Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2016 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Izabela Kosińska - Szota

Protokolant: sekr. sąd. Natalia Stokłosa

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2016 roku w Kłodzku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę 8 735 zł i ustalenie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w S. na rzecz powoda M. K. kwotę 6 735 (sześć tysięcy siedemset trzydzieści pięć) zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 6 235 zł od dnia 22 czerwca 2014 roku i od kwoty 500 zł od dnia 5 lipca 2014r.;

II.  oddala powództwo o ustalenie i dalej idące powództwo o zapłatę;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 735,58 zł (jeden tysiąc siedemset trzydzieści pięć zł 58/100) tytułem kosztów procesu;

IV.  nakazuje uiścić stronie pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 940,36 zł (dziewięćset czterdzieści zł 36/100) tytułem brakujących kosztów sądowych;

V.  nakazuje ściągnąć stronie pozwanej z zasądzonego w pkt I-ym roszczenia kwotę 280,89 zł (dwieście osiemdziesiąt zł 89/100) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku tytułem brakujących kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powód M. K. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. (obecnie (...) S.A. z siedzibą w S.) kwoty 8 735 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 8 235 zł od dnia 23 maja 2014 r. i od kwoty 500 zł od dnia 4 czerwca 2014 r. Powód wniósł nadto o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz ustalenie na przyszłość odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku, jakiemu uległ w dniu 3 maja 2014 r.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 3 maja 2014 r. na trasie N. - B. doszło do kolizji, której sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Powód podał, że oprócz uszkodzeń pojazdu, za które pozwana wypłaciła mu odszkodowanie doznał także obrażeń ciała w postaci skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, stłuczenia klatki piersiowej, szeregu sińców, ogólnych potłuczeń ciała oraz ostrej reakcji na stres. Podniósł, że decyzją z 23 maja 2014 r. pozwana przyznała mu zadośćuczynienie w kwocie 1 800 zł, co w jego ocenie jest niewspółmierne do doznanej szkody.

W odpowiedzi na pozew, strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W ocenie pozwanej brak jest podstaw do uznania roszczenia powoda, bowiem przyznana wysokość zadośćuczynienia uwzględniała rozmiar doznanej krzywdy, stopień natężenia cierpień fizycznych i psychicznych, ich długotrwałość, nasilenie bólu oraz wiek poszkodowanego. Pozwana podała, że kwota dochodzona pozwem jest nadmierna i nieudowodniona, gdyż powód nie doznał poważnych obrażeń, ponadto zakończył w dniu 8 lipca 2014 r. leczenie i nie odczuwał żadnych dalszych dolegliwości związanych z wypadkiem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 maja 2014 r. miała miejsce kolizja drogowa z udziałem powoda, której sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

Okoliczność bezsporna.

Po wypadku powód udał się na Izbę Przyjęć do Zakładu Opieki Zdrowotnej w K., gdzie udzielono mu konsultacji chirurgicznej, zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego przez okres 7 dni oraz zażywanie leków przeciwbólowych. W okresie po wypadku powód korzystał z opieki lekarza POZ - u, który z uwagi na rozpoznanie urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego skierował go do poradni ortopedycznej i chirurgicznej. W związku z bólami karku i zawrotami głowy powód leczył się nadto u lekarzy neurologów, którzy stwierdzili u niego spłycenie lordozy szyjnej, drobne zmiany zwyrodnieniowo - wytwórcze, zwłaszcza na poziomach C3/C4 i C5/C6 oraz pourazowy zespół bólowy korzeniowo - szyjny i lędźwiowo - krzyżowy. Wizyta u lekarza psychologa potwierdziła wystąpienie u powoda ostrej reakcji na stres, która rozwinęła się w następstwie doznanego wypadku komunikacyjnego. Lekarz ortopeda - traumatolog zalecił powodowi cykliczną okresową rehabilitację, farmakoterapię, oszczędny tryb życia oraz noszenie miękkiego kołnierza ortopedycznego przez ok. 4 - 5 godzin na dobę. W dniach 16 - 29 maja 2015 r. powód odbył prywatnie zabiegi fizjoterapeutyczne.

