Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2016 roku, w sprawie z powództwa M. Ł. przeciwko Fundacji (...) w G. i Domowi Pomocy Społecznej w G. o nagrodę jubileuszową, odprawę rentową, ekwiwalent za urlop, odsetki za opóźnienie w zapłacie i wydanie świadectwa pracy, Sąd Rejonowy w Zgierzu IV Wydział Pracy:

1. zasądził od Domu Pomocy Społecznej w G. na rzecz M. Ł. kwotę 3.000 zł brutto z ustawowymi odsetkami od dnia 2 sierpnia 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem nagrody jubileuszowej za 25 lat pracy;

2. zasądził od Domu Pomocy Społecznej w G. na rzecz M. Ł. kwotę 46,41 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia rehabilitacyjnego;

3. oddalił powództwo wobec Domu Pomocy Społecznej w G. w pozostałym zakresie;

4. oddalił powództwo wobec Fundacji (...) w G. w całości;

5. odstąpił od obciążenia powódki obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania rzecz pozwanych;

6. nakazał pobrać od Domu Pomocy Społecznej w G. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 153 zł tytułem nieuiszczonej opłaty sadowej od uwzględnionego powództwa;

7. nadał wyrokowi w punkcie 1. rygor natychmiastowej wykonalności.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

Powódka M. Ł. od dnia 1 kwietnia 2006 roku była pracownikiem Domu Pomocy Społecznej im. J. P. II w G..

Zgodnie z § 9 pkt 5 obowiązującego w (...) w G. regulaminu wynagradzania pracownikom przysługiwały nagrody jubileuszowe, w tym po 25 latach pracy w wysokości 100% miesięcznego wynagrodzenia.

W dniu 7 marca 2012 roku Powiat (...) i Fundacja (...) w G. zawarły umowę nr (...) o powierzenie realizacji zadania publicznego z zakresu pomocy społecznej dotyczącego prowadzenia Domu Pomocy Społecznej dla 62 osób w podeszłym wieku. Zgodnie z § 17 umowy zleceniobiorca zobowiązał się do przejęcia na podstawie art. 23 1 k.p. pracowników Domu Pomocy Społecznej w G. – jednostki organizacyjnej Powiatu (...), zatrudnionych w nim według stanu na dzień 30 kwietnia 2012 roku.

Z dniem 1 maja 2012 r. pracownicy (...) w G., między innymi M. Ł., w trybie art. 23 1 k.p. stali się pracownikami Fundacji (...) w G.. Pracownikom przekazano stosowne zawiadomienia o zmianie pracodawcy.

W dniu 2 maja 2012 roku powódka oraz pozwana Fundacja zawarły porozumienie stron zmieniające warunki pracy i płacy, zgodnie z którym z dniem 1 lipca 2012 roku w miejsce dotychczasowych zapisów umowy o pracę dotyczących wynagrodzenia obowiązywały następujące postanowienia: wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 3.000 zł brutto, zlikwidowane zostały dodatki stażowe oraz grupy zaszeregowania. W myśl § 2 tego porozumienia pozostałe warunki łączącej strony umowy o pracę nie uległy zmianie

Według regulaminu wynagradzania obowiązującego w (...) w G. powódka nabyła prawo do nagrody jubileuszowej z dniem 1 sierpnia 2012 roku, a hipotetyczna wysokość spornej nagrody jubileuszowej wynosi 3000 złotych brutto.

Powódka od dnia 9 sierpnia 2013 roku była niezdolna do pracy. Od dnia 1 października 2013 roku wróciła do pracy na dwa tygodnie, a od 17 października 2013 roku ponownie korzystała ze zwolnienia lekarskiego. Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 listopada 2014 roku przyznano powódce rentę w związku z częściową niezdolnością do pracy począwszy od dnia 21 października 2014 roku do dnia 31 października 2016 roku.

M. Ł. od lutego 2013 roku otrzymywała świadczenie rehabilitacyjne. Świadczenie to za miesiące maj i kwiecień 2014 roku zostało powódce wypłacone w dniu 17 czerwca 2014 roku.

Pismem z dnia 19 marca 2014 roku Powiat (...) poinformował Fundację ”S.” o rozwiązaniu umowy o powierzenie realizacji zadania publicznego i umowy dzierżawy zobowiązując Fundację do przekazania do dnia 31 marca 2014 roku dzierżawionej nieruchomości oraz pozostałych przedmiotów i urządzeń związanych z realizacją zadania zleconego, dokumentacji technicznej, środków finansowych mieszkańców, dokumentacji mieszkańców. Fundacja dokonała zwrotu całości majątku przejętego wcześniej w celu realizacji zadania publicznego. Od dnia 1 kwietnia 2014 roku Dom Pomocy Społecznej w G. prowadził nadal działalność polegającą na opiece nad osobami w podeszłym wieku, ponownie jako jednostka organizacyjna Powiatu (...), wykorzystując tę samą nieruchomość i inne składniki majątkowe, które w tym samym celu wykorzystywała Fundacja. Większość pracowników Fundacji (...) pracujących w (...) została zatrudniona w (...) w G. na podstawie nowych umów o pracę. O możliwości zatrudnienia poinformowano pracowników przez wywieszenie ogłoszenia w budynku i podczas spotkania zorganizowanego na tydzień przed zakończeniem prowadzenia (...) przez Fundację. Informacja o naborze pracowników przez (...) nie została przekazana pracownikom nieobecnym wówczas w pracy, w tym powódce. Fundacja (...) zwracała się do Starostwa Powiatowego w Z. o przejęcie pracowników w trybie art.23 1 k.p. Z taką prośbą zwróciła się do Starosty również delegacja pracowników. Po ok. dwóch miesiącach Fundacja otrzymała odpowiedź odmowną.

