Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Przemysław Dominik

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2016 roku na rozprawie

sprawy W. K. (1) s. Z. i T., ur. (...) w (...)

obwinionego o to, że:

w dniu 09 kwietnia 2016 roku około godz. 13:40 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. ( hala " przylotów" Terminala (...) L. C.), wbrew zakazowi zakłócał, uniemożliwiał lub utrudniał wykonywanie obowiązków służbowych przez (...) Ochrony (...),

tj. o wykroczenie z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 pkt 1 ust. 8 Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012 r.,

orzeka:

I.  obwinionego W. K. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 9 kwietnia 2016 roku około godz. 13:40 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. (hala " przylotów" Terminala (...) L. C.), wbrew zakazowi zakłócał i utrudniał wykonywanie obowiązków służbowych przez (...) Ochrony (...), tj. popełnienia wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 pkt 1 ust. 8 Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012 r. i za to na podstawie art. 210 ust. 1 pkt. 5a ustawy Prawo lotnicze wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych grzywny,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 3256/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 kwietnia 2016 r. około godz. 13:35 pracownicy Służby Ochrony L. M. R. oraz K. G. podczas pełnienia obowiązków służbowych na terenie (...) im. (...) w W., w rejonie hali przylotów Terminala A zauważyli W. G., który spożywał alkohol. Wobec powyższego ww. podeszli do tej osoby celem poinformowania go o obowiązującym zakazie spożywania napojów alkoholowych. W trakcie rozmowy z ww. do pracowników SOL podszedł W. K. (1) i stanął pomiędzy pracownikami SOL a pasażerem utrudniając im tym samym rozmowę. M. R. kilkukrotnie prosił W. K. (1) o nie utrudnianie wykonywania mu obowiązków, jednak W. K. (1) na powyższe nie reagował, a nadto wtrącał się do rozmowy i przekrzykiwał pracownika SOL, zakłócając przeprowadzenie czynności. W związku z powyższym pracownik SOL na miejsce wezwał patrol Policji, który wylegitymował zarówno spożywającego alkohol W. G. jak i W. K. (2).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego W. K. (1) /k. 50 – 51/, zeznań świadka M. R. /k. 9, k. 51 - 53/, zeznań świadka K. G. /k. 11, k. 53/, a także dokumentów w postaci: n/u /k. 1 – 2, k. 16, k. 17/, metryka identyfikacyjna /k. 14/, płyta CD /k. 15/, kopie wyroków /k. 41 – 47/, .

Obwiniony W. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że faktycznie rzeczonego dnia nawiązał rozmowę z ludźmi rosyjsko języcznymi, którzy poszli zakupić piwo w sklepie na lotnisku. Opisał, że zażądano od tych ludzi paszportów, wobec czego podszedł i powiedział, że pracownicy SOL nie mogą tego robić a nadto wskazał, że w ogóle nie odzywał się do pracowników SOL, a jedynie rozmawiał z funkcjonariuszami Policji, którzy następnie podejmowali interwencję na miejscu.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary zasadniczej części wyjaśnień obwinionego W. K. (1), albowiem jego stanowisko procesowe w kwestii nie przyznania się do winy stało w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, który z kolei Sąd uznał za wiarygodny. Obwiniony nie kwestionował przy tym, że podszedł do pracowników SOL, którzy prowadzili rozmowę z innym pasażerem (co nie budzi wątpliwości w świetle całości zebranych w sprawie dowodów), jednak jego stanowisko, iż w toku tej rozmowy nie utrudniał przeprowadzenia czynności pracownikom, stoi w sprzeczności z zeznaniami świadków M. R. oraz K. G., ale także z nagraniem z monitoringu oraz treścią notatki urzędowej funkcjonariusza Policji, który również podejmował interwencje. I tak świadek M. R. zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak także przed Sądem opisał powód swojej interwencji wobec obcokrajowca spożywającego alkohol, a przede wszystkim opisał zachowanie obwinionego podczas jej przeprowadzania. Świadek ten jasno zrelacjonował, że obwiniony wtrącał się do rozmowy, wchodził pomiędzy niego i jego współpracowniczkę a pasażera, odciągał ich od osoby, z którą chcieli przeprowadzić rozmowę. Świadek wskazał, że W. K. (1) zwracał się do pasażera, iż nie musi on z nimi rozmawiać, wskazywał, że nie mają żadnych uprawnień. Przebieg zdarzenia będącego przedmiotem niniejszej sprawy w sposób analogiczny opisała także świadek K. G. również podkreślając, że obwiniony krzyczał i odciągał ich od pasażera. W ocenie Sądu zeznania obu ww. świadków nie tylko są kluczowe dla sprawy i przesądzają o sprawstwie i winie obwinionego, ale także nie ma żadnych powodów aby odmówić im wiarygodności. Mianowicie świadkowie są osobami obcymi dla obwinionego, a sam fakt, że pracownicy SOL często podejmują interwencję wobec W. K. (1) jak wynika z treści zapadłych wobec niego orzeczeń, nie może w żaden sposób przesądzać o ich negatywnym działaniu nastawionym na osobę obwinionego. Zeznania obu świadków są analogiczne, nie noszą jednak znamion wersji ustalonej, umówionej z góry, a ponadto zostały potwierdzone nagraniem z monitoringu, na którym jasno widać, że obwiniony, którego obecność podczas czynności wykonywanych przez pracowników SOL była zupełnie zbędna, wchodził pomiędzy patrol SOL a pasażera, energicznie gestykulując a jego zachowanie w sposób jednoznaczny utrudniało wykonywanie obowiązków pracownikom SOL. Dowód z nagrania z monitoringu uznać należało przy tym za w pełni wiarygodny materiał dowodowy, strony nie kwestionowały autentyczności w/w dowodu, a autentyczność, również nie budziła wątpliwości Sądu. Pozostałe zebrane w sprawie dowody w postaci dokumentów również stanowiły wiarygodny dowód w sprawie, bowiem ich autentyczność ani prawdziwość treści nie budziły wątpliwości ani nie były kwestionowane przez strony.

