Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska

Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Domańska

po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W.

przeciwko D. N.

o zapłatę

I. oddala powództwo;

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1217 zł (tysiąc dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSR Katarzyna Malinowska

UZASADNIENIE

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. wniósł powództwo o zapłatę kwoty 7.177,06 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu, przeciwko pozwanej D. N..

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona wierzytelność została nabyta przez powoda w drodze cesji wierzytelności od wierzyciela pierwotnego tj. (...) Bank S.A. Wierzytelność stanowi kwotę niespłaconego przez pozwaną zobowiązania wynikającego z umowy bankowej zawartej między pozwaną a wierzycielem pierwotnym. Zadłużenie strony pozwanej, stanowiące wartość przedmiotu sporu wynosi zgodnie z twierdzeniami powoda 7.177,06 zł, w tym należność główna w wysokości 5.904,70 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 1.272,36 zł, na które składają się przejęte w drodze cesji wierzytelności odsetki wierzyciela pierwotnego naliczane zgodnie z postanowieniami umowy odpowiednio od niezapłaconej kwoty należności głównej wynikającej z umowy bankowej oraz odsetki ustawowe naliczane przez stronę powodową.

W dniu 2 grudnia 2015 r. Referendarz Sądowy w tutejszym Sądzie wydał nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu, który to nakaz utracił moc z uwagi na wniesienie przez pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty.

W uzasadnieniu sprzeciwu wniesiono o oddalenie powództwa w całości z uwagi na nie wykazanie istnienia roszczenia zarówno w zakresie należności głównej, jak i w zakresie należności ubocznych. Podniesiono również brak legitymacji procesowej czynnej strony powodowej, z uwagi na nieudowodnienie przejścia uprawnień do dochodzenia wierzytelności objętej sporem, a także zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia.

W piśmie procesowym z dnia 23 lutego 2016 r. strona powodowa, a z dnia 17 marca 2016 r. strona pozwana, potwierdziły swoje stanowiska w sprawie i zaprzeczyły wszelkim twierdzeniom przeciwników.

Na rozprawie w dniu 28 lipca 2016 r. stawił się pełnomocnik pozwanego, który potrzymał swoje twierdzenia.

Sąd ustalił, co następuje:

Wierzyciel pierwotny (...) Bank S.A. i pozwana D. N. zawarli 27 maja 2008 r. umowę numer (...), zgodnie z którą pozwanej został udzielony kredyt gotówkowy w kwocie 14.519,41 zł. Pozwana zobowiązała się do jego spłaty wraz z należnymi opłatami i odsetkami umownymi w 48 miesięcznych ratach.

Bezsporne oraz dowód:

- umowa kredytu (...) – k. 44 akt

- wniosek o udzielenie konsolidacyjnego kredytu gotówkowego – k. 48-49 akt

W dniu 18 stycznia 2013 r. bank sporządził bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), któremu w dniu 7 lutego 2013 r. postanowieniem nadano klauzulę wykonalności.

Bezsporne oraz dowód:

- (...) z dnia 18 stycznia 2013 r. – k. 50 akt

- postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności – k. 51-52 akt

W dniu 11 marca 2013 r. wszczęto egzekucję komornicza, która została umorzona w dniu 3 lutego 2015 r. na wniosek wierzyciela pierwotnego.

Bezsporne oraz dowód:

- akta komornicze KM 1610/13

Na podstawie cesji z dnia 31 marca 2014 r. wierzyciel pierwotny zbył na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność.

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 31 marca 2014 r. – k. 10-14 akt

- załącznik do umowy cesji – k. 56- 57 akt

- wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego z dnia 28 października 2015 r. – k. 9 akt

Powództwo w przedmiotowej sprawie wniesione zostało 30 października 2015 r.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy dokumentów. Dokumentom tym Sąd w pełni dał wiarę, ponieważ układały się w logiczną całość, a ich prawdziwość nie była w żaden sposób kwestionowana przez strony.

Bezspornym w sprawie jest to, że pozwana zawarła w dniu 27 maja 2008 r. umowę numer (...), zgodnie z którą pozwanej został udzielony kredyt gotówkowy w kwocie 14.519,41 zł., a pozwana zobowiązała się do jego spłaty wraz z należnymi opłatami i odsetkami umownymi w 48 miesięcznych ratach.

Sporne pozostaje natomiast to, czy pozwana jest zobowiązana do zapłaty dochodzonej kwoty, wobec podniesienia przez nią zarzutu niewykazania jak została wyliczona kwota roszczenia głównego oraz kwota odsetek (od jakich kwot i za jaki okres były naliczane odsetki i według jakiej stopy procentowej)

Na podstawie art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Mając to na uwadze, powód zobowiązany był, w związku z wytoczeniem powództwa, do przedłożenia dowodów na poparcie twierdzeń pozwu, to jest do wykazania, że pozwana rzeczywiście jest zobowiązana do zapłaty dochodzonej kwoty i określenia szczegółowo co składa się na dochodzoną kwotę.

Na mocy art. 233§1 k.p.c. Sąd dokonuje oceny wiarygodności dowodów na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Oznacza to, że ocenie tej podlegają także zachowania stron i świadków w trakcie składania zeznań, czy ich reakcję na dowody przeciwne. Przez moc dowodową rozumie się siłę przekonania, jaką uzyskał Sąd wskutek przeprowadzenia określonych dowodów o istnieniu lub nie istnieniu faktu, którego on dotyczy.

Oczywiście reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa. (tak SN w wyroku z dnia 20 kwietnia 1982 r. I CR 79/82)

Stosując tą zasadę do niniejszej sprawy wskazać należy, iż powód winien szczegółowa wskazać w jaki sposób jego zdaniem powstała i pozostała do zapłaty przez pozwaną dochodzona kwota, a pozwana mogłaby odni9eść się do tego wyliczenia i to wówczas na niej spoczywałby ciężar udowodnienia, że dochodzona kwota nie należy się albo należy w mniejszej wysokości.

Tak więc w ocenie Sądu uznać należy za zasadny podniesiony przez pozwaną zarzut niewykazania przez powoda jak została wyliczona kwota roszczenia głównego oraz kwota odsetek (od jakich kwot i za jaki okres były naliczane odsetki i według jakiej stopy procentowej).

Z zebranego w sprawie materiału wynika, że strony zawarły umowę kredytu na łączną kwotę 14.519,41 zł. W związku z niewykonywaniem zobowiązań przez pozwaną wystawiony został bankowy tytuł egzekucyjny na kwotę 11.738,97 zł (z czego same odsetki za opóźnienie wynosiły zgodnie z dokumentem aż 3.585, 72 zł, czyli blisko 45 % niespłaconej należności głównej w kwocie 7.842,54 zł ). W toku egzekucji wszczętej przez wierzyciela pierwotnego wyegzekwowano od pozwanej dużą część wierzytelności tj. kwotę 7.334,27 zł. Natomiast w bieżącym postępowaniu dochodzona jest przez powoda kwota 7.177,06 zł.

Powód mimo podnoszenia przez pozwanego zarzutu niewykazania jakie elementy składają się na dochodzoną wierzytelność, w rzeczywistości nie przedstawił do wglądu Sądowi żadnego wyliczenia, w jaki sposób powstało bieżące zadłużenie. Nie zostało, w ocenie Sądu wykazane to, że podana kwota jest zasadna, bowiem mając na względzie wynik postepowania egzekucyjnego, w którym wyegzekwowano 7.334,27 zł. dochodzona przez powoda kwota powinna być mniejsza. Nie zostało także podane w jakiej części uzyskana kwota zaliczona była na należność główną, a w jakiej na należności uboczne.

Mając na uwadze całokształt okoliczności Sąd oddalił powództwo uznając je za nieudowodnione co do wysokości.

Na marginesie wskazać należy, że podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia należy uznać za zasadny, wobec czego nawet gdyby powód udowodnił na co składa się dochodzona kwota, to powództwo zostało by oddalone.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 r. o sygn. III CZP 29/16 wskazał, że uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i to tylko banki mogły w dalszej kolejności na jego podstawie dokonywać czynności zmierzających do uregulowania przez dłużnika zaległych należności, natomiast czynności te nie powodują przerwania biegu przedawnienia dla cesjonariusza nie będącego bankiem.

Jak wynika z dokumentów dołączonych do akt sprawy umowa między stronami zawarta została 27 maja 2008 r., pierwsza rata płatności przypadała na 1 lipca 2008 r.. W związku z niewskazaniem przez powoda kiedy nastąpiło wypowiedzenie umowy, uznać należy, że roszczenie stało się wymagalne najpóźniej z dniem 1 lipca 2012 r. i od tej daty należy liczyć 3 letni okres przedawnienia roszczenia dla powoda, niebędącego bankiem, który zakończył swój bieg 1 lipca 2015 r.. Natomiast powództwo zostało wniesione dopiero 30 października 2015 r., a więc już w momencie przedawnienia roszczenia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 §2 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności strony za wynik procesu, zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty procesu składało się: 1200 zł tytułem zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa.