Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 320/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Katarzyna Karpińska

Protokolant:

st. sekr. sądowy Kamila Salamońska

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego M. S. na rzecz powoda Banku (...) S.A. w W. kwotę 47.956,82 zł (czterdzieści siedem tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt dwa grosze) z odsetkami maksymalnymi od 22 sierpnia 2015r. do dnia zapłaty;

II. postępowanie umarza co do kwoty 2.391,44 zł (dwa tysiące trzysta dziewięćdziesiąt jeden złotych czterdzieści cztery grosze) ;

III. nie obciąża pozwanego kosztami procesu.

I C 320/16

UZASADNIENIE

Bank (...) S.A. w W. wniósł pozew przeciwko M. S. o zasądzenie kwoty 50.348,26 zł, w tym kwoty 50.148,72 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 22 sierpnia 2015r. do dnia zapłaty. Powództwo zostało zmodyfikowane pismem z dnia 30 czerwca 2016r., w którym powód domagał się zasądzenia od pozwanego 47.956,82 zł wraz z odsetkami maksymalnymi. Wniesiono również o umorzenie postepowania co do kwoty 2.391,44 zł z uwagi na dokonanie przez pozwanego wpłaty po wytoczeniu powództwa.

Pozwany M. S. nie kwestionując istnienia zobowiązania i jego wysokości wniósł o rozłożenie należności na raty.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

M. S. zawarł z (...) S.A. w W., którego następcą prawnym jest (...) S.A. w W., umowę kredytu w rachunku bieżącym nr (...) w dniu 19 stycznia 2010 r., która została zmieniona aneksem z dnia 26 maja 2010r. nr (...). Z uwagi na brak regulowania należności zgodnie z warunkami umowy została ona wypowiedziana. Do zapłaty pozostała kwota 47.956,82 zł wraz z odsetkami maksymalnymi.

(okoliczności bezsporne)

Stan faktyczny sprawy nie był sporny. Dokumenty przedłożone przez powoda wskazują na zasadność i wysokość roszczenia. Pozwany nie kwestionował istnienia oraz wysokości zobowiązania. Sąd nie znalazł żadnych podstaw by zanegować oświadczenia pozwanego. Wobec powyższego Sąd w oparciu o art. 353 § 1 kc i art. 359§ 1 i 2 2 kc uwzględnił powództwo w całości zasądzając od pozwanego kwotę 47.956,82 zł wraz z odsetkami maksymalnymi od 22 sierpnia 2015r. do dnia zapłaty. Z uwagi na cofnięcie powództwa co do kwoty 2.391,44 zł postępowanie w tym zakresie zostało umorzone.

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art. 320 kpc i rozłożenia należności na raty bowiem brak jest podstaw do przyjęcia, iż pozwany będzie mógł regulować raty w terminie. W chwili obecnej sytuacja finansowa pozwanego nie daje żadnej gwarancji, iż będzie możliwe systematyczne uiszczanie rat. Jak wynika z pisma pozwanego złożył on wniosek o restrukturyzację zadłużenia a zatem nie dysponuje systematycznymi dochodami, które mógłby przeznaczyć na spłatę zadłużenia. Jak wynika z wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10.10.2015r., sygn. akt V ACa 899/14, ( LEX nr 1856597) ustanowiona w art. 320 k.p.c. norma ma charakter wyjątkowy, gdyż może być zastosowana jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. W przedmiotowej sprawie interes powoda, przy uwzględnienie sytuacji pozwanego, nie daje, w ocenie Sądu, podstaw do zastosowania art. 320 kpc.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c.

Obciążenie strony, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, całością lub nawet tylko częścią kosztów procesu może w okolicznościach konkretnej sprawy pozostawać trudne do pogodzenia z poczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Z tego względu ustawodawca przewidział specjalne unormowanie pozwalające nie obciążać strony przegrywającej (powoda, pozwanego) obowiązkiem zwrócenia przeciwnikowi całości lub części kosztów. Ideę tę urzeczywistnia wyrażona w powołanym przepisie zasada słuszności. Artykuł 102 nie konkretyzuje w żaden sposób pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych. Wskazanie w tym przepisie na dopuszczalność odstąpienia od zasady odpowiedzialności za wynik procesu jedynie w wypadkach wyjątkowych ("szczególnie uzasadnionych") wyłącza możliwość stosowania wykładni rozszerzającej. Ocena, czy taki wypadek rzeczywiście zachodzi, pozostawiona została uznaniu sądu. Musi ona mieć na względzie całokształt okoliczności sprawy. Chodzi tu nie tylko o okoliczności związane z przebiegiem procesu, ale również pozostające poza jego obszarem (np. stan majątkowy stron, ich sytuacja życiowa). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. Kryteria pomocne przy rozstrzyganiu o istnieniu czy też nieistnieniu przesłanek zastosowania zasady słuszności wskazane zostały w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego. Sposób skorzystania z art. 102 jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, a jeśli tak, to w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążania kosztami procesu strony przegrywającej spór (zob. wyroki SN: z dnia 3 lutego 2010 r., II PK 192/09, Lex nr 584735 i z dnia 27 maja 2010 r., II PK 359/09, Lex nr 603828 oraz postanowienia SN: z dnia 19 października 2011 r., II CZ 68/11, Lex nr 1044004 i z dnia 20 kwietnia 2012 r., III CZ 17/12, Lex nr 1164739). O tym, czy w konkretnej sprawie zachodzi "szczególnie uzasadniony wypadek" w rozumieniu art. 102, decyduje m.in. sposób prowadzenia procesu przez stronę przegrywającą sprawę. Jeżeli prowadzi ona proces w sposób nielojalny, np. przez usiłowanie wprowadzenia sądu w błąd, albo celowo dąży do przewleczenia procesu lub zwiększenia jego kosztów, to nie zasługuje na potraktowanie jej w uprzywilejowany sposób i na zwolnienie od zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi (zob. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, Lex nr 7366).

W niniejszej sprawie pozwany w zasadzie uznał powództwo. Wnioskował jedynie o rozłożenie należności na raty. Sytuacja finansowa gospodarstwa pozwanego jest trudna, a trwająca susza pogłębia ten stan. Mimo tego pozwany dokonał wpłaty po wytoczeniu powództwa co stanowi, zdaniem Sądu, wyraz chęci spłaty zadłużenia. Dochody pozwanego nie pozwalają jednak na regulowanie zaległości. Dodatkowe obciążenie pozwanego kosztami jeszcze pogorszyłoby jego trudną sytuację.

Dlatego uznać należy, że istnieją szczególnie uzasadnione okoliczności pozwalające na nieobciążanie pozwanego kosztami procesu.