Pełny tekst orzeczenia

PROTOKÓŁ

Na rozprawie dnia 11 maja 2016 roku nikt się nie stawił, zawiadomienia doręczone prawidłowo.

Pozwany nie stawił się mimo należytego zawiadomienia go o terminie rozprawy, nie złożył żadnych wyjaśnień – ani też nie żądał przeprowadzenia rozprawy w jego nieobecności. Przewodniczący ogłosił wyrok zaoczny.

Przewodniczący: Protokolant:

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Otwocku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2016 r. w Otwocku

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko B. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 209/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 grudnia 2015r. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na swą rzecz od pozwanej B. K. kwoty z odsetkami ustawowymi od dnia 12 grudnia 2015r. do dnia zapłaty. (k.1-5)

Na rozprawie w dniu 11 maja 2016r. pomimo prawidłowego zawiadomienia nie stawił się nikt ze strony powoda, nie stawiła się również pozwana nie zajmując stanowiska, co do żądania pozwu w żadnym piśmie procesowym (k.35)

Sąd ustalił, co następuje: W dniu 25 marca 2014r. B. K. zawarła z (...) Sp. z o.o. Sp. j. z siedzibą we W. umowę pożyczki nr (...) na łączną kwotę 2475,- zł na okres od dnia 25 marca 2014r. do dnia 23 września 2015r. włącznie.

W zawartej umowie strony ustaliły, iż pozwana do korzystania otrzyma kwotę 1500,- zł, natomiast w pożyczce zawarte zostaną opłaty w postaci: opłaty przygotowawczej – 75,- zł, opłata prowizyjna – 900,- zł.

Oprocentowanie pożyczki w okresie obowiązywania umowy było stałe i miało wynosić 16% w stosunku rocznym, przy czym powyższa stopa procentowa nie mogła przekraczać czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Łączna kwota odsetek umownych wyniosła 324,32 zł.

Pożyczka miała być spłacana w miesięcznych ratach. Od zadłużenie przeterminowanego pożyczkodawca był uprawniony do pobierania zmiennych odsetek karnych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP.

Wszelkie zmiany umowy zgodnie z jej zapisami wymagały formy pisemnej pod rygorem ich nieważności.

(umowa pożyczki (...) k.12-13, tabela opłat i prowizji k.16)

W dniu 24 lutego 2015r. (...) Sp. z o.o. Sp. j. z siedzibą we W. wypowiedziała B. K. umowę pożyczki nr (...) wobec braku spłaty dwóch pełnych rat pożyczki, uprzedzając uprzednio o zaległości oraz zamiarze wypowiedzenia umowy na piśmie. Jednocześnie z wypowiedzeniem (...) Sp. z o.o. Sp. j. z siedzibą we W. wezwała B. K. do zapłaty całej wymagalnej wierzytelności.

(wypowiedzenie umowy pożyczki k.17, upomnienie k.18)

W dniu 11 września 2015r. (...) Sp. z o.o. Sp. j. z siedzibą we W. zawarła z (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym z siedzibą w W. umowę cesji wierzytelności, na mocy której (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny z siedzibą w W. nabył bliżej nieokreślone wierzytelności wskazane w załączniku nr 1 do umowy – obejmujące również wierzytelność względem B. K. z tytułu umowy pożyczki nr (...).

(umowa przelewu wierzytelności z dnia 11 września 2015r. wraz z aneksem nr (...) z dnia 11 września 2015r. k. 19-20, oświadczenie o dokonaniu cesji praw k.26-27)

Ustalony stan faktyczny Sąd oparł o wskazane w jego poszczególnych częściach wiarygodne dokumenty.

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w niniejszej sprawie zaistniały wszystkie przesłanki wydania wyroku zaocznego opisane w art. 339 § 1 k.p.c. – to jest pozwana pomimo prawidłowego zawiadomienia nie stawiła się na rozprawie, nie składając również wyjaśnień i nie zajmując stanowiska co do żądania pozwu.

