Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 3 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z wniosku Miasta S. W. - Zarząd Mienia (...). W.

z udziałem Gminy S. i Skarbu Państwa - Starosty (...)

o zasiedzenie

postanawia:

I.  oddalić wniosek ,

II.  koszty postępowania wnioskodawca i uczestnicy ponoszą każdych z niech we własnym zakresie,

III.  nie obciążać wnioskodawcy kosztami sądowymi poniesionymi przez Skarb Państwa

Sygn. akt I Ns 483/12

UZASADNIENIE

Wnioskodawca - Miasto S. W. Zarząd Mienia(...) W. wniósł o stwierdzenie, że nabył przez zasiedzenie własność części nieruchomości położonej w K. gm. S., objętej księgą wieczystą Kw nr (...), w której jako właściciel wpisana jest Gmina S., oznaczonej jako:

a/ działka gruntu nr (...) o pow. 0,1267 ha stanowiąca część działki gruntu nr (...)

b/ działka (...) o pow. 0, (...) stanowiąca część działki nr (...).

W uzasadnieniu podał, że zgodnie z dokumentacją ewidencyjną i treścią ksiąg wieczystych, działki nr (...) stanowią własność Gminy S.. Od początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku części tych działek weszły w skład Ośrodka Wypoczynkowego wnioskodawcy – utworzonej przez niego jednostki budżetowej – Dzielnicowego (...) a następnie (...) „ (...) i stanowiły przedmiot samodzielnego użytkowania przez ten Ośrodek i osoby nim zarządzające. Uchwałą Dzielnicowej Rady Narodowej (...) z dnia 20 kwietnia 1988r. utworzono Dzielnicowy (...) i nadano mu statut. W 2004 r. Miasto S. W. zmieniło nazwę tej jednostki na (...) w D. W. m. s. W.. W dniu 21 stycznia 2012r. dyrektor tego (...) zrzekł się użytkowania wieczystego na rzecz wnioskodawcy. Ośrodek wypoczynkowy formalnie położony jest na działkach o numerach ewidencyjnych (...) (objętych księgami wieczystymi Kw nr (...)), zabudowanych przez wnioskodawcę w latach 1970 – 2000 budynkami urządzeniami i instalacjami służącymi do działalności rekreacyjnej. Na początku 2012 r. wnioskodawca zainteresował się granicami ośrodka ujawnionymi na mapach. Po porównaniu z faktycznie posiadanymi gruntami okazało się, że Miasto S. W. jest posiadaczem samoistnym w dobrej wierze części działek, których nie jest formalnym właścicielem. Wnioskodawca posiada części gruntów nieprzerwanie od około 40 lat a do chwili obecnej nikt nie domagał się ich wydania.

Gmina S. w odpowiedzi wniosła o oddalenie wniosku i zasądzenie kosztów postępowania. Zakwestionowała zarówno fakt samoistnego charakteru posiadania nieruchomości jak i okres nieprzerwanego posiadania gruntów przez wnioskodawcę. Podniosła, że właścicielem gruntów jest Gmina S. a posiadanie, na które powołał się wnioskodawca miało charakter zależny, co wynika wprost z treści zapisów w księgach wieczystych. Wskazała, że sam wnioskodawca stwierdził we wniosku, iż pozostawał w przekonaniu, że przedmiotowe działki wchodzą w skład ośrodka wypoczynkowego a zatem stanowią przedmiot użytkowania wieczystego, co wskazuje na posiadanie zależne. Zarzuciła, że wnioskodawca nie wykazał w żaden sposób momentu początkowego objęcia nieruchomości w posiadanie. Najstarsza uchwała Dzielnicowej Rady Narodowej pochodzi z 1988r. i nie wynika z niej, by sporne działki weszły w skład nieruchomości wnioskodawcy. Wnioskodawca nie wykazał, by na posiadanych gruntach dokonał nakładów i uiszczał za nie należności publicznoprawne.

Wezwany do udziału w sprawie w charakterze uczestnika Skarb Państwa - Starosta (...) nie zajął żadnego stanowiska w sprawie.

