Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII U 213/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lucyna Łaciak

Protokolant: protokolant sądowy Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2016 r. w Warszawie

sprawy M. J. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. J. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 23 listopada 2015 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 23 listopada 2015 roku w ten sposób, że przyznaje odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 października 2015 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2015 roku, M. J. (1) urodzona (...)
nr PESEL (...) złożyła do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w W., odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 23 listopada 2015 roku znak: (...) odmawiającej M. J. (1) prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania M. J. (1) wskazała, iż w 2009 roku, zdiagnozowano u niej mieszaną chorobę tkanki łącznej i od tamtej pory choruje nieprzerwanie z różnym nasileniem objawów tej choroby. Zdaniem odwołującej orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, (stanowiące podstawę wydania zaskarżonej decyzji), jest bezzasadne, albowiem nie wyczerpuje istoty przewlekłej choroby autoimmunologicznej i nie odnosi się do całokształtu schorzeń skarżącej. Odwołująca dodała, iż do objawów jej choroby, ograniczających zdolność do wykonywania pracy należy: upośledzenie sprawności ruchowej, toczeń rumieniowaty, twardzina układowa, reumatoidalne zapalenie stawów, objawy R. i S., obrzęki palców, ból i sztywnienie stawów, ból mięśni. Skarżąca dodała, iż cierpi nadto na chorobę H., osteoporozę posterydową, schorzenia kręgosłupa oraz zmiany w obrębie przełyku. Odwołująca zaznaczyła, iż ze względu na nasilenie obrzęku R.,
do stycznia 2014 roku przebywała w szpitalu i korzystała z terapii wlewów leku P., który powodował u niej rozmaite skutki uboczne. Odwołująca dodała, iż przyjmuje dziennie dużą dawkę lekarstw (w tym także sztuczną ślinę i nawilżające krople do oczu) z uwagi na występujące
u niej schorzenia. M. J. (1) podkreśliła, iż z uwagi na nasilenie schorzeń przełyku prawdopodobnie zostanie skierowana na leczenie operacyjne. Podniosła również, iż objawy wszelkich jej chorób istotnie pogarszają komfort jej życia. Odwołująca wskazała, iż wybudza się kilkukrotnie
w nocy, ma zawroty głowy i odczuwa piski w lewym uchu, nie może się schylać i utrzymać przedmiotów w dłoniach, co znacząco utrudnia jej codzienne funkcjonowanie. Odwołująca wskazała także, iż nie jest w stanie zrobić samodzielnie zakupów i korzysta jedynie z dostaw sklepów internetowych. Odwołująca dodała także, iż z powodu zakresu jej schorzeń rzadko wychodzi z domu
i rezygnuje z kontaktów społecznych, a w sytuacjach kiedy zmuszona jest do wyjścia, zdarzają jej się zasłabnięcia. Ponadto odwołująca zaznaczyła, iż w każdym przypadku objawów choroby tkanki łącznej leczenie jest jedynie objawowe i nie jest w stanie całkowicie odzyskać zdrowia, zaś
w kolejnych latach trwania choroby pojawiają się następne choroby współtowarzyszące i obciążające jej organizm (odwołanie k. 2-6 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 21 stycznia 2016 roku organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu swojego stanowiska, organ rentowy wskazał, iż ubezpieczona M. J. (1) pobierała z II Oddziału ZUS rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych do dnia 30 września 2015 roku. Oddział wskazał, że odwołująca w dniu 24 września 2015 roku złożyła wniosek
o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy podkreślił,
iż odwołująca została skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, która orzeczeniem z dnia 17 listopada 2015 roku nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie Oddział odmówił ubezpieczonej prawa
do roszczonego świadczenia zaznaczył, że wniesione odwołanie jako bezzasadne winno podlegać oddaleniu (odpowiedź na odwołanie k. 7 a.s).

