Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 10 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Joanna Jank

Protokolant: Katarzyna Chachulska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2015r.

sprawy z powództwa P. F.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powoda P. F. kwotę 1492,31 zł (tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt dwa złote i trzydzieści jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi:

– od kwoty 900, 59 zł od dnia 30 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty

- od kwoty 517, 24 zł 30 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty

- od kwoty 34, 48 zł od dnia 7 października 2015 r. do dnia zapłaty od dnia

II.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1076 zł (tysiąc siedemdziesiąt sześć złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania

III.  Nakazuje ściągnąć od pozwanej Gminy M. G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu rejonowego w Gdyni kwotę 456, 95 zł (czterysta pięćdziesiąt sześć złotych i dziewięćdziesiąt pięć groszy) z tytułu zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa

I C 143/15

UZASADNIENIE

Powód P. F. w pozwie wniesionym przeciwko Gminie M. G. domagał się zasądzenia kwoty 900, 59 zł wraz z odsetkami ustawowymi z tytułu szkody spowodowanej nieprzyznaniem lokalu socjalnego A. B. i J. J., w stosunku do których orzeczono eksmisję z lokalu w G., przy ul. (...), stanowiącego własność powoda. Odszkodowanie obejmowało możliwy do uzyskania czynsz najmu w kwocie 600 zł oraz opłaty eksploatacyjne w kwocie 300, 59 zł za styczeń 2012 r.

W toku postępowania powód rozszerzył powództwo domagając się zasądzenia odszkodowania także za okres od 1 do 25 lutego 2012 r. w kwocie 5571, 72 zł z tytułu możliwego do uzyskania czynszu najmu , a nadto rozszerzył pierwotnie wniesione powództwo o kwotę 40 zł z tytułu możliwego do uzyskania czynszu najmu lokalu.

W piśmie procesowym z 14 października 2015 r. powód sprecyzował żądanie dotyczące odsetek ustawowych domagając się ich zasądzenia od kwoty 900, 59 zł od 30 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty, od kwoty 517, 24 zł od dnia 30 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty, od kwoty 34, 38 zł od 7 października 2015 r. do dnia zapłaty.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa zarzucając przedawnienie roszczenia za styczeń 2012 r. , zakwestionowała wartość dowodową dołączonej do pozwu kartoteki finansowej zarzucając, iż powód nie wykazał źródeł wymiaru opłat dochodzonej wysokości

Sąd ustalił, co następuje:

Powodowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w G., przy ul. (...). W lokalu tym w styczniu i lutym 2012 r. zamieszkiwały A. B. i J. J., w stosunku do których wyrokiem Sądu rejonowego w Gdyni z dnia 19 lipca 2010 r., w sprawie I C 1455/09 orzeczono eksmisję i przyznano im uprawnienie do lokalu socjalnego.

/okoliczności bezsporne/

20 grudnia 2014 r. powód wezwał pozwana do zapłaty odszkodowania za szkodę spowodowana nieprzyznaniem w/w lokalu socjalnego za okres od 1 grudnia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. zakreślając siedmiodniowy termin na spełnienie świadczenia. W wezwaniu tym czynsz najmu za miesiące objęte sporem powód określił na kwotę 600 zł.

Wezwanie wpłynęło do pozwanej 22 grudnia 2015 r.

/wezwanie do zapłaty – k. 12/

Możliwy do uzyskania czynsz najmu lokalu powoda w okresie objętym sporem wynosi 640 zł

/opinia biegłego D. K. – k. 53 - 73/

Opłaty eksploatacyjne za styczeń 2012 r. wynosiły 300, 59 zł.’

/kartoteka finansowa – k. 41/

Sąd zważył, co następuje:

Do okoliczności bezspornych w sprawie należało to, że powodowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalne, który w okresie objętym sporem zajęty był przez osoby, w stosunku do których zapadł prawomocny wyrok eksmisyjny przyznający uprawnienie do lokalu socjalnego, jak również to, że pozwana Gmina nie złożyła oferty najmu tego lokalu socjalnego.

Spór dotyczył natomiast wysokości roszczenia powoda. Nadto pozwana zgłosiła zarzut przedawnienia roszczenia za styczeń 2012 r. Zarzut ten należało rozważyć w pierwszej kolejności, ponieważ jego zasadność zwalniałaby sąd z konieczności dokonywania merytorycznej oceny roszczenia. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że pozew w niniejszej sprawie, wbrew zarzutom pozwanej, został wniesiony 30 stycznia 2015 r., a nie 2 lutego 215 r., ponieważ przed datą faktycznego wpływu do sądu został przez powoda nadany w placówce pocztowej, co zginie z przepisem art. 165 §2 k,p.c. jest równoznaczne z wniesieniem go do sądu w tej właśnie dacie.

