Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Paweł Rysiński

Sędziowie: SA – Marek Motuk (spr.)

SO (del.) – Ewa Gregajtys

Protokolant: sekr. sąd. Piotr Grodecki

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2016 r.

sprawy J. S. c. R. i J. zd. W., ur. (...) w G.

oskarżonej o czyny z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii – dwukrotnie, art. 62 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005r., art. 63 ust. 3 w zb. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k.

F. S. s. W. i J. zd. Z.,

ur. (...) w W.

oskarżonego o czyny z art. 63 ust. 3 w zb. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 8 grudnia 2015 r., sygn. akt VIII K 138/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok:

1)  w stosunku do oskarżonej J. S. w ten sposób, że:

a)  w opisie przestępstw przypisanych jej w punkcie 1 i 3 wyroku wprowadza dodatkowe ustalenie, iż działania oskarżonej podjęte zostały w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w kwalifikacji prawnej obu przestępstw uwzględnia art. 12 kk, zaś za podstawę wymiaru za nie kar grzywny przyjmuje art. 33 § 1 i 2 kk,

b)  w opisie przestępstwa przypisanego jej w punkcie 7 wyroku wprowadza dodatkowe ustalenie, iż oskarżona działała wspólnie i w porozumieniu z F. S. i inną ustaloną osobą w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zaś łączna ilość wytworzonego przez nich środka odurzającego w postaci marihuany wynosiła nie mniej niż 463,71 gram oraz w kwalifikacji prawnej tegoż przestępstwa uwzględnia art. 12 kk,

c)  wymierzoną oskarżonej w punkcie 7 wyroku karę pozbawienia wolności i wymierzoną w punkcie 8 wyroku karę łączną pozbawienia wolności obniża każdorazowo do 3 lat, przy czym na mocy art. 63 § 1kk na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonej okres jej rzeczywistego pozbawienia wolności od 27 maja 2014 r. do 8 grudnia 2015 r.,

d)  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonej J. S. utrzymuje w mocy;

2)  w stosunku do oskarżonego F. S. w ten sposób, że :

a)  w opisie przestępstwa przypisanego oskarżonemu w punkcie 10 wyroku wprowadza dodatkowe ustalenie, iż działał on wspólnie i w porozumieniu z J. S. i inną ustaloną osobą w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zaś łączna ilość wytworzonego przez nich środka odurzającego w postaci marihuany wynosiła nie mniej niż 463,71 gram oraz w kwalifikacji prawnej tegoż przestępstwa pomija art. 18 § 3 kk, a uwzględnia art. 12 kk,

b)  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego F. S. utrzymuje w mocy.

II.  zasądza od oskarżonej J. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w sprawie, w tym obciąża ją opłatą w kwocie 10.200 zł za obie instancje, zaś oskarżonego F. S. zwalnia od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Sarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 8 grudnia 2015 r. skazał oskarżonych:

- J. S. na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wymiarze 700 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 70 zł,

- F. S. na karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł.

Wyrok powyższy zaskarżyli obrońcy oskarżonych oraz prokurator.

Obrońca oskarżonej J. S. zaskarżył wyrok w całości w zakresie czynu przypisanego jej w punkcie 7 wyroku, zaś w pozostałym zakresie w części dotyczącej orzeczenia o karze. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku a mianowicie:

a)  art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 36 pkt 2 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw i art. 193 § 1 kpk wobec zaniechania wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy w postaci:

- niewyjaśnienia, czy wysokie zużycie energii elektrycznej na posesji w P. było typowe dla nieruchomości o takim wyposażeniu urządzeń elektrycznych, czy też było spowodowane jedynie zużyciem energii przez urządzenia używane do produkcji marihuany,

- niewyjaśnienie, czy susz znaleziony przy ul. (...) w W. pochodził z hodowli marihuany w P.

i dokonanie ustaleń w powyższym zakresie z pominięciem opinii biegłego pomimo, że stwierdzenie tych okoliczności wymagało wiadomości specjalnych;

b)  art. 7 kpk oraz art. 5 § 2 kpk wobec sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oceny wyjaśnień oskarżonych J. S. i F. S. oraz zeznań W. S. prowadzącej do przyjęcia, iż uprawa konopi w miejscowości P. nie była prowadzona jedynie przez W. S., lecz także przez oskarżoną J. S. i wobec nierozstrzygnięcia wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym na korzyść oskarżonych;

