Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Oleśnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Dorożyński

Protokolant: sekr.sądowy Katarzyna Kot

przy udziale sierż. sztab. Aliny Grzebieli z Komendy Powiatowej Policji w Oleśnie

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 18 kwietnia 2016 roku, 11 maja 2016 roku i 8 sierpnia 2016 roku sprawy:

G. L. (L.) s. A. i D. z domu Niesłony ur. (...) w O.,

obwinionego o to, że:

w dniu 28 sierpnia 2015r. około godz. 18:55 w O., na ul. (...) kierując samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość w obszarze zabudowanym o 25 km/h (50/75),

to jest wykroczenie z art.92 a kw;

I.  obwinionego G. L. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w części wstępnej wyroku czynu z art.92a kw, przyjmując, że działał umyślnie, wartość przekroczenia dozwolonej prędkości 22 km/h (72/50) oraz numer rejestracyjny samochodu S. (...) i za to z mocy art.92a kw w zw. z art.24§1 kw skazuje go na karę 200 (dwieście) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego G. L. na rzecz Skarbu Państwa zwrot zryczałtowanych wydatków w kwocie 100,00 (sto) złotych oraz zwrot kosztów opinii w kwocie 1323,08 (jeden tysiąc trzysta dwadzieścia trzy złote i 08/100) oraz na podstawie art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca z 1973 roku o opłatach w sprawach karnych opłatę w kwocie 30 (trzydzieści) złotych.

Sygn. akt II W 909/15

UZASADNIENIE

Zwięzłe wskazanie udowodnionych faktów oraz dowodów, na których się oparto:

W dniu 28 sierpnia 2015 roku G. L. około godziny 18:55 kierował samochodem S. (...) nr rej. (...) w O. na ulicy (...). Jechał w kierunku D. od centrum O. w obszarze zabudowanym, prostym odcinkiem drogi. /dowód: zeznania świadka S. T. k. 14; zapis nagrania z rozprawy z dnia 18 kwietnia 2016 roku 18:44-21:32 minuta; częściowo wyjaśnienia obwinionego G. L. 8:00-13:15 oraz 31:39-32:00 minuta nagrania z rozprawy z dnia 18 kwietnia 2016; notatka urzędowa k. 3 akt/

Funkcjonariusz Policji wydziału ruchu drogowego S. T. wykonywał pomiar prędkości pojazdu, którym kierował G. L., na prostym odcinku drogi z odległości około 200 metrów. W tym czasie nie jechał w pobliżu tego pojazdu żaden inny pojazd. Pomiar prędkości był wykonany urządzeniem Iskra 1 nr fabryczny (...). Urządzenie to miało aktualne świadectwo legalizacji ponownej. Wynik pomiaru prędkości samochodu S. (...) wynosił 75 km/h. S. T. przystąpił do pomiaru prędkości tego pojazdu, gdyż zauważył, że zbliża się on szybko. / dowód: zeznania świadka S. T. k. 14, zapis nagrania z rozprawy z dnia 18 kwietnia 2016 roku 18:44-27:46 minuta; odpis świadectwa legalizacji ponownej urządzenia Iskra 1 k. 12 akt/

G. L. ma wykształcenie średnie, technik ekonomista. Prowadzi własną działalność gospodarczą, średnio uzyskuje miesięcznie dochód netto 2000 złotych. Jego żona jest na urlopie wychowawczym. Ma dwoje dzieci w wieku 7 i 2 lat. Jest współwłaścicielem samochodu N. (...) rocz. 1998. Nie był karany, nie był leczony psychiatrycznie. / dane osobowe- zapis nagarnia z rozprawy z dnia 18 kwietnia 2016 roku 1:45-4:14 minuta /

