Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII U 1096/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: protokolant sądowy Marcin Kamionowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lutego 2015 r. w Warszawie

sprawy T. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o dodatek pielęgnacyjny

na skutek odwołania T. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 14 marca 2013 r., znak: (...)

- oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 1096/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 marca 2013 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił T. K. prawa do dodatku pielęgnacyjnego, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 13 marca 2013 r., która nie uznała wnioskodawcy za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji (decyzja z dnia 14 marca 2013 r., znak: (...), k. 45, tom III a.r.).

W dniu 19 kwietnia 2013 r. T. K. złożył odwołanie od powyższej decyzji, zarzucając organowi rentowemu naruszenie art. 13 ust. 5 i art. 75 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 1440 z późn. zm.), polegające na błędnym uznaniu, iż brak jest podstaw do orzeczenia niezdolności do samodzielnej egzystencji i do przyznania z tego tytułu dodatku pielęgnacyjnego. W ocenie odwołującego, przedłożona i będąca przedmiotem oceny lekarzy orzeczników organu rentowego dokumentacja w sposób wyraźny wskazuje, iż jest on osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji ze względu na stan zdrowia po przebytym udarze mózgu, który miał miejsce w dniu 17 sierpnia 2012 r. oraz związanymi z tym powikłaniami polegającymi na długotrwałym unieruchomieniu. Ubezpieczony stwierdził, że Komisja Lekarska ZUS nie tylko nie wzięła pod uwagę okoliczności związanych z występującymi u niego zaburzeniami pamięci, które w znacznym stopniu utrudniają mu funkcjonowanie w normalnym życiu, ale także nie weryfikowała jego zdolności intelektualnych, które pozostają znacznie ograniczone. Ubezpieczony nadmienił, że z uwagi na osłabienie organizmu oraz trudności z pewnym chodzeniem praktycznie nie wychodzi z domu, a sprawy urzędowe i wizyty lekarskie załatwia wraz z synem, który dysponuje samochodem. Z kolei w wykonywaniu czynności higienicznych, przygotowywaniu posiłków, ubieraniu się oraz robieniu zakupów pomaga mu żona, która z nim zamieszkuje. Zdaniem odwołującego wszystkie te okoliczności sprawiają, że jest on niezdolny do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, które mają elementarne znaczenie dla fizycznej egzystencji człowieka. Na tej podstawie ubezpieczony zwrócił się o przyznanie na jego rzecz dochodzonego świadczenia (odwołanie z dnia 19 kwietnia 2013 r. k. 2-3 a.s.).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie z dnia 17 maja 2013 r. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji. W tym względzie Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. jeszcze raz podkreślił, że wnioskodawca nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji i nie ukończył 75 lat zatem nie spełnia przesłanek koniecznych do przyznania na jego rzecz świadczenia, jakim jest dodatek pielęgnacyjny (odpowiedź na odwołanie z dnia 17 maja 2013 r. k. 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. K., urodzony w dniu (...), jest uprawniony do emerytury od dnia 1 sierpnia 2008 r. (decyzja z dnia 10 września 2008r., znak: (...) k. 13-14, tom III a.r.).

Orzeczeniem z dnia 17 grudnia 2012r. Miejski Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył wnioskodawcę do znacznego stopnia niepełnosprawności z przyczyn neurologicznych. Powyższe orzeczenie zostało wydane do dnia 31 grudnia 2014 r. (orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 17 grudnia 2012 r. k. 22-23 a.s.).

W dniu 21 stycznia 2013 r. ubezpieczony złożył w organie rentowym wniosek o ustalenie uprawnień do dodatku pielęgnacyjnego. Do powyższego wniosku T. K. dołączył zaświadczenia o stanie zdrowia oraz dokumentację lekarską (wniosek z dnia 21 stycznia 2013 r. k. 1-2, zaświadczenie o stanie zdrowia k. 3-4, dokumentacja lekarska k. 5-19 a.r.).