2.  rażącą surowość kar pozbawienia wolności oraz grzywny orzeczonych w punktach 1,3,5 i 8 wyroku oraz niesłuszne niezastosowanie środka w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Opierając się na przytoczonych wyżej zarzutach skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt V aktu oskarżenia, złagodzenie kar wymierzonych jej w pkt 1 - 6 i 8 wyroku i kary łącznej, a także warunkowe zawieszenie jej wykonania oraz zmniejszenie ilości stawek dziennych grzywien i ustalenie wysokości jednej stawki grzywny na kwotę 10 zł.

W apelacji skarżący zawarł wniosek ewentualny o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego F. S. zaskarżył wyrok w całości w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 10 wyroku oraz w części orzeczenia o karze w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 9 wyroku. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 9 wyroku obrazę przepisu prawa materialnego tj. art. 62 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przez jego niezastosowanie w odniesieniu do wyżej wymienionego przestępstwa,

2.  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 9 wyroku rażącą surowość i tym samym niewspółmierność orzeczonej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności poprzez nienależyte uwzględnienie nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa, nieuwzględnienie w sprawie okoliczności łagodzących odpowiedzialność karną, w szczególności problemów zdrowotnych oskarżonego oraz przyznania się do winy.

3.  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 10 wyroku obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 kpk poprzez przyjęcie przekraczające swobodną ocenę dowodów, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie, że oskarżony F. S. dopuścił się zarzucanego mu czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co wpłynęło niewątpliwie na wysokość wymierzonej oskarżonemu kary.

4.  jako zarzut ewentualny skarżący podniósł rażącą surowość i tym samym niewspółmierność orzeczonej kary poprzez nienależyte uwzględnienie w sprawie okoliczności łagodzących odpowiedzialność karną, w szczególności problemów zdrowotnych oskarżonego.

Opierając się na przytoczonych wyżej zarzutach skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a)  orzeczenie w punkcie 9 wyroku kary łagodniejszej,

b)  niekwalifikowanie czynu w punkcie 10 wyroku jako popełnionego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz zastosowanie wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary polegającego na wymierzeniu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, ewentualnie orzeczenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia za zarzucany czyn,

c)  orzeczenie kary łącznej z uwzględnieniem zasady pełnej absorpcji.

Natomiast prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonych J. S. i F. S. oraz zarzucił mu:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, iż łączna ilość wytworzonego przez oskarżonych J. i F. S. środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste była mniejsza niż 408,36 gram suszu, zaś F. S. działał w zamiarze ułatwienia J. S. i innej ustalonej osobie popełnienie czynu zabronionego polegającego na uprawie i wytwarzaniu ziela konopi innych niż włókniste, podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności sprawy – dokonana w sposób pozostający pod ochroną art. 7 kpk – prowadzi do wniosku, iż łączna ilość wytworzonego przez oskarżonych środka odurzającego w postaci marihuany była nie mniejsza niż 463,71 gram suszu, zaś oskarżony F. S. wchodząc w porozumienie z pozostałymi sprawcami, a następnie realizując je czynnie uczestniczył w uprawie i wytwarzaniu ziela konopi innych niż włókniste, dokonując zakupu nasion marihuany, podejmowanie aktywnych działań przy jej uprawie i wytwarzaniu, a także czerpiąc z tego tytułu bezpośrednie korzyści majątkowe współdziałał z J. S. i inną ustalona osobą w ww. procederze,

2.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 413 § 1 pkt 5 kpk oraz art. 413 § 2 pkt 1 kpk polegającą na zasadniczej sprzeczności między dyspozytywną częścią wyroku polegającą na tym, iż w opisie przypisanych oskarżonym czynów, a to J. S. w punkcie I, III i VII, a F. S. w pkt X, nie wskazano, iż dopuścili się oni wskazanych tam czynów działając z góry powziętym zamiarem oraz w krótkich odstępach czasu, jak również nie powołaniu w kwalifikacji prawnej art. 12 kk, zaś co do J. S. nie wskazaniu w pkt I i III wyroku art. 33 § 1 i 2 kk jako podstawy wymierzonej oskarżonej kary grzywny, a uzasadnieniem wyroku, z którego wynika, iż Sąd I instancji w prawidłowy sposób poczynił ww. ustalenia faktyczne i dokonał ich prawidłowego prawnego zakwalifikowania, przy czym nie znalazły one jednak odzwierciedlenia w opisie przypisanych oskarżonym w sentencji wyroku czynach i ich kwalifikacji prawnej.

