Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SSO Olga Nocoń

SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Protokolant: Binioszek Ewa

w obecności Kariny Kakali Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2016 r.

sprawy: P. I.,

syna A. i B.,

ur. (...) w K. H.

oskarżonego o przestępstwo z art. 191 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionych przez prokuratora, oskarżonego i jego obrońców

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 1 grudnia 2015r. sygn. akt III K 378/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego P. I. na rzecz oskarżyciela subsydiarnego T. W. zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym w kwocie 1008zł (tysiąc osiem złotych),

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia złotych) zł i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 60 zł (sześćdziesiąt złotych)

SSO Jacek Myśliwiec

SSO Olga Nocoń SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Sygn. akt V.2 Ka 230/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 1 grudnia 2015r., sygn. akt II K 378/14 uznał oskarżonego P. I. za winnego tego, że w dniu 5 września 2013 roku w R. zastosował przemoc wobec pokrzywdzonego T. W. odpychając go, aby uniemożliwić mu dostęp do pomieszczeń magazynowych położonych w R. przy ulicy (...) i zamknięcie tych pomieszczeń i na podstawie art. 66 §1 i 2 kk w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 §1 kk oraz art. 67 §1 kk w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 §1 kk warunkowo umorzył postępowanie karne o ten czyn przeciwko oskarżonemu na okres próby, który wynosi 1 rok.

Na zasadzie art. 629 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 628 pkt 1 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela subsydiarnego T. W. kwotę 1092,00 złote tytułem zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa adwokackiego oraz kwotę 300,00 złotych tytułem poniesionej opłaty.

Na zasadzie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 100,00 złotych oraz wydatki w wysokości 70,00 złotych.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli prokurator, oskarżony oraz jego obrońcy.

Prokurator zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na błędnym ustaleniu w oparciu o niedostateczną analizę zgromadzonego materiału dowodowego, iż oskarżony P. I. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu subsydiarnym aktem oskarżenia czynu czego konsekwencją było skazanie oskarżonego za czyn z art. 191 §1 kk. Podnosząc powyższy zarzut, w oparciu o art. 437 §2 kpk skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Oskarżony P. I. zaskarżył powyższy wyrok w całości i zarzucił:

1. obrazę prawa materialnego, a to art. 66 §1 i 2 kk, polegająca na wydaniu wyroku warunkowo zawieszającego postępowanie karne przy założeniu, że okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości, podczas gdy z całości materiału dowodowego wynika, iz okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu są mocno wątpliwe, a tym samym brak jest podstaw do uznania jego winy,

2. obrazę prawa materialnego, a to art. 191 §1 kk, polegającą na nieuzasadnionym uznaniu przez Sąd I instancji, iż zarzucane mu zachowanie wypełniało znamiona czynu zabronionego określonego w art. 191 §1 kk,

3. obrazę przepisów postępowania, a to art. 351 kpk, polegającą na obejściu w/w przepisu, poprzez przydzielenie sprawy wszczętej aktem oskarżenia, który wpłynął do Sądu dnia 09.06.2014r. SSR Annie Górny, która już dnia 01.04.2014r. została przeniesiona na delegację do Sądu Okręgowego w Gliwicach, Ośrodka (...) w R., w sytuacji, gdy w dacie wpływu aktu oskarżenia było wiadome, że SSR Anna Górny nie będzie mogła prowadzić tej sprawy, oraz przekazanie tej sprawy innemu sędziemu,

3a obrazę przepisów postępowania, a to art. 41 §1 w zw. z art. 42 §1 kpk poprzez niezłożenie przez sędziego prowadzącego sprawę oświadczenia o wyłączeniu się ze sprawy mimo wystąpienia w sprawie okoliczności tego rodzaju, że mogła ona wywoływać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w sprawie, tj. okoliczności znajomości lub przyjaźni sędziego prowadzącego sprawę i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego z okresu pracy pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w tutejszym Sądzie jeszcze w roku 2009,

4. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 6 kpk, art. 72 §3 kpk polegającą na odstąpieniu przez Sąd I instancji od doręczenia oskarżonemu odpisu subsydiarnego aktu oskarżenia wraz z tłumaczeniem w odpowiednim czasie umożliwiającym przygotowanie się do obrony, w sytuacji, gdy nie włada on językiem polskim w stopniu wystarczającym dla zrozumienia ich treści oraz zawartej w nich skomplikowanej terminologii prawniczej, co naruszyło jego prawo do pomocy tłumacza, a w konsekwencji doprowadziło do naruszenia także jego prawa do obrony,

5. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 2 §2 kpk, art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 366 1 kpk, art. 410 kpk i art. 424 §1 pkt 1 kpk, polegającą na ocenie ujawnionych dowodów przez Sąd I instancji bez wglądu na zasady prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, oraz nieuwzględnieniu przy wyrokowaniu całokształtu istotnych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co skutkowało oparciem zapadłego orzeczenia na niepełnym, selektywnie wybranym materiale dowodowym oraz dokonaniem nieprawidłowych ustaleń faktycznych, a także polegającą na odstąpieniu przez Sąd I instancji od wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych,

6. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na:

- braku przyjęcia, iż dnia 5 września 2013r. działał w imieniu i na rzecz świadka D. F. jako jej pełnomocnik w celu ochrony jej posiadania, i to dlatego tego dnia przebywał na terenie magazynu przy ulicy (...) w R.,

- przyjęciu, że nie zostało ustalone pomiędzy pokrzywdzonym i świadkiem D. F., które dokładnie pomieszczenia magazynu (boksy) stanowią przedmiot umowy podnajmu,

- przyjęciu, że nie było ustaleń, co do tego jakie towary znajdują się w poszczególnych boksach i do kogo one należą,

- nieustaleniu przez Sąd I instancji przed którym z dwóch boksów wynajmowanych przez pokrzywdzonego doszło do zdarzenia, zgodnie z którym miał zastosować przemoc wobec pokrzywdzonego,

- przyjęciu, że podbiegł do pokrzywdzonego i stosując wobec niego przemoc w celu uniemożliwienia mu zamknięcia drzwi boksu odepchnął go od drzwi i od razu założył własne kłódki,

podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego powinna prowadzić do wniosku, że D. F., w imieniu i na rzecz której działał podnajmowała od T. W. i użytkowała boks nr 7, a także od lipca 2013 roku boks nr 6 oraz, że w nich znajdowały się jej towary, a pokrzywdzony usiłował zamknąć na kłódkę boks nr 7, do którego D. F. miała skuteczne względem pokrzywdzonego prawo do korzystania, a także, że podczas zdarzenia przed boksem nr 7 nie doszło do użycia siły fizycznej – przemocy, ale do swoistej walki, męskiego zetknięcia ramion, przepychanki o miejsce umożliwiające założenie kłódki.

Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości oraz uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu.

Obrońca oskarżonego adw. M. Z. zaskarżył powyższy wyrok w całości i zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa materialnego art. 191§1 kk poprzez niewłaściwe ich zastosowanie polegające na przyjęciu, iż działanie oskarżonego wypełniało znamiona zaskarżonego czynu polegające na zmuszaniu do zaniechania,

2. obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 kpk poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów polegające na selektywnym oparciu się przez Sąd I instancji na dowodzie niewiarygodnym z pominięciem szeregu okoliczności przemawiających za stanowiskiem oskarżonego w zakresie przebiegu zdarzenia,

3. naruszenie przepisów postępowania dowodowego poprzez dowolne i wybiórcze, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego,

4.naruszenie przepisów postępowania, a to art. 5 §2 kpk polegające na przyjęciu nieusuwalnych wątpliwości w zakresie przebiegu zdarzenia na niekorzyść oskarżonego.

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu. Ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Drugi obrońca oskarżonego radca prawny D. K. zaskarżył powyższy wyrok w całości i zarzucił:

1. obrazę prawa materialnego, a to art. 66 §1 i 2 kpk poprzez wydanie wyroku warunkowo zawieszającego postępowanie karne przy założeniu, że okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, podczas gdy z całości materiału dowodowego wynika, że okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu są co najmniej wątpliwe, a tym samym brak jest podstaw do uznania jego zawinienia,

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 6 kpk, art. 72 §3 kpk polegającą na odstąpieniu przez Sąd I instancji od doręczenia oskarżonemu odpisu subsydiarnego aktu oskarżenia wraz z tłumaczeniem w odpowiednim czasie umożliwiającym przygotowanie się do obrony, w sytuacji, gdy nie włada on językiem polskim w stopniu wystarczającym dla zrozumienia ich treści oraz zawartej w nich skomplikowanej terminologii prawniczej, co naruszyło jego prawo do pomocy tłumacza, a w konsekwencji doprowadziło do naruszenia także jego prawa do obrony,

3. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 2 §2 kpk, art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 366 1 kpk, art. 410 kpk i art. 424 §1 pkt 1 kpk, polegającą na ocenie ujawnionych dowodów przez Sąd I instancji bez wglądu na zasady prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, oraz nieuwzględnieniu przy wyrokowaniu całokształtu istotnych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co skutkowało oparciem zapadłego orzeczenia na niepełnym, selektywnie wybranym materiale dowodowym oraz dokonaniem nieprawidłowych ustaleń faktycznych, a także polegającą na odstąpieniu przez Sąd I instancji od wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych,

