Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Lidia Kopczyńska

Protokolant: st. sekr. sądowy Elżbieta Marciniak

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2016 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) z/s w W.

przeciwko A. W.

o zapłatę

orzeka

I.  zasądza od pozwanego A. W. na rzecz powoda (...) (...)z/s w W. kwotę 23 356,42 zł ( dwadzieścia trzy tysiące trzysta pięćdziesiąt sześć złotych czterdzieści dwa grosze) z odsetkami :

- liczonymi od kwoty 16 199,90 zł ( szesnaście tysięcy sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych dziewięćdziesiąt groszy ) maksymalnymi za opóźnienie od dnia 27.06.2016 r. do dnia zapłaty;

- liczonymi od kwoty 7 156,52 ( siedem tysięcy sto pięćdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt dwa grosze) ustawowymi za opóźnienie od dnia 27.06.2016 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie umarza postępowanie w sprawie;

III.  zasądza od pozwanego A. W. na rzecz powoda (...) (...)z/s w W. kwotę 4 790 zł ( cztery tysiące siedemset dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 719/16

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) z siedzibą w W. w pozwie złożonym w dniu 27 czerwca 2016 r. wnosił o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego A. W. kwoty 23456,42 zł z odsetkami umownymi za opóźnienie od kwoty 16199,90 zł od dnia wniesienia pozwu od dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 7256,52 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu w wysokości 4790 zł, w tym kwoty 3600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany zawarł z (...) Bankiem S.A. w dniu 30 sierpnia 2011 r. umowę bankową o udzielenie kredytu. Pierwotna kwota kredytu wniosła 21321,90 zł. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego kwota niespłaconej należności głównej stała się wymagalna wraz z odsetkami umownymi. Przedmiotowa wierzytelność na skutek umowy przelewu zawartej w dniu 7 maja 2015 r. została zbyta przez (...) Bank S.A. na rzecz (...) (...) z siedzibą w W.. Wobec nie spłacenia zobowiązania powód wystąpił z żądaniem zasądzenia należności, na którą składają się: należność główna w wysokości 16199,90 zł, odsetki karne naliczane przez pierwotnego wierzyciela w wysokości 3433,34 zł, 402,75 zł tytułem kosztów i upomnień naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 1279,38 zł odsetek umownych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 2141,05 zł tytułem odsetek karnych naliczanych od kwoty niespłaconego kapitału w okresie od 8 maja 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. w wysokości 4 krotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP i w okresie od 1 stycznia 2016 r. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie (pozew k. 2-3 akt).

Pozwany A. W. wnosił o oddalenie powództwa w całości.

Pozwany przyznał, że zawarł umowę o kredyt konsolidacyjny z (...) Bank S.A. Nie kwestionował okoliczności, że kredyt nie został przez niego spłacony ani prawidłowości wyliczenia należności z pozwu. Jednakże zdaniem pozwanego należność nie powinna być dochodzona przed sądem, gdyż strony zawarły ugodę odnośnie spłaty należności. Zgodnie z warunkami ugody pozwany wpłacił już 100 zł.

W piśmie procesowym z dnia 6 października 2016 r. powód potwierdził, że w dniu 19 czerwca 2015 r. została zawarta ugoda, na podstawie której pozwany zobowiązał się do dokonywania miesięcznych wpłat, w okresie 6 miesięcy, w kwotach co najmniej po 100 zł. Po tym czasie strony miały porozumieć się odnośnie pozostałej do spłacenia należności. Na podstawie tej ugody pozwany wpłacił 4 raty w łącznej kwocie 500 zł. Z uwagi na brak wpłaty piątej i szóstej raty wierzyciel odstąpił od warunków ugody i wniósł pozew o zasądzenie pozostałej do spłacenia kwoty. Po wytoczeniu powództwa, w dniu 13 września 2016 r., pozwany wpłacił kolejną kwotę 100 zł. W związku z dokonaną wpłatą powód cofnął pozew co do kwoty 100 zł ze zrzeczeniem się roszczenia. Po uwzględnieniu wpłaty 100 zł powód ostatecznie sformułował roszczenie w ten sposób, że wnosił o zasądzenie na jego rzecz kwoty 23356,42 zł z odsetkami umownymi za opóźnienie od kwoty 16199,90 zł od dnia wniesienia pozwu od dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 7156,52 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wniosek powoda o zasądzenie odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia 31 grudnia 2015 r. Sąd uznał za pomyłkę pisarską, gdyż pozew został wniesiony w dniu 27 czerwca 2016 r. (pismo k. 22 akt).