Dowód:

- karta informacyjna nr (...) - k. 12

- skierowania do poradni specjalistycznych - k. 13 - 14

- informacje dla lekarza kierującego - k. 17, 21

- opinia psychologiczna - k. 18 - 20

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne wraz z potwierdzeniem ich odbycia - k. 24 - 25

- konsultacja neurologiczna - k. 26 - 27

- wywiad lekarski - k. 28 - 29

- historia choroby - k. 81

W związku z podjętym leczeniem powód poniósł wydatki w łącznej kwocie 685 zł.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) - k. 30

- faktura VAT nr (...) - k. 31

- rachunek nr (...) - k. 32

W okresie od 5 maja 2014 r. do 1 czerwca 2014 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Dowód:

- zaświadczenia (...) k. 15 - 16, 22 - 23

Po około godzinie od wypadku powód zaczął odczuwać dolegliwości odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa, bóle nadgarstków, miał siniaki na prawym łokciu i opuchliznę na głowie wskutek uderzenia głową w szybę. Powód jest żołnierzem Narodowych Sił Rezerwowych, co wymaga corocznego zaliczania egzaminów sprawnościowych. Po wzmożonej aktywności fizycznej, wskutek doznanego urazu, u powoda pojawiały się bóle szyi, miał trudności z podciąganiem się na drążku, bieganiem i wykonywaniem ćwiczeń taktycznych w polu. Przed wypadkiem powód był aktywny sportowo - uprawiał bieganie, sztuki walki i sporty siłowe. Powód nie leczył się wcześniej na dolegliwości bólowe kręgosłupa, nie korzystał też ze zwolnień lekarskich. Po wypadku zmuszony był zażywać środki przeciwbólowe.

Dowód: przesłuchanie powoda - k. 66

W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana przyznała powodowi kwotę 1 800 zł tytułem zadośćuczynienia.

Bezsporne.

W wyniku przeprowadzonego badania neurologicznego stwierdzono u powoda stan po przebytym urazie skrętnym kręgosłupa szyjnego skutkujący 2% długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu (zgodnie z poz. J 94a Tabeli oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu stanowiącej załącznik do Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. Dz. U. z 2002 r. nr 234 poz. 1974 j.t.). Obrażenia, jakich doznał powód do chwili obecnej skutkują okresowymi bólami w okolicy odcinka szyjnego kręgosłupa z towarzyszącymi parastezjami prawej ręki oraz sporadycznymi bólami głowy okolicy potylicznej. Wysokość procentowego uszczerbku na zdrowiu została ustalona z uwzględnieniem stopnia odczuwanych dolegliwości stwierdzonych w badaniach przedmiotowych oraz stanu klinicznego w chwili badania. Odczuwane przez powoda dolegliwości są najprawdopodobniej koincydencją istniejących wcześniej zmian zwyrodnieniowych w zakresie kręgosłupa szyjnego, co potwierdza badanie RTG. Doznane urazy prawdopodobnie nasiliły bądź zainicjowały wystąpienie dolegliwości bólowych powodując pogorszenie samopoczucia i ogólnego stanu klinicznego powoda po zdarzeniu. Okoliczność, że powód nie leczył się przed zdarzeniem z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa może świadczyć, że zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa istniały przed wypadkiem i były nieme klinicznie, zaś przebyty uraz wywołał odczuwane do chwili obecnej dolegliwości bólowe tej okolicy. Rokowania co do stanu zdrowia powoda są pomyślne, nie można natomiast wykluczyć, że w przyszłości przebyte urazy wpłyną na przyspieszenie rozwoju istniejących już drobnych zmian zwyrodnieniowo - wytwórczych kręgosłupa. Powód winien podjąć rehabilitację oraz wykonywać ćwiczenia poprawiające ruchomość stawów, wzmacniające siłę mięśniową, używać sprzętów pomocniczych czy też podjąć leczenie uzdrowiskowe. W przypadku nasilania się objawów zalecane jest zażywanie środków farmakologicznych.

