Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 12 października 2016 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej Barbary Jasińskiej

po rozpoznaniu w sprawie

S. N.

skazanego wyrokiem łącznym

zażalenia wniesionego przez skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Kielcach

z dnia 29 sierpnia 2016 roku, sygn. akt III K 112/16

w przedmiocie umorzenia postępowania o wydanie wyroku łącznego

na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k.

postanawia

uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Sądowi Okręgowemu w Kielcach do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II AKz 337/16

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 29 sierpnia 2016 r., sygn. III K 112/16 Sąd Okręgowy w Kielcach po rozpoznaniu w sprawie S. N. wniosku skazanego w przedmiocie wydania wyroku łącznego postanowił umorzyć postępowanie, a kosztami procesu obciążyć Skarb Państwa.

W uzasadnieniu powyższego postanowienia podkreślono, że S. N. wniósł o wydanie wobec niego wyroku łącznego i połączenie kar orzeczonych w sprawach Sądu Okręgowego w Kielcach o sygnaturach: III K 204/07 i III K 125/08. Przypomniano następnie, że Sąd Okręgowy w Kielcach postanowieniem z 10 maja 2016 roku umorzył w tym przedmiocie postępowanie z uwagi na brak warunków do wydania wyroku łącznego. Postanowienie to uchylone zostało następnie przez Sąd Apelacyjny w Krakowie, który przekazując sprawę do ponownego rozpoznania zalecił, aby zbadać warunki, co do wydania wyroku łącznego w stosunku do wszystkich wyroków skazujących zapadłych wobec S. N., a nie tylko tych, które wymienione zostały w pierwotnym wniosku skazanego.

Sąd Okręgowy podkreślił, że w toku ponownego rozpoznania dołączono do sprawy niniejszej kolejną sprawę wszczętą z wniosku skazanego (o sygn. III K 84/16). Tym razem S. N. wniósł o wydanie wyroku łącznego, obejmującego skazania w sprawach o sygnaturach: II K 30/06 i VI K 112/07 Sądu Rejonowego w Starachowicach oraz w sprawie o sygn. II K 72/14 Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia podkreślono, że Sąd Okręgowy w Kielcach z urzędu uwzględnił wszystkie prawomocne wyroki skazujące zapadłe wobec skazanego, tj.:

1. wyrok Sądu Rejonowego w Starachowicach z 13 marca 2006 r. (data uprawomocnienia – 20 marca 2006 r.) w sprawie o sygn. II K 30/06 za czyn z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., popełniony 11 stycznia 2006 r., którym S. N. wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 4 lata, przy czym postanowieniem Sądu Rejonowego w Starachowicach z 25 maja 2007 r. w sprawie o sygn. II Ko 167/07 zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary, zaś skazany odbył ją w całości w okresie od 21 czerwca 2007 roku do 20 czerwca 2009 roku;

2. wyrok Sądu Rejonowego w Starachowicach z 14 marca 2007 r. (data uprawomocnienia – 22 marca 2007 r.) w sprawie o sygn. VI K 112/07 za czyn z art. 278 § 1 k.k., popełniony 7 stycznia 2007 r., którym S. N. wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata, przy czym postanowieniem Sądu Rejonowego w Starachowicach z 2 października 2009 roku w sprawie o sygn. II Ko 380/09 zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary, zaś skazany odbył ją w całości w okresie 29 października 2009 roku do 29 października 2010 roku;

3. wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z 12 listopada 2008 r. (data uprawomocnienia – 19 maja 2009 r.) w sprawie o sygn. III K 204/07 za czyn z art. 280 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., popełniony 7 czerwca 2007 r., na karę 3 lat pozbawienia wolności, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 19 maja 2009 roku w sprawie o sygn. II AKa 73/09 w ten sposób, że karę orzeczoną względem S. N. obniżono do 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę skazany odbył w całości w okresach od 7 czerwca 2007 roku do 21 czerwca 2007 roku, od 29 października 2010 roku do 19 września 2012 roku oraz od 2 listopada 2013 roku do 27 maja 2014 roku;

4. wyrok Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim z 2 kwietnia 2014 r. (data uprawomocnienia – 10 kwietnia 2014 r.) w sprawie o sygn. II K 72/14 za czyn z art. 178a § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., popełniony 27 lipca 2013 r., którym skazanemu wymierzono karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę skazany odbył w całości w okresie od 27 maja 2014 roku do 27 stycznia 2015 roku;

5. wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z 19 marca 2015 r. (data uprawomocnienia – 14 stycznia 2016 r.) w sprawie o sygn. III K 125/08 za czyn z art. 247 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 197 § 3 k.k. i art. 197 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 k.k., popełniony w okresie od 12 września 2007 r. do 15 września 2007 r., za który skazanemu wymierzono karę 5 lat pozbawienia wolności, utrzymanym następnie w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 stycznia 2016 r. w sprawie o sygn. II AKa 165/15, którą to karę skazany aktualnie odbywa od 19 marca 2015 roku.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia podkreślono, że w związku z nowelizacją z dniem 1 lipca 2015 roku przepisów prawa karnego dotyczących między innymi kary łącznej, w oparciu o art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396), Sąd I instancji był zobligowany do zastosowania przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym od1 lipca 2015 roku, bo ostatni wyrok skazujący wydany względem S. N. w sprawie o sygn. III K 125/08 Sądu Okręgowego w Kielcach uprawomocnił się w 14 stycznia 2016 roku, czyli po wejściu w życie wskazanej ustawy nowelizującej.

Sąd I instancji przypomniał, że zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 85 § 1 k.k., jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną. Podkreślił następnie, że „podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu (sic!), z zastrzeżeniem art. 89, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1 (art. 85 § 2 k.k.)” i w tym kontekście wskazał, iż wyrokiem Sądu Okręgowego w Kielcach z 19 marca 2015 r. w sprawie o sygn. III K 125/08, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 stycznia 2016 r. w sprawie o sygn. II AKa 165/15, S. N. został skazany na karę 5 lat pozbawienia wolności i aktualnie karę tę wykonuje na terenie Aresztu Śledczego w K.. Sąd I instancji podkreślił, że koniec wykonania tej kary przypada 17 marca 2020 r.

Wskazując, że kary wymierzone S. N. na wcześniejszymi wyrokami zostały już w całości przez niego wykonane, Sąd Okręgowy stwierdził, iż wobec wykonania w całości wszystkich kar orzeczonych uprzednio względem S. N., oprócz kary określonej w ostatnim chronologicznie wyroku w sprawie o sygn. III K 125/08 Sądu Okręgowego w Kielcach, którą skazany aktualnie odbywa, nie zachodzą warunki do wydania wyroku łącznego, w związku z czym zgodnie z art. 572 k.p.k., Sąd I instancji był zobligowany do wydania postanowienia o umorzeniu postępowania.

Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł skazany stwierdzając w nim, że wskazane powyżej postanowienie zaskarża w całości i wnosi o wydanie wobec niego wyroku łącznego.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia skazany zarzucił, że Sąd Okręgowy błędnie odczytał wytyczne zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, mocą którego zostało uchylone poprzednie postanowienie Sądu Okręgowego w Kielcach. Wskazał w tym kontekście, że Sąd I instancji błędnie stwierdził, że Sąd Apelacyjny „miał rzekomo zlecić jedynie, aby zbadać warunki co do wydania wyroku łącznego w stosunku do wszystkich wyroków skazujących mnie, a nie tylko tych, które wymieniłem w moim pierwotnym wniosku”. Zdaniem skazanego to stwierdzenie jest co najmniej niepełne, bo Sąd Apelacyjny nakazał Sądowi I instancji przede wszystkim to, aby rozpoznając przedmiotową sprawę ponownie porównał pod kątem art. 4 § 1 k.k. „stare” i „nowe” przepisy dotyczące łączenia kar i jeżeli któraś z ustaw pozwoli na wydanie wyroku łącznego, zastosowanie jej i wydanie wyroku łącznego pomimo, że wyrok skazujący go uprawomocnił się już po 1 lipca 2015 r.

W tym kontekście S. N. zarzucił, ze Sąd I instancji w ogóle nie zastosował się do tych wytycznych, a co więcej w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia w ogóle nie odniósł się do kwestii stosowania wobec niego ustawy względniejszej. Wskazując na powyższe skazany podkreślił, że w jego sprawie doszło do rażącej obrazy art. 422 § 3 k.p.k.

W dalszej części uzasadnienia wniesionego zażalenia skazany stwierdził, że „stara” ustawa pozwalała na połączenie „prawomocnych kar i to tę <starą ustawę> o łączeniu kar powinien w tym stanie rzeczy Sąd orzekający zastosować według wytycznych Sądu odwoławczego”.