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 sierpnia 2011 r. A. W. zawarł umowę nr (...)\ (...) kredytu konsolidacyjnego z (...) Bankiem S.A. Na podstawie umowy Bank udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 21321,90 zł na spłatę zobowiązań pozwanego. Pozwany zobowiązał się do rozliczenia się na warunkach określonych w tej umowie. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego kwota niespłaconej należności głównej stała się wymagalna wraz z odsetkami umownymi. (...) w dniu 18 marca 2014 r. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, który stanowił podstawę do prowadzonej egzekucji komorniczej (dowód: kserokopia umowy k. 28-31 akt, kserokopia postanowień Sądu i Komornika k. 32 – 33 akt).

Przedmiotowa wierzytelność na skutek umowy przelewu zawartej w dniu 7 maja 2015 r. została zbyta przez (...) Bank S.A. na rzecz (...) (...)z siedzibą w W.. (dowód: kserokopia umowy k. 14-21 akt).

Powód w dniu 28 maja 2015 r. zawiadomił pozwanego o dokonanej cesji oraz wezwał A. W. do spełnienia świadczenia, które na dzień 4 czerwca 2015 r. wynosiło 21914,79 zł (dowód: wezwanie do zapłaty k. 27 akt).

Na dzień wniesienia pozwu, do spłaty pożyczkobiorcy pozostała kwota 23456,42 zł, na którą składają się: należność główna w wysokości 16199,90 zł, odsetki karne naliczane przez pierwotnego wierzyciela w wysokości 3433,34 zł, 402,75 zł tytułem kosztów i upomnień naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 1279,38 zł odsetek umownych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 2141,05 zł tytułem odsetek karnych naliczanych od kwoty niespłaconego kapitału w okresie od 8 maja 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. w wysokości 4 krotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP i w okresie od 1 stycznia 2016 r. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie (dowód: wyliczenia z pozwu k. 2-3 akt).

W dniu 13 września 2016 r. A. W. na poczet należności wpłacił kwotę 100 zł, którą powód zaksięgował na poczet odsetek umownych, co pomniejszyło dochodzoną należność do kwoty 23356,42 zł (dowód: pismo powoda k. 59 akt).

Pozostałej należności dochodzonej pozwem pozwany nie zapłacił (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a w szczególności: pozwu k. 2-3 akt, pisma zmieniającego roszczenie k. 59 akt, kserokopii: wyciągu z rejestru funduszy k. 7-8 akt, odpisu KRS k. 9-11, 22-25 akt, umowy k. 28-31, 45-52 akt, umowy kupna wierzytelności k. 14-21 akt, wezwania do zapłaty k. 27 akt, postanowień k. 32-33, 53-55 akt oraz zeznania pozwanego A. W. k. 57-58 akt.

Jako wiarygodne Sąd ocenił dokumenty, gdyż ich prawdziwość nie budzi wątpliwości i żadna ze stron w toku procesu ich nie kwestionowała. Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego, gdyż znalazły potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Pozwany nie kwestionowali wysokości należności dochodzonej pozwem, a jedynie wskazał iż część należności została już przez niego spłacona. Faktu dokonania wpłaty po wytoczeniu powództwa nie negował powód, który z tego względu ograniczył roszczenie cofając żądanie odnośnie kwoty 100 zł.

W niniejszej sprawie, na podstawie art. 232 kpc zdanie drugie, Sąd dopuścił dowód z dokumentów złożonych w trakcie postępowania. Fakt istnienia tych dokumentów wynikał już z dołączonych do pozwu dokumentów. Prawdziwość dokumentów nie był przez strony kwestionowana, ani nie budzi wątpliwości. Sąd uwzględnił wszystkie dokumenty dołączone do pozwu i złożone przez strony. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane. W tej sytuacji Sąd uznał, iż dołączone dokumenty oraz zeznania pozwanego stanowią uzupełnienie dowodów stanowiących załącznik do pozwu i dlatego mogą stanowić podstawę do wydania w sprawie rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wykazał w toku procesu, że nabył wierzytelność od (...) Bank S.A. na podstawie umowy przelewu.

Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W myśl art. 511 k.c. jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Norma zawarta w art. 511 k.c. nie wymaga zawarcia umowy przelewu w formie pisemnej, a jedynie tego, aby istniało pismo, które potwierdza dokonanie przelewu wierzytelności. Sąd w niniejszym składzie podziela w całości rozważania Sądu Apelacyjnego w Katowicach zawarte w wyroku z 8 marca 2005 r. , sygn. akt I ACa 1516/04, opublik. OSA 2005/12/44, który podkreślił: "Ustawodawca w art. 511 k.c. mówi o "stwierdzeniu" przelewu wierzytelności pismem, a nie o zawarciu przelewu w formie pisemnej. Czym innym jest dokonanie czynności prawnej w formie pisemnej, a czym innym "stwierdzenie" pismem, iż określona czynność została dokonana. "Stwierdzenie pismem" nie odnosi się bowiem do formy czynności prawnej, a jedynie do istnienia pisma stwierdzającego, że umowa przelewu została przez strony zawarta.". Dalej Sąd ten zasadnie podkreśla: "W sytuacji gdy obie strony zgodnie twierdzą, że doszło do przelewu wierzytelności z umowy ubezpieczenia i że obie strony miały taki zamiar i cel umowy na względzie - zbędne są rozważania i dokonywanie wykładni oświadczeń woli w tym przedmiocie. Dokonywanie takiej wykładni ma bowiem sens wówczas, gdy stanowiska stron umowy różnią się.".