Dowód: opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii A. D. - k. 93 - 96

Pod względem ortopedycznym stwierdzono u powoda stan po skręceniu kręgosłupa szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo - torebkowego skutkujący 2% długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu (zgodnie z pkt J 89a w/w Tabeli oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu). Wypadek komunikacyjny, w którym uczestniczył powód spowodował uraz typu „smagnięcie bicza”, w którym kręgosłup szyjny wykonuje gwałtowny ruch w przeciwstawnych kierunkach. U powoda doszło również do urazu bocznego kręgosłupa szyjnego. W tym mechanizmie uszkodzeniu ulegają z reguły struktury więzadłowo - mięśniowe kręgosłupa szyjnego, może również dojść do uszkodzenia krążków międzykręgowych i ucisku na struktury nerwowe. Więzadła i mięśnie ulegają wygojeniu przy zapewnieniu unieruchomienia, niektóre jednak uszkodzenia mogą powodować niestabilność międzykręgową, dlatego też z reguły po 3 - 4 tygodniach od urazu powinno się wykonać RTG czynnościowe kręgosłupa szyjnego w celu wykluczenia bądź potwierdzenia owej niestabilności. Doznane przez powoda urazy utrudniały mu w pierwszych tygodniach wykonywanie czynności życia codziennego, jak również pracy zawodowej, ale w chwili obecnej są już nieznaczne.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii - traumatologii M. J. - k. 110 - 113

Przeprowadzone badanie psychiatryczne wykazało u powoda zaburzenia psychiczne spełniające kryteria diagnostyczne zaburzeń stresowych pourazowych. Powód skarżył się na powracanie natrętnych wspomnień, myśli o zdarzeniu, zaburzeń emocjonalnych, drażliwość, dysforyczność, lęki przed jazdą samochodem, cierpiał też na bezsenność. Zaburzenia rozpoznane u powoda należą do zaburzeń nerwicowych, które w okresie ich występowania, jak i po ustąpieniu nie pozostawiają zmian w organizmie, które mogą być wykryte czy potwierdzone obiektywnymi badaniami. Podawany przez powoda okres trwania zaburzeń przez około 2 lata jest mało prawdopodobny i wynika z agrawacji (wyolbrzymiania objawów). Czas trwania objawów u powoda nie wynosił co najmniej sześć miesięcy, w związku z czym nie można uznać, by stanowiły one długotrwały ani tym bardziej trwały uszczerbek na zdrowiu. Aktualny stan zdrowia powoda jest dobry, nie wymagał i nie wymaga on leczenia psychiatrycznego, w przyszłości nie wystąpią też dodatkowe powikłania.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii A. H. - k. 123 - 128

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu co do kwoty 6 735 zł.

W niniejszej sprawie strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność za skutki wypadku z 3 maja 2014 r., jakiemu uległ powód, zakwestionowała jednak zasadność przyznania powodowi dalszych kwot tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania ponad kwotę wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego.

Skoro strona pozwana nie negowała swojej odpowiedzialności wynikającej z przepisu art. 822 k.c., rzeczą Sądu było ustalenie, czy wysokość dochodzonego pozwem żądania jest zasadna.

Przepis art. 444 § 1 k.c. stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Według zaś art. 445 § 1 k.c. odwołującego się do wypadków wskazanych w art. 444 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może także przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Należy przy tym pamiętać, że na wysokość zadośćuczynienia składają się cierpienia pokrzywdzonego - tak fizyczne jak i psychiczne - których rodzaj, czas trwania i natężenie, należy każdorazowo określić w kontekście materiału dowodowego sprawy. Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenia, jaka konkretnie kwota jest "odpowiednia" z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne (wyrok SN z dnia 04.02.2008 r. III KK 349/07 LEX nr 395071).

Celem zadośćuczynienia jest naprawienie szkody niemajątkowej – tzw. krzywdy czyli cierpień fizycznych (takich jak ból) i cierpień psychicznych stanowiących ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia itp. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te które mogą nastąpić w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą doznaną krzywdę (G. Bieniek w: Komentarz do Kodeksu Cywilnego, Księga Trzecia – Zobowiązania, tom I, Wyd. Praw. Warszawa 1996, s. 368).

