Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2013 r. w Krakowie

sprawy z wniosku M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o emeryturę

na skutek apelacji wnioskodawcy M. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie VII Wydziału Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 6 lipca 2011 r. sygn. akt VII U 1819/10

I.  zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego i przyznaje M. S. emeryturę od dnia 29 lipca 2010 r.,

II.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji,

III.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. na rzecz M. S. kwotę (...) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

sygn. akt III AUa 322/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 września 2010 r. organ rentowy odmówił M. S. przyznania emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych uzasadniając to tym, że wnioskodawca nie wykazał co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie uwzględnił jako pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia
w (...) spółka z o.o., wskazując, że podane w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach stanowisko „ślusarz-spawacz” nie odpowiada nazwie stanowiska wymienionego w wykazie A, dział XIV, poz. 12 pkt 1 Zarządzenia Nr 6 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych
z dnia 1 sierpnia 1983 r., jak również podając, że nie można stwierdzić, czy M. S. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace na stanowisku spawacza elektrycznego i gazowego.

Wyrokiem z dnia 6 lipca 2011 r., sygn. akt VII U 1819/10 Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział VII Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie M. S. od decyzji z dnia 27 września 2010 r., uznając, że wnioskodawca nie spełnił wszystkich przesłanek prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych wymienionych w art. 184 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Z poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych wynika, że wnioskodawca urodzony w dniu (...), a więc po 31 grudnia 1948 r., nadal pozostaje w zatrudnieniu – na rozprawie w dniu 6 lipca 2011 r. wnioskodawca oświadczył, że do chwili obecnej nie rozwiązał stosunku pracy. Rozwiązanie stosunku pracy jest przesłanką prawa do emerytury w myśl art. 184 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a ponieważ przesłanka ta nie została spełniona, Sąd Okręgowy nie dokonywał ustaleń co do innych przesłanek koniecznych do przyznania świadczenia emerytalnego i oddalił odwołanie.

Powyższy wyrok apelacją zaskarżył M. S., podnosząc zarzuty naruszenia art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz sprzeczność istotnych ustaleń Sądu Okręgowego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. W oparciu o te zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji organu rentowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu. Apelujący wywodził, że warunek rozwiązania stosunku pracy, o jakim jest mowa w art. 184 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, został spełniony, bowiem pozostawał on
w zatrudnieniu w okresie od 2 października 2006 r. do 29 lipca 2010 r.
w Przedsiębiorstwie (...) w K., a nowe zatrudnienie zostało podjęte w dniu 2 sierpnia 2010 r. W ocenie apelującego przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie wymagają, aby przez cały okres oczekiwania na ustalenie prawa do emerytury nie mógł on na nowo podjąć zatrudnienia, po dokonaniu uprzedniego rozwiązania stosunku pracy.

Sąd Apelacyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 6 grudnia 2011 r., sygn. akt III AUa 1261/11, oddalił apelację M. S. od wyroku Sądu Okręgowego
w Krakowie z dnia 6 lipca 2011 r., podzielając wywód prawny Sądu Okręgowego.
W ocenie Sądu Apelacyjnego wnioskodawca nie spełnił wymogu z art. 184 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, bowiem warunek rozwiązania stosunku pracy winien zostać spełniony według stanu na dzień złożenia wniosku o emeryturę, a nie według stanu na dzień osiągnięcia wieku uprawniającego do nabycia świadczenia emerytalnego, a poza sporem w rozpoznawanej sprawie pozostaje, że wnioskodawca zgłaszając wniosek
o emeryturę pozostawał w zatrudnieniu.

M. S. zaskarżył powyższy wyrok skargą kasacyjną, zarzucając naruszenie art. 184 i art. 100 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 grudnia 2011 r. sygn. akt III AUa 1261/11 oraz o uchylenie poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego
w Krakowie z dnia 6 lipca 2011 r. sygn. akt VII U 1819/10 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu. Skarżący wywodził, że prawo do emerytury przysługuje w momencie spełnienia wszystkich wymaganych ustawowo warunków, co jedynie stwierdza późniejsza decyzja organu rentowego.
W ocenie skarżącego data złożenia wniosku o emeryturę nie może być traktowana jako mająca wpływ na uprawnienia ubezpieczonego, ponieważ wniosek jest jedynie elementem inicjującym działanie organu rentowego. Skarżący podnosił, że wszystkie przesłanki prawa do emerytury zostały spełnione w dacie osiągnięcia wieku emerytalnego i w związku z tym prawo do emerytury powstało w tym właśnie momencie, a decyzja organu rentowego ma charakter wyłącznie deklaratoryjny.

Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. akt I UK 362/12 uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 grudnia 2011 r. sygn. akt III AUa 1261/11 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania
i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego Sądowi Apelacyjnemu
w Krakowie. Sąd Najwyższy uznał, że wywiedziona skarga kasacyjna ma uzasadnione podstawy, a zasadniczą kwestią w rozpoznawanej sprawie było określenie daty spełnienia warunków do nabycia świadczenia emerytalnego. Nie było sporne, że wniosek o emeryturę został złożony w dniu 2 lipca 2010 r., a rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w dniu 29 lipca 2010 r., zatem jeszcze przed wydaniem decyzji w dniu 27 września 2010 r. W sytuacji, gdy chodzi o ocenę prawa do świadczenia uzależnionego m.in. od warunku rozwiązania stosunku pracy,
w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się za dopuszczalne odstępstwo od zasady badania legalności decyzji na dzień jej wydania, dlatego też Sąd Najwyższy przyjął ostatecznie, że jeżeli przesłanka nabycia prawa do emerytury w postaci rozwiązania stosunku pracy została spełniona po złożeniu wniosku o emeryturę,
a przed wydaniem decyzji, to nie stoi to na przeszkodzie w nabyciu tego prawa przez wnioskodawcę.

Sąd Apelacyjny ponownie rozpoznając sprawę zważył, co następuje.

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Wnioskodawca M. S., jako ubezpieczony urodzony w (...) r., ubiegał się o przyznanie emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, a biorąc pod uwagę jego datę urodzenia, kwestia nabycia świadczenia emerytalnego wymagała rozpatrzenia na podstawie art. 184 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w zw. z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczegółach warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43). W świetle powołanych przepisów, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, a zatem na dzień 1 stycznia 1999 r. osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury (art. 184 ust. 1 pkt 1) oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, czyli okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn (art. 184 ust. 1 pkt 2). Nadto, w myśl art. 184 ust. 2 ustawy emerytalno – rentowej (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r.), emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku
w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Z przepisu art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wynika, że wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj.
w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze.

Zgodnie z art. 398 ²⁰ zd. 1 k.p.c., sąd któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Sąd Najwyższy. Mając na względzie argumentację prawną Sądu Najwyższego przedstawioną
w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. akt I UK 362/12 stwierdzić należy, że wnioskodawca spełnił wymóg rozwiązania stosunku pracy, wynikający
z przepisu art. 184 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r.). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych zasadą jest, że ocena legalności i prawidłowości decyzji organu rentowego dokonywana jest przy uwzględnieniu stanu rzeczy istniejącego w dacie wydania zaskarżonej decyzji, przy czym w orzecznictwie Sądu Najwyższego zwraca się uwagę na to, że odstępstwo od tej zasady dopuszczalne jest zwłaszcza w sprawach o prawo do świadczenia uzależnionego m.in. od warunku rozwiązania stosunku pracy. W takiej sytuacji jeżeli wymóg rozwiązania stosunku pracy zostanie spełniony już po wydaniu decyzji,
w trakcie postępowania odwoławczego przed sądem ubezpieczeń społecznych, to nie ma przeszkód do przyznania świadczenia w razie stwierdzenia pozostałych warunków, od których zależy prawo do emerytury (patrz: wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2012 r. II UK 235/11). Przyjąć więc należy, że jeżeli przesłanka nabycia prawa do emerytury, w postaci rozwiązania stosunku pracy (art. 184 ust. 2 ustawy emerytalno – rentowej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r.) została spełniona po złożeniu wniosku o świadczenie, ale przed wydaniem decyzji, to nie stoi to na przeszkodzie do nabycia prawa do emerytury. Odnosząc to stanowisko Sądu Najwyższego do okoliczności rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że nie było sporne, iż wniosek o emeryturę został przez M. S. złożony w dniu 2 lipca 2010 r., natomiast rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w dniu 29 lipca 2010 r., czyli jeszcze przed wydaniem przez organ rentowy decyzji w dniu 27 września 2010 r. Tym samym wnioskodawca uczynił zadość wymogowi rozwiązania stosunku pracy wynikającemu z art. 184 ust. 2 ustawy emerytalno – rentowej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. i nie niweczy tego późniejsze (tj. od dnia 2 sierpnia 2010 r.) podjęcie zatrudnienia i pozostawanie w nim do chwili obecnej.

