Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2016 roku około godziny 19:40 w T. K. N. prowadził samochód osobowy marki K. (...) o numerze rejestracyjnym (...). K. N. jechał lewym pasem estakady łączącej ulice (...) znajdującej się w obszarze zabudowanym. Przed wjazdem na estakadę znajdował się znak drogowy B - 33 ograniczający maksymalną dopuszczalną prędkość do 50 km/h.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego K. N. (k. 24 - od 00:05:37 do 00:09:45,

k. 25 – od 00:05:30 do 00:07:20, k. 33 - od 00:00:38 do 00:12:11)

zeznania świadka M. D. (k. 8, k. 24 -24v od 00:09:45 do 00:20:29)

zeznania świadka Ł. K. (k. 25 - od 00:01:06 do 00:05:15)

notatka urzędowa (k. 4, k. 33 - od 00:12:30 do 00:13:13)

W tym czasie służbę w ramach patrolu zmotoryzowanego (...) K. w T. pełnili funkcjonariusze Policji M. D. i Ł. K.. Policjanci dokonywali pomiaru prędkości nadjeżdżających pojazdów. Znajdowali się oni wówczas w pobliżu wjazdu na (...) przy ul. (...).

Dowód: zeznania świadka M. D. (k. 8, k. 24 -24v od 00:09:45 do 00:20:29)

zeznania świadka Ł. K. (k. 25 - od 00:01:06 do 00:05:15)

notatka urzędowa (k. 4, k. 33 - od 00:12:30 do 00:13:13)

szkic (k. 32, k. 33 - od 00:12:30 do 00:13:13)

dokumentacja fotograficzna (k. 30, k. 33 - od 00:12:30 do 00:13:13)

Gdy kierujący pojazdem K. N. zjeżdżał z estakady w kierunku ul. (...), poruszał się z prędkością 95 km/h, to jest przekraczającą dopuszczalną w tym miejscu prędkość maksymalną o 45 km/h. M. D., stojąc przy krawędzi jezdni, dokonał pomiaru prędkości pojazdu K. N. z odległości 209 metrów przy użyciu ręcznego miernika prędkości U. (...)-20 nr (...). Na odcinku tym przed samochodem K. N. nie poruszał się wówczas żaden inny pojazd.

Dowód: zeznania świadka M. D. (k. 8, k. 24 -24v od 00:09:45 do 00:20:29)

szkic (k. 32, k. 33 - od 00:12:30 do 00:13:13)

dokumentacja fotograficzna (k. 30, k. 33 - od 00:12:30 do 00:13:13)

notatka urzędowa (k. 4, k. 33 - od 00:12:30 do 00:13:13)

świadectwo legalizacji ponownej (k. 5, k. 33 - od 00:12:30 do 00:13:13)

Następnie w celu zatrzymania do kontroli drogowej M. D. wszedł na jezdnię. Gdy K. N. spostrzegł policjanta zatrzymał swój samochód we wskazanym przez niego miejscu. Wcześniej K. N. nie widział policjantów, ani momentu dokonania pomiaru. W trakcie czynności policjant M. D. okazał mu wyniki zarejestrowane przez urządzenie tj. prędkość 95 km/h, odległość 209 metrów oraz czas od dokonania pomiaru. M. D. zaproponował K. N. mandat karny w wysokości 400 zł, którego przyjęcia jednak odmówił.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego K. N. (k. 24 - od 00:05:37 do 00:09:45,

k. 25 – od 00:05:30 do 00:07:20, k. 33 - od 00:00:38 do 00:12:11)

zeznania świadka M. D. (k. 8, k. 24 -24v od 00:09:45 do 00:20:29)

zeznania świadka Ł. K. (k. 25 - od 00:01:06 00:05:15)

notatka urzędowa (k. 4, k. 33 - od 00:12:30 do 00:13:13)

K. N. prowadzi własną działalność gospodarczą. Jego majątek stanowi samochód, motocykl oraz dom we współwłasności. Posiada na utrzymaniu dwójkę dzieci w wieku 14 i 10 lat. Był on karany w dniu 28.08.2015 r. mandatem karnym za przekroczenie prędkości od 41 km/h do 50 km/h.