W kontekście powyższego, podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie powinien być, zdaniem Sądu, zakres doznanych przez powoda obrażeń, rozmiar bólu i cierpienia, utrudnienia i niedogodności w życiu codziennym, czas trwania leczenia oraz stopień ustalonego uszczerbku na jej zdrowiu.

Sąd nie mając wiadomości specjalnych, posiłkował się - w myśl przepisu art. 278§1 k.p.c. - dowodem z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii, ortopedii i traumatologii oraz psychiatrii.

Opinie biegłych sądowych z zakresu neurologii i ortopedii i traumatologii potwierdziły wystąpienie u powoda urazu skrętnego odcinka szyjnego kręgosłupa jako negatywnego następstwa zdrowotnego wypadku z dnia 3 maja 2014 r. Opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii nie wykazała natomiast, by u powoda nastąpił jakikolwiek uszczerbek na zdrowiu w wyniku przedmiotowego zdarzenia, pomimo że powód uskarżał się m. in. na powracanie natrętnych wspomnień, zaburzenia emocjonalne czy lęki przed jazdą samochodem, które w ocenie biegłego wynikały raczej z wyolbrzymiania tych objawów niż z ich faktycznego występowania. Zdaniem Sądu, opinie biegłych są rzeczowe, spójne, logiczne i wyczerpujące, zaś o ich fachowości i rzetelności świadczy fakt, że nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Ponadto, opinie zostały wykonane w oparciu o zgromadzoną dokumentację medyczną powoda, po przeprowadzeniu wywiadu chorobowego oraz bezpośrednich badań powoda. Biegli wyjaśnili zarówno metodę ustalania stopnia uszczerbku na zdrowiu, jak też czynniki i stwierdzone urazy, które miały wpływ na ocenę stanu zdrowia poszkodowanego oraz rokowań na przyszłość.

Orzekając o wysokości przyznanego zadośćuczynienia Sąd miał przede wszystkim na uwadze ustalenia dokonane przez biegłych, w tym uszczerbek na zdrowiu, którzy biegli z zakresu neurologii i ortopedii i traumatologii wycenili łącznie na 4% przyjmując, że jest to długotrwały uszczerbek. Sąd miał także na uwadze młody wiek powoda ((...) lat w chwili wypadku) oraz okresowe dolegliwości natury psychicznej i fizycznej, jakie towarzyszyły i towarzyszyły powodowi po wypadku. Nie bez znaczenia pozostaje też okoliczność pozostawania przez powoda na zwolnieniu lekarskim przez okres czterech tygodni, jak również odbycia zabiegów rehabilitacyjnych, które niewątpliwie świadczą o uciążliwości odczuwanych przez niego dolegliwości. O odczuwanym przez powoda bólu fizycznym mogą nadto świadczyć sam charakter doznanego urazu, jak też wnioski zawarte w opiniach biegłych sądowych z zakresu neurologii i ortopedii i traumatologii oraz zalecona przez biegłych rehabilitacja. Niemniej jednak, Sąd miał również na uwadze pomyślne rokowania co do stanu zdrowia powoda oraz ustalenia biegłych, że w zasadzie stopień odczuwanych przez powoda dolegliwości związanych z kręgosłupem szyjnym jest niewielki, zaś urazy natury psychicznej praktycznie już nie występują.

W oparciu o powyższe, Sąd uznał, że adekwatnym do doznanej krzywdy zadośćuczynieniem będzie suma 6 200 zł, która wraz z przyznaną dotychczas kwotą 1 800 zł zrekompensuje cierpienia fizyczne i psychiczne odczuwane przez powoda, a będące następstwem wypadku z dnia 3 maja 2014 r.