W odniesieniu do pozostałych przesłanek prawa do emerytury z tytułu pracy
w warunkach szczególnych stwierdzić należy, że co do wymogu wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez okres co najmniej 15 lat (art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalno – rentowej) przeprowadzone zostało przez Sąd Apelacyjny uzupełniające postępowanie dowodowe, w wyniku którego poddano całościowej analizie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy obejmujący dowody
z osobowych źródeł dowodowych (zeznania wnioskodawcy) oraz dowody
z dokumentów (świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawione przez (...) sp. z .o.o., świadectwo pracy z dnia 18 grudnia 2001 r. wystawione przez (...) sp. z o.o., książeczka spawacza Nr (...)). Dowody z dokumentów nie obejmują akt osobowych wnioskodawcy, których nie udało się uzyskać na potrzeby niniejszego postępowania – dwukrotna kwerenda w Zakładzie (...) sp. z o.o. nie dała pozytywnego rezultatu.

Z przedłożonego przez wnioskodawcę świadectwa pracy z dnia 18 grudnia 2001 r. wynika, że w czasie zatrudnienia w (...) sp. z .o.o. zajmował on stanowiska ślusarza, wiertacza, ślusarza – spawacza, montera wentylacji oraz ślusarza – blacharza, a wykonywaną przez niego praca w warunkach szczególnych była praca spawacza. W świadectwie tym uczyniono adnotację, że praca spawacza była wykonywana: od 5 kwietnia 1985 r. do 16 marca 1988 r., od 10 stycznia 1992 r. do 5 czerwca 1995 r. i od 3 czerwca 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. Tożsame okresy wykonywania pracy w warunkach szczególnych widnieją w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych. M. S. przesłuchany na rozprawie w dniu 6 listopada 2013 r. zeznał, że istotnie jedno z zajmowanych przez niego stanowisk pracy nosiło nazwę „ślusarz – spawacz”, jednak było to wyłącznie nazewnictwo, jakim posługiwał się jego były pracodawca np. w angażach, na użytek wewnętrzny, a w istocie rzeczy wykonywał on w pełnym wymiarze czasowym wyłącznie prace spawalnicze z zakresu spawania gazowego i elektrycznego,
w zależności od potrzeb technologicznych. Zeznania te korespondują z jego zeznaniami złożonymi w dniu 6 lipca 2011 r., kiedy to wnioskodawca podał, że od 1985 r. zajmował się wyłącznie spawaniem. Istotne znaczenie co do określenia daty rozpoczęcia pracy w charakterze spawacza ma w niniejszej sprawie książeczka spawacza Nr (...), z której wynika, że uprawnienia spawalnicze uzyskał wnioskodawca od dnia 4 kwietnia 1985 r., zatem należy dać wiarę zeznaniom wnioskodawcy oraz wpisom w przedłożonych przez niego świadectwach, że prace spawalnicze wykonywał począwszy od dnia 5 kwietnia 1985 r., gdyż bez wątpienia dysponował już wówczas uprawnieniami niezbędnymi do wykonywania takich prac. Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny ustalił, że w okresie od 5 kwietnia 1985 r. do 16 marca 1988 r., od 10 stycznia 1992 r. do 5 czerwca 1995 r. i od
3 czerwca 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych ujętą w wykazie A, Dział XIV „Prace różne”, poz. 12 „Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo wodorowym”, zajmując się spawaniem elektrycznym i gazowym. Wymienione okresy wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w zestawieniu
z okresami uwzględnionymi przez organ rentowy w postępowaniu administracyjnym (tj. 8 lat, 10 miesięcy i 22 dni), dają łącznie ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych, co czyni zadość przesłance z art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze.