W toku postępowania wyjaśniającego, ubezpieczony został skierowany na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 5 lutego 2013 r. stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. W uzasadnieniu powyższego orzeczenia Lekarz Orzecznik ZUS wskazał, iż zostało ono wydane po przeprowadzeniu bezpośredniego badania odwołującego oraz dokonaniu analizy dokumentacji medycznej z uwzględnieniem stopnia naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego, jego sprawności psychofizycznej w zakresie zdolności do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych oraz konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 5 lutego 2013 r. k. 31, tom III a.r.).

Od powyższego orzeczenia ubezpieczony złożył sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 13 marca 2013 r. podzieliła stanowisko Lekarza Orzecznika ZUS i uznała, że badany nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji (sprzeciw z dnia 21 lutego 2013 r. k. 23, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 13 marca 2013 r. k. 43, tom III a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie, decyzją z dnia 14 marca 2013 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., odmówił wnioskodawcy prawa do przyznania dodatku pielęgnacyjnego (decyzja z dnia 14 marca 2013 r., znak: (...), k. 45, tom III a.r.).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego, T. K. złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 19 kwietnia 2013 r. k. 2-3 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu neurologii celem ustalenia, czy odwołujący się jest zdolny, czy też całkowicie niezdolny do samodzielnej egzystencji (postanowienie z dnia 6 czerwca 2013 r. k. 8 a.s.).

W opinii z dnia 13 sierpnia 2013 r. biegła sądowa z zakresu neurologii dr B. A. rozpoznała u odwołującego średniego stopnia niedowład połowiczny prawostronny z zajęciem ośrodkowego nerwu VII oraz cech śladowej afazji motorycznej. Podała jednak, że badany porusza się samodzielnie (chód utykający, spastyczny), a także sprawnie się ubiera i rozbiera bez pomocy osób drugich. Ponadto kontakt z nim jest logiczny, a orientacja auto i allopsychiczna pozostaje zachowana. W ocenie biegłej tej specjalności całość obrazu klinicznego i schorzenia, jakie występuje u odwołującego powoduje konieczność częściowej pomocy i wsparcia ze strony osób drugich w czynnościach życia codziennego i pełnieniu ról społecznych, aczkolwiek nie wymaga stałej pielęgnacji i pomocy tych osób w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, tj. w zakresie poruszaniu się, przy wykonywaniu czynności higieny osobistej, czy też spożywaniu posiłków. Wobec powyższego biegła stwierdziła, iż brak jest podstaw do uznania, że T. K. jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji (opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii dr B. A. z dnia 13 sierpnia 2013 r. k. 32 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 19 grudnia 2013r. odwołujący zgłosił zastrzeżenia do powyższej opinii, wnosząc jednocześnie o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii wymienionego biegłego sądowego. W uzasadnieniu ubezpieczony wskazał, że wnioski zaprezentowane w przedmiotowej opinii dalece odbiegają od rzeczywistego stanu rzeczy, bowiem z uwagi na trwałe uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego po przebytym krwotocznym udarze mózgu oraz chorobę serca, jego stan zdrowia nie pozwala mu na samodzielne zaspokajanie podstawowych potrzeb życiowych. Jednocześnie odwołujący wniósł o dokonanie przez biegłego oceny stanu jego zdrowia psychicznego, począwszy od dnia 21 stycznia 2013r. wskazując, że na gruncie dotychczasowej opinii biegły oparł się wyłącznie na ustaleniach dokonanych przez specjalistę z zakresu neurologopedii zatrudnionego w Szpitalu (...) S.A. z siedzibą w K. (pismo procesowe wraz z wnioskami dowodowymi z dnia 19 grudnia 2013r. k. 46-49 a.s.).

Mając powyższe na względzie, postanowieniem z dnia 28 stycznia 2014 r., Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii na okoliczności wskazane jak w postanowieniu z dnia 6 czerwca 2013 r. (postanowienie z dnia 28 stycznia 2014 r. k. 57 a.s.).

