Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 września 2014 r. powód S. D. wystąpił przeciwko T. H. z żądaniem zasądzenia na jego rzecz od pozwanego kwoty 1.573,55 zł tytułem odsetek od zaległych odsetek. Powód wniósł ponadto o zasądzenie na jego rzecz od przeciwnika procesowego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając wywiedzione żądanie powód argumentował, że w dniu 26 sierpnia 2008r. Sąd Rejonowy w Zabrzu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz B. W. kwotę 15.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 sierpnia 2008 r. do dnia zapłaty. Następnie wspomniany Sąd nadał klauzulę wykonalności na rzecz powoda, na którego przeszło uprawnienie wierzycielki. Pozwany powyższej sumy nie uiścił, zaś odsetki od tejże zaległości na dzień wniesienia pozwu w niniejszej sprawie wynoszą 12.104,28 zł, zaś powód domaga się zapłaty odsetek od zaległych odsetek za 1 rok.

(pozew na urzędowym formularzu – k. 1 - 4)

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew ani w żaden sposób nie ustosunkował się do wywiedzionego powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym dnia 26 sierpnia 2008 r. Sąd Rejonowy w Zabrzu zasądził na rzecz B. W. od T. H. kwotę 15.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 sierpnia 2008 r. do dnia zapłaty.

(dowód: nakaz zapłaty – k. 6)

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 października 2012 r. S. D. nabył od B. W. przysługującą jej wobec pozwanego T. H. wierzytelność wynikającą z powyższego nakazu zapłaty. W związku z tym, postanowieniem z dnia 26 marca 2013 r., Sąd Rejonowy w Zabrzu nadał nakazowi zapłaty z dnia 26 sierpnia 2008 r. klauzulę wykonalności na rzecz S. D. jako następcy prawnego dotychczasowej wierzycielki.

(dowód: postanowienie o nadaniu nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności – k. 7)

Pozwany T. H. nie uiścił na rzecz poprzedniego oraz aktualnego wierzyciela zasądzonej nakazem zapłaty sumy świadczenia głównego oraz odsetek za opóźnienie.

(okoliczność niesporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów złożonych do akt sprawy, które w całości należało uznać za wiarygodne. Badając ich treść Sąd nie dopatrzył się niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości co do ich wiarygodności oraz treści, dlatego też stanowiły one podstawę dla poczynionych w sprawie ustaleń. Dotyczyło to w szczególności dołączonych do akt nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym oraz postanowienia o nadaniu nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności na rzecz S. D., które stanowią dokumenty urzędowe. W pozostałym zakresie Sąd, na podstawie art. 339 § 2 w zw. z art. 339 § 1 k.p.c., uznał za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, gdyż nie budziły one uzasadnionych wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w niniejszej sprawie nie zachodziły wskazane w art. 485 k.p.c. przesłanki do wydania przez Sąd nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. Pomimo wniesienia pozwu na urzędowym formularzu, ze względu na charakter roszczenia, nie zaistniały ponadto wskazane w art. 505 (1) k.p.c. przesłanki do rozpoznania sprawy w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym Sąd zobligowany był do procedowania w postępowaniu zwykłym.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie było, iż powodowi S. D. przysługuje wobec pozwanego roszczenie o zapłatę kwoty 15.500 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 21 sierpnia 2008 r. do dnia zapłaty - wynoszącymi na dzień wniesienia pozwu 12.104,28 zł. Natomiast w przedmiotowej sprawie powód skapitalizował odsetki od zaległych odsetek i wywiódł żądanie o ich zapłatę – w wysokości 1.573,55 zł. W piśmie procesowym z dnia 26 lutego 2015 r. powód sprecyzował, że są to odsetki od zaległych odsetek za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – a więc na przyszłość.

Zgodnie z dyspozycją art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Powód nie udowodnił w niniejszym procesie, aby pozwany taką zgodę wyraził. Z drugiej strony nie jest dopuszczalne kapitalizowanie odsetek, które mogą powstać w przyszłości (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2011 r., sygn. akt VI ACa 546/11). A więc możliwość doliczenia zaległych odsetek do sumy dłużnej obejmuje więc tylko odsetki zaległe – nie zaś na przyszłość czyli do dnia zapłaty, jak w przedmiotowej sprawie chciał powód. Nie jest również możliwe wyliczenie i skapitalizowanie odsetek od zaległych odsetek naliczanych do dnia zapłaty – skoro nie jest znana data końcowa ich naliczania. Roszczenie wywiedzione przez powoda nie zostało więc skonstruowane w sposób prawidłowy – tak, aby nadawało się do zasądzenia.

Zgodnie z zasadą dyspozytywności wyrażoną w art. 321 k.p.c. to powód decyduje nie tylko o wszczęciu postępowania, ale także o zakresie rozstrzygnięcia sprawy. W świetle art. 321 k.p.c. przy wyrokowaniu sąd nie może orzekać co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem powoda, ani zasądzić ponad żądanie. Niedopuszczalność wyrokowania co do przedmiotu nieobjętego żądaniem oznacza niemożność objęcia rozstrzygnięciem innych roszczeń niż przedstawione przez powoda. Zakaz zasądzania ponad żądanie oznacza zaś, że sąd jest związany określonym przez powoda zakresem roszczenia, np. określoną przez powoda kwotą.

W związku z tym, że powód podtrzymał swoje żądanie na rozprawie przed tut. Sądem zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, powództwo musiało podlegać oddaleniu.

Ponieważ pozwany nie stawił się na rozprawie pomimo prawidłowego zawiadomienia i nie zajął merytorycznego stanowiska, na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. Sąd zobligowany był do wydania wyroku zaocznego.