Analiza ustalonego stanu faktycznego prowadzi zatem do wniosku, że obwiniony wypełnił znamiona czynu z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w związku z § 2 pkt 1 ust. 8 Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012 r.. Przepis art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze przewiduje odpowiedzialność w wypadku niestosowania się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 ustawy obowiązujących na lotnisku. Jak jasno stanowi bowiem art. 83a ust. 1 powołanej ustawy wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych. Podstawowe przepisy porządkowe związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska, zostały przy tym określone w Rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 8 powołanej regulacji, na terenie lotniska zabrania się zakłócania, uniemożliwiania lub utrudniania wykonywania przez personel lotniska lub przewoźnika lotniczego obowiązków służbowych. W pierwszej kolejności zatem zaznaczyć należy, że nie ma żadnych wątpliwości, że (...) Ochrony (...) stanowi personel lotniska w rozumieniu ww. przepisu. Pracownicy SOL są bowiem w sposób oczywisty upoważnieni do dokonywania swych czynności na terenie (...) im. (...) w W., w tym prowadzenia kontroli ruchu osobowego. Zgodnie przy tym z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (tj. Dz.U. z 2014 r., poz. 1099) obszary, obiekty, urządzenia i transporty ważne dla obronności, interesu gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych interesów państwa podlegają obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne. Do obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 1 pkt 2 b, z uwagi na interes gospodarczy państwa, należą m.in. porty morskie i lotnicze. Do obowiązków służbowych pracowników SOL w związku z samym charakterem tej formacji w sposób oczywisty należy zatem m. in. kontrola osób i przedmiotów w rejonie portu lotniczego, wykonywanie czynności patrolowo-kontrolnych, a także wykonywanie innych czynności zleconych przez bezpośredniego przełożonego zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Jak jasno wynika, co opisano powyżej z wiarygodnych zeznań świadków, ale także nagrania z monitoringu i pośrednio wyjaśnień samego obwinionego, nie ulega wątpliwości, że pracownicy SOL rzeczonego dnia wobec W. G. podejmowali obowiązki służbowe w związku ze spożywaniem alkoholu na lotnisku, co jest widoczne w nagraniu z monitoringu. Sam obwiniony wskazywał, że powodem dla którego pojawił się obok pracowników SOL było zażądanie przez nich od obcokrajowca paszportu, do czego wedle obwinionego pracownicy SOL uprawnieni nie są. Niewątpliwie pracownicy SOL posiadają uprawnienia do podjęcia interwencji wobec osoby, która spożywa czy też usiłuje spożywać alkohol na terenie portu lotniczego. Powyższe wynika w sposób niewątpliwy z samego charakteru i przeznaczenia tej formacji. Skoro zatem pracownicy SOL wykonywali swoje obowiązku służbowe, obwiniony winien odstąpić od jakiekolwiek swojego udziału w tej czynności, które mogłoby je utrudnić czy zakłócić o czym jasno przesądza §2 ust. 1 pkt 8 powołanego wyżej rozporządzenia. Sąd uznał, że zachowanie obwinionego polegające na wtrącaniu się w rozmowę, wchodzeniu pomiędzy pracowników SOL a pasażera, podnoszenie głosu utrudniało i zakłócało wykonywanie obowiązków służbowych przez pracowników SOL i co za tym idzie, Sąd w taki sposób zmodyfikował opis zarzucanego obwinionemu czynu. Nie budzi wątpliwości sama wykładania językowa znaczeń „zakłócania” i „utrudniania”, przez utrudnianie i zakłócenie realizacji obowiązków służbowych, należy bowiem rozumieć działania powodujące ich ograniczenie, brak możliwości ich pełnej realizacji. Obwiniony przeszkadzał pracownikom SOL, jednak jednocześnie jego zachowanie nie powodowało całkowitego uniemożliwianie tych czynności. Skutkiem działania obwinionego były przy tym znaczne problemy pracowników SOL w skutecznym wykonaniu swoich obowiązków, a jednocześnie jak jasno wynika z samego stanowiska obwinionego było to też jego bezpośrednim celem. Obwiniony zatem popełnił wykroczenie umyślnie, chcąc dać wyraz swojemu przekonaniu o braku uprawnień pracowników SOL w podejmowaniu interwencji oraz swojemu brakowi poszanowania dla tej formacji. Wskazać należy, ze jeśli obwiniony miał jakiekolwiek zastrzeżenia do pracy pracowników SOL miał możliwość przedstawić je Dyrekcji SOL, jak również pracownikom SOL –w sposób nie będący jednocześnie zakłóceniem i utrudnianiem wykonywania obowiązków służbowych przez podejmujących interwencje pracowników SOL. Sąd mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, a także uprzednią karalność obwinionego odnosząc się także do rodzaju i charakteru popełnionego wykroczenia, ale także sposobu jego popełniania przez obwinionego zważył, iż adekwatną do stopnia winy, przy uwzględnieniu przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu, a przy tym spełniającą swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego oraz zabezpieczającą względy prewencji generalnej w zakresie społecznego oddziaływania będzie kara 300 złotych grzywny. W ocenie Sądu wymierzona kara pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 zł i wymierzył obwinionemu opłatę w wysokości 30 zł., stanowiącą 10 % orzeczonej kary grzywny.