Sąd wezwał ewentualnych dalszych zainteresowanych w sprawie przez ogłoszenie. Udziału w prawie nie zgłosił żaden inny uczestnik.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W Sądzie Rejonowym Szczytnie V Wydziale Ksiąg Wieczystych prowadzone są księgi wieczyste dla nieruchomości położonych w miejscowości K. gm. S. Kw nr (...) dla działki nr (...) o pow. 0,08928 ha, Kw nr (...)//6 dla działki nr (...) o pow. 1,5816 ha i Kw nr (...)//3 dla działek nr (...) o pow. 2,5845 ha. Jako właściciel gruntów ujawniona jest w księgach wieczystych Gmina S., natomiast jako użytkownik wieczysty i właściciel stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności wpisane jest obecnie Miasto S. W.. Na nieruchomościach tych zlokalizowany jest Ośrodek (...) należący do wnioskodawcy.

(dowód: akta ksiąg wieczystych nr (...), okoliczności bezsporne )

(...) powyższe, na których położony jest ośrodek wypoczynkowy, do 26 maja 1990 roku, stanowiły własność Skarbu Państwa a ich stan prawny nie był uregulowany w księgach wieczystych. Poczynając od połowy lat 70 -tych ubiegłego wieku, tereny ośrodka wypoczynkowego zostały przekazane sukcesywnie w trwały zarząd ( trwałe użytkowanie) ówczesnym jednostkom organizacyjnym Skarbu Państwa, zajmującym się działalnością oświatowo- kulturalną. Nastąpiło to na podstawie decyzji Naczelnika Gminy S. z dnia 2.03.1982r. znak (...)-1/82 , umowy z dnia 5.04.1974r. o przekazaniu w trwałe użytkownie działek (...) zawartej między Wydziałem Oświaty ówczesnego Urzędu Rejonowego a Dzielnicowym (...) w (...) oraz decyzji Naczelnika Urzędu Rejonowego w S. - Powiatowego Biura Geodezji i (...) w S. z dnia 16.05.1975r. (...) nr 02-462-41/75 o przekazaniu na rzecz (...) Dzielnicowego Wydziału Oświaty i (...), (...) działki nr (...).

Od 1988r. nieruchomości pozostawały w trwałym zarządzie państwowej jednostki organizacyjnej- Dzielnicowego (...) utworzonego Uchwałą Dzielnicowej Rady Narodowej z dnia 20.04.1988 r.

Z dniem 27 maja 1990r. własność tychże nieruchomości, nabyła z mocy prawa ( w wyniku komunalizacji) Gmina S., co stwierdził Wojewoda (...), decyzjami administracyjnymi, wydanymi w trybie przepisów ustawy z dnia 10.05.1990r. – przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych ( Dz. U.nr 32, poz.191 ze zm.). Mianowicie, decyzją z dnia 15.02.1993r. nr (...) Wojewoda (...) stwierdził nabycie przez Gminę S. z mocy prawa własności nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...) o pow.0,66 ha. Decyzją z dnia 15.02.1993r. nr (...) Wojewoda (...) stwierdził nabycie przez Gminę S. z mocy prawa własności nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...) o pow.1,23 ha. Decyzją z dnia 15.02.1993r. nr (...) Wojewoda (...) stwierdził nabycie przez Gminę S. z mocy prawa własności nieruchomości oznaczonej jako działki nr (...) o pow. 2,55 ha. Jako trwałego zarządcę i użytkownika nieruchomości odnotowano w kartach inwetaryzacyjnych załączonych do wyżej wymienionych decyzji administracyjnych Dzielnicowy (...).

Dla wskazanych nieruchomości założono w 1994r. księgi wieczyste opisane na wstępie, ujawniając w nich własność na rzecz Gminy S., na podstawie powołanych wyżej decyzji uwłaszczeniowych.

Decyzją z dnia 4.05.2009r. Nr RR-MK. (...)27-7/2009, Wójt Gminy S. stwierdził nabycie z dniem 28.07.1992r., z mocy prawa (w trybie art. 202 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami), przez Dzielnicowy (...) w W., prawa użytkowania wieczystego położonych w K. gm. S. działek gruntu nr (...) oraz prawa własności budynków posadowionych na tych działkach.

Dzielnicowy (...) w W. – jako komunalna osoba prawna - wpisany został do Rejestru (...) m.st W. pod numerem (...) w dniu 28 lipca 1992r. a zarządzał on w dniu 5.12.1990r. i w dniu 1.01.1998r. nieruchomością wyżej opisaną, na której znajdował się ośrodek wypoczynkowy w K..