Na skutek przelewu wierzytelności doszło do zmiany strony stosunku zobowiązaniowego po stronie wierzyciela, a zatem powód jest legitymowany czynnie do występowania w niniejszym procesie. Znajdujące się w aktach sprawy dokumenty potwierdzają w myśl art. 511 k.c., że do zawarcia umowy doszło. Nadto zostało przedłożone przez powoda wezwanie, którym zawiadomił on pozwanych o zawarciu umowy cesji z wierzycielem. W myśl art. 515 k.c. jeżeli dłużnik, który otrzymał o przelewie pisemne zawiadomienie pochodzące od zbywcy, spełnił świadczenie do rąk nabywcy wierzytelności, zbywca może powołać się wobec dłużnika na nieważność przelewu albo na zarzuty wynikające z jego podstawy prawnej tylko wtedy, gdy w chwili spełnienia świadczenia były one dłużnikowi wiadome. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a nabywcą wierzytelności.

Zgodnie z art. 69 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawa Bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W dniu 30 sierpnia 2011 r. A. W. zawarł umowę nr (...)\ (...) kredytu konsolidacyjnego z (...) Bankiem S.A. Na podstawie umowy Bank udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 21321,90 zł na spłatę zobowiązań pozwanego. Pozwany zobowiązał się do rozliczenia się na warunkach określonych w tej umowie. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego kwota niespłaconej należności głównej stała się wymagalna wraz z odsetkami umownymi. Należność nie została spłacona w zakreślonym terminie, dlatego (...) Bank S.A. przelał dług na (...) (...) z siedzibą w W.. O dokonanej cesji pozwany zostali zawiadomiony pismem z dnia 28 maja 2015 r. Pozwany nie kwestionowali faktu istnienia zadłużenia ani wysokości kwoty objętej pozwem. Pozwany również przyznał, że dochodzonej pozwem kwoty nie zapłacił przed wytoczeniem powództwa. Natomiast po wtoczeniu powództwa pozwany uiścił kwotę 100 zł. A. W. nie kwestionował sposobu zaliczenia wpłaconej kwoty dokonanej przez powoda, a tym samym nie kwestionował również dochodzonej pozwem kwoty.

Pismem procesowym z dnia 6 października 2016 r. pełnomocnik powoda ograniczył roszczenie co do kwoty 100 zł, uwzględniając wpłaconą przez pozwanego kwotę, którą powód zaksięgował na poczet odsetek umownych, co pomniejszyło dochodzoną należność do kwoty 23356,42 zł. Odnośnie kwoty 100 zł powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia.

Art. 203 §1 kpc przewiduje, że pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Zgodnie z art. 203 § 4 kpc Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwala na uznanie, iż cofnięcie pozwu co do kwoty 100 zł w niniejszej sprawie, nie jest sprzeczne z prawem ani zasadami współżycia społecznego, nie zmierza do obejścia prawa oraz nie narusza słusznego interesu stron. W tej sytuacji Sąd uznał częściowe cofnięcie pozwu za prawnie skuteczne.

W myśl art. 355 § 1 kpc Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Wobec skutecznego częściowego cofnięcia pozwu Sąd umorzył postępowanie w sprawie w tej części.

W pozostałym zakresie Sąd uznał żądanie pozwu za uzasadnione i należność zasądził w wysokości dochodzonej pozwem.

Jak wynika z art. 476 zd. 1 k.c., dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela.

Wniosek powoda o zasądzenie odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia 31 grudnia 2015 r. Sąd uznał za pomyłkę pisarską, gdyż pozew został wniesiony w dniu 27 czerwca 2016 r. Zgodnie z żądaniem pozwu Sąd zasądził należność z odsetkami określonymi w art. 359 k.c. i 481 k.c. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. ustalonym ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 9 listopada 2015 r.).

Pozwany przegrał proces w całości. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art 98 § 1 i 2 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty składają się koszty poniesione wyłącznie przez powoda: opłata sądowa, którą uiścił powód w wysokości 1173 zł, koszty zastępstwa procesowego - wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 3600 zł, których wysokość wynika z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804), 17 zł opłaty od pełnomocnictwa.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)