Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 14 października 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:Sędzia Sądu Rejonowego Dariusz Plewczyński

Protokolant:Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 14 października 2016 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. S.

przeciwko (...) S.A. w P. (Republika Czeska)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w P. na rzecz powódki S. S. kwotę 1387,97 zł (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt siedem złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi, a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 23 września 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 227 zł (dwieście dwadzieścia siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 263/16

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym

Pozwem złożonym w dniu 11 grudnia 2015 r. S. S. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej (...) SA w P. (Republika Czeska) kwoty 1.387,97 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 23 września 2015 r. do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż w dniu 13 maja 2015 r. zawarł z R. P. umowę najmu pojazdu zastępczego. Podała, że pojazd zastępczy wynajmowany był przez okres 23 dni, zaś powódka wystawiła z tego tytułu fakturę vat na kwotę 8.287,97 zł. Dodała, że zawarła z poszkodowanym umowę cesji wierzytelności. Wyjaśniła, że pozwana przyznała odszkodowanie w niepełnej wysokości 6.900 zł. Pozostała część kwoty jest przedmiotem sporu .

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 13 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem powódki.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, a nadto o zasądzenie od powódki kosztów postępowania według norm przepisanych, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialność za szkodę spowodowaną opisanym w pozwie zdarzeniem. Podała, że wystarczający był przyjęty przez nią okres korzystania z pojazdu zastępczego (23 dni). Wskazała, że dokonała korekty stawki podanej przez powódkę z wysokości 356 zł za dobę do kwoty 300 zł brutto za dobę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 maja 2015 r. doszło do kolizji, w której samochód marki C. o nr. Rej. (...) należący do R. P., został uszkodzony przez sprawcę posiadającego polisę ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Poszkodowany wykorzystywał uszkodzony pojazd w życiu prywatnym i zawodowym. Pojazd służył R. P. do dojazdów do klienta i wyjazdów za granicę.

Bezsporne, a nadto dowód:

- zeznania świadka R. P., k. 52 – 53.

- dokumenty z akt szkody nr 20700140161-1

W dniu 13 maja 2015 r. S. S. zawarła z R. P., umowę najmu pojazdu zastępczego. Przedmiotem umowy był najem samochodu osobowego R. (...) o nr rej (...). Na podstawie umowy R. P. zobowiązał się do zapłaty tytułem czynszu najmu kwoty 289,43 zł netto za każdą rozpoczętą dobę najmu. Strony nie ustaliły limitu kilometrów. Poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego 23 dni od dnia 13 maja 2015 r. do dnia 3 czerwca 2015 r.

Dowód:

- umowa najmu pojazdu zastępczego, k. 5v.

- zeznania świadka R. P., k. 52 – 53.

W dniu 5 czerwca 2015 r. S. S. zawarła z R. P. umowę cesji wierzytelności przysługującej R. P. z tytułu polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy, w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 14 listopada 2012 r. zarejestrowaną w P. pod numerem (...)-1 w zakresie i z tytułu zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego. Powódka jako cesjonariusz przyjęła powyższą wierzytelność w celu zaspokojenia swojej wierzytelności z tytułu najmu samochodu zastępczego dokonanego umową z dnia 13 maja 2015 r., zawartą pomiędzy nią a R. P..

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności, k. 6v - 7.

- zeznania świadka R. P., k. 52 – 53.

S. S. wystawiła w dniu 5 czerwca 2015 r. fakturę VAT nr (...), opiewającą na kwotę 8.287,97 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 12 czerwca 2015 r.

Dowód:

- faktura VAT, k. 6,

(...) SA w P. (Republika Czeska) przyznała S. S. odszkodowanie w kwocie 6900 zł za wynajem pojazdu zastępczego. Uwzględniając okres 23 dni i stawkę 300zł brutto.

Dowód:

- pismo, k. 7v,

Pismem z dnia 15 września 2015 r. S. S. wezwała (...) SA w P. (Republika Czeska) oddział w Polsce do zapłaty kwoty 1.387,97 zł tytułem niezapłaconej części faktury VAT w terminie do 22 września 2015 r.

Pozwana podtrzymała decyzję odmowną.

Dowód:

- pisma, k. 8-8v, 11.

Średnie stawki najmu pojazdu zastępczego odpowiadające klasie pojazdu poszkodowanego wynosiły w II kwartale 2015 r. dla okresu od 16 do 31 dni – 260 – 290 zł za dobę netto, a przy rozliczeniach bezgotówkowych 281-311zł za dobę netto.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego sądowego M. M., k. 49 – 56.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu należącego do poszkodowanego ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Również bezsporne jest nabycie wierzytelności odszkodowawczej przez powódkę. Pozwany w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił kwotę 6900zł netto, na którą składa się odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego wyliczone jako iloczyn 23 dni i stawki 300zł brutto.