Wobec braku decyzji o przejęciu pracowników w związku z rozwiązaniem umowy dotyczącej realizacji zadania publicznego Fundacja (...) nadal wykonywała obowiązki pracodawcy wobec tych pracowników, którzy nie podpisali umów o pracę z (...) w G.. Między innymi pozwana wypłacała powódce wynagrodzenie, a następnie zasiłek rehabilitacyjny. Pismem z dnia 11 grudnia 2014 roku Fundacja (...) poinformowała powódkę, że z dniem 21 października 2014 roku rozwiązuje z nią umowę o pracę na skutek otrzymanej w dniu 5 grudnia 2014 roku decyzji z dnia 14 listopada 2014 roku z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przyznaniu renty tj.na podstawie art.53 par.1 ust.1b.Pismem z dnia 11 grudnia 2014 roku pozwana poinformowała M. Ł., że ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy zostanie jej wypłacony po otrzymaniu potwierdzenia odebrania przez powódkę rozwiązania umowy o pracę. Wysokość ekwiwalentu wynosi : za rok 2013 – 3012,24 złote, za rok 2014 – 3168 złotych.

Hipotetyczna wysokość odprawy rentowej należnej powódce wynosi 3000 złotych brutto.

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie niekwestionowanych przez strony dokumentów przedłożonych w toku postępowania, zeznań świadków oraz strony pozwanej. Wobec nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawie w dniu 24 marca 2016 roku Dyrektora dopozwanego Domu Pomocy Społecznej w G. - B. S., Sąd Rejonowy pominął dowód z jej zeznań.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo przeciwko pozwanemu Domowi Pomocy Społecznej w G. zasługuje na uwzględnienie jedynie w części. Zdaniem Sądu meriti w rozpoznawanej sprawie przedmiotem sporu była przede wszystkim kwestia, który z pozwanych: Fundacja (...), czy Dom Pomocy Społecznej w G., winien być uznany za pracodawcę powódki. Roszczenia wskazane w pozwie mogą być bowiem realizowane tylko wobec pracodawcy. Zgodnie bowiem z art. 23 1 k.p. w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5 tego przepisu.

Odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego Sąd I instancji wskazał, że artykuł 23 1 k.p. jest przepisem bezwzględnie obowiązującym (ius cogens), a skutek wynikający z powołanego przepisu następuje z mocy prawa, niezależnie od woli stron. Powstanie stosunku pracy z nowym pracodawcą na poprzednich warunkach następuje nawet wtedy, gdy strona przekazująca zakład i strona przejmująca go umówiły się inaczej. Nie można w szczególności wyłączyć stosowania tego przepisu umową cywilnoprawną (np. umową dzierżawy). Przekształcenie stosunku pracy po stronie podmiotowej następuje "automatycznie" w wyniku przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę, niezależnie od tego, czy i jakiego rodzaju decyzja (porozumienie) została podjęta co do "przekazania" pracowników. Ponadto art. 23 1 k.p. ma zastosowanie także wówczas, gdy pracodawcy (poprzedni i następny) nie działali zgodnie dla osiągnięcia celu przewidzianego w omawianym przepisie, natomiast doszło do faktycznego przejścia majątku i zadań zakładu pracy na innego pracodawcę.

Sąd Rejonowy wskazał również, że w orzecznictwie przyjmuje się, iż przejście jednostki organizacyjnej (zakładu pracy lub jego części) prowadzącej działalność stanowiącą wykonywanie prerogatyw władzy publicznej również podlega regulacji zawartej w art. 23 1 § 1 k.p., chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. W przypadku tego rodzaju jednostek decydujące jest przejęcie zadań w sferze publicznej. W przypadkach przejmowania zadań publicznych decydujące znaczenie ma posiadanie przez podmiot przejmujący własnych zasobów kadrowych wystarczających do ich wykonania. Jeśli podmiot przejmujący ma wystarczające zasoby pracowników nie dochodzi do przejęcia zakładu pracy w rozumieniu art. 23 1 § 1 k.p. (uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2013 r., III PZP 1/13, LEX nr 1294241, zob. też powołane w uzasadnieniu bogate orzecznictwo ETS oraz Sądu Najwyższego). Jeżeli natomiast nowy pracodawca przejmuje nie tylko zadania, ale także część załogi poprzednika zaangażowanego w wykonywanie tych zadań (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2012 r., II PK 228/11, LEX nr 1216849 i z dnia 23 maja 2012 r., I PK 200/11, LEX nr 1221013) należy przyjąć, że doszło do przejęcia zakładu pracy. W związku z powyższym w każdym przypadku konieczne jest ustalenie, czy przejęcie nowych zadań powoduje zwiększenie zapotrzebowania na pracowników. Jeżeli zachodzi potrzeba zatrudnienia nowych pracowników należy przyjąć, że przejęcie zadań łączy się także z przejęciem pracowników, którzy zadania te dotychczas wykonywali.

Sąd I instancji przywołał stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 7 marca 2012 roku (sygn. akt II PK 233/11), zgodnie z którym przejście zakładu pracy ze skutkiem określonym w art. 23 1 k.p. następuje także wówczas, gdy nowy pracodawca przejmuje zadania i składniki majątkowe zakładu dotychczasowego pracodawcy na podstawie umowy z podmiotem trzecim, do którego należało dysponowanie tymi zadaniami i składnikami.

Nadto Sąd meriti powołał wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2012 roku (sygn. akt I PK 47/12), w uzasadnieniu którego wskazano, iż likwidacja jednostki podległej samorządowi i przekazanie jej zadań organizacji pozarządowej nie pozbawia bezprawnie zwolnionego żądania przywrócenie do pracy. Nie ma bowiem uzasadnionych powodów do przyjęcia, iż w sytuacji odwrotnej – zakończenia umowy z organizacją pozarządową i przekazania wykonywanego przez tę organizację zadania ponownie jednostce organizacyjnej samorządu, pracownicy mieliby zostać pozbawieni ochrony wynikającej z bezwzględnie obowiązujących przepisów kodeksu pracy.