W sprawie nie dano natomiast wiary wyjaśnieniom obwinionego, że dozwolonej prędkości nie przekroczył, a policjant zarejestrował prędkość samochodu, który poruszał się za nim. Przeczą temu bowiem spójne i konsekwentne zeznania funkcjonariusza Policji S. T., który właśnie dokonywał stosownego pomiaru prędkości. Świadek jest osobą postronną wobec obwinionego, ze zdarzeniem zetknął się w toku rutynowych czynności służbowych. Brak jest po jego stronie zatem jakiegokolwiek interesu w tym, aby niesłusznie przypisać obwinionemu przekroczenie prędkości wówczas na drodze w O.. Jak wynika z zeznań tego świadka w trakcie wykonywania pomiaru nie jechał żaden inny pojazd przed pojazdem obwinionego ani za jego pojazdem. Nie istniała więc żadna wątpliwość co do tożsamości pojazdu, którego prędkość została wówczas zarejestrowana. Jak wynika z treści notatki urzędowej od zarejestrowania prędkości miernikiem do czasu jej okazania upłynęła minuta. Jest to czas stosunkowo krótki i odpowiedni do czasochłonności takich czynności jak dojazd obwinionego do punktu kontroli, zatrzymanie pojazdu i podejście do odczytu miernika. Sam obwiniony w swych wyjaśnieniach nie kwestionował faktu, że pomiar prędkości i czas, który upłynął na mierniku, były mu okazywane przez policjanta. Wyjaśnienia obwinionego o tym, że za nim jechał inny pojazd w odległości około 100 metrów nie są też wiarygodne, gdyż obwiniony nie był w stanie podać ani marki tego pojazdu, ani jego koloru. W sytuacji natomiast, gdy był już zatrzymany przez policjanta do kontroli, samochód ten musiałby go ominąć i wówczas obwiniony winien zwrócić uwagę na ten pojazd, jeżeli przekroczenie prędkości zarejestrowane na mierniku rzeczywiście wiązałby z ruchem tego pojazdu. Brak natomiast szczegółów co do opisu tego pojazdu w wyjaśnieniach obwinionego, wskazuje nieodparcie, że takiego pojazdu, który mógłby być objęty wiązką elektromagnetyczną z miernika Iskra 1 jednocześnie z pojazdem obwinionego wówczas nie było. Twierdzenia natomiast obwinionego, że wpływ na działanie miernika Iskra 1 mogło mieć oddziaływanie stacji transformatorowej, zlokalizowanej w pobliżu miejsca wykonywania pomiaru przez S. T., zostały całkowicie obalone opinią biegłego dra inż. A. J.. Opinia ta jest oparta na własnych badaniach biegłego występującego na miejscu pola elektromagnetycznego. Natężenie tego pola według wyliczeń biegłego nie miało wpływu na wskazania danego typu miernika Iskra 1. Opinia jest kompletna i czytelna. Wnioski biegłego jak to wskazano są uzasadnione przeprowadzonymi badaniami technicznymi. Należało tej opinii dać zatem w pełni wiarę. Notabene biegły był obecny przy wykonywaniu próbnych pomiarów prędkości miernikiem Iskra 1, egzemplarzem, którym wykonano pomiar prędkości w dniu 28 sierpnia 2015 roku wobec obwinionego, i biegły nie stwierdził nietypowego działania urządzenia. Urządzenie to miało aktualne świadectwo legalizacji, wydane przez uprawniony podmiot Dyrektora Okręgowego Urzędu Miar w K.. Badanie metrologiczne obejmuje również zgodność parametrów urządzenia z wymaganiami, określonymi w przepisach prawa i brak jest zatem podstaw do uznania w obecnym procesie, aby świadectwo Dyrektora Okręgowego Urzędu Miar było niewłaściwe a miernik nie odpowiadał wymaganiom rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. Wbrew także stanowisku obwinionego, ale dającemu się też słyszeć z ust niektórych innych osób w środkach społecznego przekazu, na które powołuje się obwiniony, miernik, którym dokonano pomiaru, nie musi rejestrować wizerunku pojazdu, który był namierzany, celem jego dowodowego okazania kierowcy, ewentualnie w sądzie, aby uznać, że urządzenie to spełnia prawne przepisy metrologiczne. Zgodnie z art. 8a ust.1 ustawy z dnia 11 maja 2001 roku Prawo o miarach przyrządy pomiarowe podlegające prawnej kontroli metrologicznej mogą być wprowadzane do obrotu i użytkowania oraz użytkowane tylko wówczas, jeżeli posiadają odpowiednio ważną decyzję zatwierdzenia typu lub ważną legalizację. W tej sprawie właśnie jak już wskazano urządzenie Rapid 1 nr (...) posiadało ważne do 29 lutego 2016 roku Świadectwo Legalizacji Ponownej. Przyrząd ten mógł być więc użytkowny 28 sierpnia 2015 roku. Treść obecnie obowiązującego rozporządzenia z dnia 17 lutego 2014 roku Ministra Gospodarki w sprawie wymagań metrologicznych, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych, jak i poprzednie rozporządzenia w tym zakresie jak z 9 listopada 2007 roku, wyraźnie rozróżnia identyfikację, wskazanie pojazdu, którego prędkość została zmierzona od rejestracji zmierzonych danych. W § 5 ust. 1 obecnego rozporządzenia jest przewidziane wymaganie dla wszystkich przyrządów, że powinny zapewniać wskazane pojazdu, którego prędkość została zmierzona. W ustępie 2 wskazano, że wymaganie to powinno być spełnione również w przypadku, gdy wykonuje się pomiar prędkości pojazdu jadącego w grupie pojazdów, lub w przypadku, gdy pojazd ten wymija, omija lub wyprzedza inny pojazd. W przypadku niespełnienia tego wymagania z ustępu 1 przyrząd nie powinien wskazywać i rejestrować wyniku pomiaru prędkości. Spełnienie tego warunku jest badane właśnie przez odpowiedni organ metrologiczny przy rejestracji danego typu urządzenia a potem na etapie ponownych badań legalizacyjnych danego przyrządu. Stan faktyczny w obecnej sprawie, gdzie obwiniony nie jechał w grupie innych pojazdów, ani nie był wyprzedzany, omijany lub wymijany przez inny pojazd wykluczał sam przez się możliwość błędu identyfikacji pojazdu obwinionego przez miernik I. -1. Etap identyfikacji pojazdu namierzanego to kwestia zatem parametrów technicznych miernika. Natomiast aby uzyskany wynik był dostępny po zakończeniu pomiaru dla innych osób musi nastąpić jego rejestracja. Zakres danych rejestrowanych zależy też od dodatkowego a zatem nieobowiązkowego wyposażenia przyrządu w urządzenie rejestrujące. Obowiązkowy zakres rejestracji danych z pomiaru dla wszystkich typów przyrządów określa obecnie § 8 ust.1 rozporządzenia z dnia 17 lutego 2014 roku stanowiący, że powinien być wyświetlony wynik pomiaru prędkości oraz powinno nastąpić zablokowanie wykonania nowego pomiaru do czasu skasowania wykonanego już pomiaru. Te parametry ma miernik typu I. -1. Obowiązkowy zakres rejestracji nie obejmuje zatem fotografii lub wydruku pojazdu namierzanego. Tylko zatem przyrząd z urządzeniami dodatkowymi rejestrującymi ( § 9 rozporządzenia) może zawierać rejestrację fotograficzną identyfikującą dany pojazd namierzony. Reasumując, w tej sprawie brak było dowodów mogących podważyć wiarygodność wykonanego pomiaru prędkości przez funkcjonariusza Policji S. T. i dlatego odmówiono wiary przeciwnym wyjaśnieniom obwinionego, kwestionującego przypisane mu zarejestrowanej na mierniku prędkości 75 km/h. Jedynie idąc za wskazaniem biegłego A. J. str. 9 opinii co do tolerancji błędu pomiarowego urządzenia +,- 3 km/h zmieniono wartość przypisanej prędkości obwinionemu do 72 km/h.

Dokonane ustalenia uzasadniały przypisanie obwinionemu popełnienie zarzucanego mu czynu z art. 92a kw, jadąc bowiem w obszarze zabudowanym z prędkością 72 km/h około godziny 18:55 nie zastosował się do wynikającego z art. 20 ust.1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym ograniczenia prędkości do 50 km/h. Działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Wiedział mianowicie, że jedzie w obszarze zabudowanym i jakie na tym odcinku drogi publicznej obowiązuje ograniczenie prędkości.

Wymierzona kara grzywny 200 złotych jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego. Uwzględnić tu należy stopień przekroczenia dozwolonej prędkości o 22 km/h oraz możliwości zarobkowe obwinionego. Wymierzona kara grzywny może bowiem spełnić swe cele wychowawcze i prewencyjne tylko wtedy, gdy stanowi dla osoby obwinionego realną dolegliwość. Obwiniony jest natomiast osobą bardzo dobrze sytuowaną materialnie ma dochody z prowadzonej działalności gospodarczej na poziomie 2000 zł netto. W tej sytuacji, mając na uwadze poziom przekroczenia prędkości, wymierzona grzywna oscyluje w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, ale z pewnością nie może być niższa niż wymierzona 200 złotych. Grzywna przecież nie może mieć dla sprawcy jedynie charakteru symbolicznego. Przy wymiarze kary jako okoliczność łagodzącą potraktowano też dotychczasową niekaralność obwinionego.

O zryczałtowanych kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 118§ 1 kpw i art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Zryczałtowane koszty nie obejmują natomiast zgodnie z art. 118 § 3 kpw kosztów wydanej opinii biegłego. Koszt ten jest w obecnej sprawie stosunkowo duży, ale odpowiedni biorąc pod uwagę specjalistyczny, techniczny jej aspekt. Obwiniony kwestionował prawidłowość funkcjonowania miernika w związku z oddziaływaniem pola elektromagnetycznego linii przesyłowej a zatem sprawdzenie tej okoliczności wymagało przeprowadzenia tej opinii. Poniesienie więc obecnie przez obwinionego kosztów wydania ekspertyzy jest całkowicie uzasadnione wynikiem procesu.