Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Płocku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2015 roku w Płocku na rozprawie

sprawy z powództwa S. (...)

przeciwko N. M.

o uznanie czynności prawnych za bezskuteczne

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda S. (...)na rzecz pozwanej N. M. kwotę 7.217,00 zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt I C 161/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 stycznia 2015 roku S. (...) wniósł o uznanie za bezskuteczne:

- umowy darowizny zabudowanej nieruchomości obszaru 1200 m ^{( 2)}, oznaczonej jako działka nr (...), położonej we wsi K. gmina S., dla której S. prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), sporządzonej aktem notarialnym Rep. A nr (...)w kancelarii notarialnej notariusza W. G. w S., na mocy której S. i A. małżonkowie M. darowali przedmiotową nieruchomość swojej córce N. M., która to darowizna została dokonana z pokrzywdzeniem powoda, któremu przysługują wierzytelności w stosunku do S. M. (1) i A. M. (1) określone decyzjami D. (...) nr (...), (...) i (...);

- umowy darowizny niezabudowanej nieruchomości obszaru 1,1244 ha, oznaczonej jako działki nr (...) oraz udziału wynoszącego 7/28 części niezabudowanej nieruchomości działki nr (...) obszaru 4246 m ^{( 2)}, położonych we (...) gmina K., dla których S. prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), sporządzonej aktem notarialnym za Rep. A nr (...) w kancelarii notarialnej notariusza W. G. w S., na mocy której S. i A. małżonkowie M. darowali przedmiotową nieruchomość swojej córce N. M., która to darowizna została dokonana z pokrzywdzeniem powoda, któremu przysługują wierzytelności w stosunku do S. M. (1) i A. M. (1) określone decyzjami D. (...)nr (...), (...) i (...).

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w dniu 16 listopada 2011 roku D. (...) wszczął postępowanie kontrolne wobec S. i A. T. w zakresie prawidłowości rozliczeń podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 rok oraz w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2009 roku. Po przeprowadzonym postępowaniu kontrolnym w dniu 21 grudnia 2012 roku wobec S. M. (1) została wydana decyzja nr (...) określająca mu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 rok na kwotę 247.911,00 zł. Tego samego dnia zostały wydane decyzje wobec A. M. (2) nr (...) określająca jej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 rok na kwotę 171.165,00 zł oraz nr (...) określająca jej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2009 roku w kwocie łącznej 86.187,00 zł. Decyzje te zostały utrzymane w mocy przez D. (...) i są ostateczne. W międzyczasie dłużnicy zawarli opisane w petitum pozwu umowy darowizny wyzbywając się całego majątku. Nadto w dniu 29 grudnia 2013 roku dłużnicy złożyli korekty zeznań podatkowych obejmujących również 2009, 2010 i 2011 roku w wyniku czego ich zobowiązania podatkowe uległy jeszcze podwyższeniu (k. 2 – 4).

W piśmie procesowym z dnia 25 marca 2015 roku reprezentująca powoda P. (...) podtrzymała żądanie pozwu sformułowane bezpośrednio przez statio fisci Skarbu Państwa doprecyzowując jedynie treść czynności prawnej uznania za bezskuteczną, której żąda (k. 62 – 63).

Pozwana w odpowiedzi na pozew z dnia 27 kwietnia 2015 roku wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu wg. norm przepisanych (k. 68 – 83).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. M. (1) oraz A. M. (1) umową darowizny zawartą w formie aktu notarialnego w dniu 20 grudnia 2011 r. sporządzoną przed notariuszem W. G. w Kancelarii Notarialnej w S. Rep. A nr (...) darowali swojej córce N. M. nieruchomość położoną w miejscowości K., gmina S., o powierzchni 1200 m ^{( 2)} oznaczoną jako działka (...), dla której S. prowadzi księgę wieczystą nr KW (...). Wartość nieruchomości została określona na kwotę 300.000 zł. Z kolei N. M. ustanowiła na przedmiotowej nieruchomości dożywotnią i bezpłatną służebność osobistą mieszkania w dwóch izbach budynku mieszkalnego z łazienką i wc ybranych przez uprawnionych zaś S. i A. M. (1) powyższe przyjęli (umowa dorowizny – k. 14 – 15).