Odnosząc powyższe uwagi do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy Sąd Rejonowy wskazał, że bezsporne jest, iż po rozwiązaniu umowy o realizacji zadania publicznego Fundacja (...) przekazała Powiatowi (...) w całości mienie wykorzystywane do realizacji zadania, w tym dzierżawioną w związku z umową nieruchomość, a Dom Pomocy Społecznej nie zaprzestał działalności – przeciwnie – kontynuował ją zapewniając mieszkańcom (...) osobom w podeszłym wieku, nieprzerwaną opiekę także po zakończeniu wykonywania umowy przez Fundację. Podstawą tej działalności była nadal nieruchomość i inne składniki majątkowe zwrócone przez Fundację (...) w związku z rozwiązaniem umowy nr (...) . Pozwany Dom Pomocy Społecznej w G., powołany ponownie jako jednostka organizacyjna Powiatu (...), nie posiadał przy tym własnej kadry, która mogłaby zapewnić właściwe funkcjonowanie takiej placówki. Świadczy o tym fakt rozpoczęcia naboru pracowników jeszcze w marcu 2014 roku i zatrudnienie większości dotychczasowych pracowników Fundacji. Przy organizowaniu naboru pominięto przy tym osoby przebywające – tak jak powódka na dłuższych zwolnieniach lekarskich czy urlopach macierzyńskich. Oczywiste jest przy tym, iż Fundacja (...) nie przekazywała realizacji zadania publicznego, przedmiotem przekazania było natomiast mienie niezbędne do realizacji tego zadania. Dom Pomocy Społecznej w G. podjął od 1 kwietnia 2014 roku te same zadania, które wcześniej na podstawie umowy nr (...) wykonywała Fundacja (...) tj. zadania polegające na sprawowaniu opieki nad osobami starszymi i realizował je wykorzystując te same składniki majątkowe, które wcześniej wykorzystywała Fundacja oraz ponownie zatrudnionych pracowników Fundacji.

W ocenie Sądu I instancji okoliczności te świadczą dobitnie, iż doszło w tym przypadku do przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę w rozumieniu powołanego wcześniej art.23 1 k.p. oraz przejęcia z mocy prawa wszystkich zatrudnionych w prowadzonym przez Fundację Domu Pomocy Społecznej pracowników według stanu na dzień 31 marca 2014 roku, niezależnie od tego, czy dany pracownik faktycznie wykonywał w tej dacie swoją pracę czy też – z przyczyn usprawiedliwionych był nieobecny. W kontekście powyższego – zdaniem Sąd Rejonowego - nieprzejęcie pracowników i zawieranie nowych umów o pracę stanowiło naruszenie przytoczonego przepisu, który ma przede wszystkim funkcję ochronną. Celem regulacji zawartej w art. 23 1 k.p. jest bowiem zapewnienie pracownikowi kontynuacji zatrudnienia wówczas, gdy nadal prowadzona jest działalność oparta na tych składnikach zakładu pracy, które decydują o możliwości jego zatrudniania. Sąd meriti podkreślił, że w umowie o powierzeniu Fundacji (...) zadania publicznego polegającego na prowadzeniu domu opieki dla osób starszych wyraźnie zobowiązano ten podmiot do przejęcia pracowników w trybie art. 23 1 k.p., zakładając że nastąpi przejęcie zakładu pracy. Z tego względu, zdaniem Sądu I instancji, niezrozumiała jest zatem sytuacja, w której po zakończeniu okresu wykonywania umowy wypowiedzianej przez Powiat i podjęciu prowadzenia (...) ponownie jako jednostki organizacyjnej, miałoby zostać zastosowane inne rozwiązanie, zdecydowanie mniej korzystne dla pracowników. Sąd Rejonowy wskazał nadto, że pozwany (...) poza powołaniem się na wykonywanie obowiązków pracodawcy przez Fundację (...) także po 1 kwietnia 2014 roku i brak powiadomienia pracowników o ponownym przejęciu zakładu pracy, w istocie nie przestawił żadnych argumentów pozwalających na ustalenie, że do takiego przejścia nie doszło.

Zdaniem Sądu meriti nieprzekazanie informacji o pełnym stanie osobowym pracowników zatrudnionych w przejętym zakładzie pracy nie wyłącza pracowników korzystających z urlopu wychowawczego, macierzyńskiego lub przebywających na zwolnieniach lekarskich spod oddziaływania art. 23 1 k.p. Podobnie, jak nie jest koniecznym warunkiem zaistnienia skutku przewidzianego w tym przepisie nieprzekazanie pracownikom pisemnych informacji przewidzianych w § 3 art. 23 1 k.p. Wobec braku wyraźnego oświadczenia Powiatu co do dalszych losów pracowników (...) i zaproponowania podpisania nowych umów o pracę, - w ocenie Sądu Rejonowego - zrozumiałe jest postępowanie Fundacji (...), która nie poinformowała pracowników o przejęciu i nadal wykonywała niektóre obowiązki pracodawcy, w tym – wobec powódki.

Podsumowując Sąd I instancji stwierdził, że powyższe rozważania prowadzą do wniosku, iż wobec zaistnienia z mocy prawa skutku przewidzianego w art. 23 1 k.p. pracodawcą powódki od dnia 1 kwietnia 2014 roku był pozwany Dom Pomocy Społecznej w G., a nie Fundacja (...). Konsekwencją takiego ustalenia jest z kolei przyjęcie, że to Dom Pomocy Społecznej w G. ponosi odpowiedzialność za zobowiązania pracownicze wobec powódki, ale i to, iż czynności z zakresu prawa pracy podejmowane przez Fundację (...) po tej dacie nie były skuteczne prawnie.