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił w sprawie, następujący stan faktyczny:

M. J. (1) urodzona w dniu (...) (z zawodu technik organizacji reklamy, ostatnio zatrudniona na stanowisku sekretarki) złożyła w dniu 29 kwietnia 2010 roku
do organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o rentę
z tytułu niezdolności do pracy. Wnioskodawczyni wraz z wnioskiem złożyła dokumentację z okresu jej zatrudnienia, a także dokumentację medyczną występujących u niej jej schorzeń (dokumentacja a.r.). Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego na podstawie wniosku, ubezpieczonej, organ rentowy wydał w dniu 3 sierpnia 2010 roku, decyzję znak: (...) na mocy której przyznał M. J. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 czerwca 2010 roku (k. 69 a.r). Kolejnymi decyzjami, organ rentowy ponownie ustalał prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy odwołującej (k. 93 a.r.). Na podstawie ostatniej decyzji organu rentowego z dnia 8 października 2014 roku znak: (...), świadczenie rentowe z tytułu częściowej niezdolności do pracy, przysługiwało odwołującej do dnia 30 września 2015 roku
(k. 111 a.r.).

W dniu 24 września 2015 roku, M. J. (1), złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., wniosek o ponowne przyznanie prawa do świadczenia rentowego na dalszy okres (k.117-118 a.r.). W związku z powyższym wnioskiem organ rentowy wszczął postępowanie wyjaśniające, w toku którego skierował ubezpieczoną na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS. Lekarz Orzecznik po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej ubezpieczonej,
w tym zaświadczeń o stanie zdrowia i wyników badań dodatkowych nie uznał M. J. (1)
za osobę niezdolną do pracy (k. 181 a.r.). Również Komisja Lekarska ZUS Orzeczeniem z dnia
17 listopada 2015 roku nie uznała M. J. (1) za osobę niezdolną do pracy (k. 193 a.r.).

W oparciu o powyżej wskazane orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, organ rentowy w dniu
23 listopada 2015 roku wydał decyzję znak: (...) którą odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pacy (k. 195 a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego M. J. (1) złożyła odwołanie
do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych inicjując tym samym niniejsze postępowanie odwoławcze (k. 2-6 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 2 lutego 2016 roku dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych specjalistów: gastrologa, laryngologa, endokrynologa i lekarza specjalisty z zakresu medycyny pracy celem ustalenia czy odwołująca się jest zdolna czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy, ze wskazaniem daty powstania tej niezdolności. Ponadto Sąd Okręgowy zobowiązał biegłych do wskazania czy ewentualna niezdolność do pracy odwołującej jest trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres. Ustalenia wymagało również czy u odwołującej nastąpiła zmiana stanu zdrowia (tj. poprawa lub pogorszenie) i na czym taka ewentualna zmiana polegała (postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych sądowych k. 10 a.s.). W toku postępowania, odwołująca zwróciła się do Sądu o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka K. J., na okoliczność faktycznego zakresu czynności życia codziennego wykonywanych przez odwołującą oraz o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu reumatologii na okoliczność stanu zdrowia wnioskodawczyni w zakresie reumatologicznym. Odwołująca wnioskowała także o dopuszczenie dowodu z nadesłanej przez nią dokumentacji medycznej (k. 16 a.s.).

Na podstawie dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu gastroenterologii dr med. S. O. i endokrynologii lek. Med. B. O., Sąd Okręgowy ustalił, iż odwołująca cierpi na przepuklinę rozworu przełykowego, chorobę refluksową, stan po polipektomii polipów jelita grubego w 2009 roku, chorobę H. w okresie eutyreozy oraz stwierdza się u niej stan po leczeniu hyperprolaktynemii w latach 2010-2011. Choroba refluksowa odwołującej wywołana prawdopodobnie obecnością przepukliny rozworu przełykowego, wymaga przestrzegania diety i leczenia farmakologicznego, natomiast choroba H. wymaga leczenia farmakologicznego przez endokrynologa zależnie od poziomu (...) w surowicy. Przebyta polipektomia polipów jelita grubego u odwołującej, nie może spowodować jakiegokolwiek upośledzenia funkcji przewodu pokarmowego wnioskodawczyni. Schorzenia układu gastrologicznego i endokrynologicznego odwołującej, nie powodują u niej niezdolności do pracy (opinia biegłych sądowych gastroenterologa i endokrynologa k. 31-32 a.s.).