Biegła sądowa z zakresu psychiatrii M. L. w opinii z dnia 3 marca 2014 r. rozpoznała u odwołującego organiczne zaburzenia nastroju, mające związek z przebytym udarem krwotocznym mózgu w 2012 r. Biegła wskazała, że u odwołującego nie występują zaburzenia świadomości, jednakże kontakt z nim jest utrudniony w związku z afazją ruchową mowy. Podkreśliła także, iż pomimo tego, że ubezpieczony ujawnia zaburzenia funkcji poznawczych, to jednak rozumie swoją sytuację zdrowotną i życiową. Biegła stwierdziła, że badany porusza się samodzielnie, sam przyjmuje posiłki, dba o higienę osobistą, a także pozostaje w logicznym kontakcie, a jedynie z powodu deficytów poznawczych wymaga częściowej pomocy ze strony osób drugich, co dotyczy m.in. robienia zakupów, podawania leków oraz asysty podczas wizyt lekarskich. Tym samym stan psychiczny opiniowanego nie powoduje u niego całkowitej niezdolności do samodzielnej egzystencji (opinia biegłej sądowej z zakresu psychiatrii z dnia 3 marca 2014 r. k. 64-65 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 9 maja 2014 r. odwołujący zgłosił zastrzeżenia do powyższej opinii, wnosząc o jej uzupełnienie przez biegłego sądowego (pismo procesowe z dnia 9 maja 2014 r. k. 72 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 15 sierpnia 2014 r. biegła podtrzymała swoje wnioski wywiedzione na gruncie opinii głównej. Dodatkowo podkreśliła, iż jak wynika z wywiadu udzielonego przez syna odwołującego, T. K. wychodzi samodzielnie z domu, zaś asysty wymaga jedynie wówczas, gdy musi przemieszczać się na większe odległości, a także w czasie wizyt lekarskich. Ubezpieczony przyjmuje także samodzielnie posiłki. Z tych też względów – w ocenie biegłej – nie można uznać, że jest on osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji (uzupełniająca opinia biegłej sądowej z zakresu psychiatrii z dnia 15 sierpnia 2014 r. k. 81 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 11 września 2014 r. odwołujący zgłosił dalsze zastrzeżenia do tej opinii sądowej z zakresu psychiatrii, wnosząc o jej uzupełnienie poprzez wskazanie przez biegłą przesłanek i kryteriów, które stanowiły podstawę do sformułowania przez nią wniosku odnośnie tego, że jego stan psychiczny nie powoduje całkowitej niezdolności do samodzielnej egzystencji oraz, że z powodu deficytów poznawczych wymaga on częściowej pomocy ze strony osób drugich m.in. przy robieniu zakupów, podawaniu leków oraz asysty podczas wizyt lekarskich. Jednocześnie kierując się zasadą ostrożności procesowej, wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu psychiatrii na wskazane powyżej okoliczności (pismo procesowe z dnia 11 września 2014 r. k. 89-90 a.s.).

Na rozprawie w dniu 30 września 2014 r. Sąd Okręgowy oddalił wniosek odwołującego o przeprowadzenie dowodu z ustnej opinii uzupełniającej biegłej sądowej z zakresu psychiatrii M. L., jak również pozostałe wnioski dowodowe zgłoszone przez ubezpieczonego i jego pełnomocnika w pismach procesowych. Jednocześnie Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego psychiatry innego niż M. L. na okoliczność, jak w postanowieniu z dnia 6 czerwca 2013 r. (protokół rozprawy z dnia 30 września 2014 r. k. 98-99 a.s.).

W opinii z dnia 17 listopada 2014 r. biegła sądowa z zakresu psychiatrii M. P. wskazała, że ubezpieczony jest dyskretnie spowolniały ruchowo, a także jest zorientowany w sytuacji oraz pozostaje w syntonicznym, rzeczowym kontakcie, który jest nieco utrudniony przez cechy afazji. Stwierdziła, że u odwołującego występują organiczne zaburzenia nastroju, a także zaburzenia funkcji poznawczych, które wymagają dalszej diagnostyki. Badany nie wykazuje jednak objawów psychozy, czy też bezradności psychicznej, która uzasadniałaby całkowitą niezdolność do samodzielnej egzystencji. Biegła podkreśliła także, że po włączeniu leku przeciwdepresyjnego nastrój odwołującego jest obecnie wyrównany, a jego funkcje poznawcze badane skalą M. (...) mieszczą się w granicach średniego stopnia otępienia (opinia biegłej sądowej z zakresu psychiatrii M. P. z dnia 17 listopada 2014 r. k. 116 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 9 grudnia 2014r. odwołujący zgłosił zastrzeżenia do powyższej opinii, wnosząc o wezwanie biegłej do złożenia ustnej lub pisemnej opinii uzupełniającej (pismo procesowe z dnia 9 grudnia 2014 r. k. 127-128 a.s.).

Na rozprawie w dniu 22 stycznia 2015 r. Sąd Okręgowy postanowił oddalić wnioski dowodowe zawarte w piśmie procesowym pełnomocnika ubezpieczonego z dnia 9 grudnia 2014 r. (protokół rozprawy z dnia 22 stycznia 2015 r. k. 138-139 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych ubezpieczonego. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii dr B. A. (k. 32 a.s.) oraz zakresu psychiatrii M. L. (k. 64-65, k. 81 a.s.) oraz M. P. (k. 116 a.s.) celem ustalenia prawidłowości oceny stanu zdrowia ubezpieczonego zawartej w orzeczeniach lekarzy ZUS w zakresie jego zdolności do samodzielnej egzystencji. Wszystkie sporządzone w niniejszej sprawie opinie Sąd uznał za jasne, fachowe i przekonywujące. Na podstawie obszernego wywiadu, wnikliwej analizy dokumentacji medycznej pacjenta oraz wyników bezpośrednich badań przedmiotowych, biegli z zakresu neurologii i psychiatrii potwierdzili występowanie u skarżącego określonego rodzaju schorzeń, ocenili stopień ich nasilenia, a także określili ich wpływ na możliwość samodzielnego wykonywania podstawowych czynności życiowych. Motywując swoje stanowisko w tej kwestii biegli wyjaśnili, że badany porusza się samodzielnie, sam przyjmuje posiłki, dba o higienę osobistą, a także pozostaje w logicznym kontakcie, a jedynie z powodu deficytów poznawczych wymaga częściowej pomocy ze strony osób drugich, co dotyczy m.in. robienia zakupów, podawania leków oraz asysty podczas wizyt lekarskich. Wskazali nadto, iż pomimo tego, że ubezpieczony ujawnia zaburzenia funkcji poznawczych, to jednak rozumie swoją sytuację zdrowotną i życiową. Nie wykazuje także objawów psychozy, czy też bezradności psychicznej, która uzasadniałaby całkowitą niezdolność do samodzielnej egzystencji, a po włączeniu leku przeciwdepresyjnego jego nastrój jest wyrównany, zaś funkcje poznawcze mieszczą się w granicach średniego stopnia otępienia. Na tej podstawie biegli w sposób zgodny uznali, że T. K. z przyczyn neurologicznych oraz psychiatrycznych nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Sąd Okręgowy w całości podziela treść ww. opinii, czyniąc je podstawą swoich ustaleń, bowiem opinie te są wyczerpujące, jasne i logiczne, a biegli swoje stanowisko w sposób obszerny i zrozumiały uzasadnili. Z uwagi zaś na fakt, że wnioski opinii są jednoznaczne, stanowcze i zdaniem Sądu nie wymagają uzupełnienia, brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Z tych też względów, Sąd oddalił wnioski dowodowe zgłoszone przez pełnomocnika odwołującego w złożonych przez niego pismach procesowych, uznając że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie. W tym miejscu należy bowiem zauważyć, iż w orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że potrzeba powołania innego (kolejnego) biegłego (biegłych) powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej (złożonych) opinii. Jeżeli więc opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka jest niepełna dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia w sprawie kolejnej opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06 maja 2009 r., II CSK 642/08).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie T. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 14 marca 2013 r., znak: (...) jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 z późn. zm.) dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia.

Okolicznością sporną w niniejszej sprawie było to, czy wnioskodawca jest niezdolny do samodzielnej egzystencji tzn. czy wymaga stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

Jak wskazuje judykatura, jedną z przesłanek przyznania dodatku pielęgnacyjnego jest stwierdzenie niezdolności do samodzielnej egzystencji. Pojęcie to ma szeroki zakres i obejmuje opiekę (pielęgnację) i pomoc w załatwieniu elementarnych spraw życia codziennego; drugą przesłanką do przyznania tego dodatku jest całkowita niezdolność do pracy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 marca 2003 r., I AUa 651/02). Ponadto niezdolność do samodzielnej egzystencji występuje nawet wtedy, gdy osoba całkowicie niezdolna do pracy może wypełniać niektóre z elementarnych czynności życiowych we własnym zakresie o ile w pozostałym zakresie jest pozbawiona praktycznej możliwości egzystowania w humanitarnych warunkach bez koniecznej stałej lub długotrwałej pomocy ze strony osoby drugiej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 30 stycznia 2014 r., sygn. III AUa 633/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 5 września 2013 r., sygn. III AUa 1642/12). W orzecznictwie wskazuje się również, iż zgodnie z art. 13 ust. 5 ww. ustawy, całkowitą niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się wówczas, gdy stwierdzone zostanie naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Ponadto podnosi się, iż niezdolna do samodzielnej egzystencji jest zarówno osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby, jak i osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innej osoby. W ramach zakresu pojęcia „niezdolności do samodzielnej egzystencji” należy odróżnić opiekę oznaczającą pielęgnację (czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp.) od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza; wszystkie powyższe czynniki łącznie wyczerpują treść terminu „niezdolność do samodzielnej egzystencji” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 6 marca 2013 r., sygn. III AUa 1235/12).

W przedmiotowej sprawie okoliczność niezdolności T. K. do samodzielnej egzystencji należało poddać ocenie biegłych lekarzy. W związku z charakterem schorzeń ubezpieczonego, Sąd Okręgowy zdecydował o przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłych lekarzy z zakresu neurologii i psychiatrii. Biegły neurolog w opinii z dnia 13 sierpnia 2013 r. wskazał, iż całość obrazu klinicznego i schorzenia, jakie występuje u odwołującego powoduje konieczność częściowej pomocy i wsparcia ze strony osób drugich w czynnościach życia codziennego i pełnieniu ról społecznych, aczkolwiek nie wymaga stałej pielęgnacji i pomocy tych osób w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, tj. w zakresie poruszaniu się, przy wykonywaniu czynności higieny osobistej, czy też spożywaniu posiłków. Z kolei biegłe sądowe z zakresu psychiatrii stwierdziły że ubezpieczony nie wykazuje objawów psychozy, czy też bezradności psychicznej, jak również nie występują u niego zaburzenia świadomości. Potwierdziły także, że badany porusza się samodzielnie, sam przyjmuje posiłki, dba o higienę osobistą, a także pozostaje w logicznym kontakcie, a jedynie z powodu deficytów poznawczych wymaga częściowej pomocy ze strony osób drugich, co dotyczy m.in. robienia zakupów, podawania leków oraz asysty podczas wizyt lekarskich. Jeżeli więc odwołujący jest zdolny do załatwiania samodzielnie takich elementarnych czynności jak poruszanie się (również poza miejsce zamieszkania), dbanie o higienę osobistą, czy też spożywanie posiłków i w tym zakresie nie wymaga stałej pomocy to tym samym uznać należy, że jest on zdolny do samodzielnej egzystencji w rozumieniu art. 13 ust. 5 ustawy.

Sąd Okręgowy podzielił także stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 16 września 2009 r., w którym Sąd ten ustalił, iż nie ma uzasadnienia wniosek o powołanie kolejnego biegłego jedynie w sytuacji, gdy już złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Wykazywanie okoliczności, uzasadniających powołanie kolejnego biegłego pozostaje w gestii strony. To strona winna wykazać się niezbędną aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejące opinie ewentualnie uzasadniają powołanie dodatkowych opinii (I UK 102/09), a także stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 19 marca 1997 r. (II UKN 45/97), zgodnie z którym Sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art. 217 § 2 k.p.c.) Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił wnioski dowodowe zgłoszone przez pełnomocnika odwołującego w kolejno złożonych przez niego pismach procesowych.

Podsumowując, z przytoczonych względów Sąd na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego uznał odwołanie wnioskodawcy T. K. za niezasadne, w związku z czym na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oraz cytowanych powyżej przepisów, orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)