W dalszej części uzasadnienia skazany podniósł, ze rażącym błędem Sądu I instancji było także nie wyznaczeni mu obrońcy z urzędu, bo „obecne przepisy nie pozwalają na oddalenie wniosku o ustanowienie adwokata z urzędu (art. 80a k.p.k.)”.

Podniósł nadto, że wobec powyższego kolejnym błędem Sądu Okręgowego było niedoprowadzenie go na posiedzenie zwłaszcza, że o to również wnosił.

W tym kontekście skazany podniósł, ze został pozbawiony prawa do obrony.

W konsekwencji skazany wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Kielcach do ponownego rozpoznania z zaleceniem zastosowania się do wytycznych zawartych we wskazanym powyżej postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Krakowie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

W zażaleniu trafnie podniesiono, że Sąd I instancji w postępowaniu ponownym nie uwzględnił kwestii zleconej mu do rozważania przy ponownym orzekaniu przez Sąd Apelacyjny w Krakowie, który postanowieniem z 30 czerwca 2016 r., sygn. II AKz 201/16 uchylił poprzednio zapadłe postanowienie Sądu Okręgowego w Kielcach, którym umorzono postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego w odniesieniu do skazanego S. N. i sprawę przekazano temu sądowi do ponownego rozpoznania.

Z uzasadnienia poprzedniego postanowienia Sądu Apelacyjnego wydanego w tej sprawie wynika, że – tak, jak to wskazano w zażaleniu skazanego - orzeczenie uchylające poprzednie postanowienie Sądu Okręgowego i przekazujące sprawę do ponownego rozpoznania zapadło m.in. z tego powodu, że Sąd Okręgowy poddał analizie przesłanki do wydania wyroku łącznego (odwołując się odpowiednio do sygnatur pierwszoinstancyjnych: III K 204/07 i III K 125/08 SO w Kielcach), podczas gdy z karty karnej S. N. wynika, że został on skazany pięcioma wyrokami jednostkowymi (w sprawach II K 30/06 i VI K 112/07 SR w Starachowicach, III K 204/07 i III K 125/08 SO w Kielcach, II K 72/14 SR w Ostrowcu Świętokrzyskim). W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd Apelacyjny wskazał, że rozpoznając sprawę ponownie „Sąd I instancji weźmie pod uwagę wszystkie zapadłe względem skazanego S. N. jednostkowe wyroki skazujące oraz przeanalizuje, czy zachodzą przesłanki do wydania wyroku łącznego tak według stanu prawnego obowiązującego od 1 lipca 2015 roku, jak i wcześniej, i gdyby któraś z ustaw okazała się względniejsza dla skazanego, zastosuje ją”.

Orzekając w niniejszej sprawie w postępowaniu ponownym Sąd I instancji skoncentrował się na tej tylko okoliczności, że zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 85 § 1 k.k., tj. zgodnie z brzmieniem nadanym temu przepisowi przez ustawę z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 396; dalej: ustawa nowelizująca z 2015 r.) „podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu (sic!), z zastrzeżeniem art. 89, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1 ( art. 85 § 2 k.k.)” i w tym kontekście wskazał, iż wyrokiem Sądu Okręgowego w Kielcach z 19 marca 2015 r. w sprawie o sygn. III K 125/08, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 stycznia 2016 r. w sprawie o sygn. II AKa 165/15, S. N. został skazany na karę 5 lat pozbawienia wolności i aktualnie karę tę wykonuje na terenie Aresztu Śledczego w K.. Sąd I instancji podkreślił, że koniec wykonania tej kary przypada 17 marca 2020 r. Wskazując, że kary wymierzone S. N. wcześniejszymi wyrokami zostały już w całości przez niego wykonane, Sąd Okręgowy stwierdził, iż wobec wykonania w całości wszystkich kar orzeczonych uprzednio względem S. N., oprócz kary określonej w ostatnim chronologicznie wyroku w sprawie o sygn. III K 125/08 Sądu Okręgowego w Kielcach, którą skazany aktualnie odbywa, nie zachodzą warunki do wydania wyroku łącznego, w związku z czym zgodnie z art. 572 k.p.k., Sąd I instancji był zobligowany do wydania postanowienia o umorzeniu postępowania.

Nie kwestionując prawidłowości dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny stanu faktycznego niniejszej sprawy, a w szczególności tego, że aktualnie skazanemu pozostała do efektywnego odbycia wyłącznie kara pozbawienia wolności wymierzona mu wyrokiem Sądu Okręgowego w Kielcach z 19 marca 2015 r. , sygn. III K 125/08, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 stycznia 2016 r., sygn. II AKa 165/15, a pozostałe kary, wymierzone skazanemu prawomocnie przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej z 2015 r., tj. przed 1 lipca 2015 r. zostały odbyte w całości przed tym dniem, tut. Sąd stwierdza, co następuje.