W oparciu o opinię biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu otolaryngologii A. S. i medycyny pracy D. M., Sąd Okręgowy stwierdził,
u odwołującej niespecyficzne zaburzenia czucia w obrębie lewej połowy ciała, które należy kierować do dalszej obserwacji lekarzy specjalistów, organiczne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego, mieszaną chorobę tkanki łącznej, chorobę H., autoimmunologiczne uszkodzenie ucha wewnętrznego lewego, szumy uszne oraz osteoporozę. Sąd Okręgowy ustalił nadto,
iż po rozpoznaniu w 2009 roku u odwołującej choroby tkanki łącznej, jest ona przewlekle leczona
w Poradni Reumatologicznej -glikokortykosterydami. W początkowej fazie choroby – doszło
u wnioskodawczyni do autoimmunologicznego zapalenia ucha lewego, a od 2014 roku włączono leczenie lekiem M.. Odwołująca była wielokrotnie hospitalizowana. Ostatnio
w Klinice (...) w W. od dnia 25 marca 2016 roku do 31 marca 2016 roku. Rozpoznano u niej wówczas niespecyficzne zaburzenia czucia w obrębie lewej połowy ciała, prowadzono u niej także obserwacje w kierunku organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. W badaniu tomografii komputerowej głowy nie stwierdzono patologii w obrębie mózgowia, natomiast po wykonaniu badania kręgosłupa odwołującej wysłano jej płyn mózgowo - rdzeniowy na badanie w kierunku boreliozy. Nie stwierdzono neurologicznych przyczyn zgłaszanych przez chorą dolegliwości. W maju 2016 roku, ubezpieczona była konsultowana przez neurologa, który rozpoznał u niej torbiel w mózgu. Z tego powodu odwołująca oczekuje
na konsultację neurochirurgiczną w listopadzie 2016r. W przypadku nasilenia się objawów bólowych kończyn lewych, będzie ona hospitalizowana w Szpitalu na B. w W.. Odwołująca
ma wskazanie do dalszego leczenia w Poradni Rehabilitacyjnej i pogłębienia diagnostyki w Poradni Neurologicznej. Ze względu na zdiagnozowany w 2009 roku zespół (...), M. J. (1) wymaga dalszej opieki w Poradni Dermatologicznej. Z powodu autoimmunologicznej choroby ucha lewego i tocznia trzewnego odwołująca korzysta z pomocy (...). Odwołująca z powodu choroby H. wymaga dalszego leczenia w Poradni Endokrynologicznej. Wskazane schorzenia laryngologiczne oraz pozostałe schorzenia ograniczające codzienne funkcjonowanie odwołującej, czynią ją osobą częściowo niezdolną do pracy na dalszy okres -od dnia
1 października 2015 roku do 31 grudnia 2016 roku (opinia biegłych sądowych specjalistów z zakresu otolaryngologii i foniatrii oraz specjalisty z zakresu medycyny pracy (k. 79-83 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 18 lipca 2016 roku, organ rentowy wniósł o powołanie innych biegłych sądowych z zakresu otolaryngologii i foniatrii oraz z zakresu medycyny pracy -niż A. S. i D. M., bowiem w ocenie Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS samo rozpoznanie przez ww. biegłych schorzeń i ich leczenie nie powoduje niezdolności do pracy u wnioskodawczyni. Decydujący w rozpoznawanej sprawie był zdaniem przewodniczącego stopień upośledzenia funkcji organizmu odwołującej oraz uwzględnienie jej kwalifikacji zawodowych. Zdaniem organu rentowego w badaniu przedmiotowym lekarze biegli sądowi z zakresu otoloaryngologii i medycyny pracy nie stwierdzili również istotnych odchyleń
od norm w wynikach badań i ogólnym stanie zdrowia odwołującej (k. 98- 99 a.s.). Ze stanowiskiem organu rentowego nie zgodziła się odwołują, która w piśmie procesowym z dnia 5 sierpnia 2016 roku, podzieliła opinie biegłych sądowych otolaryngologa oraz specjalisty z zakresu medycyny pracy (k.102-105 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy, ustalił w oparciu o: dokumentację zawartą w aktach rentowych, aktach sądowych M. J. (1) w tym dokumentację medyczną przedstawioną przez odwołującą, której prawdziwości strony nie kwestionowały. Sąd oparł się również
na ustaleniach poczynionych przez biegłych zakresu gastroenterologa S. O., lekarza endokrynologa B. O., lekarza otolaryngologa A. S. oraz opinię biegłego sądowego specjalistkę z zakresu medycyny pracy D. M.. W ocenie Sądu opinie są wyczerpujące i sporządzone w sposób jasny i logiczny. Biegli
są specjalistami posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę oparł się przede wszystkim na opinii biegłego sądowego otolaryngologa oraz specjalisty z zakresu medycyny pracy, bowiem naczelne dysfunkcje organizmu ubezpieczonej znajdowały się w zakresie ich dziedzin specjalizacyjnych. Autentyczność zgromadzonych dokumentów w postaci dokumentacji medycznej odwołującej i sporządzonych na ich podstawie opinii biegłych sądowych oraz ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń Sądu.