Roszczenie o zapłatę odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego w danym miesiącu staje się wymagalne z końce tego miesiąca, bo dopiero wówczas można mówić powstaniu szkody obejmującej cały okres miesięczny. W konsekwencji w niniejszej sprawie roszczenie o odszkodowanie za styczeń 2012 r. stało się wymagalne 1 lutego 2012 r. Jako roszczenie okresowe przedawnia się ono z upływem trzech lat zgodnie z przepisem art., 118 k.c. (vide powołany w odpowiedzi na pozew wyrok SN Z 9.11.2012. r. IV CSk 303/12), a zatem wniesienie pozwu w dniu 30 stycznia 2015 r. przerwało bieg przedawnienia zgodnie z przepisem art. 123 §1 k.c.

Przechodząc do merytorycznej oceny powództwa należy wskazać, że wedle dyspozycji art. 417 k.c. do przyjęcia odpowiedzialności pozwanej jednostki samorządu terytorialnego konieczne było zaistnienie łącznie trzech przesłanek: szkody po stronie powoda, niezgodnego z prawem działania lub zaniechania pozwanej przy wykonywaniu władzy publicznej oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zachowaniem pozwanej. W ocenie Sądu, wszystkie wymienione okoliczności zostały w przedmiotowej sprawie wykazane przez stronę powodową. Odnośnie bezprawności zaniechania pozwanej Gminy M. G. poprzez które to zaniechanie powódka doznała szkody, należy wskazać, iż dostarczanie lokali socjalnych jest ustawowym obowiązkiem gminy wynikającym z przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów. Jest to więc obowiązek bezwzględny nałożony na pozwaną przez ustawodawcę. W konsekwencji, ograniczone możliwości Gminy w zakresie W ocenie Sądu, w sprawie niniejszej należało uznać, iż co do zasady, pozwana odpowiada za szkodę, spowodowaną niedostarczeniem lokalu socjalnego eksmitowanym lokatorom, jaką ponosi właściciel z uwagi na niemożność swobodnego dysponowania należącym do niego lokalem. Już samo nie przedstawienie przez pozwaną oferty umowy najmu lokalu socjalnego, to jest nie wykonanie przez Gminę jej ustawowego obowiązku, stanowi zaniechanie w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. i należy uznać, że taki pogląd został ugruntowany w orzecznictwie (por. wyrok SN z 18 lutego 2004r., V CK 253/03 L., postanowienie SN z 25 czerwca 2008, III CZP 46/08, Biuletyn SN 2008/6).

Podkreślić należy, iż zgodnie z uchwałą SN z 7 kwietnia 2006 r. (III CZP 21/06) roszczenie właściciela lokalu przeciwko gminie, o którym mowa w art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz.U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 ze zm.) jest roszczeniem odszkodowawczym. Na podstawie tego przepisu gmina zobowiązana jest do zapłaty odszkodowania tylko wtedy, gdy właściciel, wykaże, że na skutek zajmowania lokalu przez osobę bez tytułu prawnego poniósł szkodę. Tak więc obowiązek ustalenia wysokości poniesionej przez powoda szkody był warunkiem koniecznym do zasądzenia na jego rzecz odszkodowania. W ocenie Sądu powód sprostał ciężarowi dowodu w tym zakresie

