Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 czerwca 2016 Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu B. S. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, albowiem nie udowodnił on wymaganego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach .

Od powyższej decyzji odwołanie złożył ubezpieczony B. S. podnosząc, iż legitymuje się 15 letnim okresem pracy w warunkach szczególnych .

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie przywołując powyższą argumentację. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udowodnił 26 lat 3 miesiące i 1 dzień ogólnego stażu pracy. Pozwany nie uwzględnił do stażu pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach okresu jego zatrudnienia od 10 maja 1978 r. do 30 września 2005 w Gminnej Spółdzielni (...) w K. albowiem w/ w- ny nie przedłożył świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach, a ze zwykłego świadectwa pracy wynika, że ubezpieczony nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony B. S. 60 lat ukończył w dniu (...)r. ( urodził się dnia (...) ). Nie jest członkiem OFE. Na dzień 1 stycznia 1999 r. w / w- ny wykazał ponad 25 okresów składkowych i nieskładkowych ( 26 lat 3 miesięce i 1 dzień ) .

/ bezsporne /

W okresie od 10 maja 1978 r. do 30 września 2005 r. ubezpieczony pracował w Gminnej Spółdzielni (...) w K. na stanowisku kierowcy . Przy czym początkowo - do października 1979 r. jeździł samochodem marki Ż., następnie do roku 1995 r. użytkował pojazd marki R. ( ładowność około 3 ton, masa własna około 2 ton, masa całkowita powyżej 5 ton )

/ dowód : zeznania ubezpieczonego oraz świadków S. M. , J. C. - e protokół k. 24,39, świadka A. G. - protokół k. 43- 44 , e protokół k. 50 a oraz protokół przesłuchania świadka Z. K. w sprawie VI U 1828/16 k. 67- 71, dokumentacja pracownicza w aktach osobowych ubezpieczonego k. 33 akt sprawy /

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie zeznań świadków, ubezpieczonego oraz korespondującej z nimi, zgromadzonej w sprawie dokumentacji w postaci akt osobowych ubezpieczonego, których prawdziwości i wiarygodności strony w toku procesu skutecznie nie zakwestionowały.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie. W pierwszym rzędzie należy wskazać , iż stosownie do treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.; powoływana dalej jako „ustawa”):

1. Ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

2. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa . Zgodnie z art. 32 ustawy w związku z paragrafami 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) prawo do emerytury może nabyć mężczyzna który spełnia następujące przesłanki: ukończył 60 lat; posiada co najmniej 25 letni okres zatrudnienia (art. 27 pkt 2 ustawy), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Zgodnie z § 2 ust 1 cytowanego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy (ust. 1). Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2 ). Jedynie okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stałe wykonywanie takich prac oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia (tak SN w postanowieniu z dnia 3 października 2008 r., II UK 133/08, Lex nr 658191).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdził fakt, iż w okresie od października 1979 do roku 1995 w wymienionym wyżej zakładzie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy ubezpieczony B. S. wykonywał prace kierowcy (...) ( o masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony ), kwalifikowane jako prace w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisu art. 184 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymienione pod poz. 2 działu VIII wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. jako prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Zeznania nie tylko świadków zawnioskowanych przez samego zainteresowanego , ale i świadka Z. K. (2) ( wieloletniego wiceprezesa, a następnie prezesa spółdzielni ) nie pozostawiają w tym zakresie jakichkolwiek wątpliwości. Świadek ten przyznając, iż w początkowym okresie zatrudnienia ubezpieczony pozostawał kierowcą Ż. jednoznacznie kojarzył go z pracą na pojeździe ( użytkowaniem pojazdu ) marki R. odnosząc to do całego niemal 20 letniego okresu użytkowania tych samochodów przez GS ( do momentu ich zezłomowania ) . Oczywiście nie może podlegać zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia ubezpieczonego w tym zakładzie od momentu podjęcia zatrudnienia do września 1979 r. , kiedy to - jak wynika z akt osobowych ubezpieczonego, zeznań tegoż świadka Z. K. i co jak się wydaje przyznał również sam zainteresowany – wykonywał on prace kierowcy ale samochodu Ż.. Nie zmienia o jednak faktu, iż pozostały okres pracy w/w- nego na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego ( R. o masie całkowitej ponad 5 ton ) przekracza wymagane ustawą 15 lat ( 1979- 1995 ) .

Podsumowując, ubezpieczony nie będąc członkiem OFE , posiadając ponad 25 - letni staż pracy i ponad 15 – letni staż pracy w szczególnych warunkach spełnia warunki konieczne do przyznania emerytury określone w cytowanych wyżej przepisach ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 z 1983 r., poz. 43 ze zm ).

Kierując się powyższym Sąd Okręgowy w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 1 czerwca 2016 r. czyli od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożono wniosek .

W punkcie 2 sentencji wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy brak było podstaw do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, pomimo uwzględnienia odwołania ubezpieczonego. Mając na uwadze sformalizowany przebieg postępowania przed organem rentowym jak również występujące ograniczenia dowodowe oraz fakt, iż ubezpieczony nie dysponował świadectwem wykonywania prac w warunkach szczególnych , do przyznania mu prawa do żądanego świadczenia konieczne było przeprowadzenie postępowania dowodowego na okoliczność świadczenia przez niego zatrudnienia w warunkach szczególnych.

SSO Maciej Flinik