Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt VIII C 1960/16

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Małgorzata Sosińska-Halbina

Protokolant sekr. sąd. Izabella Bors

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko K. M.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 1960/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 3 czerwca 2016 roku powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej K. M. (nr PESEL (...)) powództwo o zapłatę kwoty 2.413,07 zł
wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, przy czym począwszy od dnia 1 stycznia 2016 roku nie wyższymi od wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, od kwoty 1.783,07 zł od dnia 2 października 2015 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z umowy pożyczki zawartej ze stroną pozwaną w dniu 15 września 2015 roku. Na mocy umowy powód udzielił stronie pozwanej pożyczki gotówkowej w wysokości 1.500 zł, którą pozwana zobowiązała się spłacić wraz z opłatą administracyjną w kwocie 283,50 zł do dnia 1 listopada 2015 roku. Pomimo wysłania wezwań do zapłaty strona pozwana nie wywiązała się z warunków umowy.

(pozew 2-3)

Na rozprawie w dniu 12 października 2016 w imieniu powoda jego pełnomocnik nie stawił się – został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy. Pozwana nie stawiła się na rozprawie, pomimo prawidłowego wezwania, nie żądała przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności, nie złożyła w sprawie żadnych wyjaśnień, w tym odpowiedzi na pozew. W związku z powyższym Sąd wydał wyrok zaoczny.

(protokół do wyroku zaocznego k. 31)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. M. (Nr PESEL (...)) zawarł w dniu 23 października 2015 roku z powodem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. ramową umowę pożyczki. Następnie tego samego dnia P. M. , jako pożyczkobiorca, zawarł z powodem właściwą umowę pożyczki gotówkowej, na mocy której otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną – 1.000 zł, zobowiązując się do jej zwrotu w terminie do dnia 22 listopada 2015 roku.

(ramowa umowa pożyczki wraz z załącznikami k. 6-9, umowa pożyczki gotówkowej
k. 10, potwierdzenie wykonania przelewu k. 11, wydruk z profilu klienta k. 14)

W dniu 22 stycznia 2016 roku powód wystawił na P. M. wezwanie do zapłaty, w treści którego zadłużenie P. M. zostało oznaczone na kwotę 1.648,47 zł.

(wezwanie do zapłaty k. 4, wyciąg z książki nadawczej k. 5, okoliczności bezsporne)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, których prawdziwość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne i podlega oddaleniu w całości wobec braku legitymacji biernej pozwanego.

W przedmiotowej sprawie powód nie wykazał, że łączy go z pozwaną K. M. jakikolwiek stosunek prawny, mogący uzasadniać żądanie pozwu, w szczególności nie wykazał, by pozwana była stroną umowy pożyczki, z której powód wywodzi roszczenie pozwu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne.

W przedmiotowej sprawie to powód winien zatem udowodnić, że pozwana w dniu 15 września 2015 roku zawarła z powodem umowę pożyczki gotówkowej opiewającą na kwotę 1.500 zł i z tego tytułu powstał po jej stronie obowiązek spłaty zaciągniętego zobowiązania. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód.

Powyższe twierdzenia faktyczne nie zostały jednak przez powoda udowodnione. Do akt sprawy nie tylko nie została załączona umowa pożyczki, w treści której jako pożyczkobiorca zostałaby oznaczona pozwana, ale także jakikolwiek dokument, w którym K. M. figurowałaby jako pożyczkobiorca. Powód poprzestał wyłącznie na załączeniu umowy pożyczki (ramowej oraz właściwej), potwierdzenia przelewu, wezwania do zapłaty oraz wydruku z profilu klienta, w których to dokumentach jako pożyczkobiorca widnieje P. M. . Co więcej załączona umowa została zawarta w dniu 23 października 2015 roku, opiewała na kwotę 1.000 zł, nie przewidywała obowiązku zwrotu przez pożyczkobiorcę opłaty administracyjnej, a termin zwrotu pożyczki został oznaczony na dzień 22 listopada 2015 roku. Tymczasem w pozwie powód wskazał, że jego źródło stanowi umowa z dnia 15 września 2015 roku, opiewająca na kwotę 1.500 zł, którą pożyczkobiorca miał zwrócić wraz z opłatą administracyjną w kwocie 283,50 zł w terminie do dnia 1 listopada 2015 roku. O czym była już mowa wyżej, umowa w/w treści, jak również z oznaczeniem K. M. jako pożyczkobiorcy, nie została jednak przez powoda załączona do akt sprawy.

Wyjaśnienia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swoje roszczenie. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających
na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. W niniejszej sprawie powinnością powoda było wykazanie, że łączy go z pozwaną K. M. umowa pożyczki gotówkowej, na mocy której, pozwana winna zwrócić powodowi kwotę 1.500 zł wraz z dodatkowymi opłatami. Jak wyjaśniono wyżej, powyższemu obowiązkowi powód jednak nie sprostał.

Na marginesie należy w tym miejscu przytoczyć treść art. 207 § 6 k.p.c., zgodnie z którym Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie złożyła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zgodnie z treścią powołanego powyżej przepisu zaniedbania strony w zakresie zgłoszenia na oznaczonym etapie postępowania twierdzeń i dowodów rodzą poważne konsekwencje, bowiem strona ta traci prawo ich powołania na późniejszym etapie postępowania.

Na gruncie przedmiotowej sprawy uznać należy, że konieczność wykazania legitymacji biernej pozwanej istniała niewątpliwie już na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, skoro twierdzenie to stanowiło podstawę roszczenia dochodzonego niniejszym powództwem. Strona powodowa musiała mieć świadomość niedostatecznej mocy dowodowej złożonych do akt sprawy dokumentów, zwłaszcza, że od początku postępowania była ona reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika. Jednocześnie Sąd przyjął, że to pierwsze posiedzenie przeznaczone na rozprawę wyznaczało dla powoda ostateczny termin na zgłoszenie stosownych wniosków dowodowych, czego jednak powód nie uczynił. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż Kodeks postępowania cywilnego daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym (art. 381 k.p.c.). Możliwość ta jest bowiem obostrzona określonymi warunkami - potrzeba powołania się na dany dowód musi się ujawnić
już po zakończeniu postępowania przed Sądem pierwszej instancji - przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym li tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok
SN z dnia 10.07.2003 r., I CKN 503/01, LEX nr 121700; wyrok SN z dnia 24.03.1999 r., I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389).

Jedynie na marginesie wskazać w tym miejscu należy, że przedmiotowa sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym wobec czego, zgodnie z treścią przepisu art. 505 4 § 1 k.p.c., zmiana powództwa, w tym przedmiotowa zmiana powództwa, jest niedopuszczalna.

Z tych też względów, z uwagi na brak legitymacji biernej pozwanej K. M., powództwo podlegało oddaleniu, co też Sąd uczynił orzekając
jak w sentencji.

W przedmiotowej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny, z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 339 § 1 k.p.c. i art. 340 k.p.c. Wydanie wyroku zaocznego nie przesądzało jednak o uwzględnieniu powództwa.

Z przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wynika bowiem, że sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie
lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przewidziane w przepisie art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda zastępuje postępowanie dowodowe tylko wówczas, gdy twierdzenia te nie budzą uzasadnionych wątpliwości.

W przedmiotowej sprawie twierdzenia faktyczne powoda budziły jednak uzasadnione wątpliwości w świetle dokumentów załączonych do pozwu.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.