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na:

- przyjęciu, że nie zostało ustalone pomiędzy pokrzywdzonym i świadkiem D. F., które dokładnie pomieszczenia magazynu (boksy) stanowią przedmiot umowy podnajmu,

- przyjęciu, że nie było ustaleń, co do tego jakie towary znajdują się w poszczególnych boksach i do kogo one należą,

- nieustaleniu przez Sąd I instancji przed którym z dwóch boksów wynajmowanych przez pokrzywdzonego doszło do zdarzenia, zgodnie z którym miał zastosować przemoc wobec pokrzywdzonego,

- przyjęciu, że podbiegł do pokrzywdzonego i stosując wobec niego przemoc w celu uniemożliwienia mu zamknięcia drzwi boksu odepchnął go od drzwi i od razu założył własne kłódki,

podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego powinna prowadzić do wniosku, że D. F. wynajmowała i użytkowała boks nr 7 oraz, że w nim znajdowały się jej towary, że pokrzywdzony usiłował zamknąć na kłódkę boks nr 7, do którego D. F. miała skuteczne względem pokrzywdzonego prawo do korzystania, a także, że podczas zdarzenia przed boksem nr 7 nie doszło do użycia siły fizycznej, ale do swoistej walki o miejsce umożliwiające założenie kłódki.

Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości oraz uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Rybniku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, iż zarówno obrońcy jak i oskarżony popadli w sprzeczność, gdy formułując zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, równocześnie zarzucili wyrokowi temu obrazę prawa materialnego, który to zarzut aktualizuje się dopiero, w sytuacji, gdy ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego orzeczenia nie są kwestionowane. Podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego uprawnione jest tylko wtedy, gdy skarżący nie kwestionuje treści poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, albo też kwestionując je - zajmuje stanowisko, że nawet w stosunku do faktów, które sąd ustalił, prawo materialne zastosowano wadliwie (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 listopada 2008 r. II AKa 187/08).

Obraza prawa materialnego polega na wadliwym jego zastosowaniu (lub niezastosowaniu) w orzeczeniu opartym na prawidłowych ustaleniach faktycznych. Nie ma obrazy prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę. Jeżeli zatem odwołujący się kwestionuje zastosowaną w wyroku kwalifikację prawną, ponieważ w działaniu oskarżonego dopatruje się innego od przypisanego mu przestępstwa, to podstawą takiej apelacji może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku (art. 438 pkt 3), a nie zarzut obrazy prawa materialnego określonej w art. 438 pkt 1 kpk.

Obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu (wyrok Sądu Najwyższego z 21 czerwca 1978 r., I KR 124/78). Nie ma zatem obrazy prawa materialnego, jeżeli wada orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę - w takich wypadkach podstawą odwoławczą może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a nie obrazy prawa materialnego.

Jeżeli więc skarżący kwestionuje przyjętą przez sąd kwalifikację prawną dlatego, że w czynie oskarżonego dopatruje się znamion innego przestępstwa, niż przypisane, bądź w ogóle neguje sprawstwo oskarżonego, to podstawą takiej apelacji może być tylko zarzut błędnych ustaleń faktycznych, określony w art. 438 pkt 3 k.p.k." (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16 stycznia 2002 r., II AKa 243/01, Prok. i Pr.-wkł. 2004/6/24, KZS 2004/7-8/82). Zasadniczo więc, zarzut obrazy prawa materialnego ma rację bytu wyłącznie, gdy apelujący nie kwestionuje poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. Naruszenie tego prawa polega bowiem na jego wadliwym zastosowaniu lub też niezastosowaniu do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, który nie jest kwestionowany przez stronę skarżącą.

Jeżeli chodzi o podnoszone zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, to uznać należy, iż Sąd I instancji takiego błędu się nie dopuścił. Podkreślenia wymaga, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, a powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10).

Z tych też względów zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się wyłącznie do kwestionowania stanowiska, które przyjął Sąd I instancji, jak czyni skarżący, a powinien wskazywać nieprawidłowości jakich miał dopuść się Sąd w swoim rozumowaniu co do oceny okoliczności sprawy. Sama bowiem możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punkt widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Zdaniem Sądu Okręgowego takich uchybień Sąd I instancji się nie dopuścił. Przy ustalaniu stanu faktycznego w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy miał na względzie całokształt zebranego materiału dowodowego. Brak zastrzeżeń co do dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, albowiem Sąd ten w sposób szczegółowy wskazał, które dowody uznał za wiarygodne, a którym waloru tego odmówił i dlaczego.