Następnie rodzice pozwanej umową darowizny zawartą formie aktu notarialnego w dniu 12 września 2012 r. sporządzoną przed notariuszem W. R.. A nr (...) darowali pozwanej, a pozwana darowiznę tę przyjęła nieruchomość położoną w miejscowości W., gmina K., o powierzchni 1 hektar 1244 m ^{( 2)} oznaczoną jako działki nr (...), dla których S. (...) prowadzi księgę wieczystą nr KW (...) oraz udział w wysokości 7/28 części we współwłasności nieruchomości położonej w miejscowości W., gmina K. o numerze (...)i obszarze 4246 m.kw., dla której R. prowadzi księgę wieczystą nr KW (...). Wartość nieruchomości została określona na kwotę 100.000 zł (umowa darowizny - k.11-13).

W dniu 26 października 2011 r. D. (...)postanowieniem nr (...) doręczonym w dniu 16 listopada 2011 roku wszczął postępowanie kontrolne wobec S. M. (1). Postępowanie to zostało zakończone decyzjąD. z dnia 21 grudnia 2012 r. nr (...) określającą zobowiązanie podatkowe S. M. (1) w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w kwocie 247.911,00 zł (decyzja k.16 – 16v).

Powyższa zaległość została uregulowana poprzez jej kompensację z nadpłatą podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku od towarów i usług na podstawie postanowienia N. z dnia 27 listopada 2013 r. nr (...) (postanowienie k. 89).

Również w dniu 26 października 2011 r. D. postanowieniem nr (...) doręczonym stronie w dniu 16 listopada 2011 roku wszczął postępowanie kontrolne wobec A. M. (1). Skutkiem powyższego były decyzja D.z dnia 21 grudnia 2012 r. nr (...), w której określono zobowiązanie podatkowe A. M. (1) w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w kwocie 171.165,00 zł oraz decyzja D.z dnia 21 grudnia 2012 r. nr (...), która określiła zobowiązanie podatkowe A. M. (1) w podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2009 roku do grudnia 2009 roku na kwotę łączną 86.187,00 zł (decyzje – k. 17 - 18).

Powyższe zaległości zostały uregulowane również na skutek kompensacji na ich poczet, nadpłaty podatku od towaru i usług i podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z postanowieniem N. z dnia 26 listopada 2013 r. nr (...) oraz z dnia 27 listopada 2013 r. nr (...) (postanowienia k.87-88v, 90-90v).

Z uwagi na zakończone ostatecznie postępowania kontrolne na mocy D. z dnia 21 grudnia 2012 r. nr (...), nr (...) oraz nr (...), A. i S. M. (2) postanowili odnaleźć w dokumentach księgowych prowadzonych przez nich działalności gospodarczej nieprawidłowości rozliczeniowe, które stanowiły podstaw wydania tych decyzji, a dotyczyły okresów nie objętych kontrolą tj. 2008, 2010 i 2011 roku. Po przeanalizowaniu tych dokumentów w dniu 29 grudnia 2013 r. złożyli oni korekty deklaracji podatkowych za 2008 r., 2010 r. oraz 2011 r. Skutkiem złożonych korekt zobowiązanie S. M. (1) z tytułu zaległego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r., 2010 r. i 2011 r. wyniosło 399.065,00 zł, natomiast zobowiązanie A. M. (1) z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług za 2008 r., 2010 r. oraz 2011 r. wyniosło 373.394,00 zł (korekty deklaracji k.19 - 51v, zeznania świadków A. M. (1) - k. 255, S. M. (1) - k. 256).

