Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V W 2274/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2016 r. i 12 października 2016 r. na rozprawie

sprawy S. G. c. A. i L., ur. (...) w A., Armenii

oskarżonej o to, że:

1. w dniu 25.01.2014r. i 28.03.2014r. przechowywała w samochodzie osobowym marki C. (...) o nr rej.(...) zaparkowanym przy ul. (...) w W. towar akcyzowy pochodzenia niewspólnotowego w postaci 8400 sztuk (420 paczek) papierosów różnych marek bez polskich znaków akcyzy, stanowiący przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63 § 2 i 7 kks w zb. z art. 86 § 1 i 4 kks, w zb. z art. 54 § 1 i 3 kks, w zw. z art. 7 § 1 kks, gdzie należności z tytułu podatku akcyzowego wynoszą 6427,00 zł., cło wynosi 273,00 zł., (podatek od towarów i usług (...) wynosi 1650,00 zł.),

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 65 § 1 i 4 kks w zb. z art. 91 § 1 i 4 kks w zw. z art. 7 § 1 kks,

2. W dniu 28.03.2014r. przechowywała w samochodzie osobowym marki C. (...) o nr rej.(...) zaparkowanym przy ul. (...) w W. towar akcyzowy w postaci 3 kg tytoniu bez polskich znaków akcyzy, stanowiący przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63 § 1 i 7 kks gdzie należności z tytułu podatku akcyzowego wynoszą 2099,00 zł.,

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 65 § 1 i 4 kks,

orzeka:

I.  oskarżoną S. G. uniewinnia od popełnienia od zarzucanego jej w pkt 1 wykroczenia z art. 65 § 1 i 4 kks w zb. z art. 91 § 1 i 4 kks w zw. z art. 7 § 1 kks oraz uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej w pkt 2 wykroczenia skarbowego z art. 65 § 1 i 4 kks,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonej S. G. zwrot kosztów z tytułu ustanowienia obrońcy z wyboru w wysokości 504 (pięćset cztery) złote,

III.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 2274/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 stycznia 2014 r. funkcjonariusze Referatu Dochodzeniowo – Śledczego i Dozoru Urzędu Celnego (...) w W. wykonywali czynności służbowe na terenie targowiska miejskiego przy ul. (...) w W. oraz w jego okolicach. W trakcie czynności służbowych wykorzystali psa służbowego (...), który zaznaczył tylną klapę samochodu osobowego C. (...) o nr rej. (...), wobec czego oraz wobec braku ustalenia właściciela pojazdu, funkcjonariusze dokonali jego awaryjnego otwarcia i przeszukania gdzie ujawnili, iż znajdowało się tam 260 paczek papierosów różnych marek bez polskich znaków akcyzy. Powyższy towar został przez funkcjonariuszy zabezpieczony, a w toku dalszych czynności ustalono, iż właścicielem samochodu była J. D..

Następnie w dniu 28 marca 2014 r. podczas wykonywania przez funkcjonariuszy Referatu Dochodzeniowo – Śledczego i Dozoru Urzędu Celnego (...) w W. ponownie czynności służbowych na terenie targowiska miejskiego przy ul. (...) w W. oraz w jego okolicach, dokonano przeszukania ww. pojazdu. W jego toku ujawniono 160 paczek papierosów różnych marek bez polskich znaków akcyzy oraz 3 kg tytoniu bez nazwy bez polskich znaków akcyzy. Powyższy towar również został przez funkcjonariuszy zabezpieczony.

W pobliżu samochodu widziana była S. G., która następnie się oddaliła.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonej S. G. /k. 81 – 82, k. 163 – 164/, zeznań świadka D. Ł. /k. 65v, k. 189 - 191/, a także dokumentów w postaci: notatka k. 2, protokół przeszukania k. 3 - 5, pokwitowanie k. 6, 7, notatka służbowa w której napisano brak podpisu deponenta wynika z mo k. 8, faktura k. 9, protokół oględzin k. 10 – 11, wydruk z (...) k. 12- 14, protokół taryfikacji k. 15 – 16, wykaz dowodów rzeczowych k. 17, notatka służbowa k. 27, umowa kupna/sprzedaży pojazdu k. 28, informacja k. 44, n/u k. 46, protokół przeszukania k. 47-50, kalkulator k. 51, pokwitowanie k. 52, notatka służbowa k. 53, protokół oględzin k. 54 - 56, protokół taryfikacji k. 57, wykaz dowodów rzeczowych k. 58, kalkulator k. 67, dokumentacja medyczna k. 95 – 97, opinia sądowo psychiatryczna k. 113 – 114, dane o karalności k. 119 – 122, odpisy wyroków k. 138 – 152, informacja z Urzędu Celnego k. 167 – 169, odpis wyroku w sprawie (...)