Na potwierdzenie zasadności powyższego wniosku Sąd meriti przywołał stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2004 roku (sygn. .akt II PK 69/04), w którym wskazano, że wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę przez dotychczasowego pracodawcę, po przejęciu zakładu pracy przez nowego pracodawcę (art. 23 1 § 1 k.p.), nie prowadzi do rozwiązania stosunku pracy. Podobnie w orzeczeniu z dnia 6 lutego 2013 roku sygn..akt I PK 195/12 Sąd Najwyższy przyjął, iż pozbawione skutków prawnych jest wypowiedzenie umowy o pracę pracownicy przebywającej na urlopie wychowawczym dokonane przez poprzedniego pracodawcę po przejęciu jego zakładu pracy, choćby nie wyrejestrował on działalności gospodarczej z ewidencji.

Na gruncie przedmiotowej sprawy – zdaniem Sądu I instancji - oznacza to, że złożenie w grudniu 2014 roku przez Fundację (...) oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką nie jest skuteczne, ponieważ podmiot ten nie był już wówczas pracodawcą M. Ł.. Uzyskanie przez powódkę prawa do renty z powodu czasowej niezdolności do pracy nie oznaczało też automatycznego ustania stosunku pracy z mocy prawa. W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy uznał, iż powódka nadal pozostaje w stosunku pracy z Domem Pomocy Społecznej w G., który to stosunek pracy nie został prawidłowo rozwiązany. Tym samym przedwczesne są roszczenia powódki dotyczące odprawy rentowej, wypłacenia ekwiwalentu za urlop i wydania świadectwa pracy, które mogą być realizowane dopiero po ustaniu stosunku pracy.

Za uzasadnione natomiast uznał Sąd I instancji żądanie powódki co do nagrody jubileuszowej wskazując, że zakład pracy powódki dwukrotnie podlegał przejęciu w trybie art. 23 1 k.p. – (...) w G. przejęła w 2012 roku Fundacja (...), zaś w 2014 roku ponownie zakładem pracy powódki stał się (...) w G.. Nadto Sąd meriti wskazał, że regulamin (...) w G., w którym pierwotnie zatrudniona była powódka, przewidywał prawo pracownika do nabycia nagrody jubileuszowej. Prawo to stało się częścią stosunku pracy łączącego pracownika z pracodawcę. W momencie przejęcia pracowników w trybie art. 23 1 k.p. z mocy prawa Fundacja (...) stała się stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. Zatem do stosunku pracy łączącego po dniu 1 maja 2012 roku powódkę i Fundację (...) w G. miały zastosowanie dotychczasowe uregulowania – akty prawa wewnętrznego obowiązujące w (...) w G. w tym regulamin wynagradzania przewidujący prawo do nabycia nagrody jubileuszowej. Zawarte przez strony w dniu 2 maja 2012 roku porozumienie zmieniające warunki pracy i płacy dotyczyło tylko zapisów umowy mówiących o wynagrodzeniu. Nie ma zatem – w ocenie Sądu Rejonowego - podstaw do przyjęcia, iż zapisy te dotyczyły nagrody jubileuszowej, gdyż jest ona dodatkowym świadczeniem, a nie wynagrodzeniem za pracę. Fakt, iż do jej obliczania jako podstawę przyjmuje się wynagrodzenie pracownika nie obala powyższego twierdzenia. Skoro tak, to porozumienie to nie dotyczyło prawa do nabycia nagrody jubileuszowej, jako będącego innym elementem stosunku pracy - strony dały temu wyraz w § 2 porozumienia, w którym mowa tylko i wyłącznie o wynagrodzeniu i żaden zapis nie odnosi się do pozostałych elementów, świadczeń składających się na stosunek pracy łączący strony.

W kontekście powyższego Sąd meriti uznał, że wprowadzenie przez pozwaną Fundację własnego regulaminu wynagradzania nie pozbawiło powódki prawa do nagrody jubileuszowej, gdyż zmiana elementów indywidualnego stosunku pracy na mniej korzystne wymaga albo zgodnego oświadczenia stron (porozumienia stron) albo dokonania przez pracodawcę wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy i płacy. Skoro zatem pozwana Fundacja (...) nie wypłaciła powódce przysługującej nagrody jubileuszowej, to – zdaniem Sądu Rejonowego - z mocy art. 23 1 k.p. obowiązek ten obciąża obecnego pracodawcę, czyli Dom Pomocy Społecznej w G. wobec kolejnego przejęcia zakładu pracy. W związku z powyższym Sąd meriti zasądził na rzecz powódki dochodzoną z tego tytułu kwotę wraz z odsetkami ustawowymi i odsetkami za opóźnienie liczonymi od daty wymagalności roszczenia (art. 481 k.c.) Zdaniem Sądu I instancji niekwestionowaną okolicznością było, iż powódka nabyła prawo do nagrody jubileuszowej za 25 lat pracy w dniu 1 sierpnia 2012 roku. Sąd Rejonowy wskazał ponadto, że pozwani nie zaprzeczyli temu, że świadczenie rehabilitacyjne za kwiecień i maj 2014 roku zostało powódce wypłacone z opóźnieniem, co uzasadnia zasądzenie na jej rzecz odsetek za czas opóźnienia.

Ostatecznie w pozostałym zakresie powództwo w stosunku do Domu Pomocy Społecznej w G. – z opisanych wyżej przyczyn zostało przez Sąd Rejonowy oddalone.

Z kolei wobec ustalenia, iż Fundacja (...) w G. nie jest już pracodawcą powódki, powództwo w stosunku do tego podmiotu zostało przez Sąd I instancji oddalone w całości.