W myśl art. 444§1 k.c. Sąd zasądził również od strony pozwanej kwotę 535 zł tytułem zwrotu kosztów rehabilitacji i zakupu kołnierza ortopedycznego. Zdaniem Sądu wydatki te były uzasadnione i celowe, bowiem pozostawały w związku przyczynowo – skutkowym z urazami doznanymi przez powoda w przedmiotowym wypadku i miały na celu złagodzenie odczuwanych przez niego dolegliwości bólowych oraz szybkie podjęcie leczenia. Co do zasadności korzystania z prywatnych zabiegów rehabilitacyjnych wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 maja 2016 r. wydanej w sprawie III CZP 63/15, gdzie uznał, że świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych. Mając na uwadze, że również biegli sądowi z zakresu neurologii i ortopedii i traumatologii potwierdzili zasadność podjętego przez powoda leczenia, Sąd uznał roszczenie w tym przedmiocie.

Sąd oddalił powództwo o ustalenie na przyszłość odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku, bowiem rozstrzygając niniejszą sprawę uwzględniono również dolegliwości, które powód będzie jeszcze odczuwał w przyszłości w sferze fizycznej, a o których wypowiedzieli się biegli. Mając na względzie konstrukcję przepisu art.4421 § 1 i 3 k.c. należy wskazać, że w razie ujawnienia się u powoda nowej krzywdy będzie miał możliwość wystąpienia z nowym powództwem opartym na nowych okolicznościach pozostających w związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 3 maja 2014 r. W obecnym stanie prawnym wynikającym z ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. z 2007 r. nr 80, poz. 538) przepis art.442 1§ 3 k.c. pozwala na stwierdzenie, że nie występuje ryzyko przedawnienia ewentualnych przyszłych roszczeń powódki. W ocenie Sądu, wyrok ustalający odpowiedzialność na przyszłość strony pozwanej w razie pojawienia się nowej krzywdy nie będzie stanowił istotnego dowodu dla wykazania związku przyczynowego między nową krzywdą a wypadkiem. Sama ewentualność powstania innych skutków zdarzenia nie powoduje istnienia interesu prawnego (art. 189 k.p.c.).

Sąd oddalił również powództwo o zapłatę kwoty 2 000 zł uznając, że kwota ta przekraczałaby adekwatne zadośćuczynienie w kontekście stwierdzonego uszczerbku na zdrowiu i odczuwanych dolegliwości. Nie umniejszając tych dolegliwości powodowi, należy jednak uznać, że nie były one na tyle poważne, by zasadnym było przyznanie zadośćuczynienia w kwocie 10 000 zł.

Orzekając o odsetkach, kierowano się dyspozycją przepisu art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 392 j.t. ze zm.). Sąd ustalił, że zgłoszenie szkody co do kwoty zadośćuczynienia i zwrotu zakupu kosztów kołnierza ortopedycznego nastąpiło w dniu 22 maja 2014 r., zatem termin 30 - dniowy zaczął biec od dnia 23 maja 2014 r., z tego też względu zasadnym było orzeczenie o odsetkach od dnia od 22 czerwca 2014 r. Jeśli chodzi o roszczenie związane ze zwrotem kosztów rehabilitacji, powód wykazał, że strona pozwana odebrała wezwanie do zapłaty tej kwoty w dniu 4 czerwca 2014 r. Wobec powyższego, skoro termin 30 - dniowy upłynął 4 lipca 2014 r. odsetki należało orzec od dnia 5 lipca 2014 r.

O kosztach orzeczono po myśli art. 100 zd. 2 k.p.c. Na koszty poniesione przez powoda składają się: opłata sądowa od pozwu – 437 zł, zaliczka na poczet należności biegłych sądowych – 600 zł, koszty zastępstwa procesowego – 1 200 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł. Mając na uwadze, że strona pozwana przegrała proces w 77% Sąd obciążył ją w tym zakresie kosztami w kwocie 1 735,58 zł.

Sąd dokonał również stosunkowego rozdzielenia brakujących kosztów sądowych w kwocie 1 221,25 zł, na którą składały się należności biegłych sądowych pokryte tymczasowo z wydatków Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kłodzku. W myśl przepisu art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 623 j.t.) Sąd obciążył zatem stroną pozwaną kwotą 940,36 zł oraz nakazał ściągnąć z zasądzonego powodowi roszczenia kwotę 280,89 zł na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kłodzku.