Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Małgorzata Pindral

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2016 roku

sprawy B. K. (1), c. T. i M. z domu O., ur. (...)
w J.

obwinionej o czyn z art. 86 § 1 kw

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 10 maja 2016 r. sygn. akt II W 904/15

I.  uchyla zaskarżony wyrok wobec obwinionej B. K. (1) i na podstawie art. 5§1 pkt 4 kpow w zw. z art. 45§1 kw postępowanie w sprawie umarza;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obwinionej B. K. (1) kwotę 420 złotych tytułem udziału obrońcy obwinionej z wyboru w postępowaniu odwoławczym;

III.  stwierdza, że koszty sądowe w sprawie ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 434/16

UZASADNIENIE

B. K. (1) obwiniona została o to że:

w dniu 25 maja 2014 roku ok.godz.10.30 w P. woj. (...) na ul. (...) prowadziła na drodze publicznej pojazd marki M. (...) o nr rej. (...) i nie zachowała należytej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu od jadącego przed nią pojazdu marki N. (...) o nr rej.(...) na skutek czego najechała na tył pojazdu marki N. (...) o nr rej.(...) czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla J. G. i J. K.

tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w.

Wyrokiem z dnia 10 maja 2016 r. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze uznał obwinioną B. K. (1) za winną popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za ro na podstawie tego przepisu wymierzył jej karę 400 zł. grzywny, zwalniając obwinioną od ponoszenia kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionej zarzucając:

1.naruszenie przepisów postępowania które miało wpływ na treść orzeczenia a to:

- art.8 k.w. w zw. z art.5 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść obwinionej a tym samym odstąpienie od zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść obwinionego;

- art. 39 § 1 i 2 k.w. w zw. z art.170 § 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania drugiej uczestniczki zdarzenia która jako jedyna poza obwinioną posiada pełną wiedzę na temat zdarzenia pomimo obiektywnego istnienia możliwości przesłuchania świadka który w pismach informacyjnych wskazywał Sądowi I instancji terminy w których przebywać będzie w kraju;

- art.8 k.w. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 39 § 1 k.w. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów i wydanie orzeczenia w oparciu o niepełny materiał dowodowy w zakresie w jakim Sąd dał w pełni wiarę w twierdzenia biegłego wyrażone w opinii pisemnej oraz ustnej uzupełniającej przyjmując je bezkrytycznie za własne w sytuacji gdy biegły nie wykazał w żadnej opinii wiedzy specjalistycznej a jedynie dokonywał oceny prawnej w tym w szczególności wskazał że uważa obwinioną za winną naruszenia reguł bezpieczeństwa na podstawie faktu że doszło do zderzenia między pojazdami bez poparcia ich innym środkiem dowodowym w postaci opinii innego biegłego o co wnioskował obrońca;

2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na nieprawidłowym przyjęciu iż:

- obwiniona nie zachowała prędkości bezpiecznej;

- obwiniona nie zachowała odległości bezpiecznej;

- obwiniona naruszyła jakiekolwiek reguły bezpieczeństwa.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionej od popełnienia zarzucanych jej czynów ewentualnie o uchylenie wyroku i umorzenie postępowania wobec jego przedawnienia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zarzuty apelacji co do zasady nie zasługują na uwzględnienie, jednakże postępowanie w sprawie podlegało umorzeniu ze względu na przedawnienie karalności wykroczenia.

Ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Działając w ramach zasady swobodnej oceny dowodów, dysponując na rozprawie walorem bezpośredniości Sąd I instancji władny był dać wiarę dowodom obciążającym obwinioną B. K., przede wszystkim opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego T. K. oraz zeznaniom świadków R. W., A. T. , odmówić zaś wiarygodności dowodom przeciwnym, w szczególności wyjaśnieniom obwinionej i zeznaniom świadków A. P. i M. O.. Swoje stanowisko Sąd ten w sposób dostateczny uzasadnił. Zarzuty apelacji i argumenty na ich poparcie zawarte w jej uzasadnieniu w ocenie Sądu Okręgowego nie są przekonywujące i nie podważają tej oceny. Wbrew twierdzeniom skarżącego brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności opinii biegłego, nie sposób zgodzić się ze skarżącym że „..biegły nie wykazał w żadnej z opinii wiedzy specjalistycznej a jedynie dokonywał oceny prawnej…”. Treść opinii biegłego T. K. w szczególności tych sporządzonych na piśmie ( k. 96 – 100 , k. 127 – 128 ) przeczy tej tezie. Nie jest też tak że dla prawidłowego rozstrzygnięcia niezbędne było przesłuchanie przed Sądem pokrzywdzonej J. G. przebywającej poza granicami kraju. Nie wydaje się aby pokrzywdzona wskazywała na nowe, nie wynikające z przeprowadzonych dowodów okoliczności w sprawie, w szczególności przemawiające na korzyść obwinionej. W tym stanie rzeczy niezasadny był wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie obwinionej.

Zasadnie natomiast skarżący wskazuje na przedawnienie karalności zarzucanego obwinionej wykroczenia. Zgodnie z art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje gdy od czasu jego popełnienia upłynął rok, gdy zaś w tym okresie wszczęto postępowanie karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od jego popełnienia. Zarzucony obwinionej czyn miał miejsce 25 maja 2014 r. , a więc od jego popełnienia minęły 2 lata.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.o.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. uchylił zaskarżony wyrok wobec obwinionej B. K. (1) i postępowanie w sprawie umorzył.

Na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art.119 k.p.o.w. Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obwinionej B. K. (1) kwotę 420 zł. tytułem udziału obrońcy obwinionej z wyboru w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art.119 k.p.o.w. Sąd Okręgowy stwierdził że koszty sądowe w sprawie ponosi Skarb Państwa.