Opierając się na przytoczonych wyżej zarzutach skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- przyjęcie w pkt I, III i VII zaskarżonego wyroku, iż J. S. dopuściła się wskazanych tam czynów działając z góry powziętym zamiarem oraz w krótkich odstępach czasu, jak również powołanie w kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonej J. S. art. 12 kk, a nadto przyjęcie, iż przypisanego jej w pkt VII wyroku czynu dopuściła się wspólnie i w porozumieniu z F. S. i inną ustaloną osobą, zaś łączna ilość wytworzonego przez oskarżonych środka odurzającego w postaci marihuany była nie mniejsza niż 463,71 gram suszu,

- przyjęcie w pkt X zaskarżonego wyroku, iż F. S. dopuścił się wskazanego tam czynu działając z góry powziętym zamiarem oraz w krótkich odstępach czasu, jak również powołanie w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu art. 12 kk, a nadto przyjęcie, iż ww. dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z J. S. i inną ustaloną osobą, zaś łączna ilość wytworzonego przez nich środka odurzającego w postaci marihuany była nie mniejsza niż 463,71 gram suszu,

- przyjęcie w pkt I i III zaskarżonego wyroku, iż podstawę wymierzonej oskarżonej kary grzywny stanowi art. 33 § 1 i 2 kk.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Zasadna jest apelacja prokuratora, zaś apelacje obrońców nie zasługują na uwzględnienie

Odnosząc się do apelacji obrońcy J. S. Sąd Apelacyjny uznał, iż nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony przez niego zarzut obrazy art. 366 § 1 kpk i art. 193 § 1 kpk. Analiza materiału dowodowego prawidłowo ujawnionego na rozprawie potwierdza słuszność stanowiska Sądu I instancji, iż stwierdzenie okoliczności w postaci zwiększonej ilości energii elektrycznej pobieranej na terenie posesji zamieszkiwanej przez oskarżonych i W. S. nie wymaga wiadomości specjalnych skutkujących koniecznością powołania właściwych biegłych. W świetle prawidłowo ujawnionych dowodów w postaci m.in. protokołów oględzin miejsca zdarzenia, zeznań funkcjonariuszy policji A. P. i P. S., a także zeznań W. S. wynika bowiem jednoznacznie, iż na terenie posesji była prowadzona uprawa marihuany, do której wykorzystywane były urządzenia w postaci między innymi oświetlenia i wentylatorów, które pobierały energię elektryczną. Ustalenie, iż skutkowało to zwiększonym poborem energii elektrycznej jest oczywiste i zgodne z podstawowymi zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem nie wymagało wiadomości specjalnych. Natomiast dokładne ustalenie ilości pobranej energii w czasie prowadzonej uprawy w chwili obecnej byłoby znacznie utrudnione, a nadto nie miałoby w istocie żadnego wpływu na ustalenie indywidualnej odpowiedzialności karnej oskarżonych. W tym stanie rzeczy fakt zaniechania przez Sąd I instancji powołania biegłego w celu stwierdzenia ilości pobieranej energii elektrycznej na terenie posesji oskarżonych nie miał żadnego wpływu na treść wyroku. W ocenie Sądu Apelacyjnego takiego wpływu nie mógł mieć też fakt zaniechania przez Sąd Okręgowy powołania biegłego w celu ustalenia, czy susz roślinny znaleziony przy ul. (...) w W. pochodził z uprawy marihuany w P., albowiem nie posiadał on cech indywidualnych niezbędnych do dokonania takiego ustalenia w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie jest zasadny podniesiony przez obrońcę zarzut obrazy art. 7 kpk oraz art. 5 § 2 kpk. Przede wszystkim należy zauważyć, iż podniesiony przez skarżącego zarzut dotknięty jest wewnętrzną sprzecznością, albowiem zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy ocena materiału dowodowego została dokonana przez Sąd I instancji zgodnie z kryteriami zawartymi w treści art. 7 kpk i nie budzi żadnych zastrzeżeń. Natomiast z treści podniesionego zarzutu przez obrońcę wynika, iż ocena ta jest przez niego kwestionowana, a zatem uznać należy, iż przedmiotem zarzutu jest przede wszystkim obraza art. 7 kpk tym bardziej, iż z treści uzasadnienia wyroku nie wynika, iż Sąd I instancji powziął jakiekolwiek nie dające się usunąć wątpliwości. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strony zgłaszają wątpliwości, co do ustaleń faktycznych. Dla oceny czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości strony procesowej, ale jedynie to, czy Sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku bowiem, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, albowiem jedną z podstawowych prerogatyw Sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (vide m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 r., sygn. V KK 99/08, LEX nr 435313, Prok. i Pr.- wkł. 2008/12/19; Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2003 r., sygn. V KK 72/03, LEX nr 83771; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2002 r., sygn. V KK 207/03, OSNwSK 2004/1/238; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2002 r., sygn. V KKN 251/01, Prok. i Pr. 2003/11/5).

