Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 1021/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:

SSO Andrzej Kuryłek

Protokolant:

sekr. sądowy Ewa Rokicka

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Sp. z o.o. w W.

przeciwko D. P., M. P.

o zapłatę

orzeka:

I uchyla nakaz zapłaty wydany w postepowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 12 czerwca 2014 roku w sprawie I Nc 111/14 i oddala powództwo,

II zasądza od powoda (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz pozwanych D. P. i M. P. po 4.317 (cztery tysiące trzysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1021/14

UZASADNIENIE

Pozwem z 28 maja 2014 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się orzeczenia nakazem zapłaty, że pozwani D. P. i M. P. mają zapłacić solidarnie stronie powodowej kwotę 230.342,90 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego w kwocie 7.200 zł.

(pozew – k. 2-5)

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z 12 czerwca 2014 r. w sprawie I Nc 111/14 Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł, że pozwani D. P. i M. P. mają zapłacić solidarnie powodowi (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 230.342,90 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 28 maja 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 10.080 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaty albo wnieść w tym terminie zarzuty.

(nakaz zapłaty – k. 62)

Zarzutami od nakazu zapłaty odpowiednio z 1 lipca 2014 r. i 16 lipca 2014 r. M. P. i D. P. zaskarżyli w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 12 czerwca 2014 r. w sprawie I Nc 111/14. Jednocześnie każdy z pozwanych wniósł o uchylenie przedmiotowego nakazu zapłaty oraz oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie od powoda na rzecz każdego z nich kosztów procesu wedle norm przepisanych.

(zarzuty – k. 68-74; zarzuty – k. 114-121)

W dalszym toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 sierpnia 2008 r. pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (Leasingodawcą) a D. P. (Leasingobiorcą) zawarta została umowa leasingu, na zawarcie której M. P. (żona D. P.) wyraziła zgodę. Mocą przedmiotowej umowy Leasingodawca zobowiązał się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć i oddać Leasingobiorcy do używania urządzenie w postaci kruszarki szczękowej (...)(rok produkcji 2008), a Leasingobiorca zobowiązał się płacić Leasingodawcy umówione opłaty leasingowe i inne należności, przy czym przedmiot leasingu wydany został Leasingobiorcy dopiero w dniu 24 października 2008 r. Jako zabezpieczenie terminowego i należytego wykonania przez Leasingobiorcę zobowiązań z umowy, Leasingobiorca wystawił dwa weksle in blanco na rzecz Leasingodawcy. Jednocześnie strony ustaliły, iż w dniu podpisania umowy płatna będzie kaucja gwarancyjna w wysokości 56.027,38 zł.

(dowód: umowa leasingu – k. 31; oświadczenie – k. 182; aneks nr 1 – k. 32; aneks nr 2 – k. 298; faktura VAT – k. 294; protokół wydania – k. 81, k. 132, k. 285; zamówienie – k. 286; karta informacyjna – k. 84-101; zeznania pozwanego D. P. – k. 310v.-311, nagranie: 00:07:58-00:19:38)

Integralną część zawartej umowy leasingu stanowiły ogólne warunki leasingu, stanowiące załącznik do umowy. Zgodnie z ich treścią, kaucja gwarancyjna miała zostać wpłacona przez Leasingobiorcę jako zabezpieczenie roszczeń Leasingodawcy. Leasingodawcy przysługiwało prawo (jakkolwiek nie będzie on zobowiązany) do potrącania z kaucji gwarancyjnej wysokości jakichkolwiek kwot wymagalnych z tytułu umowy (łącznie z odsetkami należnymi od tych kwot) i niezapłaconych przez Leasingobiorcę w dacie wymagalności (lit. C punkt 4 o.w.l.). Dodatkowo Leasingodawca miał prawo rozwiązać każdą z zawartych z Leasingobiorcą umów leasingu ze skutkiem natychmiastowym lub w terminie późniejszym, przez wysłanie na adres doręczeń Leasingobiorcy odpowiedniego zawiadomienia listem poleconym, m. in. w przypadku zalegania przez Leasingobiorcę z zapłatą jakiejkolwiek opłaty ciążącej na nim zgodnie z umową leasingu, po upływie wyznaczonego w wezwaniu do zapłaty lub innym dokumencie wskazującym roszczenie z tytułu opłaty należnej terminu dodatkowego, z zagrożeniem, że w razie bezskutecznego upływu terminu dodatkowego Leasingodawca może wypowiedzieć umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym, wysłanego przez Leasingodawcę do Leasingobiorcy listem poleconym, o ile możliwość wypowiedzenia umów leasingu nie jest wyłączona przez bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa (lit. J punkt 1.1 o.w.l.).

(dowód: ogólne warunki leasingu – k. 33-34)

W dniu 4 sierpnia 2008 r. D. P. wystawił i wręczył (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. weksel własny in blanco, który poręczony został przez M. P., a do którego to weksla sporządzona została deklaracja wekslowa.

(dowód: weksel – k. 38-39)

Zgodnie ze sporządzoną deklaracją wekslową, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. upoważniony został do wypełnienia weksli w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy leasingu zawartej w dniu 4 sierpnia 2008 r. na sumę odpowiadającą sumie zaległych opłat, rat i innych opłat obciążających Wystawcę, odsetek za czas opóźnienia oraz kwoty odszkodowania za szkody i koszty, które zgodnie z umową ponosi Wystawca. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. miał prawo opatrzyć weksle datą płatności przypadającą na 15. dzień po dacie rozwiązania lub wygaśnięcia umowy, zawiadamiając o tym Wystawcę telefaksem i/lub listem poleconym, na adres Wystawcy.

(dowód: deklaracja wystawcy – k. 80, k. 133)

W dniu 6 maja 2013 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., w związku z nieuiszczeniem przez Korzystającego należnych płatności wynikających z umowy leasingu, wypowiedział D. P. ze skutkiem natychmiastowym umowę leasingu zawartą w dniu 4 sierpnia 2008 r., przy czym dokonane wypowiedzenie umowy leasingu nie zostało poprzedzone uprzednim wyznaczeniem terminu do uiszczenia zaległości.

(dowód: oświadczenie o wypowiedzeniu – k. 37; potwierdzenie odbioru – k. 38; zeznania pozwanego D. P. – k. 310v.-311, nagranie: 00:07:58-00:19:38)

W dniu 30 września 2013 r., po uprzednio podejmowanych próbach, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. sprzedał przedmiot leasingu, tj. kruszarkę szczękową (...) (rok produkcji 2008), za cenę 147.600 zł.

(dowód: faktura VAT – k. 39; wycena – k. 40-59; ekspertyza – k. 127-131; ogłoszenie – k. 60; k. 82-83; k. 102-103; k. 104; k. 105)

Z uwagi na niewykonanie zobowiązań wynikających z zawartej umowy leasingu, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wypełnił wystawiony i wręczony przez D. P., a poręczony przez M. P., weksel własny in blanco na kwotę 230.342,90 zł z terminem zapłaty przypadającym na 14 kwietnia 2014 r. Na sumę wekslową składały się wymagalne zadłużenie z tytułu nieuregulowanych rat leasingowych oraz opłat i odsetek na łączną kwotę 51.066,51 zł, a także przewidziane w umowie opłaty (355.103,25 zł), pomniejszone o korzyści, jakie uzyskał Leasingodawca w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy (147.600 zł).

(dowód: weksel – k. 6-6v.; faktury VAT – k. 24-27, k. 29-30; nota odsetkowa – k. 28; harmonogram płatności – k. 35-36)

Pismem z 28 marca 2014 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawiadomił D. P., że wystawiony przez niego weksel na zabezpieczenie zapłaty wierzytelności wynikających z umowy leasingu z 4 sierpnia 2008 r. został wypełniony na sumę odpowiadającą wierzytelnościom przysługującym (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. z tytułu ww. umowy, tj. na sumę 230.342,90 zł.

(dowód: zawiadomienie – k. 23)

Pismami z 22 kwietnia 2014 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wezwał D. P., a także M. P. jako poręczyciela, do niezwłocznej zapłaty kwoty 230.342,90 zł wynikającego z weksla wystawionego przez D. P. na zlecenie (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 20-21; wezwanie do zapłaty – k. 22)

Powyższy stan faktyczny Sąd meriti ustalił na podstawie wskazanych wyżej dokumentów, albowiem zostały one sporządzone przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony w toku rozprawy nie kwestionowały ich prawdziwości. Sąd dokonując ich kontroli od strony formalnej i zawartości merytorycznej również nie dopatrzył się uchybień ani śladów wskazujących na ich fałszowanie przez podrabianie lub przerabianie.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły również zeznania przesłuchanego w sprawie pozwanego D. P., który wskazywał na jednoznaczny charakter zawartej w umowie klauzuli gwarancyjnej, a nadto podnosił, jakoby powodowa Spółka przed wypowiedzeniem umowy leasingu nie dopełniła aktu staranności, mianowicie nie wyznaczyła terminu do uregulowania zaległości. Jego zeznania, jakkolwiek lakoniczne, były logiczne i spójne oraz znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Zeznania pozwanego w połączeniu z dokumentami pozwoliły na odtworzenie spójnego stanu faktycznego niniejszej sprawy, który de facto był niesporny pomiędzy stronami.

Jednocześnie Sąd meriti oddalił pozostałe wnioski dowodowe pozwanych D. P. i M. P. (postanowienie – k. 311, nagranie: 00:35:57-00:36:07), albowiem w ocenie Sądu na ówczesnym etapie postępowania, uwzględniając zgromadzony materiał dowodowy oraz twierdzenia samych stron, sprawa dojrzała do merytorycznego rozstrzygnięcia, a przeprowadzenie wnioskowanych dowodów jawiłoby się jako zbędne dla jej rozstrzygnięcia (art. 227 k.p.c.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie nie było zasadne i jako takie nie zasługiwało na uwzględnienie w jakiejkolwiek części.

Na wstępie podkreślić należy, iż zgodnie z treścią art. 30 ustawy z 28 kwietnia 1936 r. – Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 ze zm.; dalej jako: prawo wekslowe) zapłatę wekslu można zabezpieczyć poręczeniem wekslowem (aval) co do całości sumy wekslowej lub co do jej części. Stosownie natomiast do treści art. 31 prawa wekslowego poręczenie umieszcza się na wekslu albo na przedłużku. Poręczenie oznacza się wyrazem „poręczam” lub innym zwrotem równoznacznym; podpisuje je poręczyciel. Nadto poręczenie powinno wskazywać, za kogo je dano. W braku takiej wskazówki uważa się, że poręczenia udzielono za wystawcę. Poręczyciel wekslowy zaś odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył (art. 32 prawa wekslowego).

W tym miejscu wypadało wyjaśnić, że poręczenie wekslowe jest zobowiązaniem akcesoryjnym, jednakże jest to tzw. akcesoryjność formalna. Pomiędzy odpowiedzialnością poręczyciela a odpowiedzialnością osoby, za którą poręczał, może jednak zajść różnica ze względu na samodzielny charakter zobowiązania poręczyciela, albowiem jego zobowiązanie jest ważne, chociażby nawet zobowiązanie, za które poręcza było nieważne z jakiejkolwiek przyczyny, z wyjątkiem wady formalnej weksla. Poręczyciel wekslowy nie odpowiada zatem tylko wówczas, jeżeli poręczenie zostało udzielone z naruszeniem wymogów formalnych jego ważności określonych w art. 31; poręczenie zostało udzielone na wekslu niespełniającym warunków art. 1 lub 101 (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 5 maja 2005 r., sygn. akt III CK 520/04, OSN 2006/4/67; wyrok Sądu Najwyższego z 31 marca 2006 r., sygn. akt IV CSK 132/05, LEX nr 195420); nie powstało ważne zobowiązanie osoby, za którą poręczył. Tak będzie w przypadku, gdy awalant nie złożył na wekslu podpisu w ogóle lub nie złożył ważnego podpisu. Będzie to miało miejsce w sytuacji, gdy podpisał się tylko imieniem, złożył podpis w sposób mechaniczny lub zamiast podpisu umieścił znak lub znaki graficzne niebędące podpisem (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 5 czerwca 1997 r., sygn. akt II CKN 185/97, OSN 1997/12/201).

Niemniej jednak w przedmiotowej sprawie żadna z wyżej wskazanych okoliczności nie wystąpiła. Podnieść bowiem należało, iż poręczenie udzielone przez M. P. spełniało wszelkie wymogi formalne określone w art. 31 prawa wekslowego, sam weksel spełniał warunki przewidziane treścią art. 101 prawa wekslowego, zaś zobowiązanie D. P. było ważne. Jednocześnie pozwana M. P. nie zdołała wykazać stosownie do wymogu wynikającego z treści art. 6 k.c., jakoby uwidoczniony na rewersie weksla podpis M. P. nie został przez nią złożony.

Stosownie natomiast do dyspozycji przepisu art. 10 prawa wekslowego możliwe jest sporządzenie weksla niezupełnego w chwili jego wystawienia, tj. weksla in blanco. Przedmiotowy weksel pełni w obrocie gospodarczym przede wszystkim funkcję gwarancyjną, która charakteryzuje się tym, że strony zawierające umowę pragną zabezpieczyć ewentualne roszczenia mogące z niej wyniknąć, ale nie są w stanie w momencie zawarcia umowy oznaczyć chociażby wysokości tych roszczeń lub daty płatności. W tym celu strona, która ma stać się dłużnikiem wynikającego z danej umowy roszczenia, podpisuje blankiet wekslowy, upoważniając jednocześnie drugą stronę do wypełnienia go brakującymi składnikami. Podkreślić trzeba, iż samo zamieszczenie podpisu na dokumencie nie powoduje powstania zobowiązania wekslowego, albowiem do jego powstania konieczne jest wydanie dokumentu. Nadto należy podnieść, że weksel in blanco powinien być wypełniony zgodnie z zawartym między stronami porozumieniem wekslowym.

Zgodnie z zawartą przez strony deklaracją wekslową, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. upoważniony został do wypełnienia weksli w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy leasingu zawartej w dniu 4 sierpnia 2008 r. na sumę odpowiadającą sumie zaległych opłat, rat i innych opłat obciążających Wystawcę, odsetek za czas opóźnienia oraz kwoty odszkodowania za szkody i koszty, które zgodnie z umową ponosi Wystawca. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. miał prawo opatrzyć weksle datą płatności przypadającą na 15. dzień po dacie rozwiązania lub wygaśnięcia umowy, zawiadamiając o tym Wystawcę telefaksem i/lub listem poleconym, na adres Wystawcy (k. 80, k. 133).

Zgodnie z treścią art. 10 prawa wekslowego dłużnik wekslowy może powoływać się na to, że weksel został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem. Nie oznacza to jednak, że w takim przypadku proces o zapłatę należności wynikającej z weksla wypełnionego w oparciu o porozumienie wekslowe przestaje mieć charakter tzw. „procesu wekslowego”. Podniesienie przez dłużnika wekslowego zarzutów ze stosunku podstawowego (porozumienia wekslowego) nie powoduje bowiem utraty przez posiadacza weksla formalnej i materialnej legitymacji wekslowej. W dalszym ciągu zatem to na dłużniku wekslowym ciąży obowiązek udowodnienia, że weksel został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem (art. 6 k.c.). Nie ma podstaw, aby ciężar dowodzenia okoliczności ze stosunku podstawowego uzasadniający uzupełnienie weksla przerzucać na wierzyciela wekslowego. Tym bardziej okoliczności takie nie powinny być badane przez sąd z urzędu (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 16 kwietnia 2008 r., sygn. akt V ACa 118/08, LEX nr 447161).

Podzielając powyższe stanowisko odnośnie ciężaru dowodu, w ocenie Sądu meriti pozwani D. P. i M. P. w należyty sposób wykazali, jakoby przedmiotowy weksel został wypełniony niezgodnie z zawartą uprzednio deklaracją wekslową. Pozwani bowiem w toku procesu konsekwentnie wskazywali, że wystawiony weksel własny in blanco został uzupełniony niezgodnie z zawartym w dniu 4 sierpnia 2008 r. porozumieniem wekslowym, gdyż nie ziściły się warunki uprawniające powoda do uzupełnienia weksla, w tym w szczególności nie ziściły się warunki wypowiedzenia umowy leasingu.

Zgodnie z treścią lit. J punktu 1.1 ogólnych warunków leasingu, stanowiących integralną część zawartej umowy leasingu z 4 sierpnia 2008 r., a którego treść nie odbiegała zasadniczo od regulacji Kodeksu cywilnego (art. 709 ( 13) § 2 k.c.), Leasingodawca miał prawo rozwiązać każdą z zawartych z Leasingobiorcą umów leasingu ze skutkiem natychmiastowym lub w terminie późniejszym, przez wysłanie na adres doręczeń Leasingobiorcy odpowiedniego zawiadomienia listem poleconym, m. in. w przypadku zalegania przez Leasingobiorcę z zapłatą jakiejkolwiek opłaty ciążącej na nim zgodnie z umową leasingu, po upływie wyznaczonego w wezwaniu do zapłaty lub innym dokumencie wskazującym roszczenie z tytułu opłaty należnej terminu dodatkowego, z zagrożeniem, że w razie bezskutecznego upływu terminu dodatkowego Leasingodawca może wypowiedzieć umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym, wysłanego przez Leasingodawcę do Leasingobiorcy listem poleconym, o ile możliwość wypowiedzenia umów leasingu nie została wyłączona przez bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa.