Zważywszy na tę właśnie okoliczność, że ostatni relewantny w niniejszej sprawie wyrok skazujący S. N. w I instancji zapadł przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej z 2015 roku, a uprawomocnił się po dniu jej wejścia w życie, Sąd Apelacyjny w Krakowie w postanowieniu z 30 czerwca 2016 r., sygn. II AKz 201/16

wskazał, że w niniejszej sprawie w postępowaniu ponownym Sąd Okręgowy powinien raz jeszcze rozważyć kwestię możliwości wymierzenia S. N. kary łącznej wyrokiem łącznym, przy uwzględnieniu wszystkich zapadłych w jego sprawach wyroków skazujących oraz przy uwzględnieniu kwestii intertemporalnych.

W zażaleniu wniesionym na postanowienie Sądu I instancji skazany trafnie zarzucił, że sąd orzekający w jego sprawie w postępowaniu ponownym ustosunkował się jedynie do pierwszej z wymienionych powyżej kwestii. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia nie wskazano powodów, dla których Sąd I instancji zignorował drugą ze wskazanych mu do rozważenia kwestii. Być może stało się tak z powodu błędnej interpretacji przez Sąd I instancji przepisu intertemporalnego zawartego w art. 19 ust. 1 in fine ustawy nowelizującej z 2015 r.

Należy w związku z tym przywołać tu stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w postanowieniu z 31 maja 2016 r., sygn. II AKz 124/16 (, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu nr 3/2016, poz. 345), w którym podkreślono, że zgodnie z art. 19 ust. 1 in fine ustawy nowelizującej z dnia 20 lutego 2015 r. (Dz. U. poz. 396) przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu wprowadzonym tą ustawą mogą mieć zastosowanie do kar prawomocnie orzeczonych przed 1 lipca 2015 r. tylko wtedy, gdy "zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po tym dniu". Ocena czy zachodzi taka potrzeba, powinna zostać dokonana według znowelizowanych przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego. Jeżeli zgodnie z tymi przepisami należałoby połączyć karę orzeczoną prawomocnie po 30 czerwca 2015 r. z karą (karami) orzeczonymi prawomocnie przed tą datą, to należy na podstawie art. 4 § 1 k.k. rozstrzygnąć czy stosować dalej przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w nowym brzmieniu, czy też w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r.

Mając na uwadze powyższe tut. Sąd stwierdził zasadność podniesionego w zażaleniu zarzutu nierozważenia przez Sąd I instancji kwestii intertemporalnych związanych ze zmianą przepisów Kodeksu karnego dotyczących kary łącznej.

Artykuł 19 ust 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 396), wprowadzając unormowanie szczególne w stosunku do 4 § 1 Kodeksu karnego, wyklucza stosowanie przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym tą ustawą, jedynie do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, to jest przed 1 lipca 2015 r. Z przepisu tego wynika dalej, że przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r. mogą mieć zastosowanie (decydować o tym będzie art. 4 § 1 k.k.), jeżeli zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej z 2015 r. (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu 31 maja 2016 r., sygn. II AKz 124/16, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu nr 3/2016, poz. 345).

W sprawie S. N. aktualizuje się sytuacja przedstawiona powyżej, bo ostatni relewantny tu wyrok skazujący go uprawomocnił się w dniu ogłoszenia wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 stycznia 2016 r., sygn. II AKa 165/16, utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z 19 marca 2015 r., sygn. III K 125/08, co oznacza, że atrybut prawomocności skazujący go wyrok uzyskał po 1 lipca 2015 r., tj. już pod dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej z 2015 r.

Stanowisko Sądu I instancji w niniejszej sprawie, nie dość, że pomija wskazania Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 30 czerwca 2016 r., sygn. II AKz 201/16, to nadto jest niezrozumiałe i wskazuje na dokonanie przez Sąd I instancji oczywiście błędnej wykładni art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2015 r. oraz oczywiście niewłaściwej interpretacji art. 85 § 1-2 k.k. w aktualnym brzmieniu.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w Kielcach powinien uwzględnić tę okoliczność, że zgodnie z art. 19 ust. 1 in fine ustawy nowelizującej z 2015 r. przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu wprowadzonym tą ustawą mogą mieć zastosowanie do kar prawomocnie orzeczonych przed 1 lipca 2015 r. tylko wtedy, gdy "zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po tym dniu". Ocena czy zachodzi taka potrzeba, powinna zostać dokonana według znowelizowanych przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego. Jeżeli zgodnie z tymi przepisami należałoby połączyć karę orzeczoną prawomocnie po 30 czerwca 2015 r. z karą (karami) orzeczonymi prawomocnie przed tą datą, to w takim wypadku należy na podstawie art. 4 § 1 k.k. rozstrzygnąć czy stosować dalej przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w nowym brzmieniu, czy przepisy w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r.

Zdaniem tut. Sądu nie zasługuje na aprobatę pogląd, że art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2015 r. jest przepisem nie tylko wprowadzającym odmienne i autonomiczne reguły intertemporalne na potrzeby nowelizacji przepisów o karze łącznej, ale także regulacją wyłączającą stosowanie ogólnych zasad intertemporalnych z art. 4 § 1 k.k., co miałoby oznaczać, że w oparciu o art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2015 r. możliwe jest zastosowanie w ramach tego samego stanu faktycznego, stanowiącego podstawę orzekania w przedmiocie wyroku łącznego, dwóch różnych porządków prawnych (aktualnego i poprzednio obowiązującego) w zależności od możliwości objęcia kar prawomocnie orzeczonych do dnia 30 czerwca 2015 r. i kar, które stały się prawomocne po tej dacie, jedną karą łączną, orzekaną na podstawie aktualnie obowiązujących przepisów (taki pogląd wyraził M. Sławiński: Intertemporalne zagadnienia nowelizacji przepisów o karze łącznej. Wybrane problemy w kontekście art. 19 ustawy nowelizującej z dnia 20 lutego 2015 r., Palestra nr 7-8/2015, s.153-154). Trafne jest zdaniem tut. Sądu stanowisko J. Majewskiego, który uznaje, że całkowicie nieuprawnione jest doszukiwanie się w końcowym fragmencie art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2015 r. nakazu stosowania ustawy nowej. Należy podzielić pogląd, że funkcją fragmentu in fine art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2015 r. jest jedynie doprecyzowanie (zawężenie) zakresu, w jakim wyłączone jest stosowanie ustawy nowej do kar prawomocnie orzeczonych przed jej wejściem w życie. W konsekwencji należy przyjąć, że art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2015 r. stanowi o tym, kiedy nie stosuje się ustawy nowej, a nie o tym, kiedy się ją stosuje (por. J. Majewski, Kodeks karny, komentarz do zmian 2015 r., Warszawa 2015, s. 545).

Uregulowanie zawarte w art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2015 r. nie wyklucza zatem stosowania przy orzekaniu o karze łącznej ogólnej zasady kodeksowej z art. 4 § 1 k.k. (zob. także A. Barczak - Opustil, W. Wróbel: Zagadnienia intertemporalne zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności oraz kary łącznej w perspektywie zmian Kodeksu karnego dokonanych wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 17 lipca 2013 r., SK 9/10 oraz ustawą nowelizującą z 20 lutego 2015 r., Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych nr 1/ 2015, s. 12 oraz W. Wróbel (w:) W. Wróbel (red.): Nowelizacja prawa karnego 2015 r. Komentarz, Kraków 2015 r., s. 939 i n.).

Stwierdzając zasadność rozważonego powyżej zarzutu podniesionego w zażaleniu S. N., że Sąd I instancji orzekając w postępowaniu ponownym nie zastosował się do postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 30 czerwca 2016 r., sygn. II AKz 201/16, a w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia w ogóle nie odniósł się do kwestii stosowania wobec skazanego ustawy względniejszej, tut. Sąd uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Kielcach.

Stwierdzenie zasadności rozważonego powyżej zarzutu, a w konsekwencji uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania czyni bezprzedmiotowym rozpoznawanie dalszych zarzutów podniesionych w zażaleniu skazanego, a to zarzutów zakwalifikowanych jako naruszenie zasady prawa do obrony ze względu na nieustanowienie przez Sąd i instancji dla skazanego obrońcy na podstawie art. 80a k.p.k. pomimo zgłoszenia takiego żądania oraz z uwagi na niedoprowadzenie na posiedzenie pomimo, że skazany o to wnosił. Ze względu na treść art. 436 k.p.k. tut. Sąd nie badał merytorycznie tych zarzutów.

Mając na uwadze wszystkie powyższe argumenty, orzeczono, jak na wstępie.