Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 26 sierpnia 2016 r.

  Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie

0.0.1.Przewodniczący Sędzia SO Iwona Wańczura

0.0.2. Sędzia SO Barbara Przybyła

Sędzia SR (del.) Rafał Baranek (spr.)

Protokolant Grzegorz Kaczmarczyk

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2016r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa I. W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 10 grudnia 2015r.

sygn. akt VII GC 1661/15

oddala apelację.

SSO Barbara Przybyła SSO Iwona Wańczura SSR (del.) Rafał Baranek

Sygn. akt X Ga 124/16

UZASADNIENIE

I. W. domagał się zasądzenia od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. kwoty 16 431,57 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 maja 2015 roku i kosztami procesu. Na uzasadnienie żądania podał, że zawarł z Komendą Wojewódzką Policji w K. umowę o świadczenie usług przechowywania pojazdów i ich części na parkingu w R., przy ul. (...). Protokołem zdawczo - odbiorczym z dnia 1 listopada 2009 roku na parking przetransportowany został pojazd marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zabezpieczony do prowadzonej przez Policję sprawy. Pojazd pozostawał do dyspozycji Komendy Miejskiej Policji w R. oraz Prokuratury Rejonowej w C.. Pismem z dnia 26 stycznia 2010 roku Prokuratura Rejonowa w C.poinformowała powoda, że obecnym dysponentem pojazdu jest (...) Bank Spółka Akcyjna. Powód obciążył (...) Bank S.A. fakturą VAT numer (...). Pismem z dnia 13 września 2014 roku (...) Bank Spółka Akcyjna poinformowała powoda, że pojazd stanowił przedmiot zabezpieczenia umowy kredytu numer (...). Wierzytelność wynikająca z tejże umowy została przelana na pozwaną. Pomimo wezwania do zapłaty pozwana nie uregulowała należności objętej fakturą proforma numer (...).

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu zaprzeczyła, aby pomiędzy stronami istniał jakikolwiek stosunek zobowiązaniowy. Powód nie wykazał, że usługa przechowywania pojazdu była wykonywana na rzecz pozwanej w okresie wskazanym w pozwie. Powód nie wykazał również, że przechowywany pojazd znajduje się w stanie niepogorszonym. Pozwana podkreśliła, że faktura pro forma nie stanowi dokumentu. Wskazała ponadto, że faktura pro forma powinna zostać wystawiona przed realizacją usługi, a nie po okresie 3 lat nieprzerwanego rzekomego świadczenia usługi. Z ostrożności procesowej zgłosiła także zarzut przedawnienia roszczenia.

Na rozprawie w dniu 10 grudnia 2015 roku pełnomocnik powoda oświadczył, że swoje roszczenie powód kieruje w stosunku do pozwanej na podstawie zawiadomienia o zmianie dysponenta pojazdu, wystosowanego przez Prokuraturę Rejonową w C..

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo w całości, orzekając o kosztach postępowania na podstawie art. 98 k.p.c., tj. zasądzając je na rzecz pozwanej w kwocie 2 417,00 zł.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód zawarł z Komendą Wojewódzką Policji w K. umowę, której przedmiotem było świadczenie usług przechowywania pojazdów i ich części na parkingu w R. przy ul. (...), zabezpieczanych przez Komendę Miejską Policji w R. lub każdą inną jednostkę Policji, zlecającą wykonanie usługi za pośrednictwem K. R.. W dniu 1 listopada 2009 roku Komenda Miejska Policji w R. i Prokuratura Rejonowa w C. zleciły powodowi transport i przechowywanie samochodu marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zabezpieczonego do sprawy 2Ds 2288/09, na jego parking (zgodnie z umową). Powód obciążył pozwaną fakturą proforma numer (...) z dnia 21 maja 2015 roku na kwotę 16 431,57 zł, z tytułu parkowania pojazdu marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) za okres od dnia 21 maja 2012 roku do 20 maja 2015 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów, których treści i autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała..

Sąd Rejonowy zważył, że powód nie wykazał, aby pozwana była zobowiązana do spełnienia świadczenia z tytułu parkowania pojazdu marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) za okres od dnia 21 maja 2012 roku do 20 maja 2015 roku. Wystawione przez powoda faktury nie stanowią dowodu istnienia obowiązku zapłaty pozwanej względem powoda, podobnie jak zawiadomienie o zmianie dysponenta pojazdu z dnia 26 stycznia 2010 roku, pochodzące od Prokuratury Rejonowej w C.. Przedmiotowe zawiadomienie nie rodziło po stronie pozwanej zobowiązania do zapłaty, a pełniło jedynie funkcję informacyjną, wskazywało podmiot, który posiada uprawnienie do dysponowania pojazdem. To na podmiocie zlecającym usługę spoczywał obowiązek uregulowania kosztów związanych z przechowywaniem pojazdu na parkingu prowadzonym przez powoda.

