Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 18 października 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dariusz Plewczyński

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2016 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w W.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na rzecz powódki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w W. kwotę 1339,70 zł (jeden tysiąc trzysta trzydzieści dziewięć złotych siedemdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami (od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie) liczonymi od dnia 18 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 217 zł (dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 847/16

UZASADNIENIE

Sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym

Dnia 18 sierpnia 2015 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w W. wniosła przeciwko pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. pozew o zapłatę kwoty 4379,30 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także złożyła wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że powódka i pozwana zawarły umowę, której przedmiotem było monitorowanie sygnałów lokalnego systemu alarmowego oraz podejmowanie interwencji w obiektach ujętych w załączniku numer 1 będących w posiadaniu pozwanej na podstawie prawa własności (umowy najmu, dzierżawy lub innego prawa do korzystania z obiektu). Pozwana zobowiązała się do uiszczania ustalonego wynagrodzenia. Na czas realizacji umowy stronie pozwanej zostały użyczone nadajniki, który miały zostać zwrócone w stanie niepogorszonym. Za wykonane usługi powódka wystawiła pozwanej faktury VAT – do zapłaty pozostała kwota 3573,71 złotych. Powódka domaga się kwoty 4379,30 złotych na którą składa się wyżej wymieniona suma oraz skapitalizowane odsetki ustawowe w wysokości 805,59 złotych.

Dnia 27 sierpnia 2015 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla miasta stołecznego Warszawy w W., IX Wydział Gospodarczy, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powódki.

W przepisanym terminie pozwana złożyła sprzeciw, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzanie kosztów procesy wg norm przepisanych. Pozwana zgłosiła zarzut przedawnienia, wskazując że roszczenia z tytułu umowy zlecenia przedawniają się po upływie dwóch lat. Zaprzeczyła też , aby była zobowiązana do zapłaty należności z pozwu.

Postanowieniem z dnia 26 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w W. stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W replice strona powodowa zauważyła, że zastosowanie znajdzie trzyletni termin przedawnienia przewidziany w art. 118 kc. Złożyła także faktury z których wywodzi swoje roszczenia.

Na rozprawie pozwana podtrzymała swoje stanowisko szerzej je argumentując.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 30 czerwca 2010 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w W. (zleceniobiorca) zawarła z pozwaną (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S. (zleceniodawca) umowę, której przedmiotem było monitorowanie sygnałów lokalnego systemu alarmowego oraz podejmowanie interwencji w obiektach ujętych w załączniku numer 1 będących w posiadaniu pozwanej na podstawie prawa własności (umowy najmu, dzierżawy lub innego prawa do korzystania z obiektu). Zleceniobiorca zobowiązał się do podejmowania interwencji na każdy sygnał alarmowy odebrany przez centrum monitorowania z lokalnego systemu alarmowego. Zleceniodawca zobowiązał się do uiszczania zleceniobiorcy wynagrodzenia w formie abonamentu za monitorowanie oraz gotowość do podjęcia interwencji w kwocie 90 złotych + 22% VAT miesięcznie, za każdy obiekt, płatne zgodnie z otrzymaną fakturą, w ciągu 14 dni od dnia jej otrzymania przez zleceniodawcę. Na czas realizacji umowy, zleceniodawcy został użyczony nadajnik, a należność z tego tytułu została wkalkulowana w wynagrodzenie za usługi świadczone w ramach przedmiotowej umowy. W przypadku wygaśnięcia albo rozwiązania umowy zleceniodawca zobowiązał się udostępnić lokal w celu demontażu użyczonych urządzeń nie później niż w ciągu 14 dni od rozwiązania lub wygaśnięcia umowy. W przypadku braku takiej możliwości, zleceniodawca wyraził zgodę na wystawienie przez zleceniobiorcę faktury, bez konieczności uzyskiwania podpisu zleceniodawcy, na kwotę równoważną wartości użyczonych urządzeń (bez zwolnienia od obowiązku odłączenia we własnym zakresie nadajnika z sieci i zasilania awaryjnego zwrotu karty SIM i modemu (...)). W przypadku występowania fałszywych albo lub nieuzasadnionych alarmów, pierwszy przyjazd grupy interwencyjnej w miesiącu jest bezpłatny, natomiast każdy następny przyjazd jest płatny przez zleceniodawcę w wysokości 30 złotych wraz z 22% podatkiem VAT. Alarm nie zostanie uznany za fałszywy, jeżeli w odpowiednim czasie zostanie odwołany. Wszystkie spory mogące wyniknąć z zawartej umowy będą rozpatrywane przez Sąd właściwy dla miejsca siedziby zleceniodawcy. Dla zmiany umowy przewidziano formę pisemną pod rygorem nieważności.

