Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2016r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Marek Czecharowski

Sędziowie: SO (del.) – Grzegorz Miśkiewicz

SA – Maria Żłobińska (spr.)

Protokolant: – sekr. sąd. Piotr Grodecki

przy udziale Prokuratora Hanny Gorajskiej-Majewskiej oraz oskarżyciela posiłkowego (...).

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2016 r.

sprawy

1.  S. Ś. z d. M. urodz. (...) w J. c. A. i T. z d. J. oskarżonej z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

2.  J. C., urodz. (...) w B. s. A. i S. z d. D., oskarżonego o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

3.  P. L., urodz. (...) w P., s. K. i K. z d. J., oskarżonego z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 26 października 2015 r. sygn. akt VIII K 289/12

uchyla zaskarżony wyrok w całości i sprawę S. Ś., J. C. i P. L. przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 października 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie skazał S. Ś. za to, że:

- w okresie od 20 marca 2009 r. do dnia 6 lutego 2012 r. w miejscowości(...)gmina B. w oddziale (...), działając z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, zabrała w celu przywłaszczenia należący do (...) sprzęt elektroniczny, m.in. telefony firmy (...), N., S. i innych marek, a także sprzęt AGD marki m.in. K., B., S., na łączną sumę 850.625,14 zł, co stanowi mienie znacznej wartości, przy czym z popełnienia przestępstwa uczyniła sobie stałe źródło dochodu to jest za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył jej karę 2 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i 2 k.k. karę grzywny 400 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 200 złotych.

Na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. - w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej S. Ś. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat.

Na podstawie art. 39 pkt 2) k.k. w zw. z art. 41 § 1 k.k. i art. 43 § 1 k.k. orzekł w stosunku do S. Ś. zakaz zajmowania stanowisk kierowniczych związanych z zarządzaniem finansami, bądź nadzorem nad budżetem lub jego częścią podmiotów gospodarczych na okres 3 lat.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał S. Ś. do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) kwoty 553.020,11 złotych.

Tym samym wyrokiem Sąd skazał J. C. za to, że:

- w okresie od 20 marca 2009 r. do 31 sierpnia 2011 r., w miejscowości

B., działając z góry powziętym zamiarem ewentualnym i w krótkich odstępach czasu swoim zachowaniem ułatwił S. Ś. popełnienie przestępstwa kradzieży na szkodę (...) przedmiotów o wartości 253.955,00 zł, wystawiając faktury niezawierające opisu sprzedawanych przedmiotów, a umieszczając jedynie ich numery katalogowe, co uniemożliwiało weryfikacje tych faktur, telefonicznie informując S. Ś. o konieczności odebrania faktur, a także osobiście przekazując jej towar stanowiący mienie znacznej wartości to jest za czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i 2 k.k. karę grzywny 200 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 złotych.

Na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego J. C. kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby 3 lat.

Ponadto Sąd skazał P. L. za to, że:

- w okresie w okresie od stycznia 2010 r. do dnia 31 stycznia 2012 r. w W., z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu nabył od S. Ś. pochodzący z kradzieży należący do(...) sprzęt elektroniczny, m.in. telefony firmy (...), N., S.i innych marek wartości nie mniejszej niż 281.770,00 zł, co stanowi mienie znacznej wartości to jest za czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie art. 294 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i 2 k.k. karę grzywny 100 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 złotych.

Na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. - w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego P. L. kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat.

Sąd orzekł także o kosztach sądowych, obciążając nimi oskarżonych.

Od tego wyroku wnieśli apelacje obrońcy oskarżonych.

Obrońca S. Ś. zaskarżył wyrok w całości. Zarzucił:

I. naruszenie prawa materialnego:

poprzez zastosowanie środka karnego tj. art. 53 i 54 k.k. w zw. z art. 56 k.k. i 39 pkt 2 k.k. w zw. z art. 41 § 1 k.k. i art. 43 § 1 k.k. poprzez wyjście poza dyspozycję art. 39 pkt 2 k.k. in fine w zw. z art. 41 § 1 k.k. i orzeczenie zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych związanych z zarządzaniem finansami bądź nadzorem nad budżetem lub jego częścią podmiotów gospodarczych na okres 3 lat, jako wykraczającego poza dyspozycję normy art. 41 § 1 k.k. w części wynikającej z zarzutu czynu zabronionego, przyjętej kwalifikacji, jak i ustaleń faktycznych;

II. naruszenie prawa procesowego tj.:

1. art. 4 i 5 § 2 k.k. polegającego na całkowitym pominięciu okoliczności korzystnych dla oskarżonej przy ustaleniu liczby, rodzaju i gatunku rzeczy jakie zostały jej przypisane jako zabrane w celu przywłaszczenia na k. 2-14 uzasadnienia orzeczenia i o wartości 850.625,14 zł, co miało wpływ na treść wyroku w ww. części, a wynikających z dowodów z nw. zeznań świadków:

- W. S., L. P., W. S., - z których wynika, iż do daty ujawnienia czynu nie był w zakładzie oskarżycielki posiłkowej przeprowadzany jakikolwiek spis z natury telefonów, I., smartfonów, ani sprzętu AGD;

- L. P., P. D., W. S., R. R.. P. J., - z których wynika, iż rzeczy o wartości 5000 zł uznawane były za trwałe i podlegały spisowi w zw. z amortyzacją, zaś inne nie;

- W. S., L. P., W. S., E. G., P. D., T. R. - z których wynika, iż do daty ujawnienia czynu nie było w zakładzie oskarżycielki posiłkowej całkowitego wykazu telefonów, I., smartfonów, sprzętów AGD przekazywanych pracownikom, przez nich zwracanych, uszkodzonych, zniszczonych, zabranych, odkupionych za 1 zł;

- wyjaśnień oskarżonej, zeznań E. G., P. D., L. P. - którzy potwierdzili, iż telefony były wymieniane co 1-2 lata w zw. z powiązaniem ofert abonamentowych z telefonem przez firmy telekomunikacyjne; powyższe potwierdziła w wyjaśnieniach oskarżona;

- zeznań D. S., W. K. (B.) - z których wynika, iż budżetem na telefony zawiadywała recepcja, składając zamówienia na ich zakup;

- D. S., W. K. (B.), L. P., W. S., I. T., P. J., T. R. - z których wynika, że pierwszy spis telefonów, I., smartfonów został wykonany przez P. J. po ujawnieniu czynu oskarżonej bez dokonania spisu z natury, z zaniechaniem przeszukania zakładu, szafek, biurek, i z całkowitym pominięciem sprzętu AGD;

- P. J., T. R., I. T., w których stwierdzali, iż wykaz rzeczy zabranych w celu przywłaszczenia przez oskarżoną stanowiący podstawę do przyjęcia przez Sąd Okręgowy, iż oskarżona dokonała zaboru w celu przywłaszczenia wszystkich rzeczy wymienionych na k. 2-14 uzasadnienia o wartości 850.625,14 zł, jest nierzetelny bowiem:

⚫

nie dokonywali spisu z natury, nie przeszukiwali szafek, pomieszczeń, biurek, nie spisywali AGD w zakładzie;

⚫

wszystkie rzeczy oznaczone numerami seryjnymi nabyte w firmie (...) oskarżonego J. Z. uznali za przywłaszczone bez dalszej weryfikacji;

⚫

wszystkie rzeczy nabyte na zlecenie remontu podłogi uznali za przywłaszczone bez dalszej weryfikacji;

⚫

AGD przyjęto jako skradzione z „...automatu...”;

⚫

gdy telefon na fakturze był jako pozycja 10-ta to trafiał na listę rzeczy skradzionych bo było duże prawdopodobieństwo;

⚫

jeśli wymiana telefonu była rok wcześniej to trafiał na listę rzeczy skradzionych;

⚫

„gdy czajnik obok suszarki, to zakładaliśmy że go nie ma” i trafiał na listę rzeczy skradzionych;

⚫

nie sprawdzano czajników;

⚫

kwestionowano zakup wszystkich aparatów fotograficznych;

⚫

kwestionowano zakup wszystkich laptopów;

⚫

jeśli na fakturze nie rozszyfrowano numeru kodu - skradzione;

⚫

jeśli brak karty gwarancyjnej i nr (...) skradzione;

⚫

jeśli nie udało się rozszyfrować czego dot. faktura VAT - skradzione;

⚫

nie brano pod rozwagę żadnych zakupów dla dyrekcji zakładu, mimo, iż nie podlegały one żadnym potwierdzeniom;

⚫

nie brano pod uwagę telefonów skradzionych, zgubionych, uszkodzonych, zbytych.

- L. P., P. D., T., D. S., dokumentu z k. 503-505, jak zeznań świadka W. S. - z których wynika, iż w zakładzie były nabywane prezenty z różnych osobistych, a nadto były nabywane i przekazywane urządzenia AGD w ramach systemu nagród za poprawę działalności działu, lecz świadkowie nie wiedzieli, czy na te rzeczy były przedkładane faktury VAT do zakładu;

- L. P., P. D., R. R., z których wynika, iż w zakładzie na każdy dział przypadały 2-4 aparaty fotograficzne, w tym aparaty duże C. i małe, aparaty O., m.in. do zdjęć mikroskopowych, wymieniony z uwag na wadę;

- na wykazie z k. 503-505 zostały w których wyjaśnił;

- B. U., I. Z., A. K., I. T., L. P., O. P. - z których wynika, iż w czasie nieobecności oskarżonej w zakładzie miały dostęp do systemu(...) służącego do składania zamówień na login oskarżonej;

2. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. - poprzez zaniechanie rozważenia całości materiału dowodowego zebranego w sprawie, w tym pominięcie przy orzekaniu dowodów, w których mowa wyżej w pkt 11.1, co miało wpływ na treść orzeczenia w zakresie obejmującym ustalenie liczby, rodzaju i gatunku rzeczy jakie zostały przypisane oskarżonej jako zabrane w celu przywłaszczenia na k. 2-14 uzasadnienia orzeczenia i o wartości 850.625,14 zł bez należytego uzasadnienia tego stanowiska;

3. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. - poprzez zaniechanie uzasadnienia przyczyn, dla których Sąd I instancji pominął, mimo uznania w całości za wiarygodne dowody z zeznań świadków wskazanych wyżej w pkt II.1. okoliczności dot. braku spisu z natury rzeczy, wydania pracownikom telefonów bez potwierdzenia, sposobu sporządzenia wykazy rzeczy przypisanych okraszonej jako zabranych w celu przywłaszczenia, jak i przyczyn dla których uznał za wiarygodne zestawienie przedmiotów skradzionych z k. 503-505 i dalszych, a nadto uznania iż kwota 281.770 zł na rachunku bankowym oskarżonej pochodziła „...ze sprzedaży telefonów...”, co pozostaje w sprzeczności z normą art. 7 k.p.k. i świadczy o dowolności poczynionych ustaleń,

4. art. 5 § 2 k.p.k. i art. 410 k.p.k. - poprzez oparcie ustalenia o winie oskarżonej w zakresie liczby, rodzaju i gatunku rzeczy jakie zostały jej przypisane jako zabrane w celu przywłaszczenia na k. 2-14 uzasadnienia orzeczenia i ich wartości 850.625,14 zł na materiale dowodowym nie zgromadzonym w sprawie, a dotyczącym przypisania jej sprawstwa zaboru w celu przywłaszczenia 52 telefonów o nieustalonej marce i modelu o wartości 95.630 zł, wyłącznie na podstawie zestawień przygotowanych przez świadka P. J., T. R., I. T.;

III. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż:

- u oskarżycielki posiłkowej 20 osób było uprawnionych do posiadania telefonów służbowych, co ma wpływ na treść wyroku w zakresie w jakim Sąd przyjął, iż oskarżona dokonała zaboru w celu przywłaszczenia wszystkich rzeczy wymienionych na k. 2-14 uzasadnienia o wartości 850.625,14 zł, mimo, iż z dowodów z dokumentów złożonych przez oskarżycielkę posiłkową do akt sprawy wynika, iż sama kierowała e-maile w dniach 20 i 28.02.2012 do 82 osób (pracowników) z prośbą o wskazanie modeli i numerów (...) przekazanych im telefonów i innych urządzeń telekomunikacyjnych, a co skutkowało przyjęciem, iż wszystkie spośród wskazywanych w wykazach oskarżycielki rzeczy zostały przywłaszczone przez oskarżoną z uwagi na brak takich potrzeb zakupowych w zakładzie;

- oskarżona w celu przywłaszczenia zabrała sprzęt elektroniczny a także sprzęt AGD wymieniony na k. 2-14 uzasadnienia na łączną sumę 856.064,087 zł wbrew dowodom z zeznań świadków wskazanych w pkt 11.1. zarzutu ;

IV. na wypadek nieuwzględnienia zarzutu naruszenia prawa materialnego – obrońca zarzucił rażąco surową karę w postaci orzeczenia środka karnego zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych związanych z

zarządzaniem finansami bądź nadzorem nad budżetem lub jego częścią podmiotów gospodarczych.

Skarżący wniósł o:

1. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

a na wypadek nieuwzględnienia wniosku z pkt 1. powyżej

2. zmianę orzeczenia poprzez:

1. zmianę pkt I poprzez uznanie oskarżonej za winną tego, że w okresie od 20 marca 2009 roku do dnia 6 lutego 2012 roku w miejscowości P. 20a gmina B. w oddziale (...) działając z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, zabrała w celu przywłaszczenia należących do (...)sprzęt elektroniczny, m.in. telefony firm (...), N. , Samsung i innych marek , a także sprzęt AGD marki m.in. K., B., S. na łączną sumę 530.000 zł, co stanowi mienie znacznej wartości, przy czym z popełnienia tego przestępstwa uczyniła sobie stałe źródło dochodu;

2. uchylenie pkt III w całości tj. środka karnego ewentualnie jego zmianę poprzez orzeczenie zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych związanych z wykonywaniem budżetów zakupowych;

3. zmianę orzeczenia w pkt IV poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w wysokości 297.075,03 zł.

Obrońca oskarżonego J. C. zaskarżył wyrok w całości. Zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) art. 4 k.p.k. poprzez naruszenie zasady obiektywizmu,

b) art. 7 k.p.k. poprzez wydanie wyroku w oparciu o całkowicie dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego,

c) art. 410 k.p.k. poprzez nie uwzględnienie w podstawie wyroku całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania,

d) art. 5 §1 i 2 k.p.k. poprzez naruszenie zasady domniemania niewinności i rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony działał ze z góry powziętym zamiarem ewentualnym i w celu ułatwienia popełnienia przestępstwa kradzieży na szkodę (...)przez S. Ś. pomimo braku w materiale dowodowym sprawy dowodów pozwalających na przyjęcie istnienia zamiaru popełnienia przestępstwa opisanego w pkt VI zaskarżonego wyroku.

Wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej J. C., w całości i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Obrońca P. L. zaskarżył wyrok w całości.

Zarzucił:

l) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż oskarżony P. L. będąc pracownikiem firmy (...) zajmującej się obrotem telefonami i akcesoriami do nich, nabywając jak inni pracownicy telefony w imieniu i na rzecz swego pracodawcy od oskarżonej S. Ś. miał świadomość, że telefony zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, podczas gdy osk. P. L. miał pełne podstawy przypuszczać, że sprzedający towar jest właścicielem firmy, na rzecz której były wystawione faktury zakupu telefonów, które nie budziły żadnych zastrzeżeń, ponadto telefony były nowe w oryginalnych opakowaniach, cena sprzedaży nie różniła się od innych dostawców indywidualnych lub hurtowni, a osk. S. Ś. jako sprzedawca budziła pełne zaufanie nie tylko dla osk. P. L. i innych pracowników M. P. M. Ś. i Ł. S., ale też u wszystkich przesłuchanych pracowników pokrzywdzonego (...), którzy przez okres trzech lat nie zauważyli niczego niepokojącego w zachowaniu osk. S. Ś., ani też nie wykryli kradzieży sprzętu AGD i RTV na kwotę ponad 850.000 zł;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż oskarżony P. L. w okresie od stycznia 2010 r. do 31 stycznia 2012 r. z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu nabył od S. Ś. pochodzący z kradzieży należący do (...) sprzęt elektroniczny, tj. telefony stanowiące mienie znacznej wartości, w sytuacji gdy firma (...) (pracodawca P. L.) rozpoczęła działalność od 2 sierpnia 2010 r. według zeznań A. L., a pierwsze umowy kupna sprzedaży telefonów między (...) (...) a osk. S. Ś. były zawarte w dniu 17 września 2010 r., 18 września 2010 r. i 21 września 2010 r.; a zatem nie jest możliwe aby we wcześniejszym okresie osk. P. L. nabywał w imieniu i na rzecz swego pracodawcy telefony, skoro punkty sprzedaży pracodawcy powstały dopiero po 2 sierpnia 2010 r.;

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż oskarżony P. L. nabywał we własnym imieniu i na swoją rzecz telefony, podczas gdy będąc pracownikiem(...) zgodnie z umową o pracę zawartą na czas nieokreślony w dniu 18 października 2010 r., nabywał wszystkie telefony na rzecz swego pracodawcy, czego dowodem są znajdujące się w aktach sprawy umowy kupna sprzedaży telefonów zawarte między (...) (...) a S. Ś. oraz (...) (...) a innymi podmiotami, jak również uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne zeznań świadków A. L., Ł. S. i M. Ś., według których telefony i akcesoria do nich były własnością firmy, a nie pracowników, którzy poza wynagrodzeniem o pracę nie czerpali korzyści ze sprzedaży telefonów m.in. zakupionych od osk. S. Ś.;

4) naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.:

art. 4, art. 7, art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej sprzecznej zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego oceny dowodów w postaci wyjaśnień osk. S. Ś., uznanych przez Sąd za w pełni wiarygodne, co nie powinno mieć miejsca w zakresie dotyczącym osk. P. L., iż:

• po pierwsze przekazała mu ok. 140 telefonów, co jest niemożliwe chociażby ze względu na ustalony przez Sąd początek okresu dokonywania kradzieży przez osk. S. Ś., czyli od 20 marca 2009 r., a jak już nadmieniono powyżej punkty sprzedaży pracodawcy osk. P. L. powstały dopiero po 2 sierpnia 2010 r., a zatem P. L. będąc pracownikiem (...) nie mógł nabywać telefonów przed 2 sierpnia 2010 r., co prowadzi do wniosku iż osk. S. Ś. miała inne źródła zbytu, a osk. P. L. obciążyła chcąc opuścić areszt, co potwierdzają jej wyjaśnienia na rozprawie w dniu 13 maja 2015 r. iż „w tym czasie oprócz mnie policja chciała mieć innych oskarżonych” (tom X, k. 2657 i nast., s.12 protokołu). W toku postępowania sądowego oskarżona dążyła też do skorzystania z dobrodziejstwa art. 60 § 3 k.k. udzielając m.in. informacji na temat rzekomych działań przestępczych byłego ministra A. K. oraz prezesa (...) S. K. (k. 296), co ewidentnie wskazuje na determinację osk. S. Ś. w polepszeniu własnej sytuacji procesowej poprzez bezpodstawne obciążanie innych osób;

• po drugie, iż wszystkie kwoty otrzymane od osk. P. L. w A. wpłacała na rachunek karty kredytowej we wpłatomatach w R. oraz B. (...), które według ustaleń Sądu stanowiły łączną kwotę 281.770 zł, czemu nie można dać wiary z tego względu, że wpłatomat znajduje się też w A., a zatem nielogiczne jest, że oskarżona S. Ś. jechała specjalnie 5 km do innych centrów handlowych przez najbardziej zakorkowane ulice (...), tym bardziej nie po drodze do miejsca zamieszkania, aby tam dokonać wpłaty na kartę kredytową, skoro mogła skorzystać z wpłatomatu na miejscu, ponadto mogła skorzystać z licznych wpłatomatów E. w pobliżu A.. Powyższe prowadzi do wniosku, że środki wpłacane na kartę kredytową nie pochodziły od osk. P. L., tym bardziej że w (...) R. i B. (...) także są punkty sprzedaży telefonów, z których osk. S. Ś. mogła korzystać. Nadto wpłaty na kartę kredytową pochodzą od 2011 r., a więc w okresie od 20 marca 2009 r. osk. S. Ś. rozprowadzała towar wśród innych osób, w tym w znacznej części rodzinie;

5) naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.:

art. 366 § 1 k.p.k. i art. 177 § 1 pkt 2 i 4 k.pk. poprzez bezpodstawne oddalenie wniosków dowodowych, w tym wystąpienie do operatora telefonii komórkowej o wykaz połączeń telefonicznych i smsów między S. Ś. a P. L., a tym samym zaniechanie wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, zwłaszcza że zawnioskowane dowody wbrew stanowisku Sądu były możliwe do przeprowadzenia, zważywszy że były już zgłoszone w odpowiedzi na akt oskarżenia w dniu 31 października 2012 r., co uniemożliwiło udowodnienie przez osk. P. L. faktu, że nie było żadnej współpracy między nim a osk. S. Ś. przed zawarciem pierwszej umowy z dnia 17 września 2015 r, której zawarcie nastąpiło po otworzeniu działalności gospodarczej jego pracodawcy w dniu 2 sierpnia 2010 r. Ponadto wskutek oddalenia wniosków dowodowych Sąd zaniechał wyjaśnienia, co było wysyłane przez oskarżoną i w jakiej ilości w paczkach do rodziny m.in. w K., skoro zamówienia pochodziły ze sklepu (...), co można było ustalić po datach faktur i przesyłek, które to uchybienie miało wpływ na treść wyroku wskutek błędu w ustaleniach faktycznych, że wszystkie telefony w ilości wskazywanej przez osk. S. Ś. były dostarczone do punktów sprzedaży (...) i przekazane P. L., co nie miało miejsca, bowiem znaczna część skradzionego sprzętu była wysłana do rodziny oskarżonej S. Ś..

Wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. L. od zarzutu popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców zasługują na uwzględnienie o tyle, iż sprawa nie dojrzała do merytorycznego rozstrzygnięcia.

Rozważając zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonej S. Ś., stwierdzić należy, iż w pierwszej kolejności odnoszą się one do naruszenia przepisów prawa procesowego w zakresie realizacji zasady swobodnej oceny dowodowej; zmierzają do dyskwalifikacji oceny materiału dowodowego, jakiej dokonał Sąd I instancji w motywach zaskarżonego wyroku.

Rozważając powyższe zarzuty, przypomnieć należy utrwalony w judykaturze pogląd, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. tylko wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, gdy końcowa ocena dowodów stanowi wynik rozważenia – zgodnie z obowiązkiem dochodzenia do prawdy – okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego a uzasadnienie rozstrzygnięcia jest wyczerpujące, logiczne oraz zgodne z wiedzą i doświadczeniem życiowym.

Przepisy prawa procesowego nie dają podstaw do preferowania lub dyskwalifikowania dowodów z punktu widzenia interesów stron. O wartości dowodu decyduje bowiem jego treść, to jest wewnętrzna spójność oraz wynik konfrontacji z treścią innych dowodów. Żaden dowód nie może być oceniany w oderwaniu do wymowy wszystkich pozostałych dowodów zebranych w sprawie. Nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że określone dowody, na przykład wyjaśnienia oskarżonego, nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych.

Pisemne uzasadnienie wyroku winno zawierać rozważania dotyczące oceny materiału dowodowego oraz ustalenia faktyczne oparte na tej ocenie. W motywach wyroku Sąd prezentuje tok rozumowania, które doprowadziło do przyjęcia, jakie znaczenie dla ustaleń faktycznych mają konkretne dowody. Motywy wyroku muszą zawierać wyczerpującą prezentację merytorycznych podstaw rozstrzygnięcia. Ustalenia faktyczne mają wynikać z konkretnych dowodów albo wypływać z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej dowodami ocenionymi według reguły art. 7 k.p.k.

Rozumowanie Sądu w zakresie oceny materiału dowodowego nigdy nie może być chronione ww. zasadą swobodnej oceny, jeżeli jest niepełne to znaczy nie uwzględnia wszystkich dowodów albo zawiera błędy natury logicznej lub faktycznej.

Odnosząc powyższe zasady do oceny materiału dowodowego przedstawionej w motywach zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynu przypisanego S. Ś., stwierdzić należy, iż ocena dowodów, jakiej dokonał Sąd I instancji, nie spełnia warunków z art. 7 k.p.k.

S. Ś. odpowiada za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. popełnione w czynie ciągłym, przy czym wartość zagarniętego mienia Sąd ustalił na kwotę 850.625,14 zł.

Od dawna w doktrynie i judykaturze utrwalony jest pogląd, że instytucja czynu ciągłego nie może być traktowana jako remedium na trudności dowodowe. Konstrukcja z art. 12 k.k. nie zwalnia bowiem Sądu z obowiązku poczynienia dokładnych ustaleń odnośnie poszczególnych zachowań przypisanych sprawcy, wchodzących w skład czynu ciągłego. Jakkolwiek w realiach procesu nie zawsze można precyzyjnie opisać każde z tych zachowań, to jednak musi być spełniony wymóg z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. dotyczący dokładnego określenia czynu przypisanego oskarżonemu.

Niemożność dokładanego ustalenia niektórych fragmentów czynu ciągłego nie zwalnia z obowiązku ustalenia istoty całości działania przestępczego w postaci ogólnej szkody, czasu jej powstania i form działania sprawcy (patrz: Komentarz do Kodeksu karnego Arche Gdańsk 2002, prof. A. Wąsek – k. 181 – 183).

Tak więc Sąd I instancji, skazując S. Ś. w ramach czynu ciągłego za kradzież sprzętu elektronicznego na łączną sumę 850.625,14 złotych, winien w oparciu o analizę zebranego materiału dowodowego poczynić ustalenia faktyczne, uzasadniając takie rozstrzygnięcie.

Analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku daje podstawę do przyjęcia, iż Sąd meriti temu obowiązkowi nie sprostał.

Oskarżona S. Ś. od początkowego etapu postępowania przygotowawczego przyznawała się do kradzieży sprzętu elektronicznego na szkodę (...); jednak nigdy nie potwierdziła kradzieży wszystkich elementów zarzucanego jej w akcie oskarżenia czynu ciągłego; w szczególności kwestionowała ilość telefonów przyjętych w zarzuconym jej czynie.

Ostatecznie w toku postępowania sądowego przedstawiła listę przedmiotów łącznej wartości 530.000 zł, przyznając się do ich kradzieży. Jednocześnie podawała w wyjaśnieniach, że niektóre z telefonów wymienionych w zarzucie mogły być przekazane osobom wyższej kadry kierowniczej spółki, a także osobom, które odeszły z firmy; sugerowała, że część z telefonów mogła być zabrana przez innych pracowników na jej konto; ponadto podnosiła nieprawdziwość w wyliczeniu szkody przez (...) przez niedokładne sprawdzenie brakujących elementów wyposażenia firmy.

W tej sytuacji, jeżeli Sąd nie oparł ustaleń faktycznych na wyjaśnieniach oskarżonej, winien w motywach wyroku przedstawić dowody, które ocenione zgodnie z art. 7 k.p.k., stanowiłyby podstawę ustaleń faktycznych; dotyczy to w szczególności części przedmiotów, do których kradzieży S. Ś. nie przyznała się.

Z uzasadnienia wyroku wynika, iż Sąd oparł powyższe ustalenia na wykazie przedstawionym przez pokrzywdzoną Spółkę. Na karcie 25 uzasadnienia Sąd przypomniał, że powyższy dokument (dwukrotnie redagowany) znajduje potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonej. Jednakże, co Sąd przyznaje, ocena tego dokumentu jako zgodnego z wyjaśnieniami oskarżonej, dotyczy tylko sprzętu elektronicznego, zakupionego w sklepie (...).

Natomiast przypisując czyn ciągły w części dotyczącej zaboru telefonów, Sąd przyznaje, iż „istniały braki dokumentacyjne związane z przekazywaniem i ewidencją służbowych telefonów komórkowych” i odwołuje się w tym zakresie do dowodów osobowych oraz zasad logiki. Wywód na karcie 26 kończy się wnioskiem, iż fakt kradzieży 160 telefonów przez nieustalone osoby jest tak nieprawdopodobny, że linia obrony oskarżonej jest nielogiczna.

Rozumowanie to zawiera jednak istotne luki. I tak Sąd pominął okoliczność, iż zamówienia na konto S. Ś. mogły realizować także inne osoby zatrudnione w jej dziale, co wprost wynika z zeznań I. T. (2); robiły to na ustne polecenie oskarżonej. Sąd nie rozważył, czy mogły robić to także bez jej wiedzy.

W żadnym miejscu Sąd nie odniósł się do faktu, iż jednak była prowadzona jakaś dokumentacja wydawanych w Spółce telefonów służbowych, co wynika wprost z zeznań na przykład E. G. (2) lub W. K. (B.).

Jednocześnie ocena dowodu w postaci wyliczenia szkody nie uwzględnia zeznań osób, które ten wykaz przygotowały. W. S. (3) – dyrektor finansowy (...) S.A. – stwierdził, że spis był wykonany „z natury”. Jednak T. R. (2) - analityk finansowy – który brał udział w sporządzaniu listy, zeznał, iż o wpisaniu na listę przedmiotów nieprzekazanych przez oskarżoną do firmy, decydowało doświadczenie życiowe lub skojarzenie a faktury na zakup towarów nie były porównywane z żadną dokumentacją. Świadek ten przyznał, że w firmie mogą znaleźć się jeszcze rzeczy ujęte w wykazie (rozprawa z 10 czerwca 2015 r.).

Także P. J. (2) – pracujący przy sporządzaniu listy szkód specjalista J. T. – nie wskazał, na jakiej podstawie została wykonana; przyznał natomiast, że nie uwzględniono telefonu, który potem „znalazł się” w firmie. Współpracująca przy sporządzaniu przedmiotowego wykazu W. S. (4) wprost przyznała, iż nie sprawdzono telefonów zepsutych oraz wydanych pracownikom, którzy odeszli z firmy; nie potrafiła wskazać stanowczo, jak został sporządzony pierwszy wykaz szkód (k. 503 – 505).

Powyższe zastrzeżenia, zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie pozwalają przyjąć, iż ocena dowodu z dokumentu w postaci wykazu utraconych przez pokrzywdzoną Spółkę przedmiotów, jest zgodna z wymaganiami art. 7 k.p.k. Właśnie przytoczone przez Sąd I instancji dowody z zeznań świadków, a także zasady logiki i doświadczenia życiowego, wskazują na to, że przedmiotowy spis może uwzględniać z jednej strony telefony, które w rzeczywistości zostały przekazane pracownikom a z drugiej strony kradzieży mogły także dokonać inne osoby, wykorzystując wadliwy system ewidencji zakupów i rażący brak nadzoru w tym zakresie ze strony kierownictwa Spółki.

Uwagi te nasuwają się wprost po analizie zeznań dyrektora W. S. (3), który w końcu stwierdził, że gdyby zakres kradzieży S. Ś. nie był tak znaczny, to nikt by jej poczynań nie zauważył.

Z tych względów ocena materiału dowodowego zaprezentowana w motywach wyroku, jako sprzeczna z wymogami art. 7 k.p.k., nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych w zakresie czynu przypisanego S. Ś..

Jednocześnie Sąd Apelacyjny stwierdza, iż kontrola odwoławcza rozstrzygnięcia jest niemożliwa z uwagi na wewnętrzną sprzeczność w rozumowaniu Sądu meriti.

Z jednej strony Sąd, nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonej przypisuje jej kradzież mienia wartości 850.625,14 złotych w sytuacji, gdy oskarżona przyznała się do kradzieży mienia wartości około 530.000 złotych; jednocześnie na karcie 31 uzasadnienia wyroku Sąd stwierdza, iż w stosunku do S. Ś. zachodziły przesłanki do złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 3 k.k. „z uwagi na ujawnienie informacji dotyczących osób biorących udział w przestępstwie oraz istotne okoliczności jego popełnienia”.

Jak wyżej wykazano, co do istotnych okoliczności popełnienia w czynie ciągłym kradzieży, należy przede wszystkim wartość zagarniętego mienia.

Czynny żal przewidziany w art. 60 § 3 k.k. polega na ujawnieniu przez sprawcę wszystkich istotnych okoliczności czynu, do których zalicza się nie tylko okoliczności stanowiące ustawowe znamiona przestępstwa, ale również jego rozmiary, sposób działania, wielkość wyrządzonej szkody oraz osoby, które brały w nim udział (postanowienie Sądu Najwyższego z 20 września 2002 r., V KKN 174/01 – Lex nr 56082).

W przypadku czynu ciągłego warunek ten jest spełniony tylko wtedy, gdy sprawca ujawni każde zachowanie składające się na ten typ czynu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 11 maja 2004 r. II AKa 100/04 – OSAB 2005/1/56).

Dlatego z tej części uzasadnienia należałoby wnioskować, że Sąd I instancji dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej co do wszystkich elementów działania przestępczego.

Tak oczywista i rażąca sprzeczność w ocenie dowodu mającego podstawowe znaczenie dla poczynienia ustaleń faktycznych, uniemożliwia odwoławczą kontrolę rozumowania Sądu meriti.

Z tych względów Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości wobec S. Ś. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Rozpoznając sprawę ponownie, Sąd winien skorzystać z możliwości, jakie daje art. 442 § 2 k.p.k. w części dotyczącej dowodów na okoliczności, których oskarżona nie kwestionuje.

Natomiast uwaga Sądu winna skupić się na weryfikacji obrony oskarżonej przy wykorzystaniu możliwie obiektywnych dowodów. Nie można wykluczyć potrzeby powołania biegłego odpowiedniej specjalności, który będzie mógł w oparciu o dokumentację pokrzywdzonej Spółki oraz przyjęty system zakupów zweryfikować stanowiska stron procesu.

Jeżeli kolejna próba postępowania dowodowego nie doprowadzi do bezspornych ustaleń w wyniku zastosowania reguł art. 7 k.p.k., nie można wykluczyć potrzeby skorzystania z zasady art. 5 § 2 k.p.k.

Dodać jedynie należy, iż w obecnym stanie sprawy, wykluczona jest możliwość zastosowania wobec S. Ś. art. 60 § 3 k.k. z tej przyczyny, iż nie został spełniony warunek współdziałania z innymi osobami. Do osób współdziałających w kradzieży nie można bowiem zaliczyć pasera (postanowienie Sądu Najwyższego z 19 marca 2003 r. V KK 188/02, Lex nr 77024, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 28 kwietnia 2004 r. II AKa 27/04, UZS 2005/7-8/103).

Odpowiadając na zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego J. C., przypomnieć należy, iż oskarżonemu przypisano zaskarżonym wyrokiem czyn polegający na pomocnictwie do przestępstwa kradzieży.

Forma zjawiskowa przestępstwa umyślnego w tym przypadku stanowi odrębny typ czynu zabronionego, którego znamiona określone są w art. 18
§ 3 k.k. oraz w art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.; polegać ma ona na pomocnictwie fizycznym – czynnym, to jest popełnionym przez działanie. J. C., wypełniając faktury w sposób uzgodniony z S. Ś., miał pomagać jej w dokonaniu przestępstwa kradzieży mienia znacznej wartości.

Tak określony czyn stanowi odrębne przestępstwo. W opisie znamion pomocnictwa, jak w przypadku każdego czynu zabronionego, można rozróżnić elementy określające podmiot, przedmiot, stronę przedmiotową oraz stronę podmiotową. Pierwsze trzy elementy nie budzą wątpliwości w świetle dowodów osobowych, a przede wszystkim dokumentów przedstawionych w motywach zaskarżonego wyroku.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że J. C. na prośbę stałej klientki S. Ś. w niektórych fakturach zamiast nazwy kupowanego przez (...)sprzętu elektronicznego, wpisywał symbole tego sprzętu; zgodnie zresztą z prawdą. Nie ulega wątpliwości, co przyznała S. Ś., że sprzęt elektroniczny zakupiony na te faktury zamiast zostawić w firmie, zabierała dla siebie.

Pozostaje zatem odniesienie się do strony podmiotowej działania przestępczego J. C..

Strona podmiotowa charakteryzuje się zamiarem sprawcy, aby inna osoba popełniła czyn zabroniony. Zamiar może być bezpośredni lub wynikowy; odnosić się jednak musi do wszystkich znamion strony przedmiotowej pomocnictwa.

Udzielający pomocy musi więc obejmować świadomością, że swoim zachowaniem ułatwia innej osobie popełnienie przestępstwa i mieć świadomość znaczenia jego zachowania jako ułatwienia dla sprawcy głównego. Ponadto pomocnik musi mieć świadomość i godzić się na to, że swoim działaniem ułatwia popełnienie nie jakiegokolwiek a konkretnego przestępstwa, m. in. z części szczególnej Kodeksu karnego; w tym przypadku chodzi o kradzież mienia znacznej wartości (wyrok Sądu Najwyższego z 10 maja 1982 r. Rw 317/82, OSNKW 10-11/1982/72; wyrok Sądu Najwyższego z 28 października 1976 r. III KR 257/76, OSNPG 11/1977, p. 95).

Wszystkie przedstawione wyżej elementy działania przestępczego, w tym także strona podmiotowa, winny być zawarte w ustaleniach faktycznych, reprezentowanych w uzasadnieniu wyroku. Ustalenia faktyczne nie mogą sprowadzać się do przytoczenia treści dowodów; muszą precyzyjnie przedstawiać fakty w taki sposób, aby była możliwa ich subsumcja pod określony przepis ustawy karnej. Wszystkie znamiona czynu przypisanego w wyroku muszą znaleźć odzwierciedlenie w ustaleniach faktycznych.

