Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant: Anita Grunt

przy udziale E. A. z Pierwszego Urzędu Skarbowego w G.

po rozpoznaniu na rozprawie, w postępowaniu w stosunku do nieobecnych, w dniu 19.09.2016 r. sprawy:

E. J., córki Z. i U.,

urodzonej (...) w G.

oskarżonej o to, że:

w dniu 22.06.2010 r. w G., jako podatnik zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych, wbrew art. 10 ust. 1 pkt 8, art. 19 ust. 1, art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) i e) oraz art. 28 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01.01.2007 roku), podała nieprawdę w złożonej w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. deklaracji o osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych objętych zryczałtowanym podatkiem dochodowym PIT – 23 z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...) na podstawie aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 08.06.2010 poprzez niewykazywanie podatku z odpłatnego zbycia nieruchomości przy jednoczesnym deklarowaniu przeznaczenia środków uzyskanych ze sprzedaży na własne cele mieszkaniowe, przez co doszło do uszczuplenia w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych w łącznej kwocie 9.400,00 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 k. k. s.

I.  oskarżoną E. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego jej czynu, czyn ten kwalifikuje jako przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 k. k. s. i za to na podstawie art. 56 § 2 k. k. s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k. k. s. skazuje ją na karę grzywny w wysokości 10 (dziesięciu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

II.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r., nr 123, poz. 1058 z późniejszymi zmianami) oraz § 1, 2, 14 ust. 1 pkt 1, 14 ust. 2 pkt 3, 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348 z późniejszymi zmianami) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. D. G. kwotę 738 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu;

III.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k. k. s. w zw. z art. 125 § 1 k. k. s. zwalnia oskarżoną w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) od opłaty.

Sygn. akt II K 704/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. J. w dniu 28 lipca 2005 roku aktem notarialnym Rep. A nr (...) kupiła lokal mieszkalny nr (...), położony w G. przy ulicy (...).

Oskarżona w dniu 8 czerwca 2010 r. aktem notarialnym Rep. A nr (...) dokonała sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

W dniu 22 czerwca 2010 r. pełnomocnik E. J. złożył do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. oświadczenie dotyczące przeznaczenia kwoty uzyskanej ze sprzedaży wyżej wymienionej nieruchomości na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) i e) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01.01.2007 r.) – to jest na własne cele mieszkaniowe, a w przypadku niewydatkowania uzyskanego przychodu - do zapłaty należnego podatku. Jednocześnie w tym dniu złożył do wspomnianego urzędu skarbowego deklarację o osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych, objętych zryczałtowanym podatkiem dochodowym PIT-23, w której wykazano: przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości (180.000,00 zł), koszty odpłatnego zbycia (0,00 zł), dochód z odpłatnego zbycia (180.000,00 zł), kwota przychodu zwolniona od opodatkowania (180.000,00 zł).

Dowód: zawiadomienie karno-skarbowe z dnia 13 kwietnia 2015 r. – k. 1,

kopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 31 marca 2015 roku, nr PP (...)-10/15 – k. 2-5,

wydruk deklaracji PIT-23 za rok 2010 – k. 33

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. decyzją z dnia 31 marca 2015 roku, nr PP (...)-10/15, w wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego, wszczętego postanowieniem z dnia 21 stycznia 2015 r., określił E. J. zobowiązanie w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 9.400,00 złotych z tytułu sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 217, poz. 1588) od przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudowanych do dnia 31 grudnia 2006 r., stosuje się zasady określone w w/w ustawie o podatku dochodowym, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Zgodnie z art. 28 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.), jeżeli nie zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit a) i e) ustawy, przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości lub ich części podlega opodatkowaniu zryczałtowanym 10 % podatkiem dochodowym od uzyskanego przychodu i płatny jest najpóźniej następnego dnia po upływie terminów określonych w tym przepisie na rachunek organu podatkowego właściwego według miejsca zamieszkania.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 32 lit a) i e) powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) jest wolny od podatku dochodowego: a) w części wydatkowanej nie później niż w okresie od dwóch lat od sprzedaży: - na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem; na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie; na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie przeznaczonym pod budowę budynku mieszkalnego, w tym również gruntu lub udziału w gruncie albo prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego; na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, remont lub modernizację własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego, położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; na rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację – na cele mieszkalne – własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego, położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; e) w części wydatkowanej nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży, na spłatę kredytu lub pożyczki, a także odsetek od kredytu lub pożyczki zaciągniętych na cele, o których mowa w lit. a) w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym również na spłatę kredytu lub pożyczki oraz odsetek od tego kredytu lub pożyczki zaciągniętych przed dniem uzyskania tych przychodów.