Zgodnie z treścią art. 339 § 2 k.p.c. w przypadku wydania wyroku zaocznego Sąd przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie przytoczone przez powoda w pozwie okoliczności, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego obejmującego złożone przez niego dokumenty budzą uzasadnione wątpliwości.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że procesie o zapłatę należności, opartym na twierdzeniu o nabyciu wierzytelności wskutek przelewu, badanie sądu obejmuje zarówno istnienie, jak i treść stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał dotychczasowego wierzyciela z dłużnikiem (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 października 2012 r., V ACz 810/12, LEX nr 1223197). Ciężar udowodnienia faktów istotnych z punktu widzenia wymagań regulacji z art. 509 k.c . , w tym i dotykających zarówno istnienia, jak i treści stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał dotychczasowego wierzyciela z dłużnikiem, spoczywał na osobie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż w obecnym kształcie procesu cywilnego bardzo mocno podkreśla się jego kontradyktoryjny charakter, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c., określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Przepis art. 6 k.c. ma charakter generalny, jednak podkreślić należy, iż ciężar dowodu w polskim procesie cywilnym wiążę się z obowiązkiem twierdzenia i obowiązkiem dowodzenia tych wszystkich okoliczności, które mogą być, stosownie do art. 227 k.p.c., przedmiotem dowodu. Wynika stąd, iż powód musi udowodnić fakty tworzące jego prawo, a pozwany fakty, które przeszkodziły powstaniu prawa powoda lub je zniweczyły.

Podkreślić należy, iż zasady art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim w ten sposób, że strona która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na tej stronie spoczywał. Zaznaczyć należy, iż nie jest rzeczą sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń, co wyraźnie zaznaczył Sąd Najwyższy w wyroku z 17 grudnia 1996 r. (OSN z 1997 r., poz. 76). Zasadnicza rola Sądu sprowadza się do prawnej i faktycznej oceny materiału dowodowego przedstawionego przez strony. Dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem sądu, z którego to prawa powinien korzystać nader ostrożnie, tak by swoim działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu, a w szczególności nie działać na rzecz strony.

W ocenie Sądu w świetle złożonych dokumentów nie budziło wątpliwości zawarcie przez pozwaną umowy pożyczki nr (...) jej skuteczne wypowiedzenie oraz nabycie wierzytelności z tego tytułu przez powoda, przy czym w aktach sprawy brak jest dowodu na to, aby powód lub tez jego poprzednik prawny zawiadomił pozwaną o zbyciu wierzytelności i wezwał ją do zapłaty świadczenia do rąk aktualnego wierzyciela.

W ocenie Sądu jednak powód nie udowodnił ponad wszelką wątpliwość wysokości dochodzonego roszczenia. Należy wskazać, że już w uzasadnieniu pozwu powód wskazywał, że pozwana nie spłaciła pożyczki w całości, co skutkowało jej wypowiedzeniem. Powyższe stwierdzenie, zatem implikowało, że pozwem nie jest dochodzona cała kwota pożyczki. Z drugiej zaś strony powód nie przedstawił żadnych dokumentów poza gołosłownym wskazaniem pozostałego spłaty kapitału (1176,95 zł) na okoliczność tego, w jakim stopniu pożyczka została spłacona oraz od jakich kwot i dat liczone były odsetki. Powód nie wyjaśnił też, jakie koszty dodatkowe poza tymi wskazanymi w umowie zostały naliczone, ani też nie wykazała zasadności ich naliczenia, co powodowało, że Sąd nie był w stanie zweryfikować wysokości dochłodzonego roszczenia oraz prawidłowości naliczenia odsetek.

Warto przy tym podkreślić, iż twierdzenia powoda z uzasadnienia pozwu kłócą się ze złożonymi przez niego dokumentami. W piśmie z dnia 03 lutego 2015r. pierwotny wierzyciel informował pozwaną iż jej zaległość na ten dzień wynosiła zaledwie 796,73 zł (k.18). dokument ten stoi w oczywistej sprzeczności z pozwem oraz jego uzasadnieniem.

Z tych względów Sąd uznał, iż powód wbrew nałożonym na niego przepisami art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. ciężarom procesowym nie wykazał wysokości i wymagalności dochodzono roszczenia, co skutkowało oddaleniem powództwa w całości.