W ocenie Sądu powództwo jako nieudowodnione należało oddalić w całości .

Od powyższego wyroku powód wniósł apelację i zaskarżył go w całości . Powód zarzucił wyrokowi:

1) przekroczenie przez Sąd granic swobodnej oceny dowodów wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a to:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego oraz dokonania jego oceny w sposób sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, skutkującego:

- przyjęciem, iż powód nie wykazał, aby pozwana była zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia z tytułu świadczenia przez powoda usługi parkowania pojazdu marki D. (...) o nr rej.: (...);

- przyjęciem, iż stron niniejszego postępowania nie łączyła umowa przechowania, na

podstawie której pozwany był zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda wynagrodzenia z tytułu przechowywania w/w pojazdy na należącym do powoda parkingu;

2) niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia

sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na

wynik sprawy, a to:

a) art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie przy ocenie zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego korespondencji pomiędzy powodem, a (...) Bank S.A. i powodem,
a pozwanym, z której w sposób nie budzący żadnych wątpliwości wynika, iż to pozwany był dysponentem pojazdu przechowywanego przez powoda i miał świadomość obowiązku zapłaty wynagrodzenia z tytułu przechowania na rzecz powoda;

b) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie przy ocenie zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego kwestii prawnej skuteczności złożonego w imieniu pozwanego w dniu 12 czerwca 2013r. oświadczenia o „zrzeczeniu się zabezpieczenia wierzytelności” i konsekwencji nieważności tegoż oświadczenia z punktu widzenia obowiązku zapłaty na rzecz powoda wynagrodzenia z tytułu przechowania;

c) art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nie wskazanie w treści uzasadnienia wyroku podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa oraz przyczyn, z jakich Sąd odmówił wiarygodności i mocy dowodowej dowodom z dokumentów przedłożonych przez powoda.

3) naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

a) art. 835 k.c. poprzez przyjęcie, iż powoda nie łączyła z pozwanym umowa przechowania;

b) art. 844 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i pominięcie przy ocenie oświadczenia

powoda z dnia 1 lutego 2013r. zawierającego żądanie odebrania rzeczy przez pozwanego faktu, iż w odpowiedzi na pismo powoda pozwany z piśmie z dnia 12 czerwca 2013r. nie kwestionował istnienia stosunku prawnego przechowania między stronami;

c) art. 405 k.c. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, iż brak jest podstaw do żądania zapłaty przez powoda wynagrodzenia z tytułu przechowania mimo braku pisemnej umowy łączącej strony.

W związku z powyższymi zarzutami, powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 16.431,57 zł wraz z ustawowymi odsetkami naliczanymi od dnia 29 maja 2015r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych.

Na uzasadnienie podniósł, że zawarcie umowy przechowania nie wymaga żadnej szczególnej formy, a często umowa przechowania dochodzi do skutku w sposób dorozumiany, konkludentny. Strony łączyła prawnie skuteczna umowa przechowania, bowiem pozwany miał świadomość przechowywania należącego do niego pojazdu przez powoda i akceptował taki stan rzeczy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd I instancji prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego w prawidłowo i wnikliwie ustalonym stanie faktycznym sprawy.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i jako takie Sąd Okręgowy uznaje za własne. Sąd Rejonowy dokonał pełnej i prawidłowej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz opisał w uzasadnieniu podstawy swojej decyzji, a także fakty, które uznał za wykazane.

Zarzut naruszenia przepisu art. 405 k.c. poprzez jego niezastosowanie jest bezzasadny, Sąd nie miał obowiązku poszukiwać innej, aniżeli wskazana przez profesjonalnego pełnomocnika w pozwie podstawy prawnej, ponieważ działanie takie stanowiłoby niedopuszczalną ingerencję w kontradyktoryjność sporu, a także naruszałoby prawa procesowe strony przeciwnej, która ustosunkowuje się do roszczenia wskazanego w pozwie poprzez pryzmat podanej w nim podstawy. Pełnomocnik powoda na żadnym etapie sprawy nie powołał się, ani nie próbował wykazać przesłanek odpowiedzialności na podstawie art. 405 kc.

Jak wskazuje doktryna i orzecznictwo wprawdzie w uzasadnieniu żądania pozwu nie jest konieczne wskazanie podstawy prawnej, a wskazana - nie jest dla sądu wiążąca. Jeśli jednak powód określa podstawę prawną roszczenia, a przytoczone okoliczności faktyczne nie wychodzą poza jej hipotezę, to musi liczyć się z tym, że jego żądanie zostanie poddane ocenie pod kątem zasadności wyłącznie w świetle hipotezy tej właśnie normy prawnej. W pozwie nie jest bowiem wystarczające wskazanie, że powód domaga się np. zasądzenia określonej kwoty, ale sprecyzowanie, z jakiego tytułu kwota ta się należy. Ograniczenie się w takim przypadku do twierdzenia, że strony łączyła konkretna umowa, bądź do powołania jako podstawy prawnej np. art. 471 k.c. uniemożliwią sądowi zasądzenie tej kwoty zgodnie z przepisami o bezpodstawnym wzbogaceniu czy czynach niedozwolonych. ( tak M.Manowska [w:] Komentarz do art.187 Kodeksu postępowania cywilnego; LEX)

Inaczej mówiąc stan faktyczny sprawy jest ustalany pod kątem ewentualnego zastosowania bądź wykluczenia określonych, w tym ewentualnie wskazanych przez powoda przepisów prawa materialnego. Nie można negować, że to prawo materialne wyznacza zakres koniecznych ustaleń faktycznych czynionych w toku postępowania i ma rozstrzygające znaczenie dla oceny, czy twierdzone bądź ustalone fakty mają istotne znaczenie. W wyroku
z dnia 23 lutego 1999 r., I CKN 252/98, OSNC 1999, nr 9, poz. 152, Sąd Najwyższy wyraził zapatrywanie stwierdzające, że wskazanie przez powoda przepisów prawa materialnego, mających stanowić podstawę prawną orzeczenia, jakkolwiek niewymagalne, nie pozostaje bez znaczenia dla przebiegu i wyniku sprawy, albowiem pośrednio określa także okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie pozwu. ( tak P. Telenga [w:] Komentarz do art.187 Kodeksu postępowania cywilnego; LEX)

Dalsze zarzuty apelacji także okazały się całkowicie bezzasadne.

Wywodzenie z okoliczności, iż pozwana skoro nie zareagowała na skierowaną do niej korespondencję wraz z fakturą VAT nr (...) oraz na wystosowane przez powoda w dniu 5 lutego 2013r. żądanie odebrania pojazdu oraz uregulowanie opłat za przechowanie oznacza,
że pozwana nie kwestionowała spoczywającego na niej obowiązku zapłaty, nie jest do przyjęcia, ponieważ w korespondencji stron nie wiążą żadne rygory procesowe i nie muszą ich formułować wzorem pism procesowych, których formułka „zaprzeczam wszystkiemu, czego wyraźnienie potwierdzam”. Słusznie nawiasem mówiąc pozwana podniosła w piśmie, iż skorzystanie z przedmiotu zabezpieczenia jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem wierzyciela.

Samo oświadczenie z dnia 12 czerwca 2013r. o zrzeczeniu się zabezpieczenia zostało złożone wprawdzie niezgodnie ze sposobem reprezentacji pozwanej spółki, opisanym w KRS, ( prokura łączna) wobec czego w świetle art. 104 k.c. było nieważne i nie mogło wywrzeć jakichkolwiek skutków prawnych, to jednak pominięcie tej okoliczności przez Sąd Rejonowy nie wpływa na rozstrzygnięcie.

Wbrew stanowisku wyrażonemu w apelacji nie może być mowy o dorozumianym zawarciu z powodem umowy przechowania pojazdu, wywodzonym jedynie z tego, że pozwana miała świadomość, gdzie pojazd się znajduje.

Poprzez umowę cesji wierzytelności, którą pojazd ten zabezpieczał, nie doszło do przejęcia odpowiedzialności za koszty związane z parkowaniem, wygenerowane przez przedmiot zabezpieczenia. Nie doszło wszak poprzez tę cesję do zmiany stosunków rzeczowych, w zakresie prawa własności pojazdu, co mogłoby teoretycznie otwierać drogę do dywagacji, kto odpowiada za koszty przechowania rzeczy. Termin “dysponent pojazdu”, przewijający się w dokumentach organów Policji i Prokuratury, nie przystaje w żaden sposób do norm prawa cywilnego oraz tym bardziej nie ustala ani nie zmienia stosunków rzeczowych ani obligacyjnych. Powód przyjął pojazd na podstawie umowy łączącej go z KWP, a interpretowanie przez niego kolejnych pism zmieniających „dysponenta” jako mających skutek przekształceń umowy nie ma podstaw. Także bierność i świadomość kto i gdzie przechowuje pojazd, nie stanowi konkludentnego zawarcia umowy, choćby z uwagi na to, że strona pozwana w najmniejszym stopniu nie przystąpiła do wykonywania jakichkolwiek obowiązków płynących z jej treści.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy oraz zgromadzony materiał dowodowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację strony powodowej jako bezzasadną.

SSO Barbara Przybyła SSO Iwona Wańczura SSR ( del.) Rafał Baranek ( spr.)

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda .

Kasacja nie przysługuje.

G., dnia 14 września 2016 r.

SSR Rafał Baranek