Uznając, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy zachodził szczególnie uzasadniony wypadek, Sąd Rejonowy, na podstawie art. 102 k.p.c., odstąpił od obciążenia powódki kosztami postępowania od oddalonej części powództwa. W ocenie Sądu meriti nie ulega wątpliwości, iż powódka jako pracownik nie powinna ponosić konsekwencji związanych ze sporem między pracodawcami dotyczącym przejęcia pracowników i wynikającego stąd niedokonania koniecznych czynności przez właściwego pracodawcę. Wytaczając powództwo powódka mogła pozostawać w przekonaniu, iż pracodawcą, przeciwko któremu powinna kierować swoje roszczenia jest Fundacja (...), dokonująca w stosunku do niej określonych czynności – wypłaty wynagrodzenia, czy złożenia oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy. Zasadnie mogła także uważać, iż stosunek pracy został rozwiązany, a zatem jej żądania co do takich świadczeń jak ekwiwalent za urlop czy odprawa rentowa są usprawiedliwione. W tej sytuacji – w ocenie Sądu Rejonowego - obciążenie powódki kosztami postępowania byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i prowadziłoby do przerzucenia na pracownika kosztów sporu między pracodawcami. Z kolei uwzględniając ostateczny wynik postępowania Sąd Rejonowy nakazał pobrać od Domu Pomocy Społecznej w G. na rzecz Skarbu Państwa - Sadu Rejonowego w Zgierzu kwotę 153 zł tytułem nieuiszczonej opłaty sadowej od uwzględnionego powództwa.

Apelacje od powyższego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego wniosła powódka oraz pozwany Dom Pomocy Społecznej w G..

Pozwany Dom Pomocy Społecznej w G. zaskarżył przedmiotowy wyrok w części, tj. w zakresie punktu 1, 2 i 4 jego sentencji zarzucając Sądowi I instancji:

I.  naruszenie prawa materialnego, tj.:

- art. 23 1 k.p. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, iż w przedmiotowej sprawie zostały spełnione przesłanki warunkujące przejęcie zakładu pracy przez Dom Pomocy Społecznej w G., jako jednostkę organizacyjną Powiatu (...);

- art. 78 § 2 k.p. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że nagroda jubileuszowa przysługująca pracownikom samorządowym stanowi dodatkowe świadczenie za pracę, a nie wynagrodzenie za pracę;

- art. 65 § 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że zamiarem stron zawierających porozumienie z dnia 2 maja 2012 r. była jedynie zmiana wysokości wynagrodzenia zasadniczego;

II.  naruszenie prawa procesowego, tj.: art. 233 § 1 k.p. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i przyjęcie, że wolą stron zawierających porozumienie z dnia 2 maja 2012 r. była jedynie zmiana wysokości wynagrodzenia zasadniczego, przy czym z materiału dowodowego wynika, że zmiany dotyczyły wszystkich składników wynagrodzenia, w tym zapisów dotyczących nagród jubileuszowych.

W kontekście powyższych zarzutów skarżący Dom Pomocy Społecznej w G. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w części i oddalenie w stosunku do niego powództwa w zakresie punktu 1. i 2. oraz o zasądzenie na jego rzecz od powódki zwrotu kosztów postępowania sądowego przed Sadem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie wydanego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w celu ustalenia zgodnego zamiaru stron przy zawieraniu porozumienia zmieniającego warunki pracy i płacy z dnia 2 maja 2012 r.;

2. zasadzenie od powódki na rzecz pozwanego - Domu Pomocy Społecznej w G. zwrotu kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych.

Z kolei powódka we wniesionej przez siebie apelacji zaskarżyła przedmiotowy wyrok w części, w jakiej oddalał on w całości powództwo wobec Fundacji (...) w G., tj. w zakresie punktu 4. jego sentencji, zarzucając Sądowi I instancji:

I.  błędne ustalenia faktyczne pozostające w sprzeczności z materiałem dowodowym, powstałe w wyniku przyjęcia, iż pracodawcą powódki od dnia 1 kwietnia 2014 r. jest Dom Pomocy Społecznej w G., a nie Fundacja (...);

II.  naruszenie prawa materialnego, tj.: art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. poprzez jego niezastosowanie wobec przyjęcia, iż złożone w grudniu 2014 r. przez Fundację (...) oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką nie jest skuteczne, ponieważ podmiot ten nie był już wówczas pracodawcą powódki.

Mając powyższe na uwadze skarżąca powódka wniosła o zmianę wyroku w części zaskarżonej i zasadzenie od pozwanej Fundacji (...) pozostałych roszczeń określonych w pozwie z dnia 26 stycznia 2014 r. w punktach 2,3 i 5, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżanej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sadowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygniecie o kosztach postępowania apelacyjnego. Nadto powódka wniosła o zasadzenie od pozwanej Fundacji (...) kosztów sadowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

W odpowiedzi na obie apelacje pełnomocnik pozwanej Fundacji (...) w G. wniósł o ich oddalenie w całości jako bezzasadnych. Nadto wniósł on o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej Fundacji kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 29 września 2016 roku pełnomocnik powódki poparł wniesioną apelację oraz wniósł o oddalenie apelacji wniesionej przez pozwany Dom Pomocy Społecznej w G..

Pełnomocnik pozwanej Fundacji (...) w G. podtrzymał swoje stanowisko procesowe wyrażone w odpowiedzi na apelacje.

Sąd Ok ręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje, jako niezasadne, podlegały oddaleniu.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Ustalenia co do okoliczności faktycznych stanowiących podstawę dochodzonego pozwem roszczenia Sąd I instancji poczynił skrupulatnie, dając temu wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Powyższe ustalenia – przytoczone w historycznej części uzasadnienia - Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne.

Ustalenia powyższe, na podstawie zeznań złożonych przez prezesa pozwanej Fundacji (...) w G.M. K. na rozprawie w dniu 24 marca 2016 r., Sad Okręgowy uzupełnił o ustalenie, że po dniu 31 marca 2014 r. pozwana Fundacja kontynuowała swoją działalność, obejmującą prowadzenie przychodni medycznej i zatrudniała innych jeszcze pracowników niezwiązanych bezpośrednio ze świadczeniem usług opiekuńczych przez Dom Pomocy Społecznej w G..