W tym miejscu podkreślenia wymagało, iż wskazany w art. 709 13 § 2 k.c. wymóg pisemnego wyznaczenia dodatkowego terminu na zapłatę zaległych rat leasingowych wraz z zagrożeniem, że w razie bezskutecznego upływu tego terminu finansujący wypowie umowę ze skutkiem natychmiastowym stanowi konieczne minimum, jakie powinno być zachowane pomiędzy stronami umowy leasingu w przypadku chęci skorzystania przez finansującego z ww. prawa. Brak takiego zagrożenia w treści oświadczenia finansującego powoduje, że nie ziści się przesłanka powstania prawa do wypowiedzenia umowy, zaś wypowiedzenie dokonane mimo braku przynajmniej jednej przesłanki powstania prawa do wypowiedzenia jest czynnością sprzeczną z prawem, a więc jest czynnością prawną nieważną (art. 58 § 1 k.c.), co oznacza, że nie wywołuje zamierzonych skutków prawnych. Tym bardziej, że nawet czynność faktyczna zwrotu leasingowanego pojazdu nie ma zdolności konwalidowania nieważnej czynności prawnej, którą w przedmiotowym przypadku było dokonane z naruszeniem art. 709 13 § 2 KC wypowiedzenie umowy leasingu (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 15 kwietnia 2015 r., sygn. akt I ACa 1493/14, www.orzeczenia.ms.gov.pl).

Reasumując, po stronie (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. nie zaktualizowała się przesłanka uprawniająca do natychmiastowego wypowiedzenia umowy leasingu z 4 sierpnia 2008 r., wobec czego dokonana jednostronna czynność prawna nie mogła wywołać zamierzonych skutków. Tym samym, skoro dokonane wypowiedzenie umowy leasingu było bezskuteczne, powodowa Spółka nie stała się uprawnioną do wypełnienia weksla na kwotę odpowiadającą sumie niefakturowanych odsetek za czas opóźnienia oraz odszkodowania za szkody i koszty, które zgodnie z umową ponosi Wystawca.

Dodatkowo w tym miejscu wskazać należało, iż Sąd meriti uznał, mając na względzie literalne brzmienie zawartej umowy leasingu z 4 sierpnia 2008 r. oraz treść zeznań pozwanego D. P., iż wpłacona przez stronę pozwaną w dniu podpisania umowy kwota w wysokości 56.027,38 zł miała rzeczywiście charakter kaucji gwarancyjnej, a nie – jak wskazywała powodowa Spółka – zaliczki na poczet zakupu przedmiotu leasingu. Zgodnie bowiem z treścią lit. C punktu 4 ogólnych warunków leasingu kaucja gwarancyjna miała zostać wpłacona przez Leasingobiorcę jako zabezpieczenie roszczeń Leasingodawcy. Leasingodawcy przysługiwało prawo (jakkolwiek nie będzie on zobowiązany) do potrącania z kaucji gwarancyjnej wysokości jakichkolwiek kwot wymagalnych z tytułu umowy (łącznie z odsetkami należnymi od tych kwot) i niezapłaconych przez Leasingobiorcę w dacie wymagalności. Tym samym wymagalne zadłużenie z tytułu nieuregulowanych rat leasingowych oraz opłat i odsetek na łączną kwotę 51.066,51 zł, stanowiące część składową dochodzonej sumy wekslowej, winno w pierwszej kolejności zostać zaspokojone z wpłaconej kaucji gwarancyjnej.

Rozpoznając zatem spór w granicach określonych zarzutami od nakazu zapłaty, Sąd meriti na podstawie art. 496 k.p.c. uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z 12 czerwca 2014 r. w sprawie I Nc 111/14 i oddalił powództwo w całości. Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zapadło natomiast stosownie do treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Na koszty procesu składały się uiszczone w części przez każdego z pozwanych opłaty sądowe od pozwu w wysokości po 700 zł, a także koszty zastępstwa procesowego pozwanych reprezentowanych przez jednego pełnomocnika w wysokości 7.200 zł zgodnie z § 6 punkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 490), powiększone o należne opłaty skarbowe od udzielonych pełnomocnictw w wysokości po 17 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie wskazanych przepisów orzekł jak w sentencji wyroku.