Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Bartłomiej Rajca

Protokolant: Mirosława Mękarska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 czerwca 2016 r. w Ś.

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z/s we W.

przeciwko P. W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego P. W. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. z/s we W. kwotę 1.701,97 zł (jeden tysiąc siedemset jeden złotych 97/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP, liczonymi od kwoty 1.455,56 zł za okres od dnia 14 października 2015 r. do dnia zapłaty, przy czym za okres od dnia 01.01.2016 r. nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie;

II. nie obciąża pozwanego kosztami procesu.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniosła w dniu 25 listopada 2015 r. do Sądu Rejonowego Lublinie-Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanemu P. W. o zasądzenie na jej rzecz nakazem zapłaty kwoty 1.701,97 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od kwoty 1.455,56 zł od dnia 14.10.2015 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów sądowych w kwocie 30 zł. W uzasadnieniu strona powodowa podniosła, iż w dniu 21.01.2014 r. udzieliła pozwanemu kredytu na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...), w ramach którego pozwany otrzymał kredyt w wysokości 2.440,68 zł. Pozwany zobowiązany był do spłaty kredytu zgodnie z harmonogramem spłaty kredytu na podstawie zawartej umowy. Pomimo wezwań i monitów pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty. Po upływie terminu, do którego pozwany był zobowiązany uregulować zadłużenie, całość stała się wymagalna. Przed skierowaniem sprawy na drogę sądową strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty wymagalnego zobowiązania. Wobec dalszego braku zapłaty strona powodowa wskazała, iż dochodzi należności w oparciu o zawartą umowę a wskazywaną w W. z Ksiąg Banku z dnia 14.10.2015 r. Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 01 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie uwzględnił powództwo strony powodowej. Od wydanego w sprawie nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw, podnosząc w nim że jego rodzice chorują, nie stać go na opłaty, pozwany ma bardzo niską rentę w wysokości 649 zł miesięcznie, jest osobą niepełnosprawną, jest bezrobotny, trudno jest mu znaleźć pracę i wniósł o nieobciążanie go kosztami procesu. Pozwany stwierdził, że został oszukany przez stronę pozwaną. Wobec wniesionego sprzeciwu Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej na podstawie art. 50536 § 1 k.p.c. postanowieniem z dnia 05.02.2016 r.

Po przekazaniu sprawy strona powodowa w pozwie wniesionym na urzędowym formularzu podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko, z tym że sprecyzowała powództwo w ten sposób, że wskazała, że za okres od dnia 01.01.2016 r. wysokość żądanych odsetek od kwoty kapitału w wysokości 1.455,56 zł nie może przekroczyć w stosunku rocznym wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, wynikających z art. 481 § 21 Kc oraz wnosząc o zwrot kosztów procesu, na które składały się: opłata od pozwu w kwocie 30 zł, opłata notarialna w kwocie 7,38 zł oraz opłata skarbowa 34 zł.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Strona powodowa w dniu 21.01.2014 r. udzieliła pozwanemu kredytu na zakup towaru na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...), w ramach którego udostępniła pozwanemu kwotę pieniężną w wysokości 2.000 zł, a pozwany zobowiązał się spłacić kredyt wraz z odsetkami oraz pozostałymi kosztami uruchomienia w 23 ratach miesięcznie w wysokości 123,16 zł każda, płatnych do 25 dnia każdego miesiąca, począwszy od 25.02.2014 r., przy czym w przypadku uchybienia w płatności którejkolwiek z rat pozwany była zobowiązana do pokrycia wynikających z tego faktu odsetek w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP.

Dowód: - umowy pożyczki gotówkowej nr (...) – k.35-39

Pomimo wezwań i monitów pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty wszystkich rat kredytu w ustalonych terminach. Po upływie terminu, do którego pozwany był zobowiązany uregulować zadłużenie, strona powodowa wypowiedziała pozwanemu zawartą umowę i całość stała się wymagalna. Pozwany zalega ze spłatą zobowiązania na rzecz strony powodowej w kwocie 1.455,56 zł tytułem kapitału, kwoty 146,41 zł tytułem odsetek umownych za okres od dnia 21.01.2014 r. do dnia 13.10.2015 r., kwoty 100 zł tytułem kosztów, opłat i prowizji wraz z dalszymi odsetkami od dnia 14.10.2015 r. do dnia zapłaty, liczone od kwoty kapitału tj. 1.455,56 zł w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, z tym że za okres od dnia 01.01.2016 r. wysokość żądanych odsetek od tej kwoty kapitału nie może przekroczyć w stosunku rocznym wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, wynikających z art. 481 § 21 Kc

Dowód: - harmonogram spłat – k.39,

- wyciąg z ksiąg banku z dnia 13.10.2015 r. – k.34,

- wypowiedzenie umowy kredytu z 26.07.2015 r. wraz z potwierdzeniem doręczenia – k.42,

- zestawienie wpłat dokonanych na rachunek techniczny kredytu z 06.05.2016r. – k.40

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. – Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Pozwany nie kwestionował żadnej konkretnej okoliczności faktycznej wynikającej z twierdzeń strony powodowej. Pozwany wprawdzie stwierdził w sprzeciwie od nakazu zapłaty, że został oszukany przez stronę powodową, lecz było to stwierdzenie niezwykle ogólnikowe, nie wskazujące w żaden sposób na czym miałoby polegać to oszustwo, nie mówiąc już o wykazaniu tej okoliczności.

Strona powodowa wykazała natomiast zdaniem Sądu swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości. W szczególności jak wynika z ustalonego stanu faktycznego strony wiązała umowa kredytu, z której pozwany nie w pełni się wywiązywał, gdyż do spłaty pozostały określone w stanie faktycznym kwoty z tytułu kapitału oraz odsetek i innych roszczeń ubocznych w postaci kosztów, prowizji i opłat. Nadto stronie powodowej należą się dalsze odsetki od niespłaconej kwoty należności głównej liczone w dopuszczalnej (co najmniej za okres do dnia 31.12.2015 r.) wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym. Zgodnie bowiem z art. 481 Kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi; jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Odsetki są zatem swoistym zryczałtowanym odszkodowaniem, do którego uprawniony jest wierzyciel, wynikającym z samego faktu nie spłacania w terminie przez dłużnika jego zobowiązań wobec wierzyciela i niezależnym od winy dłużnika lub jej braku, oraz przysługują z tytułu samej niemożności korzystania przez wierzyciela w określonym czasie z określonych kwot pieniężnych, nie uiszczonych w tym czasie przez dłużnika. Mając na uwadze, że w niniejszej sprawie należne stronie powodowej odsetki wynikają z umowy stron, i są to odsetki maksymalne w rozumieniu art. 359 § 21 Kc w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2015 r. (jako że przysługują w wysokości 4-krotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP), należą się stronie powodowej od kwoty 1.455,56 zł za okres od dnia 14.10.2015 r. do dnia zapłaty, z tym, że za okres od dnia 01 stycznia 2016 r. wysokość tych odsetek nie może przekraczać w stosunku rocznym wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w rozumieniu art. 481 § 21 Kc.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 102 Kpc, zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może nie obciążać strony przegrywającej (którą był w niniejszej sprawie pozwana) w ogóle kosztami. W art. 102 Kpc ustawodawca odwołuje się do pojęcia "wypadków szczególnie uzasadnionych". Należą do nich zarówno fakty związane z samym procesem, jak i leżące poza nim, a dotyczące sytuacji życiowej, stanu majątkowego stron, które powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego, w świetle których uzasadniona jest ocena, że chodzi o wypadek szczególnie uzasadniony. Skorzystanie z możliwości zastosowania tego przepisu ustawodawca pozostawia uznaniu sądu (por. m.in. postanowienie SN z dnia 20 września 2012 r., IV CZ 54/12; postanowienie SN z dnia 17 kwietnia 2013 r., V CZ 132/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia z dnia 30 sierpnia 2013 r., I ACa 449/13). Kwestia zastosowania art. 102 Kpc pozostawiona jest orzekającemu sądowi z odwołaniem się do jego kompetencji, bezstronności, doświadczenia i poczucia sprawiedliwości. Ocena w tym zakresie ma charakter dyskrecjonalny, oparty na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem oraz oceną okoliczności (zob. Postanowienie SN z dnia 10 października 2012 r., I CZ 66/12). Sąd nie obciążając pozwanego kosztami procesu w niniejszej sprawie miał na uwadze jego ujawnioną, niezwykle trudną sytuacją osobistą i majątkową, która spowodowałaby, że egzekucja tych kosztów w ocenie Sądu byłaby dla niego nazbyt obciążająca.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.