Ustalając stan faktyczny zasadnie Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego T. W. oraz świadków A. D., R. W., M. S., J. M., J. R. i M. B. (funkcjonariuszy Policji K. R.), a także D. F.. Świadkowie ci zeznawali w sposób logiczny, spójny, zeznania ich znajdowały oparcie w zeznaniach innych świadków, nie ujawniły się również żadne okoliczności podważające ich wiarygodność. Szczególnie należy wskazać na zeznania świadków T. W., A. D. i R. W., który zgodnie przyznali, iż miała miejsce sytuacja, że oskarżony podbiegł do pokrzywdzonego, gdy ten próbował zamknąć drzwi do magazynu, a następnie używając wobec niego siły fizycznej odepchnął go od drzwi, po czym oskarżony założył własne kłódki. Moment podbiegnięcia widział również świadek M. S. i usłyszał odgłos „jakby uderzenia o blachę”, a kiedy się odwrócił to zobaczył szarpiących się mężczyzn, których rozdzielił pracownik ochrony. Nadto należy wskazać, iż fakt podbiegnięcia oskarżonego do pokrzywdzonego potwierdza nagranie z monitoringu, który został ujawniony na rozprawie.

Zasadnie również Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów albowiem zostały sporządzone przez uprawnione do tego podmioty w zakresie ich kompetencji, a ich rzetelność i prawdziwość nie była kwestionowania przez żadną ze stron. Jako wiarygodny słusznie również ocenił Sąd dowód z nagrania monitoringu, na którym zarejestrowano moment podbiegnięcia oskarżonego do pokrzywdzonego, a przesłuchane na tę okoliczność osoby potwierdziły, iż biegnąca na nagraniu osoba to oskarżony P. I..

Zgodzić się również należy z dokonana przez Sąd oceną wyjaśnień oskarżonego, które zasługują na wiarę jedynie w zakresie w jakim znajdują one potwierdzenie w dowodach z zeznań świadków oraz zgromadzonej dokumentacji. W zakresie w jakim zaprzeczył by miał odepchnąć pokrzywdzonego wyjaśnienia oskarżonego stanowią bez wątpienia wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony celem uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełniony czyn.

Jeżeli chodzi o podnoszone w apelacjach zarzuty obrazy przepisów postępowania, to z nimi również nie sposób się zgodzić. Sąd Rejonowy nie dopuścił się bowiem obrazy przepisów postępowania, a to art. 2 §2 kpk, art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 366 §1 kpk i art. 410 kpk. Skarżący zarzuca naruszenie zasady prawidłowego rozumowania, nie uwzględnienie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, oraz nieuwzględnienie całokształtu istotnych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Wskazać należy, iż dokonując oceny zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy dokonał tego w sposób wnikliwy i rzetelny. Wskazał szczegółowo, które dowody uznał za wiarygodne i z jakich powodów, a którym waloru wiarygodności odmówił. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku została dokonana przez Sąd I instancji z uwzględnieniem reguł określonych w treści art. art. 2 §2 kpk, art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 366 §1 kpk i art. 410 kpk., zgodna jest z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie zawiera również błędów. Nie sposób zarzucić braku wnikliwości czy też rzetelności rozważaniom Sądu Rejonowego nad zebranymi w sprawie dowodami. Nie przekroczył Sąd również granic swobodnej oceny dowodów. Następnie swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego Sąd Rejonowy w przekonujący sposób uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Z tych też względów nie można zgodzić się z zarzutami apelacji.

Mając na względzie zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie ulega wątpliwości, iż oskarżony P. I. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 191 §1 kk. Dokonując oceny zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy dokonał tego w sposób staranny i rzetelny, wskazując szczegółowo, które dowody uznał za wiarygodne i z jakich powodów, a którym waloru wiarygodności odmówił. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jak już wyżej wskazano, dokonana została przez Sąd I instancji z uwzględnieniem reguł określonych w treści art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk, zgodna jest z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie zawiera żadnych błędów.

Sąd I instancji dokonał oceny całokształtu materiału dowodowego w sposób bezstronny, w granicach swobodnej oceny dowodów, uwzględniając jednocześnie zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Dlatego też rozważania Sądu Rejonowego co do oceny zebranych w niniejszej sprawie dowodów należy w pełni podzielić, i uznać, iż ich ponowna analiza jest bezcelowa. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku w pełni odpowiadają dyrektywom określonym treścią art. 424 §1 kpk.