Z uwagi na to, że podniesione w obu apelacjach zarzuty częściowo pokrywają się, Sąd Okręgowy odniesie się do nich łącznie.

W pierwszej kolejności koniecznym jest odniesienie się do sformułowanych
w apelacji zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania, mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Za chybiony należało uznać podniesiony przez skarżących zarzut naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, dokonaną z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego skutkującą przyjęciem - wbrew zgromadzonemu materiałowi dowodowemu - że wolą stron zawierających porozumienie z dnia 2 maja 2012 r. była jedynie zmiana wysokości wynagrodzenia zasadniczego (a nie zmiana wszystkich składników wynagrodzenia powódki), jak również poprzez ustalenie, że pracodawcą powódki od dnia 1 kwietnia 2014 r. jest Dom Pomocy Społecznej w G. (a nie Fundacja (...) w G.).

Odnosząc się do powyższego zarzutu należy wskazać, że w myśl powołanego przepisu art.233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Wskazać przy tym należy, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga określenia, jakich to konkretnie uchybień dopuścił się sąd orzekający, naruszając tym samym zasady logicznego rozumowania bądź wskazania doświadczenia życiowego w toku wyprowadzania wniosków w oparciu o przeprowadzone dowody. Formułujący taki zarzut powinien zatem określić, jaki konkretnie dowód i z naruszeniem jakich dokładnie wskazanych kryteriów sąd ocenił niewłaściwie. Nie może to być natomiast zarzut wynikający z samego niezadowolenia strony z treści orzeczenia, przy jednoczesnym braku argumentacji jurydycznej. W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, że – wbrew twierdzeniom apelującego – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o wszechstronną ocenę całego zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, tj. dokumentów oraz zeznań świadka i stron.

W przedmiotowej sprawie zgodnie z treścią pkt 6. umowy o pracę, zawartej w dniu 1 lipca 2006 r. pomiędzy powódką i Dyrektorem Domu Pomocy Społecznej w G. (zmienionej aneksem z dnia 7 września 2010 r.), wysokość wynagrodzenia zasadniczego powódki (1.350 zł miesięcznie) ustalona była poprzez odniesienie do kategorii zaszeregowania (XIV) i powiększana była o dodatek stażowy (w dniu zawarcia umowy o pracę – 18% uposażenia zasadniczego). Jednocześnie umowa o pracę stanowi, że inne (pozostałe) warunki zatrudnienia (w zakresie wynagrodzenia) określa Zakładowy Regulamin Wynagradzania. W Regulaminie Wynagradzania (...) Domu Pomocy Społecznej im J. P. II w G., obok postanowień dotyczących wynagrodzenia zasadniczego (§ 3) oraz dodatku stażowego (§ 6), znajdują się również odrębne postanowienia dotyczące świadczeń pieniężnych takich jak m.in.: dodatek funkcyjny (§ 4), dodatek specjalny (§ 5), jednorazowa odprawa pieniężna (§ 7) oraz nagrody jubileuszowe i inne (§ 9). W tej sytuacji – zdaniem Sądu Okręgowego – Sąd I instancji całkowicie prawidłowo ustalił, że zawarte w dniu 2 maja 2012 r. pomiędzy powódką oraz pozwaną Fundacją (jako jej pracodawcą na podstawie art. 23 1 k.p.) porozumienie zmieniające warunki pracy i płacy poprzez ustalenie wynagrodzenia zasadniczego w wysokości 3.000 zł brutto, likwidację dodatków stażowych oraz grup zaszeregowania, przy zachowaniu w niezmienionym brzmieniu pozostałych warunków umowy o prace, dotyczyło wyłącznie zapisów umowy mówiących o wynagrodzeniu zasadniczym powódki, a nie wszystkich określonych w Regulaminie Wynagradzania składników wynagrodzenia za pracę powódki. Wniosek taki z jednej strony odpowiada literalnemu brzmieniu porozumienia zmieniającego warunki pracy i płacy. Z drugiej zaś strony – wbrew zarzutom apelacji - jest zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego nakazującymi przyjąć, że gdyby zamiarem stron wskazanego porozumienia (a w szczególności Fundacji jako pracodawcy) miała być całkowita likwidacja wszystkich przewidzianych w Regulaminie Wynagradzania dodatkowych świadczeń pieniężnych związanych z zatrudnieniem, a nie tylko likwidacja dodatków stażowych oraz grup zaszeregowania, to dałyby temu wyraz w treści tego porozumienia. Tego jednak, pomimo braku ku temu przeszkód, nie uczyniły.

Całkowicie chybiony jest również (podniesiony w apelacji powódki) zarzut dotyczący sprzecznego z materiałem dowodowym ustalenia przez Sąd Rejonowy daty ponownego przejęcia w trybie art.23 1 k.p. Domu Pomocy Społecznej przez jednostkę samorządu terytorialnego – Powiat (...). Sąd Rejonowy, biorąc za podstawę treść pisma Zarządu Powiatu (...) z dnia 19 marca 2014 r. oraz zeznania świadka P. D., prawidłowo ustalił, ze Dom Pomocy Społecznej w G. prowadził działalność polegającą na opiece nad osobami w podeszłym wieku ponownie jako jednostka organizacyjna Powiatu (...) od dnia 1 kwietnia 2014 r. Z treści powołanego pisma, stanowiącego oświadczenie Zarządu Powiatu (...) o rozwiązaniu zawartej z pozwaną Fundacją umowy o powierzenie realizacji zadania publicznego z zakresu pomocy społecznej, polegającego na prowadzeniu Domu Pomocy Społecznej w G., wynika, że skutek tego oświadczenia nastąpić ma w dniu 31 marca 2014 r. Również świadek P. D. potwierdził w swoich zeznaniach datę 1 kwietnia 2014 r. jako datę rozpoczęcia prowadzenia Domu Pomocy Społecznej w G. jako jednostki organizacyjnej Powiatu (...). Z powyższą datą koreluje również rozpoczęta pod koniec marca 2014 r. procedura rekrutacyjna pracowników Domu Pomocy Społecznej w G. w związku z koniecznością zapewnienia opieki pensjonariuszom (...) oraz przejęcie przez przedstawicieli Powiatu (...) od Fundacji dzierżawionej nieruchomości oraz pozostałych przedmiotów i urządzeń związanych z realizacją zleconego uprzednio zadania publicznego. W kontekście powyższego podniesiony w obu apelacjach zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. uznać należy za całkowicie niezasadny.

