Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2013 r. w Krakowie

sprawy z wniosku Z. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym

na skutek apelacji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T.

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie Wydziału IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 20 czerwca 2013 r. sygn. akt IV U 1356/12

z m i e n i a zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

Sygn. akt III AUa 1468/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2013 roku Sąd Okręgowy w Tarnowie w sprawie z odwołania Z. L. od decyzji z dnia 15 października 2012 roku w sprawie o prawo do emerytury w obniżonym wieku, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 21 sierpnia 2012 roku.

Powyższe orzeczenie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Z. L. urodzony w dniu (...) wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury. W okresie od 27 stycznia 1981 roku do 26 marca 1987 roku pracował w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie (...) w T. na stanowisku elektromontera. Jego praca polegała na utrzymani w ruchu zakładu, wykonywaniu przeglądów urządzeń, ich naprawie, naprawie sieci, konserwacji akumulatorowi, obsłudze wózków akumulatorowych. W okresie od 27 marca 1987 roku do 15 kwietnia 1994 roku ubezpieczony pracował w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) na stanowisku elektromonter w brygadzie naprawczej. Jego praca polegała na usuwaniu awarii na terenie województwa (...). Naprawiał urządzenia, szafy sterownicze i podłączał studnie do ruchu.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy poddał analizie przepisy art. 184 i art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a także treść rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach. Doszedł do wniosku, że ubezpieczony w spornych okresach pracował w warunkach szczególnych określonych w wykazie A dział II załącznika do ww, rozporządzenia, gdzie wskazano prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Zsumowanie spornych okresów z okresem uwzględnionym przez organ rentowy doprowadziło Sąd Okręgowy do wniosku, że ubezpieczony wykazał 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Sąd uznał więc, że ubezpieczony spełnia warunki do uzyskania emerytury i zmienił zaskarżoną decyzję.

Z powyższym wyrokiem Sądu Okręgowego w całości nie zgodził się organ rentowy wnosząc apelację. W treści wywiedzionej apelacji zarzucił on naruszenie prawa materialnego tj. art. 184 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 2 i 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z art. § 4 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach, poprzez jego błędną wykładnie i zaliczenie ubezpieczonemu do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia na stanowisku elektromontera i elektryka jako pracy w energetyce wykonywanej u przedsiębiorców, których działalność nie pozwala na zakwalifikowanie ich do tego działu przemysłu. W oparciu o ten zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jest uzasadniona i podlega uwzględnieniu, ponieważ zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Tarnowie nie jest trafny i narusza wskazane w apelacji przepisy prawa materialnego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy dokonał istotnych ustaleń faktycznych, jednakże nie wyprowadził z nich właściwych wniosków.

Pomiędzy stronami spornym pozostawało to, czy ubezpieczony spełnia wszystkie przesłanki konieczne do nabycia prawa do emerytury określone w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. 2009, nr 153, poz. 1227 ze zm). Sporne było w szczególności, czy wykazał on okres 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a zwłaszcza, czy pracował w tych warunkach w okresach zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie (...) w T. na stanowisku elektromontera oraz w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) na stanowisku elektromonter w brygadzie naprawczej.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, organ rentowy słusznie wskazał, że zaliczenie tych okresów przez Sąd I instancji do okresów pracy w warunkach szczególnych było błędne i oparte na uproszczeniu, że praca elektromontera polegająca na naprawie i utrzymywaniu w ruchu wszelkich urządzeń elektrycznych zlokalizowanych na terenie jego zakładu pracy jest pracą w warunkach szczególnych bez względu na charakter pracodawcy i profil jego działalności.

Organ rentowy zasadnie przy tym podnosił, że energetyka to gałąź przemysłu zajmująca się dostarczaniem i przetwarzaniem różnych form energii. Podkreślał i opisywał z jakich segmentów składa się ten przemysł, słusznie zauważając, że ubezpieczony nie wykonywał pracy w energetyce, a jego czynności w spornych okresach zatrudnienia nie miały na celu wytwarzania, przetwarzania energii elektrycznej lub dostarczania jej odbiorcom.

Sąd Apelacyjny podzielił przy tym pogląd prezentowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że nie jest uzasadnione zaliczanie do prac w warunkach szczególnych w energetyce wszystkich prac związanych z montowaniem oraz eksploatacją wszelkich urządzeń i instalacji elektrycznych (por. wyrok SN z 16 czerwca 2009 r. I UK 24/09). Należy też zgodzić się ze stanowiskiem, że wyodrębnienie prac w ww. rozporządzeniu ma charakter stanowiskowo-brażowy i nie można dowolnie, z naruszeniem postanowień tego rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk z branżami, do których w ogóle nie zostały one przypisane. Tak też wskazywał wielokrotnie Sąd Najwyższy m.in. w orzeczeniach wskazanych w uzasadnieniu apelacji. Słuszne jest także stwierdzenie, że niewątpliwie inna jest ekspozycja na czynniki szkodliwe w środowisku pracy elektromontera w energetyce, a inna w zakładzie mięsnym, czy w brygadzie naprawczej w przedsiębiorstwie usług wodnych i melioracyjnych. Nie można więc było uznać, że ubezpieczony w spornych okresach pracował w warunkach szczególnych. Wobec powyższego brak było także podstaw do przyznania mu wnioskowanego prawa do emerytury, gdyż nie spełniał on wszystkich warunków określonych w art. 184 ww. ustawy.

W świetle poczynionych rozważań, Sąd Apelacyjny przyjął zatem, iż konieczne jest dokonanie zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z żądaniem zawartym w apelacji.

Mając powyższe na uwadze należało orzec, jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 386 § 1 kpc.