotyczącego dopuszczenia dowodu z rachunku bankowego zgłoszonego w piśmie procesowym z dnia 15 marca 2016 r., który to dowód strona powodowa miała możliwość zgłoszenia we wcześniejszych pismach procesowych. Zgodnie z treścią art. 217 § 2 k.p.c. sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich we właściwym czasie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Oceny czy dojdzie do zwłoki, należy dokonywać z punktu widzenia stanu postępowania, w chwili zgłoszenia spóźnionego materiału procesowego. Sąd musi wówczas odpowiedzieć na pytanie, czy w przypadku uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego postępowanie będzie trwać dłużej, niż gdyby materiał ten został pominięty ( Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Art. 1-505(38), pod red. M. Manowskiej, LEX). W niniejszej sprawie nie można uznać, że uwzględnienie przedmiotowego dowodu spowodowałoby zwłokę w rozpoznaniu sprawy, albowiem w dniu rozprawy 12 maja 2016 r., kiedy ten dowód dopuszczono, wydano również orzeczenie co do istoty w przedmiotowej sprawie.

Orzeczenie o kosztach znajduje oparcie w art. 98 § 1 k.p.c.

Od strony powodowej, jako strony przegrywającej zasądzono na rzecz pozwanego kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, na którą składa się kwota 600 zł z tytułu zastępstwa procesowego (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst. jedn. Dz. U z 2013 r. poz.461)) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.

Sędzia :