Aktualnie S. i A. M. (1) nie posiadają zadłużenia w stosunku do N. z tytułu podatków naliczonych za 2009 rok. Natomiast posiadają zadłużenie w podatku dochodowym według stanu na dzień 19.01.2015r.: S. M. (1) za 2008, 2010 i 2011 roku w kwocie 268.455,70 zł wraz z odsetkami, A. M. (1) za 2008, 2010, 2011 i 2013 roku w kwocie 348.512,00 zł wraz z odsetkami. Posiadają również zadłużenie z tytułu podatku od towarów i usług według stanu na dzień 19.01.2015r.: S. M. (1) za grudzień 2013 roku w kwocie 14.020,00 zł wraz z odsetkami, A. M. (1) za 2010 roku w kwocie 4.380,80 zł wraz z odsetkami. Cały czas starają się spłacać posiadane zadłużenie w niewielkich ratach. W toku postępowania egzekucyjnego składali wnioski o rozłożenie należności na raty, które były częściowo uwzględnione, a postępowanie okresowo było zawieszone (listy zaległości – k. 6 – 9, postanowienia o zawieszeniu postępowania egzekucyjnego – k. 91 – 92, wnioski – k. 93 – 99,113, 114, 115, 116 – 117, 118, 119 – 120, decyzja z dnia 11.07.2014r – k. 100 -103, decyzja z dnia 21.07.2014r – k. 104 – 107, potwierdzenia wpłat – k. 108 – 112, 142 - 143).

Nadto w listopadzie 2015 roku A. i S. M. (2) złożyli po raz kolejny korekty zeznań podatkowych w zakresie podatku dochodowego za 2008, 2010 rok, 2011 rok, które niejako stanowiły cofnięcie korekt złożonych przez nich w tym zakresie w dniu 29 grudnia 2013 roku. Jako uzasadnienie tychże korekt wskazali to, iż U.w 2012 roku, w toku prowadzonego postępowania kontrolnego zakwestionował prawo podatników do zaliczenia na poczet kosztów prowadzenia działalności części wydatków, albowiem spółki świadczące na rzecz podatników usługi oraz dokonujące na ich rzecz dostawy towarów miały być podmiotami nieistniejącymi. Stąd też wcześniej złożyli oni korekty również w zakresie pozostałych lat mając na uwadze te same argumenty. Jednakże w dniu 22 października 2015 roku T.wydał wyrok w sprawie (...) na podstawie którego podatnicy doszli do wniosku, iż zastosowane przez organ kontrolny w 2012 roku kryteria uznania czynności za fikcyjne nie były zgodne z przepisami prawa U. i tym samym nie mieli oni obowiązku składania korekt z dnia 29 grudnia 2013 roku i dlatego też ponownie je korygują (korekty zeznań podatkowych wraz z uzasadnieniami – k. 146 – 251).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków A. M. (1) i S. M. (1), a także na podstawie wskazanych dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony, dlatego Sąd uznał je za wiarygodne.

Sąd nie miał podstaw do negowania wiarygodności zeznań w/w świadków albowiem brak jest jakichkolwiek dowodów przedstawionych przez powoda, które mogłyby potwierdzać treść tychże zeznań.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo w kształcie sformułowanym przez powoda podlegało oddaleniu, jako bezzasadne.

Powód roszczenie swe oparł na przepisie art. 527 k.c. i następnych regulujących kwestie tzw. skargi pauliańskiej, która to polega przed wszystkim na tym, iż wierzyciel, który nie może zaspokoić swego roszczenia z majątku dłużnika – dlatego, że ten majątek zmniejszył się lub nie powiększył skutkiem nieuczciwych działań dłużnika dokonanych w porozumieniu z trzecią osobą i na jej korzyść – może żądać zaspokojenia swego roszczenia z majątku osoby trzeciej.

