Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 574/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Małgorzata Bańkowska

protokolant: protokolant sądowy - stażysta Monika Oleksy

przy udziale prokuratora Iwony Zielińskiej

po rozpoznaniu dnia 30 września 2016 r. w Warszawie

sprawy S. C. córki J. i R. ur. (...) w W.

oskarżonej o czyn z art. 288 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżyciela posiłkowego i obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 11 grudnia 2015 r. sygn. akt III K 500/15

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. D. kwotę 516,60 zł tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym, w tym podatek VAT.

Sygn. akt: VI Ka 574/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacje obrońcy oskarżonej S. C. oraz oskarżyciela posiłkowego J. G. nie zasługują na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów i wniosków podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonej należy stwierdzić, że sąd rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie.

W toku postępowania dokonano wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz poczyniono właściwe ustalenia faktyczne, na podstawie których prawidłowo zostało ustalone, że S. C. dopuściła się zarzucanego jej czynu zabronionego, opisanego w treści art. 288 § 1 kk.

Za bezzasadny należy uznać zarzut skarżącego dotyczący nieprzeprowadzenia w sprawie dowodu z opinii sądowo – psychiatrycznej. Należy w tym miejscu wskazać, że S. C. jest długotrwale leczona neurologicznie, a nie psychiatrycznie.

Ponadto z protokołu przesłuchania w charakterze podejrzanej (k. 24v.) oraz z wyjaśnień złożonych w toku przewodu sądowego (k. 92) jednoznacznie wynika, że oskarżona nigdy nie leczyła się psychiatrycznie ani odwykowo. W związku z powyższym za bezpodstawny należy uznać podniesiony przez obrońcę zarzut obrazy art. 9 § 2 kpk w zw. z art. 202 kpk w zw. z art. 409 kpk i wynikający z niego wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii sądowo – psychiatrycznej, ponieważ nie ulega wątpliwości, że dokonując zarzucanego jej czynu oskarżona miała pełną zdolność do rozpoznania jego znaczenia.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również drugi z zarzutów apelacji obrońcy. Ustalając rozmiar szkody oraz jej wartość sąd rejonowy, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie brał pod uwagę wyłącznie twierdzeń oskarżyciela posiłkowego lecz oparł swoje rozstrzygnięcie na dowodzie obiektywnym w postaci protokołu oględzin pojazdu D. (...)
(k. 7-8). Także wartość szkody została prawidłowo ustalona na podstawie kosztorysu sporządzonego przez zakład blacharsko – lakierniczy (k. 65 – 67). Należy również zauważyć, że dowody te nie były w żaden sposób kwestionowane przez obrońcę w toku postępowania.

Dokonane podczas rozprawy apelacyjnej doprecyzowanie przez skarżącego drugiej części tego zarzutu nie mogło zostać uwzględnione, ponieważ postanowieniem z dnia 28 grudnia 2015 r. (k. 128) podstawa prawna orzeczenia wobec S. C. obowiązku naprawienia szkody została zmieniona na prawidłową, tj. art. 67 § 3 kk.

Odnosząc się z kolei do zarzutu zawartego w apelacji oskarżyciela posiłkowego J. G. należy stwierdzić, że orzeczony w sprawie obowiązek naprawienia szkody nie jest środkiem kompensacyjnym lecz probacyjnym, w związku z czym może być swobodnie kształtowany przez sąd, przy uwzględnieniu warunków osobistych sprawcy.

Jego zadaniem nie było zapewnienie pokrzywdzonemu pełnej rekompensaty wydatków poniesionych na naprawę samochodu, lecz wzmocnienie rozstrzygnięcia zapadłego w trybie art. 66§1kk.

Na marginesie należy również wskazać, że J. G. w dalszym ciągu ma możliwość ubiegania się od S. C., na drodze postępowania cywilnego, pełnego zwrotu kosztów związanych z naprawą uszkodzonego pojazdu.

Z tych względów orzeczono jak w wyroku.