Dowód: dane osobowopoznawcze (k. 3, 24 – 00:01:44 do 00:04:50)

informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu

drogowego (k. 12, k. 33 - od 00:12:30 do 00:13:13)

K. N. został obwiniony o to, że w dniu 28.02.2016 r. około godziny 19:40 w T. na ul. (...), kierując pojazdem marki K. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 45 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92a kw.

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Potwierdził fakt, że w ustalonym wyżej czasie i miejscu został zatrzymany przez policjanta. Dodał, że policjant pokazał mu wyniki zarejestrowane przez urządzenie - były to jedynie prędkość 95 km/h i odległość 207 lub 209 metrów, z której dokonano pomiaru. Okoliczności te były zatem w sprawie bezsporne. Linia obrony obwinionego sprowadzała się do kwestionowania tego, że urządzenie wyświetla czas od dokonania nim pomiaru. Nadto w związku z tym, że użyty miernik laserowy nie rejestruje obrazu, obwiniony nie zgodził się z przeprowadzonym pomiarem wskazując, iż nie wie czy dotyczył jego pojazdu.

Stanowisko obwinionego nie znajdowało jednak uzasadnienia w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, ani w obowiązujących przepisach prawa. Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz.U. 2014 poz. 281) nie wymaga bowiem, aby urządzenie takie musiało być wyposażone w rejestrator obrazu. Przyrząd laserowy typu U. (...)-20 spełnia ustanowione prawem wymogi i został zatwierdzony do użytku przez Główny Urząd Miar. Z § 8 ust. 1 rozporządzenia wynika, że w przyrządzie bez urządzeń dodatkowych rejestrujących powinien być wyświetlany wynik pomiaru prędkości oraz powinno być zablokowane wykonanie nowego pomiaru do czasu skasowania przez użytkownika przyrządu wyniku wykonanego pomiaru prędkości (…). Z uzyskanej przez Sąd instrukcji obsługi tego urządzenia wynika, że wyświetla ono dane pomiarowe takie jak: prędkość mierzonego pojazdu, odległość do pojazdu w chwili wykonywania pomiaru oraz czas (w sekundach) biegnący od chwili wykonywania pomiaru (strona 4 instrukcji). Dane te po dokonaniu pomiaru wskazywane są następnie na wbudowanym w niego wyświetlaczu LCD (strona 9). Warto dodać, że urządzeniem tym można mierzyć prędkość pojazdów w ruchu m.in. nad drogą (most, estakada, itp.). Jego celownik optyczny umożliwia wybór dowolnego celu na drodze, niezależnie od liczby pojazdów oraz pasów ruchu.

Przywołane wyżej parametry urządzenia potwierdził dokonujący pomiaru policjant M. D.. Wskazał on na rozprawie, że przyrząd zarejestrował czas od dokonania pomiaru, ale z uwagi na upływ czasu nie pamiętał dokładnego wyniku. Po zatrzymaniu obwinionego pokazał mu on jednak na wyświetlaczu LCD zarejestrowane wyniki pomiaru, w tym i czas od jego dokonania. Dla ustalenia, czy zarejestrowany wynik dotyczył samochodu obwinionego decydujące znaczenie miała ocena wiarygodności świadka M. D., który twierdził, że celownik optyczny skierował właśnie w jego kierunku. Sąd uznał te zeznania za wiarygodne, albowiem policjant ten jako funkcjonariusz publiczny nie miał żadnych uzasadnionych powodów, aby fałszywie obciążać obwinionego zamiast innego rzekomo rzeczywistego sprawcy. Ewentualną pomyłkę wyklucza potwierdzona również przez obwinionego okoliczność, że między jego samochodem a policjantem nie znajdował się żaden inny pojazd. W konsekwencji Sąd uznał, że dane zawarte w instrukcji obsługi przyrządu laserowego w połączeniu z zeznaniami M. D. pozwalają zakwestionować powyższą linię obrony obwinionego. Uzyskane przez policjanta wyniki pomiaru dokonanego przed zatrzymaniem K. N. były bowiem pełne i w połączeniu z jego zeznaniami wykluczały podniesioną przez obwinionego wątpliwość, jakoby mogły one dotyczyć innego pojazdu. Sama prędkość 95 km/h zmierzona wówczas nie była natomiast kwestionowana w toku postępowania. Sąd odmówił zatem wiary obwinionemu w zakresie, w jakim wyjaśnił, że okazane mu wyniki nie obejmowały czasu od dokonania pomiaru, a także co do tego, że nie przekroczył on maksymalnej dopuszczalnej w tamtym miejscu prędkości. W pozostałym zakresie wyjaśnienia obwinionego były wiarygodne. Znajdowały one potwierdzenie w spójnych ze sobą zeznaniach dokonujących kontroli policjantów Ł. K. i M. D. (k. 8, k. 24, k. 25) wspartych nadto zbieżną z ich treścią notatką urzędową sporządzoną przez M. D. (k. 4).