W sprawie niniejszej Sąd, rozważając problem strony podmiotowej działania przestępczego J. C., stwierdził, iż oskarżony „nie był wtajemniczony w szczegóły związane z realizacją procederu, nie czerpał korzyści ze sprzedaży skradzionego towaru” (wynika to wprost z wyjaśnień S. Ś.) „Natomiast zachowaniem swoim z całą pewnością pomagał S. Ś. w dokonywaniu kradzieży”.

Jako uzasadnienie tego ostatniego stwierdzenia Sąd wskazuje, iż „wystawianie faktur oznaczonych wyłącznie symbolami w odniesieniu do pewnych towarów nie było przypadkowe” (k. 27 uzasadnienia).

W motywach Sądu brak jest ustalenia, iż J. C. wiedział o tym, że przedmioty opisane w fakturach za pomocą symboli, nie trafiają do firmy w ogóle albo wynosi je stamtąd oskarżona. Uzasadnienie nie wskazuje także na dowody, które dałyby podstawę do takiego ustalenia. Jeszcze raz bowiem należy podkreślić, że Sąd w takim przypadku winien przedstawić proces myślowy, który doprowadził do wniosku, że J. C. wiedział o tym, iż ułatwia S. Ś. kradzież tych przedmiotów a nie dokonanie innego czynu zabronionego czy niemoralnego, np. o charakterze skarbowym, podatkowym czy innym.

W ten sposób Sąd, czyniąc niepełne ustalenia faktyczne, popełnił błąd w ustaleniach, który mógł mieć wpływ na ostateczną treść rozstrzygnięcia. Nie przedstawił także oceny zebranego materiału dowodowego, która w myśl reguły art. 7 k.p.k., dałaby postawę do przypisania J. C. zamiaru, chociażby ewentualnego, pomocnictwa do kradzieży mienia znacznej wartości.

Z tych względów Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Rozpoznając sprawę ponownie, Sąd przeprowadzi postępowanie dowodowe w ścisłym powiązaniu z dowodami dotyczącymi S. Ś.. Następnie dokona oceny całości materiału dowodowego zgodnie z przedstawionymi wyżej zasadami a swoje stanowisko w sposób wyczerpujący i możliwy do merytorycznej kontroli przedstawi, w razie potrzeby, w uzasadnieniu wyroku.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego P. L. , należy powtórzyć wszystkie zasady obowiązujące przy zbieraniu i ocenie dowodów jako podstawy pozytywnych ustaleń faktycznych w każdej sprawie.

W przypadku czynu przypisanego temu oskarżonemu problem budzi czas popełnienia czynu ciągłego, wartość przedmiotu przestępstwa oraz strona podmiotowa działania przestępczego.

Wszystkie uwagi dotyczące oceny materiału dowodowego w zakresie czynu ciągłego przypisanego S. Ś. odnoszą się także do czynu P. L..

Zarzuty podnoszone w apelacji obrońcy zasługują na uwzględnienie o tyle, iż Sąd nie odniósł się w uzasadnieniu wyroku do znacznego fragmentu wyjaśnień P. L.. Oskarżony stwierdził, iż kupił od S. Ś. około 50 telefonów za ok. 90.000 złotych. Sąd nie rozważył tego, że S. Ś. w pierwszych wyjaśnieniach też podała tę liczbę. Nie uwzględniono ponadto treści dokumentów w postaci umów między oskarżonymi na zakup pierwszych telefonów. Są tam daty z września 2010 r. Jeśli uwzględni się datę uruchomienia punktu sprzedaży telefonów w A., to jest 2 sierpnia 2010 r., to należało fakty te odnieść do przyjętego okresu działalności przestępczej P. L..

W motywach zaskarżonego wyroku Sąd uzasadnił przyjętą stronę podmiotową działania przestępczego P. L.. Jednakże i w tym przypadku pominął wyjaśnienia oskarżonego, w których podał on, że jednak pytał S. Ś. o pochodzenie telefonów i dowiedział się, że zostały zakupione w Spółce (...), w której sprzedająca jest „szychą” a telefony sprzedaje, gdyż są zbędne. Sprawdził nawet w internecie i ustalił, że jest taka Spółka i zatrudnia 700 osób.

Nierozważenie tych okoliczności daje podstawę do przyjęcia, iż w rozumowaniu Sądu I instancji są luki niemożliwe do naprawienia w postępowaniu odwoławczym.

Z tych względów Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej P. L..

Rozpoznając sprawę ponownie, Sąd I instancji przeprowadzi postępowanie dowodowe (przy uwzględnieniu art. 442 § 2 k.p.k.) w ścisłym powiązaniu z dowodami na okoliczność rodzaju i wartości telefonów zabranych z firmy przez S. Ś..

Dokonując oceny zebranych dowodów, Sąd meriti uwzględni wszystkie istotne okoliczności, w tym odniesie się do faktów podnoszonych w wyjaśnieniach oskarżonego, które oceni zgodnie z przytoczoną na wstępie zasadą art. 7 k.p.k.

W przypadku sporządzenia uzasadnienia przedstawi w nim swój tok rozumowania, który doprowadził do określonych wniosków, a uczyni to w taki sposób, aby można było dokonać merytorycznej kontroli odwoławczej rozstrzygnięcia.

Z tych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.