Poza sporem pozostaje, że wnioskodawca, ur. (...), jest „ubezpieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948 r.” w rozumieniu art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto z akt organu rentowego wynika, że w odniesieniu do wnioskodawcy spełnione zostały wymogi: osiągnięcia okresu składkowego
i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 25 lat dla mężczyzn (art. 184 ust. 1 pkt 2) i nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego (art. 184 ust. 2).

Tym samym wnioskodawca spełnił wszystkie przesłanki prawa do emerytury
z tytułu pracy w warunkach szczególnych, co implikuje konieczność przyznania mu spornego świadczenia począwszy od dnia 29 lipca 2010 r. Wprawdzie wniosek
o emeryturę złożony został w dniu 2 lipca 2010 r., ale obniżony wiek emerytalny został przez M. S. osiągnięty w dniu 29 lipca 2010 r., także w dniu 29 lipca 2010 r. nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy, a stosownie do art. 100 ust. 1 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczenia powstaje dopiero z dniem spełnienia wszystkich przesłanek wymaganych do nabycia tego prawa, czyli w rozpoznawanej sprawie z dniem 29 lipca 2010 r., co uzasadnia przyznanie spornego świadczenia od tej właśnie daty.

Sąd Apelacyjny nie stwierdził natomiast, stosownie do art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, podstaw do ustalenia odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Na podkreślenie zasługuje, że kwestia wykonywania pracy będącej pracą w warunkach szczególnych stanowiła w rozpoznawanej sprawie złożone zagadnienie o charakterze dowodowym. W tym kontekście trzeba mieć na względzie, że organ rentowy na etapie postępowania administracyjnego nie miał możliwości posłużenia się wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi, jak to ma miejsce w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych, ponieważ związany jest ograniczeniami wynikającymi
z charakteru postępowania administracyjnego, jakie prowadzone jest przed organem rentowym. Zgodnie z § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237 poz. 1412), zainteresowany zgłaszający wniosek o emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy powinien dołączyć do wniosku dokumenty stwierdzające okresy uzasadniające prawo do świadczeń, natomiast zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.) okresy pracy w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Trzeba też mieć na uwadze, że zgodnie z art. 116 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, postępowanie w sprawie o świadczenia wszczyna się na wniosek zainteresowanego, zaś z ust. 5 tego artykułu wynika, że do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości. Zatem ciężar dowodu,
w przypadku złożenia wniosku o emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych, spoczywał na wnioskodawcy, który to w postępowaniu przed Sądem I instancji złożył zeznania nie wystarczające do wyjaśnienia spornych w sprawie okoliczności, nie wskazał też ostatecznie żadnych świadków mogących potwierdzić jego twierdzenia, cofając wniosek dowodowy w tym zakresie, a nie było możliwe uzyskania akt osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w (...) sp. z .o.o. Podkreślenia przy tym wymaga, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentowany jest pogląd, że w postępowaniu odwoławczym przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe dopuszczalne są także inne środki dowodowe niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy – np. przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków – na okoliczność ustalenia zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. uchwały SN z dnia 10 marca 1984 r. III UZP 6/84, LEX nr14625, z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84, LEX nr 14630 oraz z dnia 27 maja 1985 r. sygn. akt III UZP 5/85, LEX nr 14635). W niniejszej sprawie dopiero obszerne i precyzyjne uzupełniające zeznania wnioskodawcy złożone na rozprawie w dniu 6 listopada 2013 r. oraz pozostające z nimi w korelacji dane zawarte w książeczce spawacza pozwoliły na ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do stwierdzenia spełnienia przez wnioskodawcę warunków, od których zależy prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Mając na względzie wyniki uzupełniającego postępowania dowodowego Sąd Apelacyjny, orzekając na zasadzie art. 386 § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego i przyznał wnioskodawcy emeryturę
z tytułu pracy w warunkach szczególnych począwszy od dnia 29 lipca 2010 r.

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., zasądzając od organu rentowego na rzecz wnioskodawcy kwotę 330 złotych, obejmującą koszty zastępstwa procesowego udzielonego wnioskodawcy tak postępowaniu przed sądem II instancji, jak i przed Sądem Najwyższym według stawek wynikających
z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 461 j.t.) oraz opłatę podstawową uiszczoną od apelacji i od skargi kasacyjnej po myśli art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U.
z 2010 r. Nr 90 poz. 594 ze zm.).