Oskarżona S. G. konsekwentnie w toku całego postępowania nie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniała, że ujawniony w samochodzie towar nie stanowił jej własności ani nie był w jej posiadaniu.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wiarygodności wyjaśnień oskarżonej S. G. k. 163-164, 81-82, gdyż jej stanowisko co do braku sprawstwa w zakresie zarzucanych jej czynów, nie zostało podważone żadnym przeprowadzonym w sprawie dowodem, a Sąd przeprowadził wszystkie dowody na wniosek stron. W tym stanie rzeczy brak było jakichkolwiek podstaw, w świetle przeprowadzonego materiału dowodowego, do tego by nie dać oskarżonej wiary. Zebrany materiał dowodowy nie dał podstaw do stwierdzenia winy oskarżonej i wymierzenia jej kary za zarzucane wykroczenia.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że w dniach 25 stycznia 2014 r. oraz 28 marca 2014 r. w samochodzie marki C. (...) o nr rej. (...) ujawniono towar akcyzowy pochodzenia nie wspólnotowego bez polskich znaków akcyzy, w postaci 420 paczek (w dniu 25 stycznia 2014 r. 260 paczek, zaś w dniu 28 marca 2014 r. 160 paczek) papierosów oraz 3 kg tytoniu do palenia. Powyższe wynika jasno ze wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów w postaci dokumentów, a także zeznań przesłuchanych świadków. Jednocześnie żaden z tych dowodów w żaden sposób niebudzący wątpliwości nie pozwala na przypisanie sprawstwa zarzucanych czynów oskarżonej. W szczególności wskazują na to zeznania świadka funkcjonariusza celnego D. Ł.. W toku postępowania przygotowawczego świadek D. Ł. wskazał że w dniu 28 marca 2014 r. widział jak do samochodu marki C. (...) o nr rej. (...) podeszła „ kobieta, którą kojarzę z wcześniejszych interwencji tj. S. G. ”, dodał jednak, że kiedy funkcjonariusze podeszli do ww. samochodu „ Pani G. już nie było” k. 65 (zeznania świadka w toku postępowania przygotowawczego) . Świadek ten zeznając przed Sądem k. 188-190 potwierdził te zeznania, nie potrafił jednak dodać nic więcej, jednocześnie podając, iż wie jedynie, że widział oskarżoną w okolicach samochodu. Świadek nie potrafił przy tym wyjaśnić dlaczego z treści notatki urzędowej z dnia 28 marca 2014 r. k. 46 wynikało, jakoby świadek widział oskarżoną nie tylko w okolicy samochodu ale również otwierająca bagażnik i wyciągającą przedmiot. D. Ł. zatem w zeznaniach (zarówno złożonych w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem) nie potwierdził treści notatki urzędowej, w związku z powyższym to treść jego zeznania jako dowód w sprawie - musiała zostać uznana za wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Jak jasno wynika bowiem nie tylko z treści art. 174 kpk w zw. z art. 113 § 12 kks ale także z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, które Sąd w pełni podziela „ Notatka służbowa sporządzona przez funkcjonariusza nie może stanowić podstawy ustalenia, że okoliczności i fakty w niej opisane w rzeczywistości zdarzyły się, w szczególności gdy w protokołach przesłuchania, stanowiących jedyną w obecnym stanie prawnym formę ustalenia dowodu osobowego, te okoliczności i fakty nie znalazły potwierdzenia. Dowodów z wyjaśnień i zeznań nie wolno zastępować treścią pism lub zapisków, i w związku z tym nie można tychże, a także innych pism o charakterze informacyjnym, przeciwstawiać dowodom zebranym i zabezpieczonym zgodnie z przepisami działu V k.p.k. (por. wyrok SN z 22 stycznia 1981 r., II KR 404/80, OSNPG 11/1981, poz. 121). Jednocześnie zeznania tego świadka jako funkcjonariusza Urzędu Celnego, który zeznawał na okoliczności mu znane w związku z pełnioną funkcją, a który potwierdził, że nie widział w dniu 28 marca 2014 r. aby oskarżona podejmowała jakiekolwiek czynności przy rzeczonym samochodzie, Sąd uznał za odpowiadające prawdzie. Świadek co prawda wskazywał też, że w jego mniemaniu zabezpieczony towar należał do oskarżonej, co uzasadniał wielością interwencji podejmowanych wobec niej, jednak powyższe stanowiło w ocenie Sądu jedynie subiektywne przeświadczenie i odczucie świadka, które jest jednocześnie nie weryfikowalne i nie może stanowić podstawy czyjejkolwiek odpowiedzialności karnej, w tym samej oskarżonej.

