Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 1 czerwca 2016 r., 7 września 2016 r., 19 października 2016 r. i 26 października 2016 r.

sprawy R. F. c. Z. i K. ur. (...) w S.

obwinionej o to że:

W dniu 15 maja 2015r. ok. godz. 16.25 w W. na ul. (...)r. nr (...), będąc kierowcą samochodu marki C. o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosowała się do znaku drogowego (B-36) zakaz zatrzymywania się wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

Art. 92 § 1 K.W. w związku z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm. i § 28 ust. 2 R.. Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych Dz. U. Nr 170 poz. 1393 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinioną R. F. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 92 § 1 kw skazuje ją i wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 złotych.

II.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty , obciąża ją kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt V W 3310/16

UZASADNIENIE

R. F. została obwiniona o to, że w dniu 15 maja 2015 r. ok. godz. 16.25 w W. na ul. (...) r. nr(...), będąc kierowcą samochodu marki C. o nr rej. (...), nie zastosowała się do znaku drogowego (B-36) „zakaz zatrzymywania się”, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym Dz.U. Nr 108, poz. 908 ze zm. i § 28 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych Dz.U. Nr 170, poz. 1939 ze zm.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

R. F. jest pracownikiem (...) D. U.. W dniu 15 maja 2015 r. musiała dokonać czynności poza siedzibą (...). Wracając samochodem marki C. o nr rej. (...) w godzinach popołudniowych ok. godz. 14.00, kierując się na ul. (...) r., skręcając z ul. (...) pod wiaduktem dla pieszych, spostrzegła, że w alejkach parkingowych przyległych do (...) nie ma już miejsca, zaparkowała więc wzdłuż drogi dojazdowej ul. (...) r.

(dowód: pismo R. F. k. 5, wyjaśnienia k. 32, szkic k. 6)

Patrolujący w dniu 15 maja 2015 r. okolice terenu w pobliżu (...) D. U. strażnik M. K. ujawnił ok. godziny 16.25 na wysokości ul. (...) zaparkowany pojazd marki C. (...), mimo obowiązującego znaku B-35 „zakaz zatrzymywania się”. Wobec braku kierowcy strażnik wystawił wezwanie do osobistego stawiennictwa.

(dowód: notatka urzędowa k. 1, fotografie k. 2, zeznania świadka M. K. k. 10v, 43).

Ulica (...) r. zaliczona jest do kategorii dróg gminnych i znajduje się w zarządzie (...) D. U.. Posiadane przez Zarząd Dróg Miejskich plany sytuacyjne dotyczą organizacji ruchu z dnia 12 lipca 2015 r. Na ul. (...) r. i przyległy do budynku (...) D. U. parking można wjechać bezpośrednio z ul. (...) przy pierwszym skręcie w lewo, co umożliwia przerywana linia ciągła. W dniu 15 maja 2015 r. znak B-36 posadowiony był z lewej strony okalającego Plac (...) r. parkingu, tyłem, patrząc z punktu widzenia kierunku jazdy R. F.. Znaki B-36 znajdujące się bezpośrednio przy pierwszym wjeździe z ul. (...) w Plac (...) r. zostały postawione w dniu 12 czerwca 2015 r. Wzdłuż drogi okalającej parking znajduje się szereg znaków B-36 oraz nakaz jazdy w kierunku odwrotnym do kierunku wskazówek zegara. Kierunek jazdy R. F. zmierzał w prawą stronę parkingu, gdzie umiejscowiony jest znak B-2 „zakaz wjazdu”.

(dowód: fotografie k. 26-27, szkic k. 28-28a, pismo i szkice k. 46-55)

R. F. ma 41 lat. Posiada dwójkę małoletnich dzieci w wieku 11 i 13 lat. Z wykształcenia jest prawnikiem, pracuje w Urzędzie D. U., uzyskując z tego tytułu dochód w wysokości około 6000 zł miesięcznie. Nie była karana sądownie, leczona psychiatrycznie i odwykowo.

Obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, wyjaśniając, że znak zakazu zatrzymywania się został umieszczony w miejscu zdarzenia miesiąc po zdarzeniu, kiedy zaparkowała. Wobec braku znaków zakazu na miejscu zdarzenia była uprawniona żeby skręcić w tę ulicę, na co pozwala przerywana linia ciągła.

(dane osobopoznawcze k. 32, wyjaśnienia 32-33, pismo k. 5)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów osobowych oraz dokumentów. Sąd za wiarygodne uznał pozostałe dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, które zostały ujawnione na rozprawie. Zgromadzone w sprawie dokumenty urzędowe zostały sporządzone przez uprawnione do tego organy w zakresie ich kognicji, aich treść nie budziła wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie była kwestionowana przez strony.

Sąd uznał spójne i logiczne wyjaśnienia obwinionej za wiarygodne, bowiem znajdują one poparcie w pozostałym materiale dowodowym sprawy, nie podzielając jednakże oceny zdarzenia dokonanej przez obwinioną. Sąd na podstawie wyjaśnień obwinionej ustalił, że w dniu zdarzenia, tj. dnia 15 maja 2015 r. patrząc z punktu widzenia kierunku jazdy obwinionej, przy pierwszym skręcie w lewo, znaki B-36 nie były postawione, a znajdowały się na krańcu ulicy, tak, że obwiniona parkując samochód widziała tył tarczy znaku. Sąd na podstawie wyjaśnień obwinionej ustalił także, że oba znaki: zakaz zatrzymywania się, zamieszczone na fotografii k. 27, widoczne przodem, patrząc z kierunku jazdy obwinionej w dniu 15 maja 2015 r. zostały posadowione niespełna miesiąc później, co znajduje potwierdzenie w znajdującym się aktach sprawy szkicem (k. 28-28a), nie oznacza to jednak, że okoliczność ta ekskulpowała obwinioną, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Jako wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadka M. K., który jako inspektor w Straży Miejskiej ujawnił popełnione wykroczenie. Zeznania świadka w pełni korelują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym ze sporządzoną w sprawie dokumentacją, niekwestionowaną przez żadną ze stron w toku postępowania.

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 92 § 1 k.w. kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego, podlega karze grzywny albo karze nagany. W przepisie art. 92 k.w. sankcjonuje się m.in. naruszenie obowiązków określonych w art. 5 ust. 1-3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1137), zgodnie z którym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych, nawet wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe.

Przedmiotem ochrony regulacji art. 92 k.w. są bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego. Niestosowanie się do określonych znaków i sygnałów drogowych, a także poleceń osób uprawnionych, stwarza bowiem zagrożenie dla tego typu dóbr, jednakże samo stworzenie zagrożenia dla ruchu drogowego nie należy do znamion tego czynu. Karalnością objęte jest niestosowanie się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Przy czym zachowanie sprawcy opisane jest czasownikowym zwrotem „nie stosuje się”, co oznacza nieprzestrzeganie czegoś, niedostosowywanie, czy niepodporządkowanie się komuś lub czemuś.

Na gruncie niniejszej sprawy zachowanie obwinionej polegało na niezastosowaniu się do znaku B-36, tj. zakazu zatrzymywania pojazdu, zgodnie z definicją zawartą w § 28 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U. 2002 r., nr 170 poz. 1393).

Okoliczność zatrzymania i zaparkowania pojazdu na ul. (...) r. obok parkingu znajdującego się w pobliżu budynku (...) D. U. nie była przez obwinioną kwestionowana. Odmiennie jednak obwiniona wywodziła brak możliwości poniesienia odpowiedzialności za zaparkowanie pojazdu, w przypadku, gdy z punktu widzenia jej kierunku jazdy, tarcza znaku B-36 była odwrócona tyłem. Takie stanowisko obwinionej nie jest prawidłowe. Nie budzi wątpliwości, że z ul. (...) można bezpośrednio wjechać w ul. (...) r., co umożliwia przerywana linia ciągła. Wskazać jednak należy, że ulica ta okala znajdujący się na Placu (...) r. parking samochodowy położony tuż przed budynkiem (...). Ze szkicu przedłożonego przez obwinioną (k. 28-28a) jednoznacznie wynika, że prawidłowa organizacja ruchu powinna przebiegać odwrotnie do kierunku wskazówek zegara, tj. pożądaną trasą jest, skręcając z ul. (...), obranie drogi prowadzącej do drugiego skrętu w lewo, prowadzącej wzdłuż parkingu. Wynika to bowiem ze znajdujących się dookoła parkingu znaków, jak C-4 „nakaz skrętu w lewo”, a następnie C-5 „nakaz jazdy prosto”. Wzdłuż tej drogi są postawione rozliczne znaki B-36. Co więcej, patrząc z punktu widzenia toru jazdy obwinionej w dniu zdarzenia, skręcenie w lewo na pierwszym możliwym skręcie z ul. (...) r. i w ten sposób otoczenie parkingu z drugiej strony, prowadziłoby ją do znaku B-2, a więc bezwzględnego zakazu wjazdu.

Z organizacji ruchu wynika zatem, że kierujący, jadący zgodnie z treścią wynikającą ze stojących znaków nakazu i zakazu, powinien poruszać się tak, by zrobić pełny objazd parkingu. Wskazać przy tym należy, że Sąd nie czynił niekorzystnych ustaleń wobec obwinionej i nie przyjął, by mimo takiej organizacji ruchu, na pierwszym skręcie w lewo, tak jak uczyniła to obwiniona, znajdował się znak zakazu wjazdu.

Niemniej jednak trasa obrana przez obwinioną i udanie się w pierwszy skręt w lewo i z tego powodu zaparkowanie pojazdu w stronę tylnej tarczy znaku B-36 i jego niezauważenie, nie oznacza, że znaku tego tam nie było i by nie obowiązywał na całym odcinku drogi. Jakkolwiek umieszczenie znaków drogowych po obu stronach drogi ułatwia orientację w terenie i jest niewątpliwie niezbędne przy drogach dwukierunkowych, tak w przypadku organizacji ruchu na Placu (...) r. nie było to konieczne. To, że oskarżona podążając za przerywaną linią ciągłą skręciła w pierwszy, skrajny lewy pas ruchu i stanęła za znakiem zakazu zatrzymywania się, nie oznacza, że nie popełniła wykroczenia stypizowanego w art. 92 § 1 k.w., zarzucanego jej we wniosku o ukaranie.

Zważyć należy, że obwiniona jako pracownik (...) D., nawet zakładając sygnalizowaną przez nią okoliczność sporadycznego korzystania z przyległego parkingu samochodowego, zdawała sobie sprawę z panującej na Placu (...) r. organizacji ruchu. Pomijając znaki, które zostały postawione w miesiąc po zdarzeniu, wskazać należy, a czego nie kwestionowała obwiniona, na terenie tym, wokół parkingu na każdym zakręcie były postawione znaki zakazu zatrzymywania się. Z tego względu obowiązywanie zakazu zatrzymywania się na odcinku drogi, na której zaparkowała obwiniona, mogła co najmniej przewidywać. Obwiniona widząc, że wszystkie miejsca postojowe na parkingu są zajęte, bez upewnienia się co do kwestii możliwości zatrzymania się w obranym przez siebie miejscu na betonowym chodniku, po prostu zaparkowała, mimo że sposób poruszania się na Placu (...) r. był jej znany. Powyższe świadczy o tym, że obwiniona popełniła wykroczenie co najmniej na skutek niezachowania należytej ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia takiego czynu mogła przewidzieć.

W nawiązaniu do powyższego wskazać należy, że zasadą wynikającą z art. 5 k.w. jest możliwość popełnienia wykroczenia zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Jest to niewątpliwie regulacja odmienna od tej występującej na gruncie prawa karnego, gdzie zasadą jest, zgodnie z dyspozycją art. 8 k.k., popełnienie czynu umyślnie, a nieumyślnie, jeżeli ustawa tak stanowi. Przy czym dla przyjęcia nieumyślności nie ma jednocześnie znaczenia, czy sprawca działał lekkomyślnie, czy niedbale.

Na gruncie prawa wykroczeń klauzula umyślności musi być wyrażona pozytywnie, poprzez jej wyraźne wprowadzenie albo takie ukształtowanie znamion określonego czynu, które by na wyłączne umyślne popełnienie czynu wskazywały. Dla przykładu można wskazać opis znamion czynu z art. 65 § 1 k.w. lub art. 124 § 1 k.w., gdzie wprost użyto sformułowania „kto umyślnie”, jak również zachowania stypizowane w art. 92 § 2 k.w., 119 § 1 k.w. i art. 134 § 1 k.w., które dla bytu czynu wymagają popełnienia go wyłącznie w formie umyślnej z zamiarem kierunkowym: „oszukuje”, „kradnie”, „przywłaszcza”.

Z tego względu wykroczenie z art. 92 § 1 k.w., wobec braku konieczności podjęcia zachowania znamiennego celem, można popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Nie było zamiarem obwinionej celowe niedostosowanie się do znaku drogowego i wbrew jego oznaczeniu zaparkowanie w miejscu, gdzie nie było to dopuszczalne. Jednak nawet nie mając zamiaru jego popełnienia, popełniła je na skutek niezachowania wyżej wskazywanych ostrożności wymaganych w danych okolicznościach, tj. na nienależytym obserwowaniu drogi i przez to niedostosowaniu się do panującego na Placu (...) r. organizacji ruchu, w tym, pomijając oczywiście postawionych w czerwcu, stojących dookoła znaków zakazu zatrzymywania się, zważywszy, że obwinionej z racji pracy w pobliskim Urzędzie, znane było zarówno usytuowanie terenu, organizacja ruchu, jak i rozmieszczenie pozostałych znaków. Jak wyżej wskazywano, to że obwiniona poruszała się tak, że znak B-36 był w konsekwencji odwrócony do niej tyłem, co należy zaakcentować, ze względu na obowiązującą tam pożądaną trasę ruchu, nie oznacza to, że wobec jego niezauważenia, nie obowiązywał w tym miejscu.

Ustalona zatem przez Sąd nieumyślność obwinionej jest wystarczająca do pociągnięcia do odpowiedzialności, rzutuje jedynie na stopień winy obwinionej. Zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że obwiniona w dniu 15 maja 2015 r. na ul. (...) r. 1 nie zastosowała się do obowiązującego tam znaku drogowego „zakaz zatrzymywania się”, czym wyczerpała znamiona przedmiotowe wykroczenia określonego w art. 92 § 1 k.w. Obwiniona jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przecież przepisów z zakresu ruchu drogowego, miała obowiązek upewnić się, czy nie parkuje w miejscu obowiązywania znaku zakazu B- 36 i respektować zasady ruchu drogowego, określające granice obowiązywania danego znaku.

W chwili popełnienia czynu obwiniona R. F. był osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jej winę.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 k.w. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 92 § 1 k.w. zagrożone jest karą grzywny lub karą nagany. Sąd stwierdził, że kara grzywny w wysokości 200 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia winy obwinionej oraz że nie będzie ona nadmiernie dolegliwa, biorąc pod uwagę sytuację majątkową obwinionej, uzyskującej dochód w granicach 6000 zł miesięcznie. Poprzez orzeczenie względem obwinionej wskazanej kary grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd oparł na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 k.p.w. w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 zł oraz wymierzył opłatę w wysokości 30 złotych.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.