W ocenie Sądu II instancji na uwzględnienie nie zasługują także zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego. Sąd Rejonowy trafnie uznał, że do ustalonego w toku postępowania dowodowego stanu faktycznego, wbrew sugestiom apelacji, zastosowanie znaleźć powinien przepis art. 23 1 k.p. Przepis ten w § 1 stanowi, że w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5.

Istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy w przedmiotowym stanie faktycznym doszło, a jeśli tak to w jakim zakresie do przejęcia zakładu pracy zatrudniającego powódkę na nowego pracodawcę w trybie art. 23 1 k.p., a w konsekwencji do przesądzenia czy i który pracodawca (były, nowy, czy też obaj) ponoszą odpowiedzialność w stosunku do powódki za dochodzone pozwem żądania.

Przejęcie zakładu pracy, o którym mowa w art. 23 1 § 1 k.p. oznacza sytuację, gdy w wyniku różnego rodzaju zdarzeń prawnych lub faktycznych zakład pracy (rozumiany jako zorganizowany zespół środków materialnych i niematerialnych, służący realizacji przez pracodawcę konkretnej działalności i stanowiący dla związanych z nim pracowników placówkę zatrudniania) przechodzi z posiadania jednego podmiotu (dotychczasowego pracodawcy) w posiadanie kolejnego, który wskutek tego staje się pracodawcą dla przejętych pracowników. Konsekwencją transferu jest zatem zmiana pracodawcy i wstąpienie nabywcy zakładu w miejsce i obowiązki zbywcy, będącego do tej pory stroną w stosunkach pracy z pracownikami. Skutek ten następuje w chwili przejęcia zakładu pracy, automatycznie, z mocy prawa, bez konieczności dokonywania przez strony jakichkolwiek dodatkowych czynności, zwłaszcza rozwiązywania wcześniejszych i nawiązywania nowych stosunków pracy (zob. wyrok SN z dnia 19 października 2010 roku, II PK 91/10, Lex nr 687022).

Ocena, czy doszło do przejęcia zakładu pracy na nowego pracodawcę zależy od ustalenia, iż przejął on w faktyczne władanie placówkę zatrudnienia, a więc w zakresie pozwalającym na wykonywanie obowiązków pracowniczych. Nie musi to polegać na nabyciu przedsiębiorstwa lub jego części (zob. wyrok z dnia 15 września 2006 roku, I PK 75/06, OSNP 2007, nr 17-18, poz. 250).

Ocenę, czy doszło do przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę w rozumieniu art.23 1 k.p. może uzasadniać tożsamość miejsca świadczenia pracy oraz zadań stanowiących treść stosunku pracy przed i po zmianie pracodawcy, a także określony kontekst majątkowy tej zmiany związany z wygaśnięciem dotychczasowych i zawarciem nowych umów majątkowych dotyczących budynku i sprzętu, przy pomocy którego zadania te były wykonywane (postanowienie SN z dnia 7 grudnia 2005 r, III PZP 2/05, OSNP 2006/nr 23 – 24, poz. 38).

Przejście następuje także, gdy nowy pracodawca przejmuje zadania i składniki majątkowe zakładu dotychczasowego pracodawcy na podstawie umowy z podmiotem trzecim, do którego należało dysponowanie tymi zadaniami i składnikami (wyrok SN z dnia 18 września 2008 r, II PK 18/08, OSNP 2010 nr 2 poz. 40).

Przepis art.23 1 § 1 k.p. ma charakter bezwzględnie obowiązujący i przejęcie w tym trybie pracowników przez nowego pracodawcę następuje z mocy prawa, co nie jest uzależnione od jakichkolwiek czynności pracowników. Nie jest również możliwe uchylenie skutków działania tego przepisu w wyniku czynności prawnej (umowy) pomiędzy dotychczasowym i nowym pracodawcą. (tak SN w wyroku z dnia 1 lutego 2000 r, I PKN 508/1999, OSNP 2001/12/412/. Niewykonanie przez dotychczasowego pracodawcę obowiązku udzielenia informacji i pouczenia z art. 23 1 § 3 kp nie wpływa na skutek przejęcia zakładu pracy lub jego części z art. 23 1 §. 1 kp. (tak SN w wyroku z dnia 8 stycznia 2002 r, I PKN 779/2000, OSNP 2004/1/7).

Bezwzględnie obowiązująca natura norm prawnych wynikających z tego przepisu wyłącza modyfikowanie treści stosunków pracy, chyba że co innego wynika z wyraźnej woli obu stron i nie zmierza do obejścia standardów ochrony pracownika zawartych w tym przepisie (tak SN w wyroku z dnia 24.05.2007, I PK 340/2006, M.P.Pr. (...)).