Zgodnie z art. 21 ust. 2a w/w ustawy, przepis art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e) nie ma zastosowania do podatników, którzy odsetki od kredytu lub pożyczki odliczali lub odliczają od dochodu na podstawie art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku nieskorzystania ze zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) i e) ustawy, podatnik jest zobowiązany do samodzielnego obliczenia, zadeklarowania i wpłacenia należnego podatku dochodowego z tego tytułu.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G., w związku z upływem dwuletniego terminu zakreślonego przepisami prawa podatkowego, wezwaniami z dnia 26 września 2014 r., 8 października 2014 r. i 31 października 2014 r. zobowiązał E. J. do dostarczenia dokumentów potwierdzających wydatkowanie środków pochodzących ze sprzedaży w/w nieruchomości na cele mieszkaniowe.

E. J. nie przedłożyła dokumentów potwierdzających wydatkowanie kwoty przychodu uzyskanego ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na własne cele mieszkaniowe.

Przychód uzyskany ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości nie został w całości wydatkowany w ustawowym terminie na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) i e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do rozliczenia przychodu ze sprzedaży nieruchomości przyjęto wydatki poniesione w kwocie 86.000,00 zł na spłatę kredytu udzielonego przez Bank (...) S.A. w W. na podstawie umowy kredytowej z dnia 26 sierpnia 2005 r. na zakup lokalu mieszkalnego,

Do rozliczenia należnego zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym przyjęto: przychód ze sprzedaży nieruchomości (180.000,00 zł); przychód zwolniony na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) i e) ustawy (86.000,00 zł); ustalony przychód (94.000,00 zł). Należny zryczałtowany 10 % podatek wyniósł 9.400,00 zł.

Dowód: kopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 31 marca 2015 roku, nr PP (...)-10/15 – k. 2-5

W dniu 29 kwietnia 2015 r. wydane zostało postanowienie o zastosowaniu w niniejszej sprawie postępowania w stosunku do nieobecnych.

Vide: postanowienie z dnia 29 kwietnia 2015 r., KS/60- (...) – k. 23-23v

Oskarżona E. J., na dzień 17 czerwca 2016 r., posiadała względem Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. zaległość podatkową w łącznej kwocie 14.362,00 złotych, w tym należność główna w kwocie 9.400,00 złotych oraz odsetki w kwocie 4.962,00 złotych.

Dowód: lista zaległości z odsetkami na dzień 17 czerwca 2016 r. – k. 32

Oskarżona E. J. nie była uprzednio karana sądownie.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 41.

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonej.

Część ze zgromadzonych w sprawie dokumentów – zawiadomienie karno-skarbowe z dnia 13 kwietnia 2015 r. (k. 1), informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 41) – to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności.

Sąd dał również wiarę dokumentowi w postaci kopii decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 31 marca 2015 roku, nr PP (...)-10/15 (k. 2-5). Autentyczność lub prawdziwość tego pisma nie była kwestionowana w toku postępowania. Treść tego dokumentu pozwoliła na odtworzenie przebiegu postępowania podatkowego toczącego się wobec E. J. i podstaw do określenia E. J. zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 9.400,00 zł z tytułu sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Wątpliwości Sądu nie budził również dokument w postaci listy zaległości z odsetkami na dzień 17 czerwca 2016 r. (k. 32), albowiem stanowił on raport z systemu organu podatkowego.

Odnosząc się do dokumentu w postaci wydruku deklaracji PIT-23 za rok 2010 r., bezsporny był fakt, iż rzeczona deklaracja wpłynęła do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. w dniu 22 czerwca 2010 r. Zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy pozwolił jednak na ustalenie, iż oskarżona podała nieprawdę w tej deklaracji poprzez niewykazanie podatku z odpłatnego zbycia nieruchomości przy jednoczesnym deklarowaniu przeznaczenia środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości na własne cele mieszkaniowe.

W tym stanie rzeczy uznano, że E. J. dopuściła się czynu zarzucanego jej w akcie oskarżenia, kwalifikowanego z art. 56 § 2 k. k. s.

Wskazać należy, iż art. 56 § 2 k. k. s. przewiduje typ uprzywilejowany przestępstwa skarbowego (uwarunkowany wysokością kwoty podatku narażonej na uszczuplenie), zgodnie z którym podlega karze podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie, gdy kwota tego narażenia jest małej wartości w rozumieniu art. 53 § 14 k. k. s.

Przestępstwo oszustwa skarbowego określone w art. 56 § 2 k. k. s. ma charakter indywidualny. Zgodnie z literalnym brzmieniem tego przepisu, jego sprawcą może być tylko osoba posiadająca status "podatnika". Podatnikiem jest - wedle treści art. 7 § 1 Ordynacji podatkowej - osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Zachowanie karalne opisane w znamionach przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 k. k. s. jako narażenie na uszczuplenie podatku skierowane jest na organ podatkowy, inny uprawniony organ lub płatnika, w stosunku do których podatnik składa deklarację lub oświadczenie lub wobec którego podatnik nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem.

Oszustwo, o jakim mowa w omawianym przepisie, popełnia się w deklaracji podatkowej lub w oświadczeniu podatkowym, składanym organowi podatkowemu lub innemu uprawnionemu organowi albo płatnikowi podatku. Deklaracja podatkowa to w rozumieniu Ordynacji podatkowej (dalej jako o. p.) także zeznanie, wykaz oraz informacja, do których składania obowiązani są na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy lub inkasenci (art. 3 pkt 5 o. p.). W treści wskazanego przepisu zawarto zatem sformułowanie "deklaracja", jednakże nie jest to definicja legalna, lecz skrót terminologiczny, wprowadzony na jej użytek. Jest to zbiorcze pojęcie obejmujące wszelkie dokumenty składane przez wymieniony w tym przepisie osoby, obejmujące ich oświadczenia w takich płaszczyznach, które decydują o powstaniu zobowiązania podatkowego. Dane te bądź umożliwiają organom podatkowym kontrolę prawidłowości wywiązania się przez te osoby z ciążących na nich obowiązków (w przypadku powstania zobowiązania w drodze samoobliczenia), bądź dostarczają tym organom informacje konieczne do wymierzenia im podatku (w przypadku zobowiązań podatkowych ustalanych w drodze decyzji). Stanowią one zatem przede wszystkim oświadczenia wiedzy. Niemniej niekiedy mogą one zawierać również składniki wskazujące na wolę podatnika, płatnika czy inkasenta (wyrok NSA z dnia 11 lutego 2009 r. I (...), LEX nr 593629).

Przestępstwo z art. 56 § 2 k. k. s. polega m.in. na podaniu niezgodnych z rzeczywistością danych, mogących mieć wpływ na ustalenie zobowiązania podatkowego. Do istoty tak opisanego działania należy umyślne wprowadzenie w błąd organu podatkowego co do rzeczywistego stanu rzeczy, istotnego z punktu widzenia prawidłowego ustalenia wysokości należnego podatku (wyrok SN z dnia 2 grudnia 2002 r., IV KKN 559/99, LEX nr 75491; uzasadnienie wyroku TK z dnia 12 września 2005 r., SK 13/05, OTK-A 2005, nr 8, poz. 91). Podanie nieprawdy dotyczyć przy tym musi takich okoliczności, które mają znaczenie dla ustalenia istnienia lub wysokości zobowiązania podatkowego.

Typ czyn zabronionego określonego w art. 56 § 2 k. k. s. ma charakter materialny. Konstrukcja art. 56 § 2 k. k. s. przesądza, że dla odpowiedzialności karnej niezbędne jest nie tylko wypełnienie przez zachowanie sprawcy jednej z form zachowania określonych w znamionach modalnych, lecz konieczne jest ponadto wywołanie poprzez takie właśnie zachowanie skutku w postaci narażenia na uszczuplenie danego podatku. Trafnie w powyższym kontekście wskazuje się w orzecznictwie, że warunkiem odpowiedzialności podatnika jest, po pierwsze, naruszenie właściwych przepisów podatkowych, po drugie zaś, narażenie na uszczuplenie podatku (uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 lutego 2003 r., IV KKN 21/00, LEX nr 77435). Taka konstrukcja czynu zabronionego przewidzianego w art. 56 § 2 k. k. s. pozwala zaliczyć go do kategorii typów skutkowych z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. Zgodnie z treścią art. 53 § 28 k. k. s., zawierającego legalną definicję "narażenia na uszczuplenie należności publicznoprawnej", znajdującą zastosowanie do konstrukcji przewidzianej w art. 56 § 2 k. k. s. przez narażenie rozumieć należy spowodowanie konkretnego niebezpieczeństwa takiego uszczuplenia - co oznacza, że zaistnienie uszczerbku finansowego jest wysoce prawdopodobne, choć nie musi nastąpić. W taki też sposób interpretowany jest skutek typu przewidzianego w art. 56 § 2 k. k. s. w orzecznictwie Sądu Najwyższego, w którym podkreśla się, że narażenie na uszczuplenie należności stanowi stworzenie wysokiego stopnia prawdopodobieństwa, że wynikające z przepisów prawnych należności nie zostaną pobrane lub uiszczone w kwocie niższej aniżeli należna, który to skutek nie musi nastąpić (wyrok SN z dnia 28 stycznia 2005 r., V KK 377/04, LEX nr 146256).