Dnia 1 czerwca 2013 roku powódka i pozwana zawarły aneks do umowy, w którym zleceniodawca zobowiązał się do uiszczania zleceniobiorcy miesięcznego wynagrodzenia w formie abonamentu za pozostawanie w gotowości do podjęcia interwencji na każdy odebrany sygnał alarmowy. Zgodnie z ofertą promocyjną abonament ustalono na 50zł netto. Aneks wszedł w życie 1 czerwca 2013r.

Dowód:

-umowa z dnia 30 czerwca 2010 roku wraz z załącznikiem, k. 13-15;

-aneks do umowy, k. 16

Dnia 1 września 2014 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 36,90 złotych brutto za nieuzasadniony przyjazd grupy interwencyjnej, zakreślając termin płatności na dzień 23 września 2014 roku.

Dnia 1 sierpnia 2014 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 36,90 złotych brutto za nieuzasadniony przyjazd grupy interwencyjnej, zakreślając termin płatności na dzień 28 sierpnia 2014 roku.

Dnia 2 maja 2014 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 110,70 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 16 maja 2014 roku.

Dnia 1 kwietnia 2014 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 110,70 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 15 kwietnia 2014 roku.

Dnia 11 lutego 2014 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 369 złotych brutto za uniemożliwienie demontażu nadajnika, zakreślając termin płatności na dzień 5 marca 2014 roku.

Dnia 1 lutego 2014 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 110,70 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 14 lutego 2014 roku.

Dnia 31 grudnia 2013 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 110,70 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 14 stycznia 2014 roku.

Dnia 30 listopada 2013 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 36,90 złotych brutto za nieuzasadniony przyjazd grupy interwencyjnej, zakreślając termin płatności na dzień 23 grudnia 2013 roku.

Dnia 31 maja 2013 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 221,40 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 18 czerwca 2013 roku.

Dnia 28 lutego 2013 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 442,80 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 14 marca 2013 roku.

Dnia 8 lutego 2013 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 369 złotych brutto za uniemożliwienie demontażu nadajnika, zakreślając termin płatności na dzień 27 lutego 2013 roku.

Dnia 31 stycznia 2013 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 442,80 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 14 lutego 2013 roku.

Dnia 31 stycznia 2013 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 442,80 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 15 lutego 2013 roku.

Dnia 30 listopada 2012 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 553,50 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 14 grudnia 2012 roku.

Dnia 31 października 2012 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 553,50 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 14 listopada 2012 roku.

Dnia 29 września 2012 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 369 złotych brutto za uniemożliwienie demontażu nadajnika, zakreślając termin płatności na dzień 29 października 2012 roku.

Dnia 29 września 2012 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 369 złotych brutto za uniemożliwienie demontażu nadajnika, zakreślając termin płatności na dzień 13 października 2012 roku.

Dnia 19 lipca 2012 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 36,90 złotych brutto za usługę serwisową, zakreślając termin płatności na dzień 3 sierpnia 2012 roku.

Dnia 30 czerwca 2012 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 36,90 złotych brutto za nieuzasadniony przyjazd grupy interwencyjnej, zakreślając termin płatności na dzień 31 lipca 2012 roku.

Dnia 17 kwietnia 2012 powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 258,30 złotych brutto za nieuzasadniony przyjazd grupy interwencyjnej, zakreślając termin płatności na dzień 4 maja 2012 roku.

Dnia 31 stycznia 2012 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 110,70 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 21 lutego 2014 roku.

Dnia 31 stycznia 2012 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 110,70 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 23 lutego 2012 roku.

Dnia 31 sierpnia 2011 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 184,50 złotych brutto nieuzasadniony przyjazd grupy interwencyjnej, zakreślając termin płatności na dzień 30 września 2011 roku.

Dnia 31 maja 2011 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 110,70 złotych brutto nieuzasadniony przyjazd grupy interwencyjnej, zakreślając termin płatności na dzień 30 czerwca 2011 roku.

Dnia 28 lutego 2011 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 71,17 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 28 marca 2011 roku.

Dnia 28 lutego 2011 roku powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 71,17 złotych brutto za abonament monitorowania, zakreślając termin płatności na dzień 14 marca 2011 roku.

Na każdej z faktur wskazany był jej numer.

Dowód:

-faktury VAT, k. 75-102.

Pismem z dnia 16 października 2014 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 3573,71 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za zwłokę w wysokości 805,59 złotych, w terminie siedmiodniowym od otrzymania wezwania. W wezwaniu wskazano wszystkie zalegle faktury oraz naliczone od nich odsetki.

Dowód:

-wezwanie do zapłaty, k. 18

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w części.

Pozwana podniosła zarzut przedawnienia i zakwestionowała roszczenia powódki.

Podstawę powództwa stanowi umowa z dnia 30 czerwca 2010r. wraz z aneksem i załącznikiem. Zawarcie umowy i jej treść nie są sporne. Do umowy tej zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz.U. 2016.1432 j.t.). Ustawa ta określa podmioty, które mogą świadczyć usługi ochrony, sposób wykonywania usług, w tym w szczególności środki ochrony fizycznej osób i mienia oraz prawa i obowiązki pracownika ochrony, a także sposób dokumentowania w tym formę zawieranych umów.

W ocenie Sądu umowa o ochronę jest dostatecznie wyodrębniona i stanowi typ umowy nazwanej. Art. 750 k.c. określa, że do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Jednoznaczne sformułowanie o zastosowaniu tego przepisu do umów, gdy nie są one uregulowane odrębnymi przepisami, wyklucza jego zastosowanie do umowy o świadczenie usług polegających na ochronie- uregulowanej w ustawie o ochronie osób i mienia. Skoro zakres unormowania nie obejmuje umowy o ochronę, to wyłączona jest możliwość odwoływania się do terminu przedawnienia z art. 751 k.c. Ustawa o ochronie osób i mienia normując dany rodzaj stosunku prawnego nie przewiduje szczególnego terminu przedawnienia poszczególnych czy wszystkich roszczeń wywodzących się z tego stosunku prawnego. Skoro brak jest przepisu szczególnego, regulującego termin przedawnienia roszczenia wynikającego z umowy o ochronę, to znajduje zastosowanie trzyletni termin przedawnienia przewidziany w art. 118 k.c. Argumentacja zbliżona do powyżej przedstawionej wyrażana była w orzecznictwie Sądu Najwyższego w zakresie dotyczącym analizy umowy pośrednictwa w obrocie nieruchomościami i to także po uchyleniu większości z przepisów art.179-183a ustawy o gospodarce nieruchomościami (por. wyrok SN z 8 maja 2015r sygn. akt III CSK 346/14 i orzecznictwo tam wskazane) oraz analizy umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych uregulowanej przez ustawę z dnia 16 lipca 2004r. - Prawo telekomunikacyjne (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r. III CZP 20/09).

Niezależnie od tego, nawet gdyby przyjąć z jakiegoś względu, że przedmiotowa umowa nie jest dostatecznie wyodrębniona to przepisy art. 750 i 751 k.c. nie zawierają szczególnych unormowań odnoszących się do przedawnienia świadczeń okresowych wynikających z umowy podobnej do umowy zlecenia, zatem zastosowanie ma w tym zakresie art. 118 k.c., przewidujący trzyletni termin przedawnienia (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2005r sygn. akt IV CK 526/04, Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2007r sygn.. akt III CZP 109/07).

Bezzasadne jest twierdzenie powódki jakoby zarzut przedawnienia naruszał art. 5 k.c.

Obie strony są przedsiębiorcami, działającymi w formie spółek, a więc podmiotów o wyższym poziomie organizacji niż osoby fizyczne. Dysponują one zarówno organami, które działają w ich imieniu jak i profesjonalną obsługą prawą. Powódka w żaden sposób nie wyjaśniła jakie to przyczyny uniemożliwiły jej terminowe dochodzenie roszczeń, a tym bardziej okoliczności tych nie wykazała. Nie podała również w jaki sposób pozwana podnosząc zarzut przedawnienia miałaby naruszyć zasady współżycia społecznego. Kwalifikacja zarzutu przedawnienia jako niezgodnego z art. 5 k.c. powinna mieć miejsce tylko w wyjątkowych okolicznościach, które w ocenie Sądu tutaj nie zachodzą.

Pozew wniesiony został 18 sierpnia 2015r. Należności z faktur wcześniejszych niż 3 lata przed jego wniesieniem uległy przedawnieniu. Rozważyć więc należy zasadność dalszych faktur poczynając od faktury z dnia 29 września 2012r nr (...). Faktury te wystawione zostały z 3 tytułów. Pierwsza grupa faktur dotyczy abonamentu, druga obciążenia za uniemożliwienie udostępnienia demontażu nadajnika, trzecia obciążenia za nieuzasadniony przyjazd grupy interwencyjnej.

Zgodnie z §5 umowy z dnia 30 czerwca 2010r pozwana za monitorowanie i gotowość do podjęcia interwencji miała płacić abonament w kwocie 90zł plus vat miesięcznie za każdy obiekt. Lista obiektów stanowiła załącznik do umowy. Wszelkie zmiany umowy wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności. Pozwana nie wykazała, że umowę wypowiedziała, bądź, że liczba chronionych obiektów została ograniczona, a zwłaszcza daty kiedy miałoby to nastąpić. Same ogólne zeznania J. K. nie są wystarczające w tym zakresie, zwłaszcza, że pozostają one w ewidentnej sprzeczności z treścią aneksu, na który sama strona pozwana się powołuje. Aneks nosi datę 1 czerwca 2013r i z tą datą wchodzi w życie. Ostatni sklep nie mógł więc być zamknięty na początku 2013r jak zeznał J. K.. Aneks ten miał też takie znaczenie, że obniżał należny abonament do kwoty 50zł netto. W związku z czym kwoty po 49,20zł których powód dochodzi z faktury z 1 kwietnia 2014r nr (...) i 2 maja 2014r nr (...) są nienależne gdyż stanowią różnicę między abonamentem pierwotnym 110,70zł, a prawidłowym za ten okres abonamentem po aneksie 61,50zł.

W ocenie Sądu zasadna jest więc dochodzona pozwem należność za abonament z faktur (...) w zakresie wskazanym w wezwaniu z dnia 16.10.2014r, co łącznie ze skapitalizowanymi tak jak w pozwie (i wezwaniu) odsetkami od tych kwot daje sumę 1339,70zł. Terminy płatności wynikają z umowy i nie były kwestionowane przez pozwaną, nadto sama w oparciu o nie wywodzi ona bieg terminu przedawnienia. Dalsze odsetki od tej kwoty zasądzono zgodnie z żądaniem od dnia wniesienia pozwu uwzględniając zmianę terminologii od dnia 1 stycznia 2016r.

Druga grupa faktur dotyczy obciążenia za uniemożliwienie demontażu nadajnika. Pozwana kwestionuje zasadność tych kosztów. W ocenie Sądu powództwo w tym zakresie jest bezzasadne. Faktem jest, że pozwana miała obowiązek udostępnić lokal w celu demontażu użyczonych urządzeń. Z niczego nie wynika jednak, że powódka w ogóle wyraziła chęć demontażu urządzeń, że podjęła działania w tym kierunku, że nie było dostępu do lokalu. Nie wykazana jest także sama kwota obciążenia i nie wynika ona z treści umowy.

Trzecia grupa faktur dotyczy obciążenia za nieuzasadniony przyjazd grupy interwencyjnej. Kwestia ta uregulowana jest w §5 pkt 5.7 umowy. Pozwana kwestionuje zasadność tych kosztów. W ocenie Sądu powództwo w tym zakresie jest bezzasadne. Powódka w żaden sposób nie wykazała, że faktycznie doszło do kolejnego fałszywego alarmu, który sprawdzić przyjechała grupa interwencyjna. Nieuzasadnionego alarmu nie potwierdza żaden dokument, w tym w szczególności brak jest protokołów na które wskazał J. K. w czasie przesłuchania.

Same wydruki faktur nie stanowią nawet dokumentu prywatnego. W ocenie Sądu nie stanowią one wystarczającego dowodu na zaistnienie zdarzeń z których powódka wywodzi teraz skutki prawne.

W tym miejscu odnotować należy, że powódka do pozwu nie załączyła faktur z których wywodziła swoje roszczenia. Przedstawiła je dopiero w piśmie z dnia 11 lipca 2016r. pozwana miała więc pełne prawo odnieść się do nich na rozprawie.

Dowód z przesłuchania R. K. został pominięty z uwagi na jego niestawiennictwo.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 100 zd.1 k.p.c. stosownie do którego w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone.

Powódka wygrał w 30% i poniosła następujące koszty: opłatę od pozwu w kwocie 100zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17zł oraz koszt wynagrodzenia pełnomocnika 600zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej tj. w kwocie 600zł na podstawie §6 pkt3 w zw. z §2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.)

Ogółem powódka poniosła koszty podlegające rozliczeniu w kwocie 717zł. Pozwana powinna zwrócić 30% kosztów celowych poniesionych w celu dochodzenia należności, czyli kwotę 215zł.

Na uwzględnione do rozliczenia po stronie pozwanej koszty procesu składają się koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 17zł i koszt zastępstwa procesowego w kwocie 600zł, który określono na podstawie §2 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.) .

Pozwana wygrała w 70%. Powódka powinna jej więc zwrócić 70% poniesionych kosztów tj. kwotę 432zł.

Po odjęciu od kwoty 432zł kwoty 215zł otrzymujemy kwotę 217zł tj. kwotę jaką zobowiązana jest uiścić powódka.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

(...)

3.  (...)