(dowód: decyzje administracyjne z dnia 15.02. (...). i z dnia 4.05.2009r., w aktach: Kw nr (...) k.2-3, Kw nr (...) k.2-3,17-19 i Kw nr (...) – k.2-3 )

W roku 2004 Uchwałą Rady miasta stołecznego W., zmieniono nazwę instytucji na (...) w D. W. m.st. W..

(dowód: uchwała nr XXXII7/15/2004 w aktach Kw Nr (...) –k.43) .

Na podstawie oświadczenia z dnia 23.01.2012r., w formie aktu notarialnego przed notariuszem A. R. w W., za nr Rep. A 716/2012, (...) w D. W. m.st. W. zrzekł się na rzecz m.st W. prawa użytkowania wieczystego gruntów i własności budynków objętych księgami wieczystymi Kw nr (...).

( dowód: akt notarialny w aktach Kw Nr (...) –k. 57-59)

Wnioskodawca na początku 2012 r. zaczął interesować się przebiegiem granic ośrodka wypoczynkowego w K. i stwierdził wówczas, że faktyczny stan posiadania obejmuje także dodatkowe grunty, nie objęte decyzją uwłaszczeniową Wójta Gminy S. z dnia z dnia 4.05.2009r. Nr RR-MK. (...)27-7/2009. Co do tych gruntów wnioskodawca nie dysponuje tytułem prawnym. Dotyczy to części gruntów wchodzących w skład działek nr (...)( wcześniej nr 68/4) oraz 66/1 objętych księgą wieczystą nr (...). Działki (...) są oznaczone jako drogi i objęte są księgą wieczystą nr (...) założoną w 1999r. W tejże księdze wieczystej wpisano jako właściciela Gminę S. na podstawie decyzji komunalizacyjnej Wojewody (...) z dnia 20.02.1991r. (...).

( dowód: akta Kw nr (...))

Cześć działki (...)( wcześniej 68/5) posiadana przez wnioskodawcę przecina teren ośrodka wypoczynkowego i biegnie pomiędzy starymi drewnianymi domkami letniskowymi. Zagospodarowana została ona, poczynając od połowy lat 70 tych ubiegłego wieku, w ramach urządzania terenu ośrodka wypoczynkowego i znajduje się ona wewnątrz ogrodzonego i oddzielonego bramami terenu ośrodka. Częściowo stanowi drogę wewnętrzną a na jej części rosną obecnie stare drzewa, są też częściowo ścieżki prowadzące do domków letniskowych. Przebiegają przez nią także sieci uzbrojenia terenu, w postaci sieci wodociągowej, elektroenergetycznej ( oświetlenie ) telekomunikacyjnej. (...) gminny wybudowany w 2010r. Częściowo stanowi ona drogę. Przed wielu laty droga ta utraciła związek gospodarczy z istniejącą i stanowiącą jej przedłużenie poza terenem ośrodka drogą gminną. Przebieg faktycznej drogi gruntowej wyznaczonej przez koleiny (w obrębie ośrodka wypoczynkowego), jedynie częściowo pookrywa się obecnie z drogą oznaczoną na mapach jako działka nr (...)( wcześniej 68/5).

Działka (...), w części posiadanej przez wnioskodawcę, stapia się w jeden obszar biegnący od zasadniczej części ośrodka wypoczynkowego do położonej nieopodal linii brzegowej jeziora i plaży. Część tej działki zajmuje stary budynek hangaru oraz narożnik budynku dawnej kawiarni z przyłączami kanalizacji sanitarnej. Brak w terenie śladów drogi gminnej (a w toku postępowania brak było części punktów granicznych dla tej działki, które wymagały odtworzenia.) . Po obu stronach działki widoczne są na sąsiednich działkach zakrzaczenia i wieloletnie zadrzewienia.

( protokół oględzin – k.86-89 wraz z dokumentacją fotograficzną- k. 90. zeznania świadka J. A. – k.73v. zeznania świadka C. B. – k.98, zeznania świadka A. G. – k.98, opinia biegłego geodezji i kartografii I. W. z dnia 20.11.2013r. – k.105-117 i z dnia 02-03.2015r. – k. 189-215. )