Strona powodowa w niniejszym procesie domaga się dopłaty odszkodowania. Strony są zgodne, co do okresu najmu tj. 23 dni oraz rozliczenia w kwocie brutto. Spór dotyczy więc nie zasady odpowiedzialności pozwanej ale wysokości odszkodowania, a ściślej jednego elementu tj. stawki najmu.

Faktura wystawiona przez powódkę za najem pojazdu zastępczego nie odzwierciedla wysokości należności, jaką za najem miałby uiścić powódce zlecający (poszkodowany). W zamian za udostępnienie pojazdu poszkodowany miał przelać na powódkę przysługujące mu względem ubezpieczyciela roszczenie o odszkodowanie. Zatem świadczeniem wzajemnym poszkodowanego w niniejszej sprawie nie było świadczenie pieniężne, lecz przeniesienie wierzytelności. Podobnych spraw przed tutejszym Sądem, w których powódka dochodzi nabytych wierzytelności odszkodowawczych jest znacznie więcej.

Zawarcie tego typu umowy nie budzi wątpliwości w płaszczyźnie normy art. 353 ¹ k.p.c. Umowa taka spotykana jest często w praktyce tzw. likwidacji szkód komunikacyjnych. Zaletą tego rodzaju rozliczenia (określanego często w praktyce jako „bezgotówkowa likwidacja szkody") jest atrakcyjna dla poszkodowanego forma, która ogranicza ryzyko uzyskania odszkodowania nie pokrywającego w całości poniesionych kosztów.

Przy przyjęciu modelu rozliczeń stosowanego przez powódkę polegającego na kumulowaniu w jej osobie zarówno podmiotu uprawnionego do otrzymania odszkodowania (w następstwie nabycia roszczeń z tego tytułu od poszkodowanego) oraz wynajmującego (a zatem kształtującego poprzez swoją usługę - jej zakres i standard), dla wykazania wysokości roszczenia odszkodowawczego przysługującego powódce względem pozwanego po usunięciu szkody nieodzowne było przedstawienie dowodu z opinii biegłego.

W niniejszej sprawie taka opinia została sporządzona. Biegły ustalił zakres stawek obowiązujących na rynku za najem pojazdu zastępczego analogicznej klasy jak pojazd uszkodzony. Ze sporządzonej opinii jednoznacznie wynika, że przyjęta przez powódkę stawka najmu 289,43zł (356zł brutto) mieści się w przedziale cen obowiązujących w wypożyczalniach. Biegły szczegółowo wyjaśnił metodologię, w szczególności przyczyny odrzucenia stawek najwyższych i najniższych . Żadna ze stron, mimo zobowiązania i zakreślenia terminu, nie odniosła się do treści opinii przyjąć więc należy, że nie jest ona kwestionowana. Również Sąd nie znalazł podstaw do tego by dowodowi z opinii biegłego odmówić wiarygodności. Stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów dowód z opinii biegłego ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.)

W ocenie Sądu biegły sporządził prawidłowo opinię pisemną. Przy sporządzaniu opinii biegły uwzględnił materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy. Argumentacja biegłego nie zawiera niespójności lub niekonsekwencji logicznych. Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji i wyjaśnień opartych na wiedzy i doświadczeniu.

Reasumując powódce należy się wynagrodzenie za cały okres najmu wskazany w fakturze oraz przy zastosowaniu wskazanej tam stawki tj. kwota 8287,97zł brutto. Pozwana wypłaciła 6900zł brutto, a w związku z czym cała dochodzona pozwem kwota jest uzasadniona.

Odsetki przyznano na podstawie 817 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu. Żądanie w zakresie odsetek i wskazywany termin płatności nie były kwestionowane przez pozwaną, nie naruszają one także obowiązujących przepisów. Przy zasądzaniu odsetek uwzględniono zmianę terminologii od 1 stycznia 2016r.

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów, dowód z zeznań świadka oraz dowód z opinii biegłego. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski. Świadek R. P. przybliżył okoliczności związane z najmem pojazdu zastępczego. Dowód z opinii biegłego omówiony został już wcześniej.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wobec powyższego zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 227zł, na którą składa się opłata od pozwu 30zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17zł oraz kwota 180zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonych na podstawie § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.), w stawce minimalnej adekwatnie do wartości przedmiotu sporu.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w sentencji.

Pozostała część zaliczki zostanie zwrócona pozwanej po uprawomocnieniu się wyroku.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

3. (...)