Konkretyzując pojęcie "narażenia na uszczuplenie", Sąd Najwyższy wskazał, że powinno być ono rozumiane jako działanie bądź zaniechanie biernego podmiotu stosunku podatkowoprawnego prowadzące do powstania różnicy między należną Skarbowi Państwa bądź jednostce samorządu terytorialnego kwotą podatku a kwotą przypadającą do uiszczenia wedle zeznania lub zgłoszenia straty. Narażeniem na uszczuplenie jest przede wszystkim niezadeklarowanie należnej kwoty podatku, od którego uiszczenia sprawca się w ten sposób uchylił, a nadto w szczególności niezgłoszenie właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu podatkowania, niezgłoszenie danych mogących mieć wpływ na ustalenie zobowiązania podatkowego lub jego wysokość albo podanie takich danych niezgodnie z rzeczywistością oraz nierzetelne prowadzenie ksiąg, a także każde inne działanie prowadzące do powstania różnicy między należną kwotą a wykazaną w zeznaniu podatkowym (wyrok SN z dnia 11 lutego 2003 r., IV KKN 21/00, LEX nr 77435).

Zawarta w art. 56 § 2 k. k. s. norma sankcjonowana obejmuje swoim zakresem czyny polegające nie tylko na narażeniu na uszczuplenie należności podatkowej, ale również, wnioskując a minori ad maius, na spowodowaniu takiego uszczuplenia. Do wypełnienia znamion tego występku wystarczy już samo narażenie podatku na uszczuplenie przez określoną w niej czynność sprawczą. Nie oznacza to jednak, że dalej idący skutek w postaci zaistnienia uszczuplenia podatku stanowi przeszkodę w kwalifikowaniu czynu sprawcy z tego przepisu. W kodeksie karnym skarbowym nie ma wyodrębnionego typu przestępstwa oszustwa podatkowego, w którego opisie określone byłoby jako znamię przedmiotowe uszczuplenie należności podatkowej. Znamię skutku sprawca wypełnia zatem i wtedy, gdy dochodzi do spowodowania uszczuplenia należności (wyrok SA w Łodzi z dnia 12 września 2013 r., II AKa 116/13, LEX nr 1381434).

Zgodnie z art. 53 § 27 k. k. s., należność publicznoprawna uszczuplona czynem zabronionym jest to wyrażona liczbowo kwota pieniężna, od której uiszczenia lub zadeklarowania uiszczenia w całości lub w części osoba zobowiązana uchyliła się i w rzeczywistości ten uszczerbek finansowy nastąpił.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż z ustalonego stanu faktycznego sprawy wynika, iż E. J. w dniu 22.06.2010 r. w G. jako podatnik zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych, wbrew art. 10 ust. 1 pkt 8, art. 19 ust. 1, art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) i e) oraz art. 28 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01.01.2007 roku), podała nieprawdę w złożonej w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. deklaracji o osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych objętych zryczałtowanym podatkiem dochodowym PIT – 23 z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...) na podstawie aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 08.06.2010 r. poprzez niewykazywanie podatku z odpłatnego zbycia nieruchomości przy jednoczesnym deklarowaniu przeznaczenia środków uzyskanych ze sprzedaży na własne cele mieszkaniowe, przez co doszło do uszczuplenia w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych w łącznej kwocie 9.400,00 zł.

Zgromadzony materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości co do tego, iż oskarżona dokonała sprzedaży przedmiotowego lokalu w dniu 8 czerwca 2010 r., a więc przed upływem pięciu lat od dnia nabycia. W złożonym oświadczeniu z dnia 22 czerwca 2010 r. E. J. zobowiązała się do wydatkowania kwoty uzyskanego przychodu ze sprzedaży nieruchomości na własne cele mieszkaniowe, a w przypadku niewydatkowania uzyskanego przychodu, do zapłaty należnego podatku. E. J. nie przedłożyła jednak dokumentów potwierdzających wydatkowanie tych kwot na zadeklarowane przez siebie cele. W związku z tym, uznać należało, iż podała ona nieprawdę w złożonej deklaracji podatkowej PIT – 23.

Nie ulegało przy tym wątpliwości, iż E. J. działała umyślnie w zamiarze bezpośrednim, zabarwionym negatywnym stosunkiem do obowiązku podania prawdziwych i rzetelnych danych. Okoliczności przedmiotowej sprawy wskazują, iż E. J. nie była niepoczytalna, jak również nie pozostawała w usprawiedliwionym błędzie, co do bezprawności czynu lub okoliczności ją wyłączającej. W konsekwencji stopień zawinienia należało ocenić jako znaczny.

Kwota 9.400,00 złotych mieści się w granicach zakreślonych przez art. 53 § 14 k. k. s., nie przekraczając dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym w chwili popełnienia zarzucanego czynu, jednocześnie przewyższa zaś ustawowy próg rozgraniczający wykroczenia i przestępstwa skarbowe, który zgodnie z art. 53 § 3 k. k. s. wynosi pięciokrotność minimalnego wynagrodzenia za pracę. Zgodnie z obwieszczeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2010 r. (M.P. 2009 nr 48 poz. 709), minimalne wynagrodzenie za pracę w roku 2010 wynosiło 1.317,00 zł.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej E. J. Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 53 § 7 k. k. s. W ocenie Sądu, społeczna szkodliwość czynu oskarżonej była średnia. W przedmiotowej sprawie oskarżona swoim zachowaniem godziła w mienie Skarbu Państwa, które zostało narażone na uszczuplenie. Należało również wziąć pod uwagę, iż w zakresie przypisanego czynu kwota podatku uszczuplonego wynosiła 9.400,00 zł. Zważywszy na ustawowy próg rozgraniczający wykroczenia i przestępstwa skarbowe, podana kwota nieznacznie przekraczała ten pułap. Uwzględnić także należało postać zamiaru - oskarżona działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Nie było zatem wątpliwości ani co do tego, że oskarżona E. J. wypełniła wszystkie znamiona czynu zarzucanego jej w akcie oskarżenia, jak i że spełnione zostały warunki odpowiedzialności konieczne do uznania jej za sprawcę przestępstwa skarbowego.

Ustalając wymiar kary, w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia, Sąd kierował się w pierwszej kolejności dyrektywami z art. 12 § 1 i 2 k. k. s. oraz art. 13 § 1 k. k. s. Sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego czynu. Okolicznością obciążającą była motywacja oskarżonej, której wolą było zwiększenie zysku (korzyści majątkowej) kosztem należności publicznoprawnych. Na niekorzyść E. J. należało zaliczyć fakt, iż w przedmiotowej sprawie doszło do uszczuplenia podatku, a nie tylko narażenia go na uszczuplenie. Sąd wziął jednak pod uwagę, iż kwota tej należności była nieznaczna. Negatywnie oceniono działanie w zamiarze bezpośrednim. Jako okoliczność łagodzącą należało uwzględnić dotychczasową niekaralność E. J..

O okolicznościach uwzględnionych przy wymiarze kary grzywny stanowi art. 23 § 1 i 3 k. k. s. Na gruncie przestępstw skarbowych ustalenie stawki dziennej powinno być oparte na rozważeniu okoliczności związanych z dochodami samego sprawcy oraz jego stosunkami majątkowymi, rodzinnymi i możliwościami zarobkowymi. Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie okoliczności wskazane w art. 12 § 2 k. k. s., jako że dotyczą one każdej kary, w tym i grzywny za przestępstwo skarbowe, Nie należało tracić z pola widzenia faktu, iż oskarżona jest osobą zaradną życiowo. Okoliczności przedmiotowej sprawy wskazują bowiem, iż E. J. dokonywała transakcji, których przedmiotem były nieruchomości. Nadto jest ona w wieku wskazującym na pełnię sprawności fizycznej i możliwości zarobkowania. W konsekwencji wysokość stawki dziennej ustalono w wartości 100 złotych.

Wobec powyższego, w oparciu o powołane wyżej przepisy, Sąd uznał, że kara grzywny w wysokości 10 stawek dziennych po 100 złotych każda jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonej naganności jej postępowania i wzbudzeniu w niej refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

W punkcie II. wyroku Sąd orzekł o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, biorąc pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Zważywszy, iż ustanowiony w sprawie obrońca jest płatnikiem podatku VAT, Sąd podwyższył wynagrodzenie o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach regulujących ten podatek, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

W punkcie III. wyroku, na mocy powołanych przepisów, Sąd zwolnił oskarżoną w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od opłaty.