Kwestionując powództwo, strona pozwana podnosiła, iż dołączone do pozwu dokumenty prywatne nie wskazują źródeł ustalenia opłat i stanowią wyłącznie kolumny cyfr. W ocenie Sądu zarzuty pozwanej są bezzasadne. Co prawda dokumenty prywatne korzystają jedynie z domniemania autentyczności (prawdziwości), natomiast nie korzystają z domniemania prawdziwości zawartych w nich oświadczeń, niemniej nie oznacza to, że dowód z dokumentu prywatnego nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych w procesie cywilnym. Zgodnie bowiem z utrwaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego dowód z dokumentu prywatnego jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c. (por. wyrok SN z dnia 30 czerwca 2004 r., IV CK 474/03, OSNC 2005, Nr 6, poz. 113; wyrok SN z 2 kwietnia 2008 r., III CSK 299/07, L., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNCP 1986, nr 5, poz. 84 i wyrok SN z dnia 3 października 2000r., I CKN 804/98, niepublikowany). Zatem dowód z dokumentu prywatnego jako jeden z dowodów wymienionych w kodeksie postępowania cywilnego podlega ocenie tak, jak wszystkie inne dowody, może zatem stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania. O materialnej mocy dowodowej dokumentu prywatnego, zależącej od jego treści, rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.). Podobnie jak w wypadku innych dowodów, sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy nie. Wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia (por. wyrok SN z dnia 30 czerwca 2004 r., IV CK 474/03, OSNC 2005, Nr 6, poz. 113). Dokonując oceny w oparciu o art. 233 § 1 k.p.c. Sąd orzekający uznał, iż załączona do pozwu kartoteka finansowa sporządzona przez Spółdzielnię Mieszkaniową, w zasobach której znajduje się lokal powoda , zasługuje na wiarę. Podkreślić należy, że kartoteka ta stanowi w rzeczywistości wydruk z systemu komputerowego, w którym spółdzielnia prowadzi rozliczenia obciążeń przypadających na poszczególnych lokatorów. W kartotece tej wskazano kwoty opłat na rzecz spółdzielni przypadających na lokal powoda m, in,. w okresie objętym sporem. Kartoteki tego typu prowadzą praktycznie wszystkie podmioty zajmujące się zarządzaniem nieruchomościami wielomieszkaniowymi, w tym także jednostki budżetowe pozwanej Gminy. Pozwana nie zgłosiła żadnych konkretnych zarzutów przeciwko omawianemu dokumentowi kwestionując jego moc dowodową jedynie dla samej zasady (pozwana identycznie sformułowany zarzut podnosi praktycznie w każdej analogicznej sprawie). Ponadto oceniając wskazany dokument z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego Sąd doszedł do przekonania, że wskazana w nim wysokość opłat eksploatacyjnych, zważywszy zwłaszcza, iż dotyczą one stycznia, a zatem miesiąca w sezonie grzewczym, nie budzi wątpliwości i trudno uznać ją za wygórowaną. Niezależnie od tego należy wskazać, iż pozwany nie kwestionował, że taką wysokość opłat do spółdzielni powód rzeczywiście zapłacił.

Jeżeli chodzi z kolei o wysokość możliwego do uzyskani czynszu najmu za sporny lokal w okresie objętym sporem, Sąd ustalił ja w oparciu o opinie biegłego D. K., która nie została zakwestionowana przez żadna ze stron i nie wzbudziła wątpliwości sądu. Opinia została sporządzona przez osobę mającą specjalistyczną wiedzę w zakresie szacowania czynszów, została w sposób prawidłowy i zrozumiały uzasadniona.

W konsekwencji Sąd na podstawie art. 417 k.c. i art. 18.5 ustawy o ochronie praw lokatorów(..) zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwoty żądane w pozwie, obejmujące opłaty eksploatacyjne za styczeń 2012 r. oraz możliwy do uzyskania czynsz najmu za okres od 1 stycznia do 25 lutego 2012 r.

O odsetkach ustawowych sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. i art. 455 k.c. Należy zauważyć, że w zezowaniu do zapłaty, które zostało doręczone pozwanej Gminie 22 grudnia 2014 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty odszkodowania m. in. za styczeń i luty 2012 r., obejmującego potencjalny czynsz najmu w kwocie 600 zł miesięcznie oraz opłaty eksploatacyjne za styczeń 2012 r, w kwocie 300, 59 zł. Termin do zapłaty należności upłynął 29 grudnia 2014 r., a zatem powód może domagać się zasądzenia odsetek od dnia następnego czyli 30 grudnia 2014 r. Z kolei, w związku z rozszerzeniem powództwa za okres od 1 do 25 lutego 2012 r. o kwotę miesięcznego czynszu wyliczoną proporcjonalnie do tego okresu (34, 48 zł) powód może domagać się zasądzenia odsetek od dnia następnego po rozszerzeniu powództwa i doręczeniu pisma zawierającego rozszerzone żądanie pełnomocnikowi pozwanej.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda zwrot opłaty od pozwu oraz poniesionych przez powoda kosztów opinii biegłego. Koszty opinii, które nie zostały pokryte z zaliczki uiszczonej przez powoda S nakazał ściągnąć od pozwanego.