W zakresie oddalenia wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innych niż sądowych z zakresu otolaryngologii i foniatrii a także z zakresu medycyny pracy, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż wniosek o dopuszczenie opinii innych biegłych tych samych specjalności
jest niezasadny. W sprawie stanu laryngologicznego i chorób z dziedziny medycyny pracy, występujących u odwołującej wypowiedzieli się specjaliści, których opinie nie budziły zastrzeżeń Sądu. W ocenie Sądu opinia biegłych otolaryngologa i lekarza medycyny pracy stanowiła jednoznaczny i wystarczający materiał dowodowy w zakresie głównych schorzeń odwołującej.
Wobec tego Sąd Okręgowy uznał, iż wniosek organu rentowego zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania w niniejszej sprawie i jako taki podlegał oddaleniu. Sąd Okręgowy uznał,
że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, a w szczególności w świetle rzetelnych
i wyczerpujących opinii biegłych sądowych, bezzasadne pozostawały również wnioski odwołującej
(k. 16 a.s.) o przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego biegłego sądowego lekarza –reumatologa,
a także dowodu z zeznań świadka K. J.. Sąd Okręgowy doszedł do wniosku,
iż prowadzenie dalszego postępowania na okoliczności podniesione przez odwołującą jest bezcelowe,
a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie odwoławcze.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie M. J. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W. z dnia z dnia 23 listopada 2015 roku., nr (...) jest zasadne
i zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań niniejszej sprawy Sąd Okręgowy wskazuje, iż elementem spornym niniejszego postępowania było jednoznaczne określenie stanu zdrowia odwołującej i ustalenie,
czy przysługuje jej prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W tym względzie zdaniem Sądu uzasadnione jest odwołanie się do słusznej tezy wyrażonej w orzecznictwie, według której „postępowanie sądowe w sprawach dotyczących ubezpieczenia rentowego wszczynane jest w rezultacie odwołania wniesionego przez ubezpieczonego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ma więc ono charakter odwoławczy. Jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Jest zatem postępowaniem kontrolnym. Badanie owej legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego oraz prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Mówiąc inaczej - o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Biegli sądowi nie zastępują lekarza orzecznika ZUS. Zgodnie
z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego przez niego orzeczenia o zdolności wnioskodawcy do pracy lub jej braku” (tak: wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 20 maja 2004 roku, II UK 395/03, OSNAPiUS rok 2005, Nr 3, poz. 43.).

Ponadto w myśl art. 57 ust 1. Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2015.748 j.t.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Z powyższego jednoznacznie wywieść można, iż w art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
określono warunki konieczne do powstania prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie. Prawo do renty uzależnione pozostaje przede wszystkim od samego faktu wystąpienia niezdolności do pracy,
a ponadto niezbędne jest posiadanie wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego oraz powstanie niezdolności do pracy nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania okresów wymienionych w ustawie (z uwzględnieniem art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.).

Sąd Okręgowy podziela również tezę wyrażoną w orzecznictwie, według której przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust.
1 ustawy) (tak: wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03, OSNAPiUS rok 2004, Nr 19, poz. 340.). Reasumując, prawo
do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż wnioskodawczyni częściowo utraciła zdolność do pracy w wyniku rozległych schorzeń tkanki łącznej, objawiających się zaburzeniami czucia
w obrębie lewej połowy ciała, a także zespołem (...). Odwołująca cierpi także z powodu autoimmunologicznego uszkodzenia ucha wewnętrznego, szumów usznych, a także współistniejących chorób takich jak H. i osteoporoza. Schorzenia występujące u M. J. (1)
nie podlegają całkowitej remisji. Dolegliwości towarzyszące chorobom odwołującej takie jak: zawroty głowy, omdlenia odczyny dermatologiczne na skórze dłoni, zaburzenia układu ruchu oraz układu nerwowego dotykającego lewej strony ciała odwołującej, utrudniają jej codzienne funkcjonowanie oraz możliwości wykonywania niektórych prac. Okoliczności te uzasadniają zdaniem Sądu uznanie dowołującej za osobę częściowo niezdolną do pracy od dnia 1 października 2015 roku do dnia
31 grudnia 2016 roku. Częściowa i okresowa niezdolność do pracy (której data końcowa została ustalona na podstawie wiarygodnych opinii biegłych sadowych specjalistów otolaryngologa foniatry oraz specjalisty z zakresu medycyny pracy), w ocenie Sądu uzasadnia uznanie, iż odwołująca ma ograniczone możliwości wykonywania pracy biurowej w wyuczonym zawodzie technika reklamy.
Sąd Okręgowy uznał, iż występujące u odwołującej obrzęki i schorzenia skóry dłoni, które nie poddają się wyleczeniu, a także dokuczliwe wewnętrzne schorzenia tkanki łącznej, w znacznym stopniu utrudniają wykonywanie biurowego zawodu M. J. (1). Rany i schorzenia skóry narażają ubezpieczoną na znaczny dyskomfort pracy w otoczeniu innych pracowników jednakże
nie wykluczają wykonywania innej pracy nie powodującej nasilenia schorzeń- po przekwalifikowaniu zawodowym. Sąd zważył również, że odwołująca nie podnosiła, iż jej niezdolność do pracy
ma charakter ogólny- obejmujący wszelkie układy organizmu.

Przeprowadzone postępowanie wykazało również, iż odwołująca nie spełnia kryteriów niezdolności do pracy z przyczyn gastrologicznych i endokrynologicznych, niemniej jednak podkreślić należy, że obowiązujące przepisy nie formułują wymogu, by wszyscy biegli lekarze oceniający zdolność ubezpieczonej do pracy byli jednomyślni. Jest oczywistym, że w sytuacji, gdy specjaliści chociażby z jednej dziedziny nauk medycznych stwierdzają niezdolność ubezpieczonej do pracy to można uznać, iż ubezpieczona z powodu istniejących u niej schorzeń jest niezdolna chociażby okresowo do podejmowania i wykonywania wyuczonej pracy zarobkowej.

Odnośnie ustalania terminu od jakiego Sąd uznał za zasadne przyznanie odwołującej prawa
do renty, to zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
. Stosownie do treści ww. artykułu świadczenie wypłaca
się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Ogólną zasadą prawa emerytalno – rentowego jest, że świadczenia wypłaca się na wniosek zainteresowanego, poczynając od dnia powstania prawa do renty (tj. spełnienia w/w warunków ustawowych), lecz nie wcześniej
niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie. W niniejszej sprawie odwołująca złożyła wniosek o świadczenie rentowe w dniu 25 września 2015 . Sąd Okręgowy, przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 października 2015 roku r. - albowiem jest to data następująca po upływie ostatniego dnia uprzednio przyznanego odwołującej prawa do świadczenia rentowego. Datę końcową przyznanego świadczenia Sąd ustalił
w oparciu o opinię doświadczonych specjalistów, biegłego sądowego- lekarza z zakresu otolaryngologii i medycyny pracy opiniujących w niniejszej sprawie – którą w pełni podzielił.

Sąd uznał za nieuzasadniony wniosek dowodowy organu rentowego o dopuszczenie dowodu
z opinii innych biegłych lekarzy sądowych otolaryngologa i lekarza medycyny pracy i oddalił go
na rozprawie w dniu 28 września 2016 roku (k. 121 a.s.). Sąd Okręgowy na uzasadnienie swojej decyzji przytacza stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 30 maja 2007 r. (IV CSK 41/07), które w pełni podziela: „okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie
z samego niezadowolenia strony”. Zarzuty podniesione do opinii biegłych lekarzy otolaryngologa i specjalisty z zakresu medycyny pracy, Sąd uznał za ogólne, mało konkretne, będące nieuzasadnioną polemiką z niekorzystną dla organu rentowego opinią. Sąd przyjął do protokołu zastrzeżenie zgłoszone przez pełnomocnika ZUS w trybie art. 162 k.p.c. w zw. z art. 217 k.p.c., art. 227 k.p.c., art. 233 k.p.c., art. 278 k.p.c. Tutejszy Sąd nie znalazł jednak podstaw do stwierdzenia naruszenia przepisów postępowania z uwagi na stanowisko zaprezentowane powyżej odnośnie wniosku dowodowego organu rentowego.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję o czym orzekł jak w sentencji wyroku.

(...)