Z żądaniem uznania za bezskuteczną czynności prawnej dłużnika w stosunku do siebie może wystąpić wierzyciel. Wierzyciel może zrealizować swe prawo zgodnie z treścią art. 531 k.c. w drodze powództwa lub zarzutu przeciwko osobie trzeciej, która wskutek tej czynności uzyskała korzyść majątkową.

W związku z podniesionym przez pozwaną na rozprawie zarzutem braku dopuszczalności drogi sądowej w sprawie niniejszej z uwagi na to, iż wierzytelność chroniona jest wierzytelnością podatkową wskazać należy, iż zarzut ten jest całkowicie chybiony. Powyższe w pewnym okresie było kwestią sporną w orzecznictwie sądowym, ale obecnie jest już ugruntowane, iż również w przypadku ochrony należności podatkowych instytucja skargi pauliańskiej (art. 527 k.p.c.) może mieć zastosowanie w drodze analogii (por wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.10.2010r II CSK 227/10). Za uznaniem, że konstrukcją cywilistycznej skargi pauliańskiej objęta jest także, w drodze analogiae legis, wierzytelność publicznoprawna, wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 maja 2005 r., I CK 677/04. Ochrony takiej na drodze sądowej nie wykluczył ani Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 10 lipca 2000 r., SK 12/99, ani Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 marca 2003 r., III CZP 85/02, a także Sąd Najwyższy w uzasadnieniach postanowienia z dnia 16 kwietnia 2002 r., V CK 41/02, (OSP 2003, nr 2, poz. 22) oraz uchwały z dnia 11 kwietnia 2003 r., III CZP 15/03 (OSNC 2004, nr 3, poz. 32), które dotyczyły dopuszczalności drogi sądowej. Ta przesłanka jest zatem w ocenie Sądu Okręgowego w sprawie niniejszej spełniona.

Jednakże, jak wskazano na wstępie sposób sformułowania żądania pozwu nie pozwalał na jego uwzględnienie. Stosownie do treści art. 321 § 1 k.p.c. sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie.

Nie ulega wątpliwości, że warunkiem sformułowania żądania opartego na treści art. 527 k.c. jest istnienie godnego ochrony interesu wierzyciela w postaci wierzytelności. Przesłanką skargi pauliańskiej jest istnienie zaskarżalnej wierzytelności pieniężnej wobec osoby, która dokonała czynności prawnej objętej żądaniem ubezskutecznienia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007 r., sygn. akt II CSK 452/2006, OSNC 2008/A, poz. 20). Rodzi to dwojakiego rodzaju konsekwencje. Po pierwsze konieczne jest już w pozwie oznaczenie jaka wierzytelność powoda stanowi przedmiot ochrony żądanej taką skargą, a po drugie w granicach zaznaczonych przez powoda konieczne jest określenie takiej wierzytelności w samym wyroku. Stanowisko to jest od dawna ugruntowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który już w wyroku z dnia 13 lutego 1970 r., sygn. akt III CRN 546/69 (OSNC 1970, Nr 10, poz. 192) wyraził pogląd, że sentencja wyroku uwzględniającego powództwo z art. 527 i nast. k.c. powinna określać konkretną wierzytelność, której zaspokojeniu ma służyć uznanie określonej czynności za bezskuteczną wobec powoda. W jego uzasadnieniu podkreślił, że zastosowanie instytucji skargi pauliańskiej wchodzi w rachubę tylko wówczas, gdy wierzytelność przysługująca pokrzywdzonemu wierzycielowi względem określonego dłużnika jest realna i skonkretyzowana, a nie hipotetyczna. Chodzi bowiem o to, aby ochrony w następstwie wyroku uwzględniającego omawiane powództwo nie doznawały wszelkie bliżej nie oznaczone prawa powoda, lecz jedynie konkretna wierzytelność wynikająca z konkretnego stosunku prawnego, stanowiąca przedmiot żądanej ochrony, a tym samym także przedmiot rozstrzygnięcia sądowego . Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 października 1995 r., sygn. akt III CZP 139/95 (OSNC 1996, Nr 1, poz. 17) podniósł, że z samego brzmienia przepisu art. 527 § 1 k.c. nie należy wysuwać wniosku o braku konieczności wskazywania tak w samym żądaniu pozwu, jak też następnie w sentencji wyroku, konkretnej wierzytelności podlegającej oczekiwanej przez powoda ochronie, chociażby dlatego, że przepis powyższy nie jest ujęty procesowo, lecz materialnoprawnie. Nie jest wprawdzie konieczne, aby wierzytelność była już wymagalna, jak również, aby z tytułu danej wierzytelności istniał już tytuł egzekucyjny, jednakże samo wykazanie istnienia wierzytelności jest konieczne. Co więcej, na wierzycielu spoczywa też ciężar dowodu, że przysługująca mu wierzytelność nie może zostać zaspokojona z majątku dłużnika w konsekwencji zaskarżonej czynności prawnej przez niego zdziałanej, innymi słowy, iż na skutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu niż był przed dokonaniem tej czynności (art. 527 § 2 k.c.). Ustalenie natomiast niewypłacalności dłużnika, ewentualnie stopnia tej niewypłacalności, nie jest możliwe bez uprzedniego dokładnego ustalenia tytułu i wysokości wierzytelności. Ta właśnie okoliczność przesądza o tym, że wierzytelność, co do której wierzyciel domaga się ochrony, powinna być skonkretyzowana i precyzyjnie pod względem swej wysokości oznaczona (por. też wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 września 1997 r., sygn. akt II CKN 335/97, LEX nr 1228365 i z dnia 27 listopada 2003 r., sygn. akt III CKN 355/01, LEX nr 359441). W drugim z tych orzeczeń Sąd Najwyższy wskazał, że precyzacja wierzytelności (obejmująca przynajmniej jej istnienie, tytuł prawny wierzytelności i wysokość) należy do wierzyciela. Nie bez znaczenia jest też okoliczność, że skonkretyzowana wierzytelność w przypadku uwzględnienia powództwa wyznacza zakres egzekucji, jaką wierzyciel będzie miał prawo prowadzić w stosunku do przedmiotu zaskarżonej czynności, będącego własnością osoby trzeciej, realizując względną bezskuteczność dokonanego tą czynnością rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2011 r., sygn. akt V CSK 313/10, LEX nr 1027200).

Skargowość procesu cywilnego nakłada więc na strony obowiązek określenia przedmiotu sporu, w tym jego wartości. Z kolei zgodnie z zasadą dyspozycyjności sąd jest związany granicami żądania powództwa i nie może swobodnie dysponować przedmiotem procesu. Jednocześnie Sąd nie może zastępować strony w precyzowaniu żądania, gdyż dokładne sformułowanie żądania jest obowiązkiem powoda i wiąże się z koniecznością ścisłego, skonkretyzowanego określenia przez sąd obowiązku pozwanego, wyznacza także granice rozstrzygnięcia sądu (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 stycznia 2013 r., sygn. akt I ACz 75/13, LEX nr 1344122). W sprawie niniejszej powód jasno i jednoznacznie sformułował swoje roszczenie powołując się na konretne czynności prawne dłużników, których uznania za bezskuteczne żąda. Wskazał również bardzo precyzyjnie wierzytelność, która na skutek przedmiotowej skargi pauliańskiej ma podlegać ochronie, powołując się na trzy wymienione na wstępie decyzje D. z dnia 21 grudnia 2012 roku. Tak sformułowane roszczenie wytyczyło granice przedmiotowe niniejszej sprawy. A zatem Sąd zobligowany był do ustalenia czy istotnie powód jest wierzycielem w stosunku do A. i S. M. (1), czy istnieje wierzytelność, która ma podlegać ochronie na skutek uznania wskazanych przez powoda czynności prawnych za bezskuteczne i wreszcie czy zachodzą pozostałe przesłanki określone w art. 527 k.c., a zgodnie z tym przepisem, aby instytucja skargi pauliańskiej mogła być zastosowana, muszą zostać łącznie spełnione następujące przesłanki:

- dokonanie przez dłużnika ważnej czynność prawnej,

- pokrzywdzenie wierzyciela,

- uzyskanie przez osobę trzecią korzyści majątkowej,

- świadomość dłużnika pokrzywdzenia wierzyciela w chwili dokonywania czynności,

- świadomość osoby trzeciej o pokrzywdzeniu wierzyciela lub też możliwość powzięcia takiej informacji z zachowaniem przez osobę trzecią należytej staranności;

- żądanie przez wierzyciela uznania danej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego.

Jak wskazano już wyżej powód w sprawie niniejszej swoje roszczenie wywiódł dla ochrony konretnej wierzytelności stwierdzonej decyzjami D. Jak ustalił Sąd wierzytelności te aktualnie nie istnieją, albowiem jeszcze w 2013 roku, a zatem na długo przed zgłoszeniem przez powoda niniejszego roszczenia zostały one spłacone przez podatników, w ten sposób, iż na ich poczet została zaliczona nadpłata podatku przysługująca S. M. (1). Skoro tak to roszczenie powoda niezależnie od pozostałych przesłanek jest bezzasadne, a ewentualny wyrok uwzględniający powództwo w kształcie sformułowanym przez powoda byłby wyrokiem pustym, bowiem umożliwiałby on powodowi prowadzenie egzekucji z przedmiotowych nieruchomości celem wyegzekwowania wierzytelności, która już nie istnieje. Powód w uzasadnieniu pozwu wskazywał na inne zobowiązania dłużników, ale nie objął ich jasnym i jednoznacznie sformułowanym roszczeniem, a zatem nie miały one znaczenia dla niniejszego postępowania, Sąd bowiem mając na uwadze treść art. 321 § 1 k.p.c. i tak nie mógł objąć z ich urzędu sentencją wyroku. W tej sytuacji powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne bez dalszego analizowania pozostałych jego przesłanek.

Wskazać jednakże należy, iż niezależnie od powyższego powód w sprawie niniejszej nie udowodnił przede wszystkim świadomość dłużników pokrzywdzenia wierzyciela w chwili dokonywania czynności oraz świadomość pozwanej o pokrzywdzeniu wierzyciela lub też możliwość powzięcia takiej informacji z zachowaniem przez osobę trzecią należytej staranności. Co prawda w przypadku drugiej w/w przesłanki w sprawie niniejszej mają zastosowanie domniemania określone w art. 527 § 3 i 528 k.c., ale aby mogły mieć one zastosowanie należy najpierw ustalić, iż dłużnicy działali ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela. Co prawda w tym przypadku również możliwe jest zastosowanie domniemania z art. 529 k.c., ale warunkiem skorzystania z niego jest wpierw udowodnienie tego, iż na skutek przedmiotowych czynności prawnych dłużnicy stali się niewypłacalni. W przedmiotowej sprawie powód za wyjątkiem protokołu z dnia 24 września 2013 roku (a zatem z okresu odpowiednio rok i dwa lata od dokonania samych czynności) nie przedstawił żadnych dowodów na tę okoliczność, pozwana zaś okoliczności tej zaprzeczyła wskazując iż dłużnicy nadal posiadają źródło dochodu i spłacają częściowo swoje wierzytelności. O tym, iż w 2011 i 2012 roku dłużnicy nie byli niewypłacalni świadczy również i to, że w 2013 roku dysponowali środkami w kwocie przewyższającej wartość przedmiotowych darowizn z tytułu nadpłaty podatku, która to nadpłata została zaliczona na poczet wierzytelności objętych przez powoda ochroną w niniejszym procesie.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w punkcie I. sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając od S. na rzecz pozwanej kwotę 7.217,00 zł, na którą składają się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 7.200 zł zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przed radcę prawnego ustanowionego z urzędu oraz 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w sentencji wyroku.