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Wniosek nie jest zasadny. Wnioskodawca nie wykazał, by w odniesieniu do niego lub jego poprzedników prawnych spełnione zostały przesłanki z art. 172 kc, mogące skutkować zasiedzeniem własności nieruchomości gruntowych wskazanych we wniosku. W uzasadnieniu wniosku nie przytoczono przy tym wszystkich istotnych okoliczności koniecznych do zasiedzenia. Wnioskodawca skupił się głównie na długości okresu istnienia ośrodka wypoczynkowego ( ponad 40 lat). Pominął natomiast okoliczności dotyczące strony podmiotowej posiadacza nieruchomości, charakteru posiadania czy też początku biegu terminu zasiedzenia. Nie wskazał w żaden sposób, kiedy i na czyją rzecz okres zasiedzenia miał rozpocząć bieg oraz kiedy i na czyją rzecz okres ten miałby upłynąć. Nie zwrócił przy tym wnioskodawca uwagi na kontekst prawny istotnych dla zasiedzenia okoliczności, związany z reformami i procesami uwłaszczeniowymi, które nastąpiły w Polsce po roku 1989. Pominął także wnioskodawca w swoich twierdzeniach stan prawny nieruchomości istniejący w latach 70 tych ubiegłego wieku oraz istotny w sprawie fakt przysługiwania wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego, co do gruntów ośrodka wypoczynkowego, do których przylegają grunty, których zasiedzenia własności się domaga.

Rozważania należy rozpocząć zatem od przytoczenia ustawowych przesłanek zasiedzenia.

Zgodnie z aktualną treścią art. 172 kc, posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, natomiast jeżeli uzyskał posiadanie w złej wierze, nabycie następuje po upływie lat trzydziestu. Przed nowelizacją kodeksu cywilnego dokonaną ustawą z dnia 28.07.1990 r. o zmianie ustawy kodeks cywilny ( Dz. U. Nr 55, poz. 321 ), okresy wymagane do zasiedzenia (przed dniem 1.10.1990 r.) były krótsze i wynosiły 10 lat dla posiadacza w dobrej wierze zaś 20 lat dla posiadacza, który uzyskał posiadanie w złej wierze. Jeżeli zasiedzenie nie upłynęło przed 1.10.1990r. do zasiedzenia może dojść dopiero po upływie okresów wymaganych do zasiedzenia to jest według aktualnego brzmienia art. 172 kc.

Zasiedzenie jest instytucją mającą usankcjonować istniejący stan faktyczny, jeśli trwał on przez określony w ustawie czas. Jednakże stanem faktycznym prowadzącym do zasiedzenia nie jest każde posiadanie lecz jest nim wyłącznie posiadanie samoistne, które oznacza władanie rzeczą „jak właściciel”. Dla stwierdzenia, czy posiadanie ma charakter samoistny, należy ustalić właściwości tego posiadania w sferze fizycznej, cechującej się władaniem rzeczą oraz w sferze psychicznej, wyrażającej subiektywny stosunek posiadacza do danej rzeczy.

Faktyczne władztwo nad rzeczą oznacza, efektywne wykonywanie, a co więcej także i samą możliwość wykonywania uprawnień właścicielskich. Element psychiczny wyraża się w nastawieniu do wykonywanego władztwa. Posiadacz samoistny wykonuje je dla siebie, we własnym imieniu, z reguły we własnym interesie, dla zaspokojenia swoich potrzeb. Posiadanie prowadzące do zasiedzenia musi mieć charakter władania rzeczą z zamiarem posiadania jej dla siebie. Posiadanie samoistne nie charakteryzuje się natomiast wykonywaniem władztwa w czyimś imieniu lub z przekonaniem, że rzecz jest cudza.

W celu dokonania oceny charakteru posiadania w niniejszej sprawie niezbędne zatem było w pierwszej kolejności wskazanie osoby posiadacza - to jest podmiotu, który objął nieruchomość w posiadanie. Stosunek bowiem tej osoby do stanu władania rzeczą, jej nastawienie psychiczne i jej świadomość oraz wola w tym zakresie, przesądza o tym czy posiadanie może zostać uznane za posiadanie „właścicielskie” czyli samoistne.

Wnioskodawca nie wskazał osoby konkretnego pierwotnego posiadacza nieruchomości. Konsekwentnie zarazem twierdził, iż początek okresu posiadania należy łączyć w niniejszej sprawie z połową lat 70 –tych ubiegłego wieku, kiedy to powstawał ośrodek wypoczynkowy w K.. Na potrzeby ośrodka wypoczynkowego zostały bowiem wówczas przejęte wszystkie posiadane do chwili obecnej nieruchomości, w tym sporne części działek przylegające do gruntów pozostających obecnie w użytkowaniu wieczystym wnioskodawcy .