Przejęcie ma miejsce także, gdy dotychczasowy i nowy pracodawca nie działali zgodnie dla osiągnięcia celu, natomiast doszło do faktycznego przejęcia majątku i zadań zakładu pracy.(wyrok SN z dnia 29 sierpnia 1995 roku, I PRN 38/95, OSNAPiUS 1996 nr 6 poz. 83).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji trafnie uznał, że z dniem 1 maja 2012 r. doszło do przejęcia zakładu pracy w postaci Domu Pomocy Społecznej w G. przez Fundację (...) w G., na podstawie umowy z dnia 7 marca 2012 r. o powierzenie realizacji zadania publicznego z zakresu pomocy społecznej dotyczącego prowadzenia Domu Pomocy Społecznej w G., a następnie – na skutek rozwiązania tej umowy – z dniem 1 kwietnia 2014 r. nastąpiło ponowne (powrotne) przejęcie przez Dom Pomocy Społecznej w G. pracowników Fundacji (...) w G.. W obu przypadkach nowy pracodawca faktycznie przejął bowiem zarówno składniki majątkowe niezbędne do realizacji zadania publicznego, jak i pracowników zakładu dotychczasowego pracodawcy.

Sąd Okręgowy podziela również stanowisko Sądu I instancji, zgodnie z którym transfer, o którym mowa w art.23 1 § 1 k.p. znajduje zastosowanie również w przypadku, gdy – jak w przedmiotowej sprawie – zadanie publiczne jest realizowane przez podmiot prywatny na podstawie umowy, a po jej zakończeniu realizację zadania publicznego przejmuje ponownie podmiot publiczny.

W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji błędnie ocenił jednak zakres tego przejęcia. O ile bowiem w dniu 1 maja 2012 r. doszło do przejęcia całości zakładu pracy jakim był Dom Pomocy Społecznej w G. (podmiot ten w 100% został objęty we władanie pozwanej Fundacji), o tyle w przypadku powtórnego (powrotnego) przejęcia przez Dom Pomocy Społecznej w G. pracowników Fundacji (...) w G. w dniu 1 kwietnia 2014 r. nie można uznać, że doszło do przejścia zakładu pracy w całości.

W toku postępowania dowodowego, uzupełnionego również przez Sąd Okręgowy w zakresie wskazanym na wstępie rozważań, ustalono bowiem, że poza świadczeniem usług opiekuńczych przez Dom Pomocy Społecznej w G. pozwana Fundacja (...) po dniu 31 marca 2014 r. kontynuowała swoją działalność, obejmującą prowadzenie przychodni medycznej i w związku z tym zatrudniała innych jeszcze pracowników, niezwiązanych bezpośrednio ze świadczeniem usług opiekuńczych przez Dom Pomocy Społecznej w G.. Oznacza to, że w dniu 1 kwietnia 2014 r. Dom Pomocy Społecznej w G. przejął jedynie część zakładu pracy jakim jest pozwana Fundacja.

Powyższe ustalenie jest o tyle istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, że prowadzi do konstatacji, iż odpowiedzialność dotychczasowego (Fundacja) i nowego (Dom Pomocy Społecznej) pracodawcy wobec powódki za zapłatę nagrody jubileuszowej za 25 lat pracy (do której prawo powódka nabyła w dniu 1 sierpnia 2012 r., tj. w okresie zatrudnienia w pozwanej Fundacji, czyli przed przejściem części zakładu pracy na nowego pracodawcę), zgodnie z art.23 1 § 2 k.p., ma charakter solidarny.

Z uwagi jednak na fakt, iż żaden ze skarżących, będąc reprezentowany w postępowaniu apelacyjnym przez zawodowego pełnomocnika, nie sformułował powyższego zarzutu naruszenia prawa materialnego, biorąc pod uwagę ostateczny wybór powódki legitymowanego biernie w zakresie zasądzonej nagrody jubileuszowej, Sąd odwoławczy nie był władny objąć zaskarżonego rozstrzygnięcia swoją kognicją.

Za chybione uznał Sąd Okręgowy również kierowane pod adresem Sądu I instancji zarzuty naruszenia art.78 § 2 k.p. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że nagroda jubileuszowa przysługująca pracownikom samorządowym stanowi dodatkowe świadczenie za pracę, a nie wynagrodzenie za pracę oraz art.65 § 2 k.c. w zw. z art.300 k.p. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że zamiarem stron zawierających porozumienie z dnia 2 maja 2012 r. była jedynie zmiana wysokości wynagrodzenia zasadniczego. Unikając zbędnych powtórzeń Sąd Okręgowy wskazuje, że dla uzasadnienia powyższego stanowiska aktualność zachowują uwagi poczynione we wcześniejszych rozważaniach odnośnie zarzutów dotyczących oceny dowodów.

Niezasadny jest również, w ocenie Sądu odwoławczego, podniesiony w apelacji powódki zarzut naruszenia art.61 § 1 k.c. w zw. z art.300 k.p. poprzez jego niezastosowanie. Skoro bowiem - jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy - wobec zaistnienia z mocy prawa skutku przewidzianego w art.23 1 § 1 k.p., pracodawcą powódki od dnia 1 kwietnia 2014 r. stał się Dom Pomocy Społecznej w G., to podejmowane po tej dacie przez pozwaną Fundację czynności (w szczególności złożenie oświadczenia z dnia 11 grudnia 2014 r. o rozwiązaniu umowy o pracę) muszą być uznane za pozbawione prawnej skuteczności. Pozwana Fundacja, nie będąc od dnia 1 kwietnia 2014 r. pracodawcą powódki, nie mogła bowiem wykonywać w sposób prawnie doniosły uprawnień przysługujących stronie stosunku pracy powódki. Prawidłowość powyższego stanowiska znajduje swoje potwierdzenie również w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2004 r. (sygn. akt II PK 69/04, lex nr 146560), w którym stwierdzono, że wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę przez dotychczasowego pracodawcę, po przejęciu zakładu pracy przez nowego pracodawcę (art. 23 1 § 1 k.p.), nie prowadzi do rozwiązania stosunku pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił obie apelacje jako bezzasadne.

R.P.