Odnosząc się zaś do zarzutu obrazy art. 7 kpk należy mieć przede wszystkim na uwadze, iż w świetle judykatury przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

- stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

- jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (vide m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004/1/53; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2004 r., sygn. V KK 60/03, LEX nr 104378; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2003 r., sygn. V KK 375/02, LEX nr 80278; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17 stycznia 2001 r., sygn. II AKa 255/00, Prok. i Pr. 2002/10/22).

Odnosząc się do realiów niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny stwierdza, iż analiza akt sprawy, a szczególności uzasadnienia wyroku prowadzi do wniosku, iż sąd I instancji prawidłowo ujawnił całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie i mającego istotny wpływ na rozstrzygnięcie. Przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego były wszystkie dowody zarówno obciążające, jak i korzystne dla oskarżonych. Odmawiając wiary wyjaśnieniom J. S. oraz F. S. i W. S. w zakresie uczestnictwa przez nią w uprawie marihuany Sąd I instancji swoje stanowisko dostatecznie uargumentował w uzasadnieniu wyroku. Argumentacja ta w ocenie Sądu Apelacyjnego nie pozostaje w sprzeczności z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, zatem pozostaje pod ochroną art. 7 kpk

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego wymiaru kar Sąd Apelacyjny przede wszystkim zauważa, iż skarżący uznaje wymierzone kary jedynie za rażąco surowe, która to okoliczność nie może stanowić podstawy zarzutu w tym zakresie z uwagi na brak przesłanki niewspółmierności kary. Ponadto w opisie zarzutu skarżący nie wskazał na czym ta „rażąca surowość kar pozbawienia wolności oraz grzywien” polega. Sąd Apelacyjny jednakże mając na uwadze podrzędną rolę oskarżonej J. S. w popełnieniu przestępstwa przypisanego jej w pkt 7 wyroku obniżył oskarżonej wymierzoną za nie karę pozbawienia wolności do 3 lat, a w konsekwencji także karę łączną pozbawienia wolności do 3 lat. W pozostałym zakresie zarzuty i wnioski obrońcy uznał za niezasadne.

Odnosząc się do apelacji obrońcy F. S. Sąd Apelacyjny przede wszystkim stwierdza, iż wobec zaskarżenia wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie czynu przypisanego mu w pkt 9 wyroku, poza zakresem zaskarżenia i kontroli apelacyjnej pozostaje podniesiony przez niego zarzut obrazy prawa materialnego. Zarówno zakres zaskarżenia, jak i treść wniosku apelacyjnego w tym zakresie wskazuje na to, że skarżący w istocie kwestionuje wymiar kary za przypisane oskarżonemu przestępstwo, uznając ją za rażąco niewspółmiernie surową. W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie jeśli się zważy, iż wymierzona kara pozbawienia wolości oscyluje w dolnych ustawowych granicach zagrożenia przewidzianego za to przestępstwo. W związku z tym nie sposób uznać jej za rażąco niewspółmiernie surowej. W ten sam sposób Sąd Apelacyjny ocenił podniesiony przez obrońcę zarzut rażącej niewspółmiernej surowości kary wymierzonej oskarżonemu za przestępstwo przypisane mu w pkt 10 wyroku.

Ponadto Sąd Apelacyjny stwierdza, iż w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu F. S. w pkt 10 wyroku obrońca podniósł dwa wzajemnie sprzeczne i wykluczające się zarzuty obrazy art. 7 kpk i rażącej niewspółmiernej surowości kary. W opisie zarzutu obrazy art. 7 kpk w istocie nie wskazał na czym polegało naruszenie tegoż przepisu i jaki mogło ono mieć wpływ na treść wyroku. W związku z powyższym tak sformułowany przez skarżącego zarzut w ogóle nie poddaje się kontroli apelacyjnej, a w konsekwencji nie może być uznany za zasadny.

Odnosząc się do apelacji wniesionej przez prokuratora Sąd Apelacyjny uznał w całości za zasadne i uwzględnił podniesione przez niego zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania.

Przede wszystkim zgodzić się należy z prokuratorem, iż Sąd I instancji na podstawie prawidłowo ujawnionych i ocenionych dowodów dokonał błędnego ustalenia faktycznego, iż oskarżony F. S. jedynie udzielał pomocy J. S. i innej ustalonej osobie w uprawie marihuany. Z wyjaśnień F. S. oraz zeznań policjanta A. P. jednoznacznie wynika, iż oskarżony aktywnie uczestniczył w uprawie marihuany, albowiem zbierał informacje na temat jej uprawy, dokonywał zakupu nasion, wykonywał fizyczne czynności przy jej uprawie i wytwarzaniu, a także czerpał korzyści z tego tytułu. Działaniem swoim realizował więc i wyczerpał w całości znamiona przestępstwa z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Fakt, iż oskarżony uczestniczył w uprawie marihuany na prośbę osoby trzeciej w ocenie Sądu Apelacyjnego nie ma żadnego znaczenia dla oceny prawnej jego zachowania się. Sąd Apelacyjny uwzględnił w całości zarzuty prokuratora także w pozostałym zakresie opisane w apelacji oraz wnioski w niej zawarte.

Mając na względzie przytoczoną argumentację Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok:

3)  w stosunku do oskarżonej J. S. w ten sposób, że:

e)  w opisie przestępstw przypisanych jej w punkcie 1 i 3 wyroku wprowadził dodatkowe ustalenie, iż działania oskarżonej podjęte zostały w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w kwalifikacji prawnej obu przestępstw uwzględnił art. 12 kk, zaś za podstawę wymiaru za nie kar grzywny przyjął art. 33 § 1 i 2 kk,

f)  w opisie przestępstwa przypisanego jej w punkcie 7 wyroku wprowadził dodatkowe ustalenie, iż oskarżona działała wspólnie i w porozumieniu z F. S. i inną ustaloną osobą w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zaś łączna ilość wytworzonego przez nich środka odurzającego w postaci marihuany wynosiła nie mniej niż 463,71 gram oraz w kwalifikacji prawnej tegoż przestępstwa uwzględnił art. 12 kk,

g)  wymierzoną oskarżonej w punkcie 7 wyroku karę pozbawienia wolności i wymierzoną w punkcie 8 wyroku karę łączną pozbawienia wolności obniżył każdorazowo do 3 lat, przy czym na mocy art. 63 § 1kk na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonej okres jej rzeczywistego pozbawienia wolności od 27 maja 2014 r. do 8 grudnia 2015 r.,

h)  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonej J. S. utrzymał w mocy;

4)  w stosunku do oskarżonego F. S. w ten sposób, że :

c)  w opisie przestępstwa przypisanego oskarżonemu w punkcie 10 wyroku wprowadził dodatkowe ustalenie, iż działał on wspólnie i w porozumieniu z J. S. i inną ustaloną osobą w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zaś łączna ilość wytworzonego przez nich środka odurzającego w postaci marihuany wynosiła nie mniej niż 463,71 gram oraz w kwalifikacji prawnej tegoż przestępstwa pominął art. 18 § 3 kk, a uwzględnił art. 12 kk,

d)  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego F. S. utrzymał w mocy.