Podkreślić należy, że stanowisko wnioskodawcy i jego twierdzenia, zupełnie pomijają uwarunkowania prawne istniejące w Polsce w latach 70- tych ubiegłego wieku w zakresie stosunków własnościowych, których nie można pominąć. Rzutują one bowiem bezpośrednio na ocenę charakteru posiadania nieruchomości w tamtym okresie - w odniesieniu do nieruchomości państwowych, czyli takich z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Z treści dokumentacji zawartej w aktach ksiąg wieczystych (decyzje komunalizacyjne) wynika, że grunty o jakich mowa we wniosku, stanowiły przed rokiem 1990 własność Skarbu Państwa. Do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 3, poz. 11), tj. do dnia 1 lutego 1989 r., obowiązywała zaś wyrażona w art. 128 kc zasada jedności mienia ogólnonarodowego, co oznaczało, że własność ogólnonarodowa jest jedna i przysługuje niepodzielnie Państwu, natomiast państwowe osoby prawne wykonują względem zarządzanych przez nie części mienia ogólnonarodowego jedynie uprawnienia płynące z własności państwowej. Zgodnie z powołaną zasadą, własność przysługiwała jednolicie i niepodzielnie Państwu również co do tych przedmiotów, które zostały przydzielone państwowym jednostkom organizacyjnym wyposażonym w osobowość prawną. Skutkiem powyższej zasady jest również i to, że różnego rodzaju państwowe jednostki organizacyjne z istoty rzeczy nie mogły stać się w tamtym okresie posiadaczami samoistnymi nieruchomości państwowych. Wykonywały bowiem uprawnienia w właściciela, którym był wówczas Skarbu Państwa, w ramach różnie nazywanych form władania (tzw: „zarządu”, „trwałego zarządu” czy „użytkowania”).

Podkreślić należy, że samorządowe osoby prawne - w postaci gmin ( a do takich należy wnioskodawca ), wówczas jeszcze nie istniały. Zostały utworzone dopiero ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Podstawą stworzenia bazy majątkowej gmin stały się uregulowania ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.). Zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 tejże ustawy, gminy stały się z mocy prawa, w dniu jej wejścia w życie, właścicielami mienia ogólnonarodowego (państwowego) należącego uprzednio do rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego, rad narodowych miasta stołecznego W., miasta K. i miasta Ł., terenowych organów administracji państwowej stopnia wojewódzkiego w tych województwach miejskich, przedsiębiorstw państwowych, dla których wymienione wcześniej organy stanowiły organy założycielskie, zakładów i innych jednostek organizacyjnych podporządkowanych tym organom.

Z kolei proces uwłaszczenia państwowych i samorządowych instytucji kultury nastąpił jeszcze później - na podstawie art. 202 i art. 200 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami ( tekst pierwotny: Dz.U. Nr 115 poz. 741 obecnie t.j. Dz.U. z 2015 r. poz.1774.)

Uwłaszczenie państwowych instytucji kultury na podstawie art. 202 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami nastąpić mogło jedynie w przypadkach, gdy zarówno w dniu 5 grudnia 1990 r., jak i w dniu 1 stycznia 1998 r. instytucje te zarządzały składnikami majątkowymi, których dotyczyło postępowanie. Zaznaczyć też należy, że zarząd ten winien był być wykonywany formalnie, nie zaś wynikać jedynie z czynności faktycznych. Także w postępowaniu uwłaszczeniowym prowadzonym na podstawie art. 202 ustawy o gospodarce nieruchomościami mają zastosowanie przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 lutego 1998 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczania osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu (Dz. U. Nr 23, poz. 120 ze zm.) (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 01.03.2005r. WSA/Wa (...) LEX nr 189033)