Jeżeli chodzi o wyrażoną w art. 5 §2 kpk zasadę In dubio pro reo, to wskazać należy przede wszystkim, iż zasada ta ma zastosowanie dopiero w sytuacji, gdy powzięte przez organ procesowy wątpliwości, co do sposobu rozstrzygnięcia określonej kwestii faktycznej lub prawnej nie dadzą się usunąć, pomimo powzięcia wszelkich dostępnych działań zmierzających do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych, względnie jedynie trafnej wykładni prawa. Oceniając czy został naruszony zakaz wynikający z przepisu art. 5 §2 kpk nie są istotne wątpliwości tego rodzaju zgłaszane w apelacji, ale ważne jest wyłącznie to, czy sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i w sytuacji braku możliwości usunięcia tej wątpliwości rozstrzygnął ją na niekorzyść oskarżonego, albo czy też w świetle materiału dowodowego danej sprawy wątpliwość taką powinien powziąć. O tym, iż zaistniała okoliczność opisana w art. 5 § 2 kpk można więc mówić jedynie w wtedy, gdy pomimo podjęcia starań nie zgromadzono dowodów, które pozwoliłyby na usunięcie istniejących wątpliwości w sprawie. Podgląd taki wyraził m.in. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 6 lutego 2013 r. II AKa 13/13, zgodne, z którym dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo, nie są miarodajne wątpliwości strony procesowej, ale jedynie to, czy sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego albo to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku bowiem, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, albowiem jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 366 §1 kpk wskazać należy, iż ewentualne naruszenie przepisu art. 366 § 1 kpk musi być oceniane przez pryzmat realizacji zasady prawdy materialnej, a więc poprzez ocenę dokonanych ustaleń faktycznych. Należy rozpatrzyć, czy niewyjaśnienie danej okoliczności mogłoby mieć wpływ na ustalenia faktyczne i czy gdyby ją wyjaśniono, to te ustalenia mogłyby być inne (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 września 2012 r. II AKa 244/12). Zgodnie z przepisem art. 366 §1 kpk przewodniczący kieruje rozprawą i czuwa nad jej prawidłowym przebiegiem, bacząc, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, a w miarę możności także okoliczności sprzyjające popełnieniu przestępstwa. Warunkiem prawidłowej realizacji obowiązku wynikającego z art. 366 § 1 kpk jest właściwe, skuteczne i sumienne wykonywanie nadzoru nad sprawnością postępowania, ta zaś zależy od sposobu gromadzenia istotnego dla rozstrzygnięcia materiału dowodowego. Sąd odwoławczy żadnych uchybień Sądu Rejonowego w tej kwestii się nie dopatrzył.

Nie jest również zasadny zarzut oskarżony naruszenia przepisu art. 351 §1 kpk. Zgodnie z tym przepisem Sędziego albo sędziów powołanych do orzekania w sprawie wyznacza się w kolejności według wpływu sprawy oraz jawnej dla stron listy sędziów danego sądu lub wydziału. Odstępstwo od tej kolejności jest dopuszczalne tylko z powodu choroby sędziego lub z innej ważnej przyczyny, co należy zaznaczyć w zarządzeniu o wyznaczeniu rozprawy.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się również obrazy art. 41 §1 kpk w zw. z art. 42 §1 kpk. skarżący nie wskazał na żadne konkretne okoliczności mogące budzić wątpliwości co do bezstronności sędziego.

Zgodzić się należy również z Sądem Rejonowym, co do kwestii oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu. Niewątpliwe stopień społecznej szkodliwości tego czynu był wyższy niż znikomy jednak nie był znaczny. Przy ocenie tego stopnia zasadnie Sąd miał na uwadze rodzaj naruszonego dobra a także sposób i okoliczności popełnienia czynu. Mając na uwadze, iż wina oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a także fakt, iż oskarżony nie był dotychczas karany, a czyn mu zarzucony jest zagrożony karą do 3 lat pozbawienia wolności zasadnie Sąd warunkowo umorzył prowadzone przeciwko niemu postępowanie, ustalając okres próby 1 roku. Bez wątpienia dotychczasowy tryb życia oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste pozwalają na przyjęcie pozytywnej prognozy kryminologicznej, a więc na przyjęcie, iż oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego i jednocześnie spełnione zostaną cele kary. Przyjęty przez Sąd Rejonowy okres próby pozwoli na zweryfikowanie przyjętej pozytywnej prognozy.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku czy też do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Z tych względów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Mając na uwadze, iż oskarżyciel subsydiarny był reprezentowany przez pełnomocnika Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela subsydiarnego T. W. zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Na podstawie art. 627 kpk Sąd obciążył oskarżonego kosztami za postępowanie odwoławcze.