Ocena dowodów w sprawie przez pryzmat logiki i zasad doświadczenia życiowego w żaden sposób nie pozwala na przypisanie oskarżonej sprawstwa zarzucanych aktem oskarżenia czynów. Zeznania świadka D. Ł., które tak naprawdę są jedynym dowodem oskarżenia - są ewidentnie niewystarczające do ustalenia wypełnienia w sprawie znamion wykroczeń zarzucanych oskarżonej. Analiza stanu faktycznego prowadzi zatem do wniosku, że oskarżona S. G. nie wypełniła znamiona czynów z art. 65§1 i 4 kks i nie dopuściła się paserstwa celnego i akcyzowego w postaci „przechowywania”. Odpowiedzialność przewidzianą w art. 65 §1 kks ponosi bowiem ten, kto nabywa, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi wyroby akcyzowe stanowiące przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63, art. 64 lub art. 73 lub pomaga w ich zbyciu albo te wyroby akcyzowe przyjmuje lub pomaga w ich ukryciu. Na kanwie sprawy niniejszej istotne pozostaje, że jak przyjmuje się w orzecznictwie „ przestępstwo paserstwa akcyzowego określone w art. 65 § 1 kks zostaje popełnione w chwili każdego wejścia w posiadanie (nabycia, przechowania, przyjęcia, przewożenia, przenoszenia, przesyłania) wyrobu nieobciążonego podatkiem akcyzowym i z tej już tylko racji sprawca osiąga korzyść, która nie musi wiązać się z osobistym wprowadzeniem towaru do obrotu” (por. postanowienie SN z 4.02.2013 r. sygn. akt III KK 158/12, opublikowane w OSNKW 2013/5/45). Oskarżona nie została przez funkcjonariuszy zatrzymana bezpośrednio przy samochodzie, ani w jego okolicy, nie jest właścicielką samochodu, a więc żaden z dowodów nie łączy oskarżonej z pojazdem, prócz niczym nie popartych przeświadczeń świadka Ł. wywołanych poprzednimi interwencjami wobec oskarżonej. Jednocześnie świadek sam przyznał, że przedmiotowy pojazd stanowi niejako „schowek” dla osób handlujących na targowisku towarami akcyzowymi, nie można zatem zdaniem Sądu nie przyjąć, że w objęte zarzutem dni to zupełnie inna osoba niż oskarżona przechowywała tam odnaleziony towar. Sąd nie znalazł innych dowodów bezpośrednich albo nawet poszlak, które potwierdzałyby przeświadczenie świadka Ł., a zarazem podważały wiarygodność wyjaśnień oskarżonej, a z uwagi na fakt znacznej czasowej odległości od zdarzenia, od którego minęło już ponad 2 lata, odnalezienie takich nieustalonych dowodów jawi się jako nierealne. Należy mieć na uwadze, że art. 4 kpk oraz art. 5 § 2 kpk w sposób wyczerpujący regulują, jak należy postępować w takiej sytuacji. Zeznania świadka Ł., nawet przy uznaniu, że można z nich wnioskować o jakimś związku oskarżonej z pojazdem, nie są poparte żadnym innym dowodem, a nadto nie pozwalają na wykazanie takiego związku, który przesądzałby odpowiedzialność oskarżonej za zarzucane jej czyny. W przedmiotowej sprawie, nie dysponując dowodami świadczącymi o winie oskarżonej, nie ma żadnych prawnych podstaw do jej skazania. W tym miejscu adekwatnym wydaje się być przywołanie tezy wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 r., którą Sąd w pełni podziela (sygn. II AKr 120/95, Prok. i Pr. nr 7-8 z 1996 r., poz. 20), że „ według zasad obowiązującej procedury karnej to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel udowodnić winę oskarżonego. Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami - bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji”.

Mając powyższe na uwadze Sąd uniewinnił oskarżoną od popełnienia zarzucanych jej w pkt I i II aktu oskarżenia wykroczeń skarbowych. W pkt II wyroku Sąd, wobec uniewinnienia oskarżonej, na podstawie art. 626 § 1 kpk w zw. z ar. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 616 § 1 kpk w zw. z a § 14 ust. 2 pkt 3 w zw. z §2 i 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził na jej rzecz od Skarbu Państwa kwotę 504 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów za ustanowienie obrońcy z wyboru, biorąc pod uwagę, że obrońca był obecny za dwóch terminach rozprawy oraz w punkcie III kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.