Ocena twierdzeń wnioskodawcy, z uwzględnieniem powyższych regulacji prawnych prowadzi do konstatacji, że nie było w ogóle możliwym, by w latach 70 tych ubiegłego wieku, wnioskodawca (Miasto S. W. Zarząd Mienia m.st. W. lub jakikolwiek jego poprzednik, w tym samorządowa (...)) mogła objąć nieruchomość Skarbu Państwa w posiadanie o charakterze samoistnym. Na przeszkodzie temu stał obowiązujący wówczas art. 128 kc, powodujący, że zarówno posiadaczem jak i właścicielem nieruchomości był wówczas Skarb Państwa. Jeszcze raz należy uwypuklić to, że samorządowe osoby prawne w ogóle jeszcze wówczas nie istniały. Podmioty( osoby) zarządzające wtedy terenami ośrodka wypoczynkowego czyniły to więc w ramach tzw. trwałego zarządu (lub z przekonaniem o wykonywaniu trwałego zarządu) w stosunku do nieruchomości państwowej. Nie mogło zatem wówczas dojść do rozpoczęcia biegu zasiedzenia. Musiałoby ono bowiem biec przeciwko ówczesnemu właścicielowi czyli Skarbowi Państwa. Zauważyć także trzeba że zasiedzenie nieruchomości przeciwko Skarbowi Państwa w ogóle nie było dopuszczalne do 1.10.1990r. - na podstawie obowiązującego wówczas art. 177 kc).

Również dalsze okoliczności, w tym dotyczące okresu posiadania po 1990r., wskazują na brak posiadania samoistnego spornych nieruchomości przez wnioskodawcę i jego poprzedników. Podkreślenia wymaga, iż poprzednik wnioskodawcy (Dzielnicowy (...) w W.), nabył w wyniku uwłaczenia prawo użytkowania wieczystego gruntów wchodzących w skład ośrodka wypoczynkowego. Stał się on zatem posiadaczem zależnym, władającym gruntami Gminy S.. Władał przy tym w taki sam sposób wszystkimi gruntami wchodzącymi w skład ośrodka wypoczynkowego.

Brak logicznych podstaw do wnioskowania, że posiadanie przez wnioskodawcę gruntów składających się na teren ośrodka wypoczynkowego, mogło mieć zróżnicowany charakter. Skoro zatem gruntami, co do których wnioskodawca uzyskał decyzje uwłaszczeniowe, władał on jak użytkownik wieczysty, to z taką samą świadomością posiadł on także grunty przyległe. Tak też zresztą twierdził sam wnioskodawca, podnosząc, że dopiero w 2012 r. zorientował się, że granice ośrodka wypoczynkowego obejmują dodatkowe grunty, będące częścią nieruchomości stanowiących własność Gminy S..
Władanie zatem spornymi częściami działek przez wnioskodawcę, nie mogło wykraczać poza ramy posiadania wyznaczone granicami prawa użytkowania wieczystego.

Użytkownik wieczysty nie jest posiadaczem samoistnym. Taka ocena znajduje wsparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego dotyczącym charakteru posiadania.

Samoistnym posiadaczem nieruchomości w rozumieniu art. 172 k.c. jest ten, który nią włada jak właściciel (art. 336 k.c.), czyli wykonuje uprawnienia składające się na treść prawa własności (art. 140 k.c.); korzysta z nieruchomości z wyłączeniem innych osób, pobiera pożytki i dochody, a także uważa się za uprawnionego do rozporządzenia nią. Tych cech nie można przypisać osobom, które władają nieruchomością w zakresie innego prawa ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2015 r. I CSK 309/14 LEX nr 1771587)

Samoistnym posiadaczem nieruchomości jest ten, kto włada nią jak właściciel (art. 336 k.c.), korzystając z niej z wyłączeniem innych osób, pobiera pożytki i dochody, a także uważa się za uprawnionego do rozporządzenia nią (art. 140 k.c.). Tych cech nie można przypisać tym, którzy władają nieruchomością w zakresie innego prawa, a więc także wieczystemu użytkownikowi. W przypadku użytkowania wieczystego mamy bowiem do czynienia z władaniem cudzą rzeczą. Dopuszczalne jest zasiedzenie prawa użytkowania wieczystego przez posiadacza w zakresie tego prawa, wymierzone przeciwko użytkownikowi wieczystemu. Posiadania w zakresie użytkowania samoistnego nie można jednak utożsamiać z posiadaniem właścicielskim (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2008 r. V CSK 146/08 LEX nr 510987)

W rezultacie tych rozważań należy stwierdzić, że wnioskodawca nie wykazał przesłanki koniecznej do zasiedzenia, w postaci samoistnego posiadania nieruchomości .

Zbędne jest zatem rozważanie dalszych okoliczności dotyczących chociażby biegu terminu zasiedzenia, w tym dobrej lub złej wiary posiadacza.

Mając to wszystko na uwadze, na podstawie art. 172 orzeczono jak w pkt I postanowienia.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 520§1 kpc.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach w sprawach cywilnych (t.j Dz. U. z 2014 poz. 1025 ze zm.).