Zgromadzone w sprawie dokumenty w postaci szkicu (k. 32), dokumentacji fotograficznej (k. 30), instrukcji obsługi (k. 31) i świadectwa legalizacji przyrządu do pomiaru prędkości (k. 5) oraz informacji z ewidencji ukaranych kierowców (k.12) zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, a ich autentyczność nie była kwestionowana w toku postępowania. Sąd uznał zatem zawarte w tych dokumentach informacje za wiarygodną podstawę dowodową w sprawie.

Stan faktyczny ustalony w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody pozwolił Sądowi przypisać K. N. popełnienie wykroczenia z art. 92a kw. Nie ulegało wątpliwości, że dniu 28 lutego 2016 roku około godziny 19:40 pojazd marki K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) prowadził obwiniony. Bezspornym w sprawie było także to, że miejsce popełnienia wykroczenia znajdowało się w obszarze zabudowanym, gdzie obowiązywało ustawowe ograniczenie prędkości do 50 km/h. Nadto na odcinku tym kierowca obowiązany był zastosować się do umieszczonego przed wjazdem na estakadę znaku B - 33, który ograniczał prędkość do 50 km/h. Tymczasem ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że obwiniony w tym miejscu prowadził samochód z prędkością o 45 km/h wyższą od dopuszczalnej. Tym samym zrealizował on także znamię strony przedmiotowej nie stosowania się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Znajdując się w centrum miasta, obwiniony miał niewątpliwie świadomość tego, że prowadzi pojazd w obszarze zabudowanym. Dodatkowo o tym z jaką prędkością winien prowadzić pojazd na tym odcinku drogi przypominał posadowiony przed wjazdem na estakadę znak drogowy B - 33. Obwiniony musiał zauważyć ten znak, stąd należało oczekiwać, że zastosuje się on do normy, którą znak ten ustanawiał. Również tak wysoka prędkość wskazuje, że z premedytacją zignorował on obowiązuje przepisy drogowe, co pozwala przyjąć, że działał on z zamiarem bezpośrednim popełnienia wykroczenia. Z uwagi na to, że w sprawie nie pojawiły się żadne okoliczności wyłączające winę, powyższe ustalenia prowadziły do wniosku, że zarzucanego mu czynu zabronionego K. N. dopuścił się umyślnie.

Za przypisane mu wykroczenie Sąd na podstawie art. 92a kw wymierzył K. N. karę 400 złotych grzywny. Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze znaczne przekroczenie dopuszczalnej prędkości przez obwinionego, co wpłynęło na odpowiednio wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego wykroczenia. Nie można przy tym było abstrahować od tego, że obwiniony był już uprzednio karany mandatem karnym za wykroczenie z art. 92a kw. W ocenie Sądu grzywna w tej wysokości uwzględnia cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Na podstawie art. 118§1 kpw i art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 złotych tytułem opłaty sądowej i obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 złotych. Wysokość opłaty Sąd ustalił na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 